"من یکی از آن آدم‌هایی هستم که در را پشت سر خودشان می‌بندند."
      

        فکر می‌کردم بیشتر از این‌ها دوستش داشته باشم ولی روزهای آخر بی‌صبرانه می‌خواستم به صفحه‌ی پایان برسم. شبیه خواب طولانی‌ای بود که از یک جایی دست از معنا ساختن برمی‌داری و می‌ذاری داستان تو رو هرجایی که خواست ببره.
      

        «من استاد حرف زدن در سکوتم! کل زندگی‌ام در سکوت حرف زده‌ام و در سکوت تراژدی‌های زیادی را با خودم زندگی کرده‌ام.»
      

        همان کف همیشگی و همیشه متفاوت.
      

        “What is life, other than moments? What is laughter, other than a small victory over sorrow?”
      

        «رگبارها و برف را، توفان و آفتاب آتش‌بیز را، به صبر و تحمل شکستی.»
      

        «من —‌ حقیقت را —‌ در زنجیر دیده‌ام. من —‌ حقیقت را —‌ پاره پاره —‌ بر خاک دیده‌ام. من —‌ حقیقت را —‌ بر سرِ نیزه —‌ دیده‌ام.»
      

        Ana starts laughing. “I love you.”
“Is that why you hit me?”
“Yes!”
Vidar scratches his ear. “Do you have to love me quite so . . . hard?”
      

        با صدایی که بوی گریه می‌داد.
      

        — اما فردا جرأت نداشتم که بگویم، چیزی نداشتم که بگویم. خواب شب و دمیدن فردا صبح تصمیم را تبدیل کرد به تسلیم، تغییر داد به یک یاد _ یادی که آرزو می‌شد.
      

        هیاهوی بسیار برای هیچ!
      

        «تو از تبارِ نوری
یه آرزویِ دوری»