هرچیزی که هستی دارد، می‌خواهد به هستی‌اش ادامه دهد و امید هم استثنا نیست. امید نوعی آفت است. بی‌گناه‌ترین بافت‌ها را می‌خورد و رشد می‌کند. بقایش در این توانایی تکامل یافته نهفته‌است که می‌تواند از هرچیزی که به سود رشدش نیست، چشم بپوشد و خود را روی چیزی بیفکند که هستی‌اش را توانمند می‌کند. سپس آنچه که یافته را به قدری نشخوار می‌کند که کوچک‌ترین ذرّه‌ی غذایی‌اش استخراج شود.