"معتقدم هر کاری در زندگی انجام می دهیم بخشی از یک نقشه است. گاهی نقشه درست همانطور که میخواهیم پیش می رود، گاهی هم نه. این هم بخشی از نقشه است. همین که این موضوع را بفهمیم، خودش یک چراغ سبز است.
مشکلاتی که امروز با آنها مواجه ایم، در نهایت به نعمت زندگیمان تبدیل می شوند."

" اگر همه ی آن چه که بخواهم انجام دهم... نشستن و حرف زدن با تو باشد... گوش میکنی‌‌؟"
          

            ای کاش ای کاش ای کاااااش می‌تونستم حسی که امروز از خوندن این کتاب داشتم رو شرح بدم…
بعد از حدود ده سال دوباره خوندمش؛ و این بار احساس می‌کنم با کتابی «کاملاً» متفاوت روبه‌رو شدم. اما انگار نه کتاب…، که من تغییر کردم.
حالا می‌فهمم چطور بهش لقب بهترین داستان کوتاه جهان رو دادن.
——
امروز در کلاس زنگ تماشامون، یکی از بهترین جلسه‌ها رو داشتیم. از دوستم آرمینا که ادبیات روسی می‌خونه دعوت کرده بودم که مهمان این جلسه باشه، و بعد از بحث‌های بچه‌ها برامون از زندگی تولستوی گفت. از شرایطش موقع نوشتن این کتاب. از چیزهایی در این داستان که بهش توجه نکرده بودم. از خیلی چیزها…
دچار هیجان دانستن شده بودیم. و انگار که با ایوان ایلیچ زندگی کردیم…. و مردیم.

به علاوه، بچه‌ها حرف‌هایی می‌زدن که مستقیم به قلبم راه داشت. داشتم ازشون یاد می‌گرفتم. داشتم به امید و سرزندگیشون نگاه می‌کردم. به این جریان زندگی که آدم (شاید) متوجهش نیست…
به طور کلی انگار یه قلب باز داشتم که همه چیز داشت بهش سرازیر می‌شد و چندین چندبار وسط کلاس داشت اشکام روونهٔ گونه‌هام می‌شد که در مبدأ متوقفشون کردم.
——
دفعه پیش ترجمه سروش حبیبی و این بار رضی هیرمندی. ترجمه جالبی بود. بعضا هی تطبیق می‌دادم با ترجمه حبیبی، و گاهی این یکی رو بیشتر دوست داشتم. :)
+ یه مقدمه خیلی خوب داره اولش. (که البته قطعا و حتما باید پسگفتار باشه و بعدش بخونید) که خیلی کمک‌کننده‌ست برای درک بهتر فضای داستان و پیشینه‌ش.