متفاوت بود اما اگه به عقب برگردم نمیخرمش
بعد از تموم کردنش اینطوری بودم که :خب که چی.
داستان 3 دوست که زمانی در پاریس باهم بودن و با تمام سختی زندگی در پاریس رو دوست داشتن و دنبال رویا هاشون بودن 
و الان خاطرات یکی از این سه دوست با پیدا کردن نامه های قدیم تازه میشه و شروع میکنه به مرور خاطرات...
کوتاه بود و قلم نویسنده هم خوب بود 
6.5/10

        

          ننننننننننننننننننننننننننن





        

          کتاب یک غم لطیفی داشت که روی همهٔ قلبم رو پوشونده و لحظاتیه که به بیرون پنجره خیره شدم تا بتونم شرحش بدم. شرحی از گذر زمان و غباری که روی چیزها می‌ندازه... از دوستی‌های از دست رفته، اما ماندگار در قلب آدمی.
ماجرای سه دوست که دنبال آرزوهاشون به پاریس رویایی اومدن و زندگی بسیار سختی رو در این مدت تحمل می‌کنن، تا فقط بتونن تو پاریس بمونن و فرانسوی حرف بزنن. :)
حالا سال‌ها گذشته و یکی از این دوست‌ها نامه‌هایی از خودشون رو پیدا می‌کنه و می‌خونه و ماجراها رو مرور می‌کنه و کتاب اینطور به پایان می‌رسه:‌ (اسپویل نیست، چون این کتاب هیچ ماجرایی نداره که بخواد اسپویل بشه. برشی از زندگی‌ایه که به مارتیتا و پاولا و پوفینا گذشته.)
«صدای بزرگراه در دوردست مثل صدای اقیانوس به گوش می‌رسد و ناگهان شادمانی را درمی‌یابم. گاهی که زمستان‌ها به درخت‌ها نگاه می‌کنم می‌بینم که شاخه‌های بی‌برگ‌شان نور ارغوانی از خود ساطع می‌کنند، یا بوی نان باگت، یا دستگیرهٔ در عتیقه‌ای با طرح مغربی، یا پنجره‌ای که به جای بالا رفتن به بیرون باز می‌شود. مارتیتا، همهٔ این‌ها مرا به یاد روزهایی می‌اندازد که کنار تو بودم. هرچند به کسی بروز نمی‌دهم، به آن فکر می‌کنم. ناراحت هم نیستم. ابایی هم ندارم. مارتا،‌ درست است که دیگر با هم مکاتبه نداریم، اما هنوز به تو فکر می‌کنم. اون ریکوئردو. یادواره، سوغاتی، خاطره. ته ریکوئردو،‌ مارتیتا،‌ من از یادت نمی‌کاهم. مرا از یاد نبر...»

پ.ن: جای جای کتاب عبارات و کلمه‌های اسپانیایی بود. تقریبا می‌فهمیدمشون و خوشحالم که ۶۲۰ روز دولینگوی اسپانیایی یه جایی به  کارم اومد. 😂
        

          داستان از جایی شروع می‌شود که کورینا جعبه‌ای قدیمی را بعد از سال‌ها خاک خوردن در گوشه‌ی انباری، باز می‌کند و با دیدن نامه‌ای، خاطرات گذشته برایش تازه می‌شود. کورینا، پائولا و مارتیتا سه دوست و سه شخصیت اصلی داستان که روزگاری، هر یک به‌انگیزه‌ای و امید و آرزویی، به پاریس رفته بودند و همانجا باهم آشنا شدند. حال که سال‌ها از آن روزها گذشته و آن‌ها از هم جدا شده و هر یک به‌دنبال زندگی و سرنوشت خودرفته اند، دیدن نامه‌ها آغاز مرور خاطرات و بازگشت به روزهای زندگی در پاریس برای کورینا است. 
داستان شور و ‌شوق‌های کمرنگ‌شده و آرزوهای برباد رفته در خلال روزمرگی و دوستی‌هایی که پیوند بینشان گسسته اما یادشان باقی مانده و با اندک جرقه‌ای دوباره زنده می‌شوند. مثل جایی از کتاب که کورینا می‌گوید: "مارتیتا، همه‌ی این‌ها مرا به یاد روزهایی می‌اندازد که کنار تو بودم. هرچند به کسی بروز نمی‌دهم، به آن فکر می‌کنم. ناراحت هم نیستم. ابایی هم ندارم. مارتا درست است که دیگر با هم مکاتبه نداریم، اما هنوز به تو فکر می‌کنم. مارتیتا، من از یادت نمی‌کاهم. مرا از یاد نبر..."
        

          کتاب کوتاه و قشنگی بود. انگار وسط مرتب کردن اتاقت برسی به دفترخاطرات و نامه‌های قدیمی، پرت می‌شی وسط گذشته و در یک لحظه همه‌ی خاطرات با جزئیات ظریفشون ظاهر می‌شن...
گاهی از همه‌ی این خاطره‌ها فراری‌ام اما امیدوارم من هم یک روزی وسط این روزگار شلوغ، بتونم برای مارتیتای زندگی خودم، نامه‌ای بنویسم و بهش یادآور شم که از یادش نمی‌کاهم. :)
        

          یادآوری روزگاران جوانی به واسطه نامه‌هایی که اتفاقی پیدایشان می‌کنی. 
روایتی مطرح‌گر رنج و سختی زن بودن.
        

          ۰۳/۰۵/۰۷ #من_از_یادت_نمیکاهم_مارتیتا #نشر_چشمه 
‌
‌[ بخشی از وجودم در جریان سقط بچه مُرد. بخشی هم وقتی او ترکم کرد. کسی که دوست داری زنده باشد و در کنارت بماند تصمیم می‌گیرد دیگر کنارت زندگی نکند. به نظرم این یکی از مرگ هم بدتر است... ]
‌
"من از یادت نمی‌کاهم ، مارتیتا" نوشته‌ی #ساندرا_سیسنِروس و ترجمه‌ی #اسدالله_امرایی ، یکی از رمانک‌های نشر چشمه از مجموعه‌ ‌کتابهای #برج_بابل بود که توی فروردین ماه خونده بودم. مجموعه‌ی "برج بابل" کتابهای کم‌حجم از داستانهای کوتاه ادبیات خارجیه که هرکدوم با توجه به اینکه اون داستان مربوط به ادبیات چه کشوریه، اسم گذاری شده ... (که شخصا خیلی به این مجموعه علاقه‌مندم 🤌🏻)
‌
بیشتر داستانهای سیسنِروس درباره‌ی وطن نوشته شده و شخصیت اصلی داستانها ، زن‌هایی هستن که با سختی‌های جامعه و مشکلات فرهنگی مردسالارانه، درگیرن ...
‌
شخصیت اصلی کتاب، "کورینا" [که گاهی پوفینا خطاب میشه] یه نویسنده‌ی جوونه که برای رسیدن به رویای نوشتن به فرانسه، مهاجرت میکنه.
داستان از جایی شروع میشه که کورینا یه نامه از دوست قدیمیِ خودش، مارتیتا [یا همون مارتا] دریافت میکنه و وقتی میخونتش، برمیگرده به مرور کردن خاطراتش با دوستای صمیمیش : مارتیتا و پائولا.
‌
از بین نامه‌هایی که بین این دخترها رد و بدل شده، و از بین خاطراتی که از زبان کورینا میخونیم، درگیر دغدغه‌های زندگیشون توی جوونی و میان‌سالیشون میشیم،
مشکلاتشون برای کار و خونه و رویاها و رابطه‌هاشون رو میخونیم،
و خیلی جاها، وقتی که به مکث‌های بین پاراگراف‌ها می‌رسیم، انگار یه زمان توقف داریم برای مرور کردن خاطرات خودمون ... فکر کردن و مقایسه کردنِ زندگی‌مون با زندگی این سه تا دختر...
‌
[ انتظار اتفاقی را می‌کشیدیم. مگر این همان کاری نیست که همه‌ی زن‌ها می‌کنند تا یاد بگیرند انتظار بیهوده نکشند؟ ]
‌
من این کتاب رو سه بار خوندم.
و هربار به زندگی یکی از این دخترا نگاه کردم.
دختری که صرفا به دنبال رویاش دویده اما اون رو توی شهر رویاییش پیدا نکرده.
دختری که درگیر لحظه‌س و دختری که یکم سفت و سخت‌تر به زندگیش میرسه...
و جالبیِ دوستی این سه نفر به نظرم اینه که گاهی خیلییی شبیه هم میشن! و گاهی خیلیی متفاوت از هم ...
‌‌
‌
جالبیش برام اینجاست ، که انگار "زن" به دنیا اومده تا یه جایی از زندگیش بلاخره تصمیم به "عادی" زندگی کردن بگیره و بعد حسرت روزهای آزادیش رو بخوره!
عجیبه برام...
‌
‌
‌
اگر از داستانهای کوتاه خوشتون میاد و به موضوع زن و زندگی زن در جامعه علاقه دارید ، به نظرم این کتاب براتون دوست داشتنی باشه.
‌
‌