این کتاب، سیاهه‌ای با خطوط و واژه‌های ژرف و داستانی خیال‌گونه بود. 
      

        این کتاب هفت شب بود به درازای هفتاد سال!
پرش‌های زمانیش، توصیف‌ها و جزئیاتش، قصه و افسانه‌هایی که روایت شده بود، جمله‌های کوتاه و بلندش و خلاصه خط‌به‌خط کتاب حس و حالی بهم داد که تا به حال تجربه نکرده بودم... و چقدر داستان غم‌انگیز نوشا و حسیناش رو دوست داشتم!
قلم بی‌نظیر نویسنده باعث شده بود تا توی داستان قرار بگیرم و همراه سال بلوا، گاهی کنار دختر سرهنگ نیلوفری و حسینای کوزه‌گر، گاهی بین مردم مرده و گاهی کنار نوشای مغموم و معصوم مست زندگی کنم. 
خوندن این کتاب برام نهایت لذت بود و اگه زمان کافی داشتم یک روزه تمومش می‌کردم.
      

        از نظرم این کتاب یک ژانر وحشت نسبتاً آرومه که بعضی قسمت‌هاش هیجان‌زده‌تون می‌کنه که سریع‌تر ادامه‌شو بخونید؛ هر چند داستان کلا طوری هست که راغبتون کنه ادامه بدید و ببینید آخرش چی می‌شه.
پیرنگ داستان کلیشه‌مانند بود اما در کل خوب پیش رفت. روند داستان کند و ادامهٔ داستان هم تقریباً قابل حدس نبود. 
داستان طوری ادامه پیدا کرد که فکر می‌کردم پایان خوش و  کلیشه‌ای داره که با پلات‌توییست آخر تقریباً همه‌چیز تغییر کرد؛ اما به نظرم یک‌خورده معنیش رو از دست داد و بهتر بود بیش‌تر روش فکر می‌شد. 
چند قسمت حاوی کلیشه بود که می‌تونست بهتر رقم بخوره اما می‌شد باهاش کنار اومد. 
شخصیت‌پردازی خوب بود ولی به نظرم می‌تونست با جزئیات بیش‌تر و بهتری همراه باشه.
فضاسازی خوب بود و می‌شد تصورش کرد. 
توصیف‌ها خوب و کامل بود و  قسمت‌هایی که مبهم بود با به اتمام رسوندن کتاب برطرف شد.
روی کلمه‌ و جمله‌ها فکر شده بود و جمله‌ی مبهمی نبود که قابل فهم نباشه.
- ممکنه اسپویل باشه:
به نظرم معروف شدن کتاب نیما، کاملا مشخص و کلیشه‌ای بود. بین فرح مهربون، آروم، سربه‌زیر و خجالتی و فرحی که روحش تو خونه‌ی پدریش سرگردون می‌چرخید هم یک‌کم تناقض وجود داشت‌؛ اما از خوندنش پشیمون نیستم؛ چون کتاب ایرانی بود احساس صمیمیت بیش‌تری بهش داشتم.
      

        پیرنگ کلیشه‌ای بود با یک تغییر کوچیک که این کلیشه رو کمی می‌پوشوند؛ اما توصیف‌ها و بعضی دیالوگ‌ها خوندنیش کرده بود.
داستان روند کندی نداشت و کلمه‌های به کار برده شده و جمله‌بندی خوب، خوندنش رو راحت‌ و روون کرده بود.
شخصیت‌پردازی خوبی داشت و فضاسازی هم خوب بود. 
به نظرم تعدادی از دیالوگ‌ها اضافی بودن، بعضی قسمت‌ها هم قابل حدس بود و کلیشه‌ای که رمان رو  آبکی می‌کرد.
از لحاظ کلیشه و قلم، خیلی با رمان "رایحهٔ محراب" که هنوز چاپ نشده تفاوت داره و رایحهٔ محراب با پیشرفت چشمگیر قلم ایشون همراهه که کاملا منطقیه. 
در کل خوب بود.