من این کتاب رو با جمعی از دوستان خوندم نمی دونم اگر تنها هم می‌خوندم انقدر لذت می بردم یا نه…
اما موضوع کتاب برای من جالب بود….اینکه اگر حق تو حتی جایی که شاید به نظر دیگران بی اهمیته،پایمال شد برای گرفتن حقت تلاش کن… 
اما چند تا نکته بود که دوست نداشتمش….
اول اینکه چرا مادر خوب و مورد قبول ها تو داستان همش باید یک از خود گذشتگی و اولویت قرار دادن فرزندشون به طور مرتب رو داشته باشن؟چرا نمی بینیم که مادر باید یک جاهایی خودش رو اولویت قرار بده؟ البته نمی دونم الهام انتخاب درستی کرده بود یا نه …چون اون باعث یک صدمه به رها شده بود با اولیوت قرار دادن خودش
دومی هم رفتار کیوان بود…چقدر بهتر بود به جای اون کارها فقط به درچیدا می‌گفت که کنارشه و هر کاری از دستش بر میاد انجام میده نه اینکه مثل مردهای تعصبی که اولین راهی که به ذهنشون میرسه رو انجام می دن و اونم استفاده از زورشونه…و دلم می‌خواست لااقل درچیدا در مورد این موضوع با کیوان حرف بزنه نه اینکه اون هم سریع بپذیره…
اما در کل ار خوندن این کتاب لذت بردم:)
      

        کتابی که بسیار معروف شده …
قبل از نوشتن نظر خودم یه نگاهی به نظرات بقیه انداختم و دیدم افرادی بودن مثل من که زیاد با کتاب ارتباط نگرفتن…
به نظرم ایده‌ی جالبی برای کتاب بوده اما به زیبایی نوشته نشده…
اینکه آلن تونست خواهر و برادر و مادرش رو به اون نقطه‌ای که باعث شده بود ناراحتی عمیقی رو در زندگیشون تجربه کنن برگردونه و اونا رو وارد راه جدیدی کنه بسیار زیبا بود 
اما داستان پدر رو متوجه نشدم…
پایان هم برام خیلی عجیب بود…یعنی الن فکر کرد که به هدف زندگیش رسیده و خودکشی کرد؟نمی تونست هدف دیگه ای پیدا کنه؟یعنی آلن برای دیگران زندگی می‌کرد؟
در کل همونطور که گفتم از ایده کتاب خیلی خوشم امد اما از طرز نگارش نویسنده نه:)
      

        در این کتاب انگار من فردی نامرئی در اتاقی بودم که فردی با اسیب های روحی جدی داشت افکارش رو بلند بازگو می‌کرد و من انها را می‌شنیدم…
در کل برای من خواندن کتابی که در انتهای ان پر از شک باشم و از بیشتر برداشت هایم اطمینان نداشته باشم چندان لذت بخش نیست…
البته در این کتاب به ظرافت اشاره شده بود که همیشه سکوت به معنای حرف نداشتن نیست،گاهی اوقات فهم درست حسی که باعث سکوت ما شده خیلی کمک کننده است،گاهی از روی دوست داشتن سکوت می کنیم گاهی از خشم،نارحتی و…
در کل این کتاب به قول دوستی من رو در یک گنگی خاصی رها کرد…
و در اخر تعریف و تمجید و صفت شاهکار این کتاب برام کمی عجیب بود…
      

        کتاب در ژانر معمایی و جنایی و در مورد زنی که شاهد کشته شدن شخصی دیگر به دست پسرش میشه و ناگهان از اون شب هر بار که به خواب میره به جای روز بعد در روزهای قبل بیدار میشه و دنبال جواب این سوال می‌گرده که چرا پسرش اون شخص رو کشت.

من هر جا که احساس می‌کردم روند داستان داره برام کند میشه یهو یه چیزی می‌فهمیدم که واقعا باعث تعجبم می‌شد و دوباره دلم می‌خواست ادامه رو بخونم.

این اولین کتابی بود که من در این ژانر می‌خوندم و به نظرم انتخاب خوبی بود و امتیاز رو هم طبعا بر همین اساس دادم.
      

        من قبل از این کتاب،کتاب چراغ ها رو من خاموش می‌کنم رو از خانم پیرزاد خوندم.
در این دو کتاب داستان ها حول محور زنان می چرخیدن و نقش پر رنگی در داستان داشتن.
در کتاب طعم گس خرمالو ، پنج داستان می خونین که نقش پر رنگ اونها برای بانوان بود…
 در یکی به استقامت زن داستان افتخار کردم، در یکی دلم برای ساده بودنش سوخت، در یکی از خودخواهیش عصبی شدم، در یکیش سازش برای دوست داشتن رو درک کردم..

در کل برام کتاب جالبی بود و من دوستش داشتم اما نه انقدر که بخوام بگم همه باید بخوننش.
      

        من این کتاب رو با صدای خود خانم تجدد در فیدیبو گوش دادم ..شنیدن صدای بغض الود و حتی خنده های خود نویسنده  یه حال دیگه ای داشت که پیشنهادش می‌کنم…

تو این شرایط خوندن این داستان هم  اتفاق جالبی بود برام…
در بخش ایران  احساس می کردم فردی از یه کشور کاملا متفاوت و حتی خود خانم تجدد که سالها در کشوری دیگه زندگی کردن بهتر از من ایران رو می‌شناسن و حتی بیشتر از من دوستش دارن‌.
اما در بخش انیران انگار داشتم با افراد مشهوری از کشورهای مختلف  که حداقل من زیاد اشنایی باهاشون نداشتم،اشنا می شدم. این بخش انگار داشت من رو با علایق ژان کلود(مکان ها و افراد مورد علاقه اشون)و خاطراتش همراه می کرد…
در کل انگار این کتاب برای من حول محور ژان کلود بود.فردی که باعث شده بود خانم تجدد “ایرانی تر”بشن و حتی بعد این کتاب انگار من هم یه قدم ایرانی تر شدم…

اما یکی از نقاط ضعف این کتاب برای من این بود که خط زمانی اصلا رعایت نشده بود .
با اینکه هر بخش یه خاطره بود و بخش ها کاملا مجزا از هم بودن اما کاش چینش بخش ها بر اساس سیر زمانی بود…
      

        کتاب دارای مفهوم جالب و اموختنی بود برای من.
توجه به نشانه ها و استمرار داشتن ،توجه کردن به ندای قلب و اینکه هیچ وقت یادمون نره خالق این دنیا رو
وای راستش رو بخوام بگم بخش هایی هم داشت که من به شخصه متوجه نمی شدم به چه منظوری نوشته شده…
      

        به نظرم وقتی می‌خواین یه کتاب بخونین که بتونین باهاش زندگی کنین و حس های خوب بگیرین،یا وقتی حوصله خوندن کتاب های سنگین و خیلی عمیق ‌رو ندارین جزو بهترین گزینه هاست 
شاید یه لول پایین تر از مردی به نام اوه:)
      

        کتابی که جملات عمیقی داشت که نیاز به تفکر داره…
اما انتظار داستان نداشته باشید …با شخصیت فرد اشنا میشید و نظراتش رو در جمله ها میخونید اما نه در یک روند داستانی
به نظرم اگر دنبال کتابی هستید که با جملاتش باعث تفکر بشه انتخاب خوبیه
و برای من جزو دسته کتاب هایی مثل سقوط کامو قرار میگیره
      

        در حین خواندن کتاب لحظاتی بود که به خودم می‌گفتم واقعا این کتاب رو چطور تونستن بنویسن؟چه مهارت عجیبی داشتن واقعا ….
کتابی که همیشه یه گوشه از قلبم می‌مونه…
و اون چهار ماهی که می‌تونستن چه سرنوشت متفاوتی داشته باشن🥲…
      

        داستان روان وحس های آشنایی که احتمالا همه تجربه‌اش کردن
به من یاداوری کرد که مادرها هم انسانن و نباید توقع داشته باشیم که خودشون رو فراموش کنن و فقط برای راحتی بقیه اعضا خانواده تلاش کنن…
      

        i think it was so different from other books I have read so far .it was about 3 days of a young boy in New York without any special happening but i think  it is what makes this book special ,I promise it is  worth reading once:)