«ما از همان خمیرۀ رویاهاییم.»

«چطور می‌تونم بمیرم، وقتی زنده نیستم؟» «زندگی خواهی کرد، زندگی می‌کنی.» «زندگی می‌کنم، چون عاشقم.» «فراموش کن. مرده‌های اینجا فراموش نمی‌کنن. می‌بینی باد چطور توی برگ‌ها افتاده؟ عشق رو هم همین‌جور باد می‌بره.» «چیزی هست که به باد نره؟» «دل خود محفوظ دار که زندگی از آن می‌جوشد.» «محفوظ نگه می‌دارم.» گفتم: «محفوظ نگه دار از خشم و جنون، از صاعقهٔ ظلمت که به لب‌ها می‌خوره، وقتی فراموشی رو می‌نوشن.»

متوجه شدم که آن عمارت نه فقط دلگیر به نظر می‌رسید، که دل‌به‌هم‌زن هم بود. انگار به‌جای دوام و بقا، دلش می‌خواست همان لحظه بیفتد، درهم بشکند، ولی نه برای اینکه بریزد آنجا، بلکه برای اینکه به‌شکل ابری از گردوغبار دوباره برخیزد و سبک‌بار از آنجا دور شود، که برای همیشه آن مکان بی‌روح را ترک کند.