خیلی وقت بود که می‌خواستم این کتاب رو بخونم اما فرصتش پیش نمیومد اما الان خوشحالم و فکر می‌کنم بهترین زمانی بود که می‌تونستم بخونمش. همونطور که گفته شده بود، نمی‌تونستیم مشخص کنیم این کتاب تلخه یا شیرین و یه جورایی فراز و نشیبش مثل زندگی بود و این موضوع که در جریان زندگی دائم طعم های مختلفی رو تجربه میکنیم.
یه قسمت هایی رو نمی‌تونستم درست تصویر سازی کنم و گیج می‌شدم که با جلوتر رفتن داستان حل می‌شد.
بنظرم گون اگه گم نمی‌شد و توی اوضاع سختی رشد نمی‌کرد، یه هنرمند فوق العاده می‌شد. روحیه ی خشنش یه جورایی وانمود بود و بنظرم لازم بود که یه جاهایی داشته باشتش تا آزاری نبینه. 
عاشق این شدم که پایان خوبی داشت :)
      

        چقدر از این داستان ها خوشم اومد. خیلی بانمک بود و توصیفات خیلی راحت بیان شده بودند. اما چون اسم ها برام تازگی داشتن مخصوصا در رابطه با اونهایی که دارای حروف مشترک بودن یکم قاطی می‌کردم اما بازم عالی بود. پیش به سوی جلد های بعدی عشق های فراموش شده.
      

        دلم برای فرانک آتیش گرفت. اون فقط یه پدر نگران بود که خودش رو بخاطر اتفاقات گذشته و شکرآب شدن رابطه ی  بین خودش و دخترش سرزنش می‌کرد درصورتی که مگی بخاطر منافع خودش همه رو بازی می‌داد و نگران عواقب کارهاش نبود. خیلی رفتار بی‌ادبانه و خودخواهانه ای با پدرش داشت و با اینکه دیگه نوجوون نبود، مستقیم به فرانک میگفت توی کارهاش دخالت نکنه یا بخاطر ظاهر و مکان زندگیش زخم زبون میزد و واضحا میگفت که خجالت میکشه از اینکه اون پدرشه. این کتاب به خوبی بهم فهموند که پدر مادرها تقریبا هیچوقت به خاطر حرف هامون کینه به دل نمی‌گیرند و نگرانی ها و حس ششم هاشون تقریبا همیشه درست از آب در میاد و باعث شد به این فکر کنم شاید من هم رفتار درستی با پدر و مادرم ندارم. عاشق آخرش شدم، اینکه حق به حق دار رسید واقعا دوست داشتنی بود و از همه مهم‌تر، از اون کتاب هایی بود که حال می‌کنی از خوندنش چون شخصیت اصلی باهوشه و به تموم نگرانی ها و خطرهایی که تو در نقش خواننده احساس می‌کنی آگاهه و سعی میکنه حلشون کنه. خیلی خیلی شگفت زده‌م کرد به طوری که تقریبا نصفش رو اصلا نمی‌تونستم حدس بزنم و داستان هم خیلی سریع و خوب پیش رفت. دوستش داشتم.
      

        تا قبل از شروع این کتاب تصورم یه چیز کاملا متفاوت بود ازش و وقتی خودمو پیدا کردم که تقریبا نصفش رو خونده بودم.
تازه اونموقع فهمیدم موضوع اصلی چیه اما فکر نمی‌کردم آخراش اینقدر درد داشته باشه. 
اوایل یکم  حفظ کردن و به خاطر سپردن اسامی حیوانات برام سخت بود اما به مرور زمان شناختم‌شون. 
خیلی عالی بود، فقط میتونم بگم چقدر بده که موجودات وقتی به یه مقام بالایی می‌رسن گذشته ی سخت خودشون رو فراموش می‌کنن.
      

        پنج تا داستان داشت و همه ی اونها فانتزی و قشنگ بودن. در کنار این آموزنده و بامزه بود اما یه جاهایی حقیقت ها اونقدر تلخ میشدن که آدم توی فکر فرو میرفت. طنز آمیخته به حقیقت تلخی که داشت خیلی منحصر به فردش میکرد.
      

        سلامت روانمو از دست دادم. 
واقعا وحشتناک بود. وقتی توی خود بهخوان راجب کتاب های دارک می‌شنیدم و اینکه میگفتن اگه روحیه اش رو ندارین نخونین می‌گفتم آخه مگه تا چه حدی می‌تونه بد باشه؟ فکر می‌کردم حالم بد نمی‌شه باهاشون.
فکر کنم باید قبل این کتاب یه جنایی سَبُک تر میخوندم تا اینقدر یهویی وارد این فضای وحشتناک نشم.
اوایل کتاب تا یه قسمتیش اوکی بود؛ یه گروه که از طلافروشی دزدی کرده بودن و تحت تعقیب بودن توی خونه ی یه زنِ دامپزشکِ ناشناس مخفی میشن و زن رو یه جورایی گروگان می‌گیرن و تهدیدش می‌کنن کمکشون کنه و یکی از اعضای گروه که زخمی شده و برادر لیدر و شخصیت اصلی داستانه رو مداوا کنه.
میفهمن که شوهر این زن پلیسه و فعلا مأموریته. توی اون خونه که توی یکی از دهکده های دور افتاده ی فرانسه‌ست می‌مونن تا حال بیمارشون بهتر بشه و وقتی پاتریک یا همون شوهر زن برمی‌گرده و شخصیت واقعی‌ش براشون رو می‌شه همشون به معنای واقعی کلمه توی یه مرداب وحشتناک گرفتار می‌شن و ذره ذره از بین می‌رن.
پاتریک واقعا روانی بود! همونطور که توی قسمت معرفی کتاب گفته شده، این کتاب نشون میده که چقدر مشکلات و اتفاقات کودکی توی آینده ی ما تاثیر می‌ذاره. اما بازم هرچقدر سعی میکردم حق رو بهش بدم و خودم رو قانع کنم که مقصر اصلی کسایی هستن که توی کودکی بهش آسیب رسوندن نمیشد. آخه مگه یه آدم چقدر می‌تونه مریض باشه؟
قلم نویسنده عالی بود و همه چیز خیلی خوب جلو می‌رفت و اصلا و ابدا خسته کننده نبود، فقط اینکه صحنه ها واقعا وحشتناک بودن.
اینکه راوی داشت سرگذشت انسان هایی که توی دنیای واقعی این تلخی هارو چشیده بودن روایت می‌کرد غم‌انگیز ترین چیزیه که می‌تونم بهش فکر کنم.
      

        هرچی فکر می‌کنم نمی‌تونم ناستانکا رو درک کنم. واقعا خودخواه و بی‌درک بود که همش تکرار میکرد نمیخواد عاشقش بشه! 
دوسش داشتم اما این دو و نیم ستاره ای که کم دادم دلایل خودشو داره! اول داستان تا جایی که دختره شروع کرد سرگذشتش رو تعریف کنه هزاربار با خودم گفتم ولش کنم کتاب رو ولی از اونجایی که همش احساس عذاب وجدان داشتم و تعریف این کتاب رو خیلی شنیده بودم گفتم شاید بهتر بشه. پیچوندن و بازی با کلمات که انگار تخصص آقای داستایوفسکیه واقعا اعصابم رو به هم می‌ریخت و اصلا نمی‌تونستم مفهوم رو درک کنم اما باید اعتراف کنم سرگذشت ناستانکا خیلی روان بود و از اون به بعد طول نکشید و اصلا ریدینگ اسلامپ نشدم.
ولی واقعا ناستانکا نباید یکم خجالت می‌کشید بابت حرفاش؟ چطور می‌تونه اینقدر ناپخته و الکی هر حرفی رو بزنه و قلب رو به بازی بگیره؟ 
اما مهمترین مشکل اینجا بود که هیچکدومشون صبر نداشتن.
از همون اول چندباری اشاره شد که راوی( که اصلا اسمی ازش برده نشد)، اصلا صبور نیست و طاقت نداره، اما ناستانکا هم زود قضاوت کرد و در پی اون عجولانه هم تصمیم گرفت و باعث شد راوی بهش دل ببنده حتی برای چند دقیقه!
اما الان دارم به این فکر می‌کنم اگه به جای همون باری که تا دم در خونه رفتن ولی زمان از دست‌شون در رفت و دوباره قدم زنان دور شدن ناستانکا وارد خونه می‌شد اون مرد رو نمی‌دید و همه چیز فرق می‌کرد.
      

        از این کتاب‌های مصور خیلی خوشم میاد و حس می‌کنم بهتر می‌تونم باهاشون ارتباط بگیرم. راجب یه مامان خرسه که عاشق وقت گذروندن با بچشه. قشنگ و گوگولی بود :)
      

        یه روایت خیلی قشنگ راجب حضرت فاطمه و پسراشون😭 دوست داشتنی و کوتاه. این کتاب رو می‌تونید در طاقچه رایگان مطالعه کنید🌟
      

        داستان بامزه ای داشت اما چندباری تعریفش رو شنیده بودم و درکل تصورم ازش یه چیز دیگه بود. 
یه مامان بزرگ شب تحویل سال بچه ها و نوه هاش رو دور خودش جمع میکنه و براشون قصه میگه. قصه‌ی مامان بزرگ راجب یه ماهی سیاه کوچولو و جسوره که کنجکاوه ببینه آخر جویبار به کجا میرسه و طی ماه ها اونقدر به این موضوع فکر کرده که مطمئنه دنیا به اون قسمت کوچیکی که داخلش رشد کرده خلاصه نمیشه. برخلاف مخالفت های مامانش و تهدید های ماهی های دیگه مبنی بر اینکه اگر دوباره بخواد برگرده نمی‌پذیرنش، راه میوفته و سختی های احتمالی رو به جون می‌خره.
 در عین بامزه بودن، مفهومیه!
      

         من چقدر به این حقیقت که گاهی خود ما باعث ایجاد دردسر برای خودمون می‌شیم باور دارم. خیلی وقت ها شده بدون فکر به دیگران تهمت بزنیم و این چقدر دردناکه برای طرف مقابل. شاید فقط نیاز باشه به اعمال و رفتارمون یه نگاهی بندازیم، شاید مشکل رو اونجا پیدا کردیم.
      

        سیلوراستاین یک‌بار گفته : خوش‌بختانه کسی در اطرافم نبود که از او تقلید کنم، پس راه خودم را دنبال کردم.
این ویژگی خاص و تازه بودن جنس شعرهاش برام قشنگ بود و علاوه براینها نقاشی های بامزه ای که برای هر شعر کشیده شده بود دوست داشتنی بودن.
اولین بار بود که کتاب اشعار شاعری غیر ایرانی رو میخوندم و تجربه ی خوبی بود.
      

        اگه ترجمه ی ساده و روان تری داشت قطعا به عنوان کتابی برای بچه ها گزینه ی خوبی بود. درکل خوشم اومد ازش، خیلی داستان ساده پیش میرفت  و اتفاقاتی که توی کتاب افتاد تا حدی فانتزی و باور نکردنی بودن که به نظرم اومد بچه ها بهتر میتونن باهاشون کنار بیان و باورشون کنند.
      

        چرا اینقدر نامفهوم بود آخرش؟ درسته که کوتاه بود ولی یکم شفاف تر نمیشد توضیح بده؟ خوشم نیومد اصلا.
      

        وقتی بچه بودم داستان های کلیله و دمنه مورد علاقه ترینم بود واقعا😭🌟 هنوز هم وقتایی که فرصتی پیش میاد یا یه جا قسمت هایی ازشون رو می‌خونم روحم پر می‌کشه برای اون روزها.