فیلمش را قبلا دیده بودم. آن هم دوبار! 
و می‌شود گفت وقتی کتاب را دست گرفتم، همه زوایایش را حفظ بودم. چرا که ماجراها فرق چندانی نداشت. چندان که چه عرض کنم. اصلا. همان ماجرای دختری فقیر، که با مرد ثروتمندی آشنا و ازدواج می‌کند و به امید زندگی بهتر راهی قصر رویایی او می‌شود... 
با این اوصافی که گفتم، اگه فکر می‌کنید، داستان برایم جذابیت چندان نداشت، مثل خودم در شروع مطالعه، سخت در اشتباهید. ربه‌کا را دست گرفتن همان و بی‌وقفه خواندن همان. 
اما در موردش چند نکته جالب برایم وجود داشت؛
 تکرار پی‌در پی دو کلمه؛ ربه‌کا و ماندرلی. یکی از یکی زیباتر و باشکوهتر توصیف شده. در مقابل راوی داستان، که چیز زیادی از او نمی‌دانیم. او در دادن اطلاعات از خودش خیلی سختگیر است.
 او ماجرای زندگیش را فقط برای آقای دووینتر تعریف می‌کند و ما را در خماری رها می‌کند. او حتی اسمش را هم به ما نمی‌گوید. اما در عوض از ریزترین حالات درونیش با ما حرف می‌زند. از تمام احساسات، غم‌ها و شادی‌ها و... طوری که گاهی از این حجم خودکم‌بینی و دست و پاچلفتی بودن راوی به ستوه می‌آیی. 
اما نکته جالب اینکه، در نهایت و پایان داستان، تمام این ظواهر فریبنده در پیش چشم ما فرو می‌ریزد، از ربه‌کای به ظاهر زیبا و همه‌چیز تمام به باطن سیاهش می‌رسیم. اینجا را داشته باشید. 
نکته بعدی در مورد قتلی که رخ داده بود. بعد از آشکار شدن ماجرا، مدام منتظر بودم راوی که از کوچکترین احساساتش با ما صحبت می‌کرد، یکجا بگوید وای یعنی فلانی قاتل است!! اما انگار نه انگار. گیریم که ربه‌کا شیطانی بیش نبود، اما نه قاتل نه راوی،ذره‌ای متاسف از وقوع قتل نیستند. حتی سربازرس و دوست قاتل که پی به راز برده‌اند، تمام تلاششان را برای تبرئه‌اش می‌کنند تا از هیچ‌چیزها سند بر بی‌گناهیش پیدا کنند. با خودم فکر می‌کردم چرا؟ 
نمی‌دانم، شاید همه چیز در کارهایی بود که ربه‌کا می‌کرد. اعمالی که باعث شده او به اندازه حشره‌ای حقیر شود که کسی از له کردنش عذاب وجدان ندارد. چیزهایی چون وفاداری، عفت و پاکدامنی برای ارزشمند شدن انسان... 
طوری که در نهایت که برای تطهیر آلودگی او باید جایی که آثار او بود هم می‌سوخت و خاکستر می‌شد. ماندرلی زیبا.
      

        با خواندن بعضی کتابها، آرزو می‌کنم کاش یک چند واحد به همین نام بین کتب درسی بود. مثل همین کتاب؛ که با خواندنش آرزو کردم مثلا چند واحد دعاشناسی... به جای کتابهای بی‌شماری که با پاس کردنش چیزی بهمون اضافه نشد، بین کتابهای درسی بود. 
      

        دیدید بعضی کتابها، تو را در فضای خود غرق می‌کنند. زمستان بی‌شازده یکی از آن کتابهایی بود که تا مدتها بعد از تمام شدنش هنوز در هوای شهر و کوچه‌هایش نفس می‌کشیدم.  
      

        ✓بچه‌های خاص خانه خانم پریگرین
اثر: رنسام ریگز

جیکوپ پسری نوجوان است که از کودکی با قصه‌های عجیب و غریب پدر عجیبش بزرگ شده است. قصه‌هایی از بچه‌های عجیب که پدربزرگ مدتی در کنار آنها زندگی کرده. جیکوبِ عاشق قصه‌های پدربزرگ، با قد کشیدن و بزرگ شدن از آنها فاصله می‌گیرد و دیگر آنگونه که زمانی باورشان داشت، باور نمی‌کند. 
تا اینکه با مرگ عجیب پدربزرگ (کشته شدن توسط هیولایی که فقط جیکوب آن را دیده) جیکوب به هم می‌ریزد طوری که کارش به روانشناس می‌کشد. اما داستان جیکوب با تصمیم او برای یافتن جایی که پدربزرگ در آخرین لحظات عمر در آغوش جیکوب از او می‌خواهد خود را به آنجا برساند تا از شر هیولاها در امان بماند شروع می‌شود.
جیکوب عازم سفری می‌شود که در آن پدربزرگ، دوستانش، دنیا و در نهایت خود را بهتر می‌شناسد. 
اما مسئله این است.«این شناخت.» ما همراه جیکوب می‌فهمیم در دنیا دو گروه وجود دارد. انسان معمولی و انسان خاص. انسانهای معمولی، معمولی معمولی هستند و خواص صاحب قدرتهای عجیب. توانا، آگاه به مناسباتی از دنیا که معمولی‌ها هیچ خبر ندارند و قدرت درکش را هم ندارند. خواص زمان و مکان را در اختیار گرفته‌اند و دشمنان بسیار از معمولی‌ها و موجودات فرازمینی دارند و برای رهایی به دنبال سرزمینی امن برای خود هستند. سرزمینی در موازات این جهان. نمی‌دانم این شما را یاد چه می‌اندازد؟ 
بخصوص اگر بدانید پدربزرگ از بچه‌هایی است که در زمان جنگ جهانی دوم، همه خانواده خود را که در لهستان ساکن بوده از دست داده و از دست آلمانی‌ها که به نوعی جزوی از لشکر هیولاها هستند به جزیره‌ای کوچک در انگلستان رفته تا در یتیمخانه‌ای که بعدا می‌فهمیم جایگاه بچه‌های خاص بوده زندگی کند و... 
چقدر مفاهیم مورد نظر نویسنده هنرمندانه در قالب داستان گنجانده شده بود، بدون اینکه ملالی در پی داشته باشد و چقدر افسوس خوردم برای جای خالی چنین کارهایی برای نوجوانان خودمان.
      

        کتاب فوق‌العاده‌ای بود. برای کسانی که می‌خواهند هدف‌دار زندگی کنند. این همه تلاش، استقامت، دودندگی، تحمل رنج و مصائب... از زندگی شهید صدر و خواهرشان بنت‌الهدی و امام موسی صدر
در لابه‌لای زندگی خانم فاطمه صدر
و یک جوراهایی تداعی کننده کوچکی از زندگی ائمه و رنجهایشان بود برایم
تجسم این فراز از زیارت عاشورا: 
«اللهم اجعل محیای محیا محمد و آل محمد و مماتی ممات محمد و آل محمد.» 
      

        یک کتاب فوق‌العاده! 
هر کس نخونده نصف عمرش برفنا رفته. نصف دیگه عمر رو هم باید به مطالبش فکر کرد😄
      

        خواندن این کتاب در این روزهای سخت برایم دردناک بود. اما کاش هر کس از دستش برمی‌آید، دست از نوشتن روایتهای زمانه‌اش برندارد. انسان مثل اسمش فراموشکار است. چه چیزها که فراموش می‌شود در حالیکه نباید فراموش شود و این سالی که دارد به آخرش نزدیک می‌شود پر است از این حوادث... 
      

        از یه جایی به بعد، با یه بسته دستمال کاغذی فقط گریه کردم. 
      

        اگه دنبال نرمشی برای تقویت حافظه هستید النا پیشنهاد خوبیست. چند داستان مجزا در یک داستان با کلی آدم که فقط اسم هستند. 
      

        پر از دیالوگهای شیرین😋
بعد از این همه دیدن کارتونش، عجیب چسبید
      

        کاش انیمیشنش ساخته بشه
      

        تقریبا  بی‌وقفه خوندم و تمام. از خودم می‌پرسیدم چرا اینقدر دلم می‌خواد بخونمش و ادامه بدم؟! من که شونصد بار از بچگی کارتونش رو دیدم، اتفاقا همین الان هم داره نشون می‌ده و با بچه‌ها دوباره دارم می‌بینم🤦‍♀️😄
و فرق چندانی هم با هم ندارند و جز به جزئش رو حفظم. 
این چیه که نمی‌گذاره رهاش کنم و به شیرینی داستانی هست که برای اولین بار می‌خونی؟!!  
      

        می‌تونم بگم از جمله کتابهایی بود که می‌تونه، زاویه دید جدید برای دیدن زندگی و اتفاقاتش بسازه. 
      

        «- داداش بزرگه، ام‌سال رفته است دانش‌گاه که مهندس شود! تو می‌خواهی دکتر بشوی یا مهندس؟! هان؟! 
- فقط مهندس یا دکتر؟ 
- یا راننده، میکانیک، یا... هر چیزی که خودت دوست داری... 
پسر می‌ایستد. به در لنگر خیره می‌شود. به صفدر می‌گوید: 
- عمو صفدر! من نه دکتر می‌شوم، نه مهندس، نه راننده، نه خلبان... من می‌خواهم قیدار بشوم!» 

من تمام کتاب رو در همین جمله آخر دیدم. انسان، کسی که باید باشد. رجلی که خدا عاشقش است. نامداری بی‌‌نام، گمنام...
      

        بعد از خواندن رمان بر باد رفته، که روایتی از جنگ داخلی آمریکا از دید ایالتهای جنوبی‌ بود، دنبال رمانی بودم که از زاویه دید ایالتهای شمالی‌ باشد. یاد کارتون زنان کوچک افتادم که خانواده‌ای جنگ زده بودند؛ با سربازانی که یونیفرم آبی داشتند. همان سربازان آبی‌پوشی که اسکارلت و همه جنوبی‌ها از آنها متنفر بودند. اما زنان کوچک تنها اشارات کوچکی به مساله جنگ داشت. هرچند همان چند جمله‌ای که داشت،  چیزی که دنبالش بودم را داد. جنگ با رهبری آبراهام لینکن برای عدالت...