"آه آری، هنوز این سخن در گوش است که فرمود ما برای برداشتن بند آمدیم نه بند نهادن. سرداری از فاتحان ایران بر جمل می خندید؛ و حسین علی او را به فریاد گفت بر تو باید گریست که جای جنگ با ستم به جای ستمگر نشسته ای‌".حسین بیش تر به افسانه ماند تا زاویه ای تار از یک تاریخ و این تاریکی نه از گرد فاصله هزار و سیصد و خورده ای ساله که از سیمای ناموزون آن هاست که خود را پیروانش می خوانند: "از او بسیار می گویند؛ و آن ها که می گویند چرا خود چون او نیستند؟" 
        

          "شبلی" جوان نصرانیِ تازه مسلمان شده ای است که در روز عروسی خود با "راحله" ندایی می شنود که <<کیست که مرا یاری کند؟>> 
شبلی پس از چند بار شنیدن آن صدا،منقلب می شود و مجلس عروسی را ترک می کند.او به جست و جوی صدا بر می آید؛آن هم در حالی که برادران متعصب راحله،ترک عروسی را توهینی به خود می‌دانستند.
شبلی در طول راه با نشانه هایی برخورد می کند و می فهمد این نشانه ها از حسین (ع) است
        

          «من —‌ حقیقت را —‌ در زنجیر دیده‌ام. من —‌ حقیقت را —‌ پاره پاره —‌ بر خاک دیده‌ام. من —‌ حقیقت را —‌ بر سرِ نیزه —‌ دیده‌ام.»
        

          راحله: شبلی بگو، از من چه بدی ظاهر شد که سزاوار این جفا شدم؟ چه خطا دیدی که از من بریدی؟ چه بود که ترکم کردی؟

شبلی: سوگند به شب چون شکسته شود و روز چون براید، که از تو جز  مهری ندیدم که همه عمر از آن محروم بودم، بیماری جان تو بر من باد و سایه ات از زمین کم مباد...من میروم چون خوانده شده ام!
من شک کرده‌ام...
.....
این داستان عاشقانه‌ی شبلی و راحله نیست، داستانی از جستجوی حقیقت و سفر خودشناسی‌ه. اما برای رسیدن به حقیقت، شبلی از عروسش که ۷۲ بار به خواستگاریش رفته بود، در روز عروسی میگذره تا به یقین برسه. 
.....
فیلم روز واقعه ساخته شهرام اسدی هم خیلی خوبه ، ولی فکرش رو بکنید اگر خود آقای بیضایی این فیلم رو میساخت چطور شاهکاری از کار در میومد.
من نمایشنامه‌رادیویی‌ش رو گوش کردم. بخش مربوط به صحبتهای شبلی با شهربانو توی فیلم حذف شده، اسم شبلی هم به عبدالله تغییر داده شده. 
حقیقتا یکساعت فوق العاده  رو با گوش دادنش گذروندم که برای تمام روز غرق لذتم کرد. چقدر عالی بود ،چقدر محشر...
در مسلخ عشق جز نکو را نکشند
روبه صفتان زشت خو را نکشند
گر عاشق صادقی ز مردن نهراس
مردار شود هرآنکه او را نکشند

Merged review:

راحله: شبلی بگو، از من چه بدی ظاهر شد که سزاوار این جفا شدم؟ چه خطا دیدی که از من بریدی؟ چه بود که ترکم کردی؟

شبلی: سوگند به شب چون شکسته شود و روز چون براید، که از تو جز  مهری ندیدم که همه عمر از آن محروم بودم، بیماری جان تو بر من باد و سایه ات از زمین کم مباد...من میروم چون خوانده شده ام!
من شک کرده‌ام...
.....
این داستان عاشقانه‌ی شبلی و راحله نیست، داستانی از جستجوی حقیقت و سفر خودشناسی‌ه. اما برای رسیدن به حقیقت، شبلی از عروسش که ۷۲ بار به خواستگاریش رفته بود، در روز عروسی میگذره تا به یقین برسه. 
.....
فیلم روز واقعه ساخته شهرام اسدی هم خیلی خوبه ، ولی فکرش رو بکنید اگر خود آقای بیضایی این فیلم رو میساخت چطور شاهکاری از کار در میومد.
من نمایشنامه‌رادیویی‌ش رو گوش کردم. بخش مربوط به صحبتهای شبلی با شهربانو توی فیلم حذف شده، اسم شبلی هم به عبدالله تغییر داده شده. 
حقیقتا یکساعت فوق العاده  رو با گوش دادنش گذروندم که برای تمام روز غرق لذتم کرد. چقدر عالی بود ،چقدر محشر...
در مسلخ عشق جز نکو را نکشند
روبه صفتان زشت خو را نکشند
گر عاشق صادقی ز مردن نهراس
مردار شود هرآنکه او را نکشند
        

          ۱.
به سال نوشته شدن این فیلمنامه که نگاه میکنم به این فکر میکنم که اگر امروز بهرام بیضایی در خاک وطن ش نیست شاید بخاطر اندیشه اش باشد،
اندیشه ای که چندین سال از عموم مردم زمانه جلوتر است..
و البته که جلوتر بودن اندیشه ها "مجوز"ی برای رفتن نیست اما میتواند "دلیل" خوبی باشد.

+قدرش را ندانستند شاید!

۲.
روان، پرجنب و جوش، اثر گذار
با رگه هایی از وطن پرستی!
فیلمنامه خوبی بود
فیلمش را ندیده ام هنوز!
۳.
لا یوم کیومک یا اباعبدلله!
        

          
شبلی جوان نصرانی‌زاده‌ی نو مسلمان پس از بارها خواستگاری از دختر زید، راحله، جواب مثبت گرفته. نهم محرم سال ۶۱ هجری مجلس بزم آنهاست که زمزمه‌های کشتن مسلم بن عقیل در کوفه و حرکت کاروان حسین ابن علی (ع) به سمت کوفه بر زبان‌ها جاری میشه. برخی میگن حسین به نیت حکمرانی کوفه رفته و شک در دل شبلی میشه، شلبی که دین جدیدش رو از حسین‌ گرفته. در همین زمان صدایی به گوشش میرسه «کیست مرا یاری کند؟» و همه‌ی اینها باعث میشه تا شلبی به سرعت مجلس بزم رو رها کنه و به سمت کوفه بره، سفری برای یافتن حقیقت...ه
این نمایشنامه عالیه

«من حقیقت را بر سر نیزه دیدم...»

در مسلخ عشق جز نکو را نکشند
روبه صفتان زشت خو را نکشند
گر عاشق صادقی ز مردن نهراس
مردار شود هرآنکه او را نکشند
        

          داستان تلاش برای رسیدن به حقیقت. داستانی که میشود به اشکال مختلفی اون رو گفت و بیضایی اون رو به بهترین شکل در این فیلمنامه نوشته. بالاخره بعد از مدتها بیضایی خوانی رو شروع کردم و بسی خوشحالم. 
ربنای شجریان یک خاصیتی داشت که حتی افراد غیرمذهبی هم میتونستند باهاش ارتباط برقرار کنند، به گمانم روز واقعه بیضایی هم این ویژگی رو داره. 
 از خواندن این اثر بسیار لذت بردم.

Merged review:

داستان تلاش برای رسیدن به حقیقت. داستانی که میشود به اشکال مختلفی اون رو گفت و بیضایی اون رو به بهترین شکل در این فیلمنامه نوشته. بالاخره بعد از مدتها بیضایی خوانی رو شروع کردم و بسی خوشحالم. 
ربنای شجریان یک خاصیتی داشت که حتی افراد غیرمذهبی هم میتونستند باهاش ارتباط برقرار کنند، به گمانم روز واقعه بیضایی هم این ویژگی رو داره. 
 از خواندن این اثر بسیار لذت بردم.
        

          "او گفت چگونه سنگی بر بُتان مُرده بیندازم حال آنکه بُت های زنده روی زمین اند؟"

Merged review:

"او گفت چگونه سنگی بر بُتان مُرده بیندازم حال آنکه بُت های زنده روی زمین اند؟"
        

          ناراحتم که ندارمش که بقیه ش رو بخونم :(
        

          امروز تو جلسه درباره این کتاب نظرات مختلفی شنیدم. یکی کتاب رو تاریخی می‌‌دید یکی دینی، یکی اجتماعی و یکی سیاسی...
اما به نظر من همه این‌ها رو می‌شه توی این متن دید و هنر استاد بیضایی همیشه منو مجذوب و مشعوف می‌کنه.

من فقط متن رو خوندم و فیلمش رو ندیدم. نمی‌خوام ببینم چون شنیدم خیلی خوب نیست و همین متن فقط تو ذهنم باشه بهتره.

پاتوق کتاب‌بازها-جلسه کتاب روز واقعه-2مرداد03
        

          من حقیقت را در زنجیر دیده ام ، من حقیقت را پاره پاره بر خاک دیده ام، من حقیقت را بر سر نیزه دیده ام ... 

Merged review:

من حقیقت را در زنجیر دیده ام ، من حقیقت را پاره پاره بر خاک دیده ام، من حقیقت را بر سر نیزه دیده ام ...
        

          "روز واقعه" بهترین فیلمنامهٔ ایرانی است که با میزانسن فوق‌العاده و دیالوگ‌هایی قوی، به واقعهٔ عاشورا می‌پردازد.
این اثر به‌طور غیرمستقیم به ماجرای کربلا، امام و اهل‌بیت اشاره دارد و تمرکز داستان بر جوانی مسیحی است که عشق امام حسین، او را راهی نینوا می‌کند. این از هوشمندی نویسنده است که چراغ روایتگری را روی شخصیت فرعی‌تر می‌اندازد.
بیضایی نثر کلاسیک را خوب می‌نویسد که از کلاسیک‌خوانی‌اش می‌آید. او با مهارت بالایی لحن شخصیت‌ها را به فراخور زمانه درمی‌آورد.
از ویژگی‌های یک فیلمنامهٔ خوب، تحقیق کردن و شناخت کافی پیرامون فضا و سنت‌های بومی منطقه است. از همان ابتدای فیلمنامه، تبحر نویسنده را در آشنایی با مراسم‌های آیینی و سنت‌ اعراب می‌توان دید؛ مثلاً حنا بستن عروس و داماد، استفاده از طرح چشم که نماد چشم زخم است، تفأل زدن به قرآن، تعیین روز عروسی بر اساس تقویم نجومی، هلهلهٔ زنان، استفاده از ساز نی و طبلک و دف، رقص شمشیر در عروسی، هدیه کردن شمشیر، خوردن زیتون و انجیر و رطب و مویز، انداختن برگ سدر در کاسهٔ آب، استفاده از بادبزن برگ نخل و ... 
نویسنده در صحنهٔ ابتدایی به معرفی شخصیت‌های اصلی و فضا و زمان (راحله،‌ شبلی و فضای عروسی و ماه محرم) می‌پردازد و بلافاصله پس از آن، حادثهٔ محرک را رو می‌کند.
نکتهٔ جالب‌توجه این است که بیضایی، شبلی را به میدان می‌کشد؛ میدان جاییست برای رساندن خبرهای مهم، جایی که حادثهٔ محرک اتفاق می‌افتد. در همین حین جوانی غبارنشسته و پریشان به تاخت، با عَلَمی سبز سر می‌رسد (رنگ سبز نمادی از پرچم خاندان نبوی).
دیالوگ‌های مرد میانسال حکایت از خبر مهم و شوکه‌کنندهٔ بر نیزه رفتن سرِ مسلم‌ابن‌عقیل دارد.
بیرق خونین هم نشانهٔ دیگری می‌شود تا شخصیت را به تصمیمی مهم وادارد. 
این تصمیم با جملاتی که در عروسی شنیده می‌شود، قطعی می‌گردد. جمله‌ها درنهایت دقت و ظرافت تنظیم شده‌اند تا بر جوانی مسیحی اثر کنند؛ مثلاً "فردا مسیح را در نینوا به صلیب می‌کشند." 
ازطرفی چندبار صدایی که گوینده‌اش نامشخص است، این جمله را تکرار می‌کند:"کجاست یاری‌کننده‌ای که مرا یاری کند؟"‌. این ندایِ قدرتمند همچون همسرایان در نمایشنامه عمل می‌کند و پژواک می‌یابد.
درست در بهترین زمان ممکن است که اوج دِرام رقم می‌خورد؛ شبلی همین که عاقد سر می‌رسد، مجلس عروسی را با اسب زینت‌شده ترک می‌کند! از این اتفاق نباید ساده رد شد. آن هم شخصیتی که زمین و زمان را به هم دوخته و ۳۷ بار به خواستگاری رفته تا به راحله برسد! کسی که برای عروسی‌اش سنگ‌اندازی کرده و می‌کنند و به اسلامش خرده می‌گیرند. گویی جدالی بین‌ دو عشق زمینی و معنوی رقم می‌خورد که مخاطب را میخکوب می‌کند. اگرچه در ادامه مشخص می‌شود هر دو عشق در یک راستا هستند.
شبلی در پی پاسخ است‌. 
در پی حقیقت. 
و رسیدن به یقین. 
رسیدن به یقین و شناخت، مسئلهٔ مهمی است که بیضایی در اکثر آثارش دست روی آن می‌گذارد.
شبلی در نماهای ابتدایی، به خودش در آینه نگاه می‌کند. آینه عنصری نمادین و بازتابی از هویت فرد است‌. او در پی شناخت و یافتن حقیقت است.
در ادامه، شبلی منزل به منزل تا کربلا می‌رود و پس از واقعه، از نینوا سردرمی‌آورد. گویی که همه چیز تمام شده باشد، اما این شروع راه شبلی است. او انتخاب می‌شود تا خبر واقعه را برای دیگران ببرد!﴿آسمان بارِ امانت نتوانست کشید/ قرعهٔ فال به نام من دیوانه زدند﴾

نکتهٔ جالبی که در اصول فیلمنامه‌نویسی به چشم آمد، استفاده از واژهٔ «درون‌جا» و «بیرون‌جا» بود.
جلد زیبای کتاب، نگارگری چشم‌نوازی از مقامات حریریِ مکتب بغداد است.
نسخهٔ سینمایی "روز واقعه" به کارگردانی شهرام اسدی، ده سال پس از نوشتن فیلمنامه ساخته می‌شود (سال ۷۳). فیلمی که دست‌اندازهای زیادی برای ساخت دارد. بهرام بیضایی، فیلمنامه را با نام مستعار «ع. سالک» به فارابی می‌دهد، اما در تیتراژ نامش می‌آید. نام شبلی در فیلم به عبدالله تغییر می‌کند و سکانس دیدار شهربانو در ویرانه‌ها حذف می‌شود. به ادعای کارگردان، عليرغم سنگ‌اندازی‌ها برای تغییر متن، فیلم تا ۹۰ درصد وفادار به فیلمنامه است.
بعد از خواندن کتاب به تماشای فیلم نشستم و یک دور سمفونی‌های مجید انتظامی را گوش دادم. خوشبختانه فیلم را برای اولين‌‌بار می‌دیدم و فرصت مناسبی دست داد تا همزمان با خوانش، استوری‌بورد هم بزنم.
        

          باید خودِ اثر سخن بگوید، هرچه از ما صادر شود مهملات و اضافه‌گویی است.