کتاب فوق‌العاده‌ای بود. برای کسانی که می‌خواهند هدف‌دار زندگی کنند. این همه تلاش، استقامت، دودندگی، تحمل رنج و مصائب... از زندگی شهید صدر و خواهرشان بنت‌الهدی و امام موسی صدر
در لابه‌لای زندگی خانم فاطمه صدر
و یک جوراهایی تداعی کننده کوچکی از زندگی ائمه و رنجهایشان بود برایم
تجسم این فراز از زیارت عاشورا: 
«اللهم اجعل محیای محیا محمد و آل محمد و مماتی ممات محمد و آل محمد.» 
      

        یک کتاب فوق‌العاده! 
هر کس نخونده نصف عمرش برفنا رفته. نصف دیگه عمر رو هم باید به مطالبش فکر کرد😄
      

        خواندن این کتاب در این روزهای سخت برایم دردناک بود. اما کاش هر کس از دستش برمی‌آید، دست از نوشتن روایتهای زمانه‌اش برندارد. انسان مثل اسمش فراموشکار است. چه چیزها که فراموش می‌شود در حالیکه نباید فراموش شود و این سالی که دارد به آخرش نزدیک می‌شود پر است از این حوادث... 
      

        از یه جایی به بعد، با یه بسته دستمال کاغذی فقط گریه کردم. 
      

        اگه دنبال نرمشی برای تقویت حافظه هستید النا پیشنهاد خوبیست. چند داستان مجزا در یک داستان با کلی آدم که فقط اسم هستند. 
      

        پر از دیالوگهای شیرین😋
بعد از این همه دیدن کارتونش، عجیب چسبید
      

        کاش انیمیشنش ساخته بشه
      

        تقریبا  بی‌وقفه خوندم و تمام. از خودم می‌پرسیدم چرا اینقدر دلم می‌خواد بخونمش و ادامه بدم؟! من که شونصد بار از بچگی کارتونش رو دیدم، اتفاقا همین الان هم داره نشون می‌ده و با بچه‌ها دوباره دارم می‌بینم🤦‍♀️😄
و فرق چندانی هم با هم ندارند و جز به جزئش رو حفظم. 
این چیه که نمی‌گذاره رهاش کنم و به شیرینی داستانی هست که برای اولین بار می‌خونی؟!!  
      

        می‌تونم بگم از جمله کتابهایی بود که می‌تونه، زاویه دید جدید برای دیدن زندگی و اتفاقاتش بسازه. 
      

        «- داداش بزرگه، ام‌سال رفته است دانش‌گاه که مهندس شود! تو می‌خواهی دکتر بشوی یا مهندس؟! هان؟! 
- فقط مهندس یا دکتر؟ 
- یا راننده، میکانیک، یا... هر چیزی که خودت دوست داری... 
پسر می‌ایستد. به در لنگر خیره می‌شود. به صفدر می‌گوید: 
- عمو صفدر! من نه دکتر می‌شوم، نه مهندس، نه راننده، نه خلبان... من می‌خواهم قیدار بشوم!» 

من تمام کتاب رو در همین جمله آخر دیدم. انسان، کسی که باید باشد. رجلی که خدا عاشقش است. نامداری بی‌‌نام، گمنام...
      

        بعد از خواندن رمان بر باد رفته، که روایتی از جنگ داخلی آمریکا از دید ایالتهای جنوبی‌ بود، دنبال رمانی بودم که از زاویه دید ایالتهای شمالی‌ باشد. یاد کارتون زنان کوچک افتادم که خانواده‌ای جنگ زده بودند؛ با سربازانی که یونیفرم آبی داشتند. همان سربازان آبی‌پوشی که اسکارلت و همه جنوبی‌ها از آنها متنفر بودند. اما زنان کوچک تنها اشارات کوچکی به مساله جنگ داشت. هرچند همان چند جمله‌ای که داشت،  چیزی که دنبالش بودم را داد. جنگ با رهبری آبراهام لینکن برای عدالت... 

      

        خدا وند رحمت کند جناب حافظ را، وقتی که سرود از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر /یادگاری که در این گنبد دوار بماند. 
خانم مارگارت واقعا لباس زیبایی از عشق دوخته و بر تن رمانش پوشانده بود تا خیلی چیزها از فراز و فرود زندگی، تاریخ و... را لابه لایش بگوید. چون تزئینات جامه؛ و چه خوش بر تنش نشسته بود. 
برباد رفته از رمانهایست که دست گرفتنش با خودت است ولی زمین گذاشتنش نه. 😄

      

        کتابی تلخ و سیاه، که بخش تاریک انسان را بی‌هیچ نور و امیدی روایت کرده بود. و البته بسیار موفق بود در این زمینه. 
حین خواندن بارها از انتخابش  پشیمان شدم. 
      

        این کتاب از اون دست کتابهایی بود که تا مدتها باهات می‌مونه. از اونهایی که رد پررنگی تو وجودت به جا می‌گذاره
      

        چقدر همه چیز ظریف به تصویر کشیده شده بود. خدا قوت به نویسنده
تمام داستان یک طرف، فصل‌های پایانی هم طرف دیگر. هنوز تلخی این سرگردانی بعد از فرار از وطن در جانم مانده و گمانم تا ابد بماند. بدترین سرنوشت در وطن شرف داشت به این سرگردانی...