می دونی، غیرت یه کلمه ی بزک شده اس که در واقع مترادف با تعصب کورکورانه و بعضا احمقانه اس. کلمه ای که خیلی ها رو بدبخت کرده، چه غیرت نسبت به ناموس باشه، چه وطن، چه مذهب.
من قبلا داستان کوتاه "کسی به سرهنگ نامه نمی نویسد" رو خونده بودم و به نظرم خیلی معمولی بود. عباس معروفی تو یه مصاحبه گفته بود که "گزارش یک مرگ" باعث شد دلش بخواد داستان بنویسه. با خوندن کتاب می فهمم چرا. کتاب رو دوست داشتم، حس دیدن یه فیلم تراژیک رو داشت. خیلی خوب تونستم فیلم رو تصور کنم و واقعا برام لذت بخش بود و تشویق شدم علی رغم تجربه ی نه چندان مثبت قبل، باز هم از مارکز بخونم.
        

                طنز کتاب رو دوست داشتم، بعضی توصیفات و ایده های نویسنده رو هم پسندیدم. ولی خب طبق معمول با بعضی عقاید داستایفسکی موافق نیستم و روی هم رفته به نظرم کتاب متوسطی بود. کتابی نیست که به کسی توصیه کنم ولی خب سرگرم کننده اس
        

                کتاب برای من معمولی بود. درسته که یه جاهایی از کتاب رو دوست داشتم، ولی یه جاهایی هم واقعا برام خسته کننده و نه چندان جذاب بود. البته نظر من سوگیرانه اس چون من عاشق ژاپن و فرهنگش هستم و کتاب خیلی چیز جدید و جذابی برای ارائه به من نداشت چون قبلا ساعت ها در مورد ژاپن ویدیو و مستند دیدم. اینه که شاید شمایی که کمتر از ژاپن می دونی از کتاب خوشت بیاد. به نظرم مطالب و محتواهای خیلی جذاب تری در مورد ژاپن هست که البته همه به زبان انگلیسی هستن و هنوز منبع فارسی (نوشتاری، شنیداری، دیداری:) ندیدم که به کیفیت و جذابیت اون ها باشه. من یک ماه دیگه سی ساله می شم و تصمیم گرفتم درست مثل این دو سال اخیر که از بیست و هشت سال قبلش بیشتر زندگی کردم، سی تا چهل رو زندگی کنم. یعنی سفر زیاد برم، کتاب زیاد بخونم، ساز یاد بگیرم و باقی هنرها رو هم امتحان کنم. چندتا زبان به فرانسوی و انگلیسی که بلدم اضافه کنم و قطعا ژاپن رو هم از نزدیک ببینم. این ها رو نگفتم که پز داده باشم! گفتم که تو چهل سالگی که اتفاقی این متن رو خوندم حس خوب بگیریم که دیدی چقدر از داشته های الانت تو سی سالگی آرزو بود؟
بیست فروردین هزار و چهارصد و سه - هشت آوریل دو هزار و بیست و چهار
مانا
        

                پایان بندی من رو ترغیب کرد که حتی ۵ بدم. ولی فقط چون بخش هایی از کتاب سلیقه ام نبود ۴ دادم. حین خوندن کتاب به مادرم فکر کردم، و به همه ی زن هایی که به حساب نمی آن. به دختران افغانستان که نمی تونن درس بخونن، به زن های ایران که شهروند درجه دو حساب می شن و به مردهایی که خودشون رو مرکز ثقل جهان می دونن، اون هایی که ادعای مذهب دارن و زن رو در حد کالا و ابزار جنسی پایین آوردن، به فرهنگی که هنوز هم فکر اینه که بچه ای که به دنیا می آد کاش پسر باشه، به پسر دبیرستانی که می گه دختر لاک زده که دیده بشه و این هرزگیه، به خراب آبادی که به آموزش و فرهنگ سازی نیازمنده. به "جانان" هم فکر کردم، دختر خواهرم که یک ماهه به دنیا اومده و وقتی به دنیا اومدم نگاهش کردم و گفتم "تو قوی ترین زن خونواده مون می شی"
۲۶ اسفند ۱۴۰۲ ، پایان کتابی که با ذاکر شروع کردیم
        

                اولین تجربه ی من از مانگا خوندن بود. خوبیش اینه که خوندنش دو ساعت هم نشد، بامزه بود، داشتن تصاویر بهت القا می کرد انگار داری انیمه می بینی و بعضی بخش هاش واقعا خلاقانه بودن. الان دارم ژاپنی یاد می گیرم، بلکه ۱۰ سال دیگه بتونم به جای انگلیسی، به ژاپنی مانگا بخونم. راستی، به نظرم کسی که می خواد انیمیشن بخونه یا حتی هنر، مانگا به کارش می آد. بدیشم بگم؟ ۴۱ جلد داره و این یعنی کلی پول باید بدی تا داستان تموم بشه 😁😁 بریم برای جلد ۲
        

                من همیشه دنبال کسی بودم که زیر آخرین درخت انار دنیا، باهاش پیمان ببندم. پیمان ماندن‌. همراهی و هم مسیری.
 ولی خب نشد.
 نبود‌.
نخواست.
حالا فهمیدم که باید تنها زیر آخرین انار دنیا بایستم و با خودم پیمان ببندم که این راه رو تا آخر برم، نترسم و چیزی که صدام می کنه رو دریابم.
تنها
        

                فوق العاده بود. دارک، خلاقانه، سینماتیک. خیلی دوستش داشتم و البته خیلی هم تلخ بود. دوست دارم یه روز یه فیلم ازش بسازم. به نظرم باید به انگلیسی ترجمه بشه! بعدشم چنتا قول به خودم دادم‌. اینکه هر روز به مامان زنگ بزنم، تا هست کاری کنم بهش خوش بگذره. خیلی جمله ها داشت که هایلایت کردم و بعدها باید بیام سراغش. هم واسه ایده گرفتن، هم یادآوری به خودم، هم رفع دغدغه هایی که در لحظه برام ساختن جملات
        

                قبل از اینکه وارد فارکس، شرط بندی و کازینو بشی، یه سر این کتاب رو بخون. خیلی خوب و ملموس توجیه، طمع، ترس و توهمی که آدم قمارباز توش میوفته رو نشون میده. خیلی خوب. یه ویدیو در موردش می سازم 🙃
        

                یه عشق نامتعارف به معنی یه عشق غیرقابل پذیرش یا غیرممکن یا تمرد از قوانین طبیعت نیست. همه چیز قراردادیه. همه ی تعاریف ما
        

                The way you understand who Arden really is reminds me of the sentence in the back cover of the book, that WE made Arden a monster, even me in the other corner of the world!! It took me 12 days to read the book coz whenever I read like 20 pages, I needed sometime to refresh my mind, to forget this darkness and be able to go on reading more about the enchanted world I`ve made as a small part of that!
        

                به نظر مورسو خیلی هم بیگانه نیست. خیلی شبیه هست به خیلی از ما.همون طور که خودش بارها می گه مثل همه ی مردم. به لطف باشگاه کتابخونی دولینگو کتاب رو به زبان اصلی خوندم و راستش دیگه کتاب ترجمه نمی خونم :) توقع رفته بالا. کتاب خیلی خوبی بود
        

                اول: چه ملتی که دانش و طرز فکرش رو از بیست و سی و سریالای صدا و سیما گرفته و چه ملتی که با اینستاگرام و بی بی سی دانشمند شده، هر دو محکوم اند به زندگی تحت اعمال شاقه. باید شناخت، خوند، تعامل داشت، یاد گرفت. وقتی زبان بین المللی وجود داره و تکنولوژی به این حد از پیشرفت رسیده، ملتی که با ندانستن یا دانش تحریف شده روزگار می گذرونه، دردها و مشکلاتش هم بی پایانه.
دوم: شاید اگه بتونی با مردم کره شمالی صحبت کنی بهت بگن بهترین کشور و زندگی رو دارن و شاید بهش باور قلبی هم داشته باشن. ولی دلیلش اینه که فقط چیزهایی رو دیدن و می دونن که حزب خواسته ببینن و بدونن. توی حبابی هستن مثل فیلم The Truman Show
سوم: توی مملکت گل و بلبل شما مجاز نیستی هر حرفی رو بزنی. برای همین بهتره جای اینکه من نظرم رو درباره کتاب بگم، شما بیای و بعد از اینکه کتاب تاریخ دبیرستان رو خوندی، بیست و سی رو دیدی و سریال گاندوت رو هم تماشا کردی و از افتخار لبریز شدی، چند ساعتی رو هم واسه این کتاب وقت بذاری که از قضا نویسنده اش بیش از اینکه همفکر من باشه همفکر توئه. ولی خب چیزهایی که توی کره شمالی دیده رو عموما با انصاف گفته و این یه غنیمته. کره شمالی شکل اغراق شده ی این مملکته
        

                واقعا حال و هوای کتاب رو دوست داشتم. شکل روایتش، ادبیات نویسنده، حس و حالش. همه چیش خوب بود. از این کتاباییه که شاید چند سال دیگه باز بردارم بخونم. و شاید جدای از موضوعاتی که همه در موردش می گن، برای من "حسرت" مهم ترین موضوعش بود
        

                من آخر یه روز می رم و واسه یه مدت ایتالیا زندگی می کنم. آخرش زبان ایتالیایی رو یاد می گیرم. آخرش یه چیزاییم می شه عین سنت های ایتالیایی ها. شایدم حتی یه تاکستان بخرم در حد رفع احتیاجات شخصی! این خط و این نشون توی تابستون ۲۰۲۰/۱۳۹۹
        

                من ایتالیا رو خیلی دوست دارم. بعد از یه سفر حتی بیش از پیش عاشقش شدم. حتما یه روزی یه دوره ای رو در ایتالیا زندگی می کنم. الان هم دارم زبان ایتالیایی یاد می گیرم. پس بی راه نیست که این کتاب رو دوست داشته باشم. کتاب خیلی چیزا رو بهم یاد داد و یادآوری کرد. ولی یه چیز که قطعیه و بعد ازخوندن کتاب توی زندگی و شخصیت ام می مونه اینه که هفته ای یه غذای ایتالیایی درست کنم و درست مثل ایتالیایی ها با حوصله اون رو در کنار عزیزانم بخورم، اصلا با هم بپزیم، وقت خوردنش حرف بزنیم و اینطور از زندگی لذت ببریم.