بریده‌ای از کتاب انجمن زیرشیروانی اثر ارنست کرویدر

متوجه شدم که آن عمارت نه فقط دلگیر به نظر می‌رسید، که دل‌به‌هم‌زن هم بود. انگار به‌جای دوام و بقا، دلش می‌خواست همان لحظه بیفتد، درهم بشکند، ولی نه برای اینکه بریزد آنجا، بلکه برای اینکه به‌شکل ابری از گردوغبار دوباره برخیزد و سبک‌بار از آنجا دور شود، که برای همیشه آن مکان بی‌روح را ترک کند.