زبان اصلی خوندم، و خیلییی دوستش داشتم. شخصیت‌ها و داستانشون واقعاً بانمک بود. :,)
برای شروع خوندن کتاب‌های انگلیسی، می‌تونه گزینه‌ی مناسبی باشه‌. 
      

        بامزه بود، مابین داستان تصویرهای سیاه‌و‌سفید داشت، اما همچنان انیمه‌اش رو ترجیح می‌دم–سبزتر و زنده‌تر هست.

امیدوارم یک‌روزی بوی چمنِ خشک‌شده و نعناع رو حس کنم و بعد که سرم رو بالا گرفتم، ببینم، عه! توتورو! 
      

        خیلی ناراحتم که بخش اصلی این کتاب رو هنگامی که وسط داستان بودم اسپویل شدم‌. چون احتمالاً اگر اسپویل نشده بودم، غافل‌گیری بزرگی درانتظارم بود. :((
اما اگر این بخش رو نادیده بگیرم، از خوندن این کتاب خیلی لذت بردم. راحت بگم، خیلی حال داد! هیجان، استرس، آدرنالین. 💥
حتی یک بخشی از داستانِ این کتاب اون‌قدر اذیتم کرد که برای چند لحظه کتاب رو بستم تا احساس بهتری پیدا کنم. به‌نظرم این برای یک کتاب جنایی نکته‌ی مثبتی تلقی می‌شه. 
حرف دیگه‌ای که باید بگم، اینه که، کتاب قبلی‌ای که از این نویسنده خوندم دیزی دارکر بود. و ببینید!!! واقعاً این کتاب رو به اون ترجیح می‌دم!!! من یک متن کامل درباره‌ی اینکه چرا دیزی دارکر رو نپسندیدم نوشتم و باید بگم ای‌کاش کتاب همیشه یک نفر دروغ می‌گوید به‌جای دیزی دارکر معروف و ترند می‌شد!
اما خب یک چیزهایی کوچکی هم توی این کتاب اذیتم کردن، که اگر درباره‌شون صحبت نکنم بهتره چون داستان رو اسپویل می‌کنه و دلم نمی‌خواد فقط کسانی که کتاب رو کامل خوندن نظرم رو بخونن و می‌خوام که به بقیه هم برای خرید و خوانش این کتاب کمکی بشه. 
      

        همیشه از بچگی‌هام تا حالا آرزو داشتم کتابی از آگاتا کریستی بخونم. هیچوقت هم فرصت ایجاد نشد، تا زمانی که دوستم برای تولدم بهم جسدی در کتابخانه و کتاب دیگری از این نویسنده رو هدیه داد.
در ابتدا چیزی که نظرم رو درباره‌ی این کتاب جلب کرد قطع پالتویی نشر هرمس و تعداد کم صفحاتش بود. جلدش هم به نظرم قشنگ اومد.
خب کتاب رو شروع کردم و ادامه که دادم، متوجه قلم نویسنده شدم. آگاتا کریستی قلم ساده و روانی داشت، یک قلم متفاوت... به دور از استفاده‌ی تشبیهات و آرایه‌های زیاد. که برام جالب بود.
اما اگر بخوام بحث رو بازتر کنم و بگم چرا دو و نیم ستاره دادم... 
-حقیقتاً شخصیت‌های زیادی توی داستان حضور داشتند و این یکم برای من مشکل بود. البته نه خیلی زیاد.
-و همین‌طور بگم که بعضی قسمت‌های داستان واقعاً حوصله‌م سر می‌رفت. هیجان کافی رو برای من نداشت.
-مهم‌ترین نکته‌ای که زد توی ذوق من، این بود که فهمیدن اینکه "قاتل چه کسی بود؟" شگفت‌زده‌ام نکرد. می‌دونید چیه، غافلگیرکننده نبود!
البته جدای این‌ها از حق نگذریم، داستان دقیقاً توی نقطه‌ای شروع می‌شه که خواننده رو به خوندن ادامه‌ش کنجکاو می‌کنه که این برای خودش نکته‌ی مثبتی هست. همین‌طور قلم ساده‌ی خانم کریستی هم می‌تونه نکته‌ی مثبتی باشه. و خب... برای گذران وقت کتاب سرگرم‌کننده‌ای هست. 

حقیقتاً چیز دیگه‌ای به ذهنم نمی‌رسه، 
پس فعلاً تا همین‌جا. 
=)))
      

        سلام من عاشق این کتاب و شاهزاده اَش هستم. ✨️✨️✨️
      

        بعد از تموم شدنش غم گرفتم... قرار نبود اینطوری بشه، چرا که برای تموم کردنش خیلی مشتاق بودم. اما خب؟ 
احساس می‌کنم بعد از ۷۶۸ صفحه با خانواده‌ام برای مدتی خداحافظی کردم. با پِیدین، کای، کیت، آدنا، لِنی و بقیه...
و بی‌صبرانه منتظرم جلد دومش، بی‌پروا، رو بخونم. می‌دونید، داستان اونجایی به اتمام رسید که دقیقاً دلتون می‌خواد بدونید در ادامه چه اتفاقی می‌افته... حداقل برای من که اینطور بود.
و چرا یک ستاره بهش ندادم؟! راستش رو بخواید، روند اوایل داستان برام خسته کننده بود. می‌دونید، یک مقداری کند پیش می‌رفت. اما چیزی هست که بشه ازش چشم پوشی کرد.
🌟 کوتاه بگم، اگر فانتزی عاشقانه‌ (Enemies To Lovers) دوست دارید و با یکم کند بودنِ روندِ اوایل داستان، صفحات زیاد و روایت از زبان دو شخص مشکلی ندارید، ناتوان رو بخونید.
      

        این کتاب رو وقتی که به هوای خریدن کتابِ "هیچوقت دروغ نگو"ی همین نویسنده به کتاب‌فروشی رفته بودم، خریدم. 
در ابتدا به نظر می‌اومد قراره خیلی غافلگیرم کنه، که البته تا دو سوم داستان همین‌طور بود، اما وقتی که تقریباً به انتها رسیدم و متوجه شدم همون چیزی بود که حدس زده بودم هیجانش برام از بین رفت.
دلم می‌خواست این بار بعد از تموم کردن این کتاب بگم: "خدای من! چطور ممکنه؟!"
اما خب اینجوری پیش نرفت.
به هر حال، می‌خوام که نکات مثبت این کتاب رو بنویسم. چون جنبه‌های مثبت خیلی زیادی داشت!
🟢 قلمِ بسیار شگفت‌انگیزِ نویسنده! قلم فریدا مک‌فادن جوریه که شما رو وادار می‌کنه تا پایان داستان ادامه بدید و خودتون هم نمی‌دونید چطوری! این زن به قدری محتاطانه و قشنگ معماهای داستان رو می‌نویسه و موقع خوندن بهتون استرس می‌ده که همیشه باعث ایجاد یه آدرنالینی داخل بدنتون می‌شه.
🟢 ایجاد معمای جالب و جدید! من خودم هنوز نتونستم کتاب‌های جنایی زیادی بخونم، اما حداقل "برای من" این معمای ایجاد شده توی موضوع داستان خیلی جذاب بود.
🟢 حل کردن تمام معماهای ایجاد شده توی پیرنگ داستان! می‌دونید، اینکه در انتهای داستان دیگه سوالی توی ذهنم برام باقی نمونده بود واقعاً عالی بود.
و اون یک ستاره‌ای که ندادم...
❌ همون‌طور که‌ در ابتدا گفتم، پایان داستان برای من غافلگیرکننده نبود مثل بقیه. نه اینکه تمام داستان رو حدس زده باشم، اما قسمت اصلی داستان برام پیش‌بینی‌پذیر بود.
❌ می‌دونید چیه، من خودم پایان‌هایی که در نهایت همه چیز سر جای درست خودش قرار می‌گیره رو دوست دارم، اما این کتاب دیگه خیلی... پایان شادی داشت. خیلی زیاد!!
آممم. همین. 
و بعد همه‌ی اینا..‌. 
پیشنهاد می‌شه. اما بازم در رده‌ی اول نه‌. (هنوز کتاب جنایی‌ای رو پیدا نکردم که بتونم در رده‌ی اول به کسی پیشنهادش کنم.)
      

        "جنگل بی‌پایان به تاریکی ته حلق گرگ بود و پر از وحشت‌های بی‌شمار." 
داستان با این جمله شروع می‌شه، جمله‌ای که کلمات در اون به خوبی کنار هم قرار گرفتند تا فضای نقش بسته در داستان رو برای شما تصویرسازی کنند!

و سه و نیم ستاره تقدیم به این ماجراجویی عجیب و غریب با کِسترل و پیپیت و فین! 
فضاسازی داستان خیلی برام جذاب بود، چون من عاشق ماجراجویی، هیجان و درخت‌ها و موجودات عجیبم. اون حس و حالِ "جنگلی که تاریک و بی‌انتهاست" رو خیلی دوست داشتم‌. 
اما نکات منفی داستان چی بود؟ اول اینکه شخصیت اصلی داستان، کِسترل، فقط ۱۲ سالشه! و این برای منِ مخاطب داستان اصلاً باورپذیر نیست که یه دختر ۱۲ ساله شکارچی آدم‌برک باشه! حداقل باید ۳-۴ سال از اینی که بود بزرگتر باشه. 
و دوم هم اینکه روند داستان گاهی واقعاً کند و خسته کننده می‌شد، اینجوری که دلت می‌خواست فقط بخونی تا این فصلش تموم بشه بره. 
اما به طور کلی...
کتاب دوست داشتنی‌ای بود. 
دوست داشتنی و عجیب.

می‌دونم که دلم برای این ماجراجوییِ سبز و تاریک، تنگ می‌شه. :*)
      

        فقط ۶ روز طول کشید تا تمومش کنم! و الان ذهنم به شدت آشفته‌ست... نمی‌دونم از کجا شروع کنم نظرم رو بگم؟ 
خیلی سر امتیاز با خودم کلنجار رفتم ولی بیشتر نمی‌تونم بدم. و چرا؟ چون:
⭕️ شما تا نیمه‌ی کتاب هیچ هیجانی رو احساس نمی‌کنی. عملاً انگار داری یه رمان زرد عاشقانه می‌خونی به جای جنایی! فقط اتفاقات روزمره و کراش زدنای شخصیت اصلی!
⭕️ پایان داستان هم که تا حدودی غیرمنطقی به نظر میومد. اینجوری که همه چیز خیلی سریع گل و بلبل می‌شه و تمام!
⭕️ و انتظار بیشتری از پلات تویست (پیچش پیرنگ) داستان داشتم، نمی‌دونم، همه‌ش منتظر بودم یه اتفاق خیلی عجیب بیوفته که بگم: خدایا مگه می‌شه؟ 
⭕️ پایان داستان رو می‌تونستی حدس بزنی! فقط با مهم‌ترین قانون در جنایی نویسی: همیشه به کسی شک کن که هیچ‌کس، هیچ‌وقت، بهش شکی نمی‌کنه...
ولی سه ستاره هم به دلایلی دادم. چون:
⬅️ قلم فریدا مک‌فادن رو دوست داشتم، روون بود و آدم رو از کتاب خوندن خسته نمی‌کرد، یعنی می‌تونستی به مدت زیادی پشت سر هم از داستان بخونی. 
⬅️ هیجان و استرس ۳۰-۴۰ صفحه‌ی آخر داستان رو دوست داشتم، حتی یه تیکه، از استرسی که داشتم گفتم دیگه نمی‌تونم بخونم و کتاب رو بستم و گذاشتم کنار!! 
⬅️ موضوع داستان جذاب و "حداقل برای من" یه ایده‌ی جدید بود.
و در نهایت جدای این‌ها باید بگم کههه
اتفاقات داستان از یه جایی به بعد مریض و روانی گونه می‌شه و خوندنش روحیه و اعصاب قوی می‌خواد. و بعضی تیکه‌ها انگار داری خودت رو با کتاب خوندن شکنجه می‌کنی. 😭😂
اینم اضافه کنم که اگر انتظاراتم از داستان رو از همون ابتدا پایین آورده بودم ممکن بود لذت بیشتری از خوندن ببرم. 
و همین. 
در کل کتابی نیست که در رده‌ی اول به کسی پیشنهادش کنم. صددرصد کتاب‌های جنایی به شدددت بهتری وجود دارند. 

      

        چطور یک کتاب می‌تونه هم‌زمان کلماتِ "غم‌انگیز، دل‌نشین و قشنگ" باشه؟ 
      

        فانتزی جذاب با ایده‌‌ای نو! 
      

        جلد دوم این مجموعه مثل جلد قبلی جذاب هست. اما حیف! که نشر پرتقال جلدهای بعدی رو به ترجمه و چاپ نرسونده. 
      

        از جمله کتاب‌هایی که بیش از اندازه دلم می‌خواد توی جهان افسانه‌ایش قدم بذارم. :)🫧
      

        بابت اینکه همراه گریسی و خانواده‌ش در سفر کردن به انتهای دنیا ملحق شدم همیشه خوشحال می‌مونم. و البته غمگین از اینکه این سفرِ جادوییِ شگفت‌انگیز به پایان رسید. 🌌
      

        عاشقانه‌‌ای دل‌نشین که روح آدم رو نوازش می‌کنه. و من واقعاً شیفته‌ی قلمِ زیبای خانم لوسی ماد مونتگمری شدم. 
(تنها مشکلی که در طی روند داستان داشتم این بود که گهگاهی اعضای خاندان استرلینگ رو با هم قاطی می‌کردم، البته چندان مهم نیست.)