یادداشت حنا

        در این کتاب انگار من فردی نامرئی در اتاقی بودم که فردی با اسیب های روحی جدی داشت افکارش رو بلند بازگو می‌کرد و من انها را می‌شنیدم…
در کل برای من خواندن کتابی که در انتهای ان پر از شک باشم و از بیشتر برداشت هایم اطمینان نداشته باشم چندان لذت بخش نیست…
البته در این کتاب به ظرافت اشاره شده بود که همیشه سکوت به معنای حرف نداشتن نیست،گاهی اوقات فهم درست حسی که باعث سکوت ما شده خیلی کمک کننده است،گاهی از روی دوست داشتن سکوت می کنیم گاهی از خشم،نارحتی و…
در کل این کتاب به قول دوستی من رو در یک گنگی خاصی رها کرد…
و در اخر تعریف و تمجید و صفت شاهکار این کتاب برام کمی عجیب بود…