و این قافله ی عمر عجب میگذرد
        

          یکی از داستان های کوتاه حسین وحدانی رو شنیده بودم و به شدت برام دلچسب بود...و اینطوری با نویسنده آشنا شدم.
این کتاب متن آشنا و دلنشینی داره. بعد از اینکه خودم خوندم به دوستانی سپردم که در اون موقع در زندگی و دوست داشتن گیر افتاده بودن و اونا حتی بیشتر از من دوسش داشتن
        

          این کتاب یادآور تجریه ها و چیزهایی است که خودمان میدانیم، اما کسی را میخواهیم تا بادرونمان صحبت کند و این‌ها را به ما یادآوری کند.
من که دوستش داشتم،برای هدیه دادن به کسانی که کتابخوان نیستندو یا در زمان استراحت به سر می‌برند عالی است
        

          آب دستتان است زمین بگذارید و بخش <در ستایش غم> را همین الان بخوانید. چقدر لازمش داشتم...
        

          در زمانه ای زندگی می کنیم که حتی دوست داشتن، جرئت می خواهد. خواندن این کتاب کمک می کند از ترسمان کم کنیم و دوست داشتن را تمرین کنیم. جوری که از حاشیه زندگی وارد متن شود. جوری که بشود مانند نفس کشیدن. مانند هوایی که نفس می کشیم. همان قدر ساده و همان قدر حیاتی. نثر کتاب هم خیلی صمیمی و روان است و می شود به راحتی با آن ارتباط برقرار کرد. برای زندگی پرپیچ و خم این روزها، خواندن چنین کتابی، مانند یک توقف کوتاه برای دیدن یک چشم انداز زیباست. حیف است خودمان را از آن محروم کنیم. 
        

          خیلی زیاد برای خریدنش تامل کردم و از اون بیشتر برای خوندنش ... اما بعد ... انگار زندگی م زیر و رو شد ، خوندم و خوندم و تشنه تر شدم ، حالا شده از اون کتاب هایی که به همه توصیه می کنم فقط نخوننش بخرنش داشته باشنش و هی مرورش کنن
        

          یک تکه از کتاب را در برنامه کتاب‌باز شنیدم. آن بخشش را بریده بودم و بارها گوش کردم تا اینکه کتاب را پیدا کردم. بارها خواندمش. به همه پیشنهادش دادم. و آنقدر خوب بود که کتاب امانت را پیش خودم نگه داشتم. حیف نبود پسش می‌دادم؟!
        

          نوشته‌های وبلاگی‌طورانه که با محوریت عشق و زندگی گرد هم آمده‌بودند. با نثری که به شدت پسندیدم و بعد از گذشت چند سال از خواندنش، هنوز لذتی که از خواندن سریع و دلنشینش بردم رو به یاد دارم و در لیست توصیه‌ها/ هدیه‌هام به دیگران هست.
        

          این کتاب هم مثل عین عاشقی به آدم دیدگاه میده .
نوع انتخاب جملات و روایات دقیقا همونیه که مهم ترین تلنگرها رو میتونه به انسان بزنه ؛ هم در بحث مد نظر نویسنده و هم در امر نویسندگی . 
        

          کتاب دال دوست داشتن از آن کتاب هایی است که آدم موقع خواندن نگران تمام شدن کتاب است و دوست دارد کتاب را تا جایی که امکان دارد آرام بخواند تا تمام نشود. 

این کتاب برای علاقه‌مندان به ادبیات نا‌ داستان مناسب است و شامل روایت هایی درباره موضوعات مختلف زندگی است.

روایت های آن به گونه ای است که در پایان  چیزی را به خواننده تحمیل نمی‌کند اما خواننده را مجبور می‌کند که خوب فکر کند.

برای من، دو روایت، در ستایش غم و سوگوارانی که با من دویده اند بسیار بسیار بسیار دوست داشتنی بودند.

این کتاب می‌تواند هدیه مناسبی برای افرادی که به تازگی میخواهند کتاب خوانی را شروع کنند باشد.

آقای وحدانی از آن دسته نویسندگانی هستند که حتی سر آغاز های کتاب شان به شدت جذاب است.
        

          یکی از کتاب هایی که میتونم به جرات بگم ازش یاد گرفتم و برام آموزنده بود، 
نمیشه محو منحصر به فرد بودن ادبیاتِ آقای وحدانی نشد. 
مانند مابقی کتاب های ایشون، عالی و بی نقص
        

          اصلا با این کتاب ارتباط نگرفتم و به نظرم ارزش کتاب شدن نداشت. در حد همان جملات وبلاگ نویسی یا اینستاگرامی بود.
        

          گروه‌های مجازی شعرخوانی رو دیدید؟
یا این نوجوان‌هایی که تو کافه‌ای دور هم گرد میان و از هر دری سخن میگن، بدون این که حرف‌هاشون پیوستگی خاصی داشته باشه و فقط تلاش می‌کنن ساده‌ترین و چرت‌ترین مباحث رو جوری بیان کنند که شاعرانه و ادیبانه به نظر بیاد. ساعت‌ها حرف می‌زنند و ادای شاعران و فرهیختگان رو درمیارن اما از همه‌ی گفته‌هاشون حتی دو صفحه مطلب به درد بخور هم به دست نمیاد. در نهایت هم انجمن با  رد و بدل شدن چند شماره‌ی تلفن و "شما چه قشنگ حرف می‌زنید" به پایان می‌رسه.

"دال دوست داشتن" دقیقا چنین حسی رو به من می‌داد. انگار وسط یکی از این انجمن‌ها بودم و واقعا که چقدر عذاب آور بود‌.
نویسنده در مقدمه‌ی کتاب نوشته : 《چرا باید این کتاب چاپ شود؟》 این سوالی بود که بیش از یک سال از خودم می‌پرسیدم و جواب درستی برای آن پیدا نمی‌کردم.

سوال من هم همینه.
چرا چنین چیزهایی باید چاپ بشن و مهم‌تر از اون، چرا چنین چیزهایی باید انقدر معروف باشن؟
"دال دوست داشتن" کتاب نیست. کپشن‌نویسیه.

اون نیم ستاره رو فقط به احترام درختی دادم که قطع شد تا کاغذ این کتاب باشه.
        

          به قدری روان و دلنشین بود نفهمیدم کی و چه جوری تموم شد...واقعا لذت بردم...گفت و گویی دوستانه درباره زندگی،مرگ،رابطه، یکنواختی و آدم هایی که دوستشان داریم...
به قول نویسنده گاهی باید اسم آدم های دوست داشتنی زندگیمون رو فراموش کنیم و اون هارو با ویژگی‌های دوست داشتنیشون به خاطر بیاریم و صدا کنیم مثلا اونی که لبخند قشنگی داره.... 

جمله‌ای از کتاب:(اونقدر لذت بردم یادم رفت جمله های مورد علاقمو بنویسم) 

سرمایه را باید به کار انداخت و کار کرد و سود برد گیرم که کم باشد حالا معشوقی،رفیقی پیداکرده‌ای و روزگار خوشت را گذرانده‌ای بی حساب غافل که باید حال خوشت را به کار می‌انداختی ،انرژی میگرفتی ،پیش میرفتی آرزوهات را میجستی بت‌هات را میشکستی زیبایی‌هات را می‌یافتی مهربانی میکردی قشنگتر میشدی باید از حساب عشق و رفاقت بر میداشتی خرج امید و شادمانیت میکردی و سودش را دوباره  سرسفره عشقت شریکت، رفیقت ،میگذاشتی وقتی مست از شیفتگی و هیجان و هوس جیک جیک مستان سر میدادی یادت به سرمای زمستان روزمرگی و تکرار و ملال نبود

مرگ یعنی لازم نیست به هیچ چرایی پاسخ بدهیم
        

          جستارهای تامل برانگیزی در مورد روابط ما با دیگران و هضم و درک احساسات خودمون با مثال آورده شده بود.
برای من به شخصه یکی دوتا نقطه طلایی بیشتر نداشت، نه اینکه بگم کتاب بدی بود، منتها بدیع و پربار و با دید جدیدی هم نبود و منو بیشتر یاد متن های کانال تلگرامی یا کپشن های اینستا می انداخت.
تونست توجه منو به چندتا بخش پنهان وجودم بیشتر کنه و در کل خوندنش بد نبود.
        

          مگر میشود این کتاب را دوست نداشت ،هر چه بگویم کم گفتم از زیباییش .🥰
《کاش شادی را در نیندازیم با غم. شادی، عدم غم نیست. شادی، کنار آمدن با غم است》
        

          داستانهای مختلف و بسیار کوتاه. بعضی از داستان‌ها رو دوست داشتم و مثل نظر بعضی از دوستان با چندتاشون مخالف بودم. 
        

          بهترین بخش کتاب نظر من این بود
از دست دادن کابوس کسانی است که گمان باطل به دست آوردن را دارند این پندار که ما می توانیم کسی را از آن خود کنیم به دستش بیاوریم و در بند تعلق خویش بکشیم از اساس وهم و خیال است خوش باوری منفعلانه و کودکانه کسی است که آیین با هم بودن و برای هم بودن را نمی داند و مذبوحانه با خود، دیگری و کائنات می جنگد تا مفهوم غیر واقعی مال هم بودن را جایگزینش کند و البته که در این تلاش به واقع از دست می‌دهد 
نه آدم آدمها را که ذاتاً به دست آوردنی نیستند بلکه کرامت انسانی عزت نفس و شکوه دوست داشتن حقیقی را که اینها را قربانی مفهومی بی ارزش می کند که حتی به دست هم نمی آید اینکه بیاموزیم بدون اینکه کسی و چیزی را مال خود کنیم از آن لذت ببریم پذیرش و انفعال نیست برعکس درک حقیقت لذت است
او که زندگی اش را به هیات سکه های طلا و جواهرات گرانبها در آورده و به خیال تحصیل لذت مایملکش را در گاوصندوق نگاه می دارد و صدها قفل بر آن می دهد جز اضطراب چیزی به دست نمی‌آورد کودکی که بازیچه هایش را وا می نهد و از دست می ریزد سرخوش تر و چابک تر می دود و بی خیال از دست دادن قهقهه های مستانه سر می‌دهد و زندگی می‌کند از ته دل
        

          کتاب را دوست داشتم به خصوص که باصدای دلنشنین آقای عمرانی به صورت صدتی گوش دادن .بعضی فصل های کتاب ارزش دوباره شنیدن داشت.