گالری اجساد اولین تجربه من از مطالعه ادبیات عربی-عراقی  بود.
مجموعه داستان کوتاهی که عمیقا ریشه در تجربیات سیاه و روانیِ تلخ نویسنده داشت. شخصیت‌های پریشان، خطوط داستانی رهاشده، مرثیه‌گون بودن زندگی و دیالوگ‌های کوتاه و عجله‌ای نشان از تجربیات جنگی و زندگی تحت دیکتاتوری دارد.
درست است که داستان کوتاه یعنی ما را بگیرند و بیاندازند وسط زندگی "دیگری" و زمانی‌که فکر می‌کنیم فهمیدیم اوضاع از چه قرار است دوباره بگیرند و از زندگی "دیگری" بیرون‌مان کنند اما داستان‌های بلاسم بی‌ساختارترین و پرابهام‌ترین داستان‌های کوتاهی بود که خوانده‌ام.
        

          امیرعلی می‌گفت وقتی داستان و جستار یک نویسنده ایرانی در سطح جهان به خودش توجه می‌گیرد که قبلش یک بمب هسته‌ای انداخته باشند وسط تهران و افغانستان و عراقی از ایران تحویل داده باشند. برای وطن حسن بلاسم این شرط لازم قبلا رخ داده و هرقدر هم نخواهی، نمی‌شود که داستان‌های واقعا کوتاهش را بدون این پیش‌زمینه خواند؛ داستان‌های کوتاهی که پی‌رنگ همه‌شان یک‌جور تباهی عبث و بی‌معنی و بی‌هدف و بی‌دلیل است، تباهی بماهو تباهی، آن‌قدر که بشود به تلخ‌ترین حالت ممکن بهشان خندید و آن‌قدر که نتوان به حد کفایت در تباهی‌شان عمیق شد تا داستان بعد از تمام شدن، جایی باقی بماند و فکری را مشغول کند. تباهی داستان‌های بلاسم آن‌قدر تباه و پست است که آدم نتواند به عمقش برسد و در آن عمق، پتکی چیزی توی سرش بخورد و چند لحظه‌ای حداقل منگ شود و طول بکشد تا دست‌وپایش را جمع کند و گردوخاک روی لباسش را بتکاند و به زندگی برگردد.

برخی داستان‌ها گریزی به جنگ ایران و عراق هم دارند و روایتی از دیگری درباره آن جنگ ارائه می‌دهند، هرچند مختصر و کوتاه و یک تباهی مثل باقی تباهی‌های افتاده روی عراق گالری اجساد؛ مثل جنگ خلیج فارس، مثل سقوط صدام، مثل خشونت‌های گروه‌های مذهبی و تفکیری، مثل انتحاری‌های روزمره در بغداد، مثل پناهندگی به کشورهای تمیز و رنگارنگ اروپایی، اما به شرط جان را کف دست گرفتن و زدن به مرزهایی که آن‌ورش می‌گویند خبری هست. تباهی به آدم‌های گالری اجساد چسبیده و تقدیر مقدرشان است، حتی اگر همه گذشته و هویت‌شان را هم بشویند و به زبان دیگری حرف بزنند و فکر کنند و اصلیت دیگری برای خودشان بتراشند، باز هم مثلا در خواب همان تباهی، به همان زبان مادری سراغ‌شان را می‌گیرد و تباه‌ترشان می‌کند.
        

          کتاب متفاوتی بود با داستان‌هایی همرنگ اما منحصر به فرد.

داستان‌ها ممکن است در کوتاه مدت بر روان شما تاثیرات ناخوشایندی بگذارند، که خود نشان از هنر نویسنده در انتقال محتوی است. 
        

          بعضی از داستان‌هاش رو خیلی دوست داشتم بقیه داستان‌ها معمولی بودن یا من حداقل من متوجه نشدم چی می‌خواستن بگن. در کل به نظرم ارزش خوندن داشت.
        

          صفر. رده‌بندی #ادبیات_مهاجرت
یک. داستان‌های ابتداییش را که خالی از ظرافت زنانه و مملو از خشونت بود، دوست نداشتم.
دو. درک سرزمینی تا این اندازه ناامن برای من که هرشب در صلح می‌خوابیدم، آسان نبود.
سه. من طرفدار تلخی واقعی داستان‌ها و درامم، اما تلخی این کتاب فراتر از ذائقه‌ام بود.

چهار. هیچ‌کدام از این موارد، دلیل بر خوب نبودن کتاب یا نویسنده، نیست. بلاسم بسیار باهوش است. ایده‌های منحصربه‌فرد و نابی دارد. پایا‌ن‌بندی داستان‌هایش غافلگیر کننده و در اوج است و داستان‌های فرعی را چنان در ساختار کلی داستان جاداده که انگار در هزارتو قدم می‌گذاری.
پنج. استفاده از راوی‌های متعدد در داستان «جدول کلمات متقاطع» بسیار هنرمندانه بود.
شش. بعضی داستان‌ها فقط به درد گرفتن پناهندگی در اروپا می‌خورد، مثل «دیوانۀ میدان آزادی».
هفت. تشبیه انسان مهاجر به اشیاء معلق در باد در داستان «آن لبخند شوم»، عالی و بی‌نظیر.
        

          کتاب بدی نبود، بعضی از داستان‌هاشو خیلی دوست داشتم.
داستان‌هاش تم انتزاعی و عجیب غریب داره و خیلی جذاب و خلاقانه است.

دوست دارم از حسن بلاسم بیشتر بخونم.

پاتوق کتاب‌باز‌ها-جلسه کتاب"گالری اجساد". 1401.12.7
        

          نوشتن درباره‌اش برایم سخت است. نه از این روی که کتاب سختی باشد یا داستان‌هایش پیچیده. از این باب که برایم دور از باور و گاهی تکان‌دهنده بود. فضای تاریک و ترسناک آن بر روانم سنگینی می‌کرد. بااین‌همه به خواندنش می‌ارزید. 
در این کتاب بیش از هر چیز با مرگ، کشتار، خون، سنگدلی، جسد، اوهام و وحشت روبه‌رویید. 
برگردان خوبی هم دارد. 🌺