قصه‌‌ای از مرگ و زندگی در بحبوحه‌‌ی جنگ جهانی دوم... این‌‌بار فرشته‌‌ی مرگ داستان زندگی را روایت می‌‌کند. در دل زندگی‌‌‌های این داستان با مرگ‌‌هایی مواجه می‌‌‌شویم که ارزش زیستن را نمایان می‌‌‌کنند
        

          یه دختربچه که بعد از کلی بدبختی و جدا شدن ازخانواده خودش، وارد یه خانواده دیگه می‌شه. داستان توی آلمان نازی و زمان جنگ جهانی دوم دنبال می‌شه. چیز عجیب غریبی نداره و واقع‌گرایانه‌ست. یه عاشقانه نمکی هم داره.

لیزل که شخصیت اصلی داستان ماست به مرور و با کمک کتاب‌ها و آدمای مختلف با کلمات و قدرت‌شون آشنا می‌شه و کلمات شروع به زاییده شدن از کلمات می‌کنن.

یه چیزی که خیلی برای من جذاب‌اش کرد این بود که دانای کل و راوی داستان کسی نیست جز، «مرگ».
شاید پایان‌اش چیزی نباشه که می‌خواید اما قطعا، چیزیه که باید باشه و هست. 

در کل کتاب خوشمزه‌ایه. پیشنهاد می‌شه :)
در ضمن، اگه دوست داشتید می‌تونید اقتباس سینمایی این اثر که به همین نام ساخته شده رو هم ببینید.
        

          شکی نیست که جنگ به مفهوم مردن بود، ولی همیشه، وقتی کسی بمیرد که زمانی در کنارتان زندگی کرده و نفس کشیده، زمین زیر پایتان می‌لرزد
        

          عالیییی فوق العاده داستانی که راوی خاصی داره وتورو به سفر های هیجان انگیز میبره نگارش فوق‌العاده و روون داره و شدیدا پیشنهاد میشه 
        

          ارتباطی که بین من و کتاب برقرار نشد بیشتر تقصیر خودم بود تا داستان . دچار یک نوع بی تمرکزی خاص شدم. حواسم کلا ترکم کرده. خلاصه کتاب رو با حساسيت و دقت یه کتابخون درست و حسابی نخوندم. پس اونطوری هم درکش نکردم و برام ملموس نبود.
بعدها شاید باز هم بخونمش. هرچند احتمالش خیلی کمه. روایتگری مرگ میتونست خیلی بهتر باشه. این که خود جناب مرگ که با این خیل عظیم آدمیزاد در ارتباطه یک دفعه تصمیم میگیره یه داستانی رو از میان این همه داستان آدمیزادی تعریف کنه به آدم این احساس رو میده که حتما باید داستان خیلی خاصی باشه! نبود ، حداقل برای من. اگر مرگ تعریفش نمی‌کرد و اون پیش زمینه فکری رو برام ایجاد نمی‌کرد، قطعا بیشتر دوستش می‌داشتم. به هر صورت  لیزل ممینگر کتاب دزد ،بابای چشم نقره ای و آکاردئون خاصش، مادر و فحش های عجیب و غریبش، پسری با موهایی به رنگ لیمو و به دنبال یه بوسه، ماکس بوکس باز  و همه همه یک گوشه ای از ذهنم خواهند ماند.. 
        

          کتاب رو نخوندم ولی فیلمش رو دیدم فیلمش که خیلی خوب بود
        

          کتابی تاریخی درمورد جنگ جهانی دوم در آلمان و با روایتگری فرشته مرگ هستش ... 
 داستان زندگی آدم های معمولی ، گاه موافق و گاه مخالف حزب ، رو در زمان جنگ و نشون میده ..
چیزی درموردش  نمیتونم بگم فقط یه سوال برام پیش اومد.. 
در زمان جنگ جهانی دوم در آلمان چرا یهودی ها انقدر منفور بودن؟؟
        

          این کتاب برای من که به موضوعات تاریخی علاقه دارم مفید و جالب بود
یکی از نکات جدید ، جالب و مجذوب کننده کتاب ، این است که چون در زمان جنگ مرگ و میر ها زیاد شده و در ه گوشه از جهان بوی مرگ حس می شود ؛ راوی داستان شخصیت مرگ است  و شما روند داستان را از زبان او دنبال می کنید 
پس زمینه کتاب ، جنگ جهانی است اما داستان به طور کلی راجع به جنگ نیست.داستان راجع به دختری است که به سرپرستی یک خانواده قرار می گیرد و در هیاهو و تلخی هایی که جنگ برای زندگی او رقم می زند ، بارقه روشنایی را در کتاب ها پیدا می کند .
در این کتاب ، چهره دیگری از جنگ نشان داده می شود . تاثیری که جنگ و هیاهو های آن بر زندگی یک دختر بچه می گذارد و تلاش او برای سهیم کردن خود و دیگران در کوچک ترین شادی ها
        

          فک کنید در دنیای اطراف  تون همیشه یه اتفاق بیوفته و فقط از اون اتفاق ها شما جون سالم به در ببرید .....
        

          این کتاب رو بهمن ماه خوندم ولی از اونجایی که یه اتفاقاتی پیش اومد نتونستم یادداشت بذارم!
این کتاب خیلی خیلی زیبا بود .واقعا دوستش داشتم .اول اینکه پایان بسیار غیر منتظره و عجیبی داشت ، دوم اینکه روایت داستان جالب بود .اینکه از زبون مرگ روایت می شد .
ولی یه نکته منفی داشت در مورد اینکه یه شخصیت یهودی رو خیلی مظلوم و بدبخت بیچاره جلوه داده بود و خب از لحاظ تاریخی بهش نگاه کنیم این قضیه ی یهودی ها درست نبود .
حالا از اون بگذریم ...در کل کتاب فوق العاده ایه و شخصیت پردازی خیلی خوبی داره و فضای داستان خیلی ملموس هست و رابطه ی شخصیت ها به خوبی توصیف شده بود.خیلی دوستش داشتم. 
در کل ارزش خوندن داره چون خیلی خیلی زیباست :) و رفت بین کتاب های مورد علاقه م و دوستش داشتم. خیلی خیلی.
پ.ن:اون یه ستاره رو به خاطر آقای یهودی داستان کم کردم😅
        

          تا همین الان دقیقا پنج روز از شروع همراهی من با کتاب دزد میگذره. پنج روزی که همراه لیزل ممینگر و گاها رودی اشتاینر خیابون های هیمل رو قدم زدم، از خونه شماره 33 گذشتم، از خیاط خونه آقای اشتاینر، رودخونه و پل چوبی، کلیسا و خیابون گرانده هشتم و کتابخونه خانم شهردار. همراه لیزل و هانس هوبرمن روی قوطی های رنگ توی زیرزمین می نشستم تا مرد آکاردئون زنِ چشم نقره ای خوندن یادم بده، با رودی و تامی توی خیابون فوتبال بازی میکردم، به زاوکرل زاومنش گفتن های رزا عادت کرده بودم و هر از گاهی به مکس واندربرگ سر میزدم تا براش از زندگی روزمره ای که از دیدنش محروم بود تعریف کنم. این کتاب تموم شد ولی یه تیکه از قلبم برای همیشه لای صفحات این کتاب میمونه. میذارم ذهنم چند روزی کتابو هضم و تحلیل کنه و بعد میرم سراغ فیلمش.
        

          مفاهیم عمیق و اساسی توی این کتاب به طور رندانه و دلنشین خیلی عمیق توسط راویی که انتخاب جدید و هوشمندانه ای بود بیان شده بود،انتخاب فرشته مرگ به عنوان روایتگر و بیان مفاهیم از دید و ایدئولوژی اون غیر منتظره و تازه بود همین باعث می‌شد کتاب از ابتدا با بقیه متمایز بشه،در روایت یه سری مثال مثل هولوکاست رک و تقریبا بی پرده عمل شده بود که خب کمتر کتابی با همچین ویژگی پیدا میشه،در کنار روند و سیر داستان اصلی به موضوعاتی مثل جنگ،فقر،هولوکاست،مرگ و بخش تاریخی اون برهه از تاریخ هم اشاره شد بود همین کتاب رو از خسته کنندگی و‌ یکنواختی در اورده بود در نهایت تعادل در همه چیز حفظ شده بود.
        

          
مارکوس زوساک که به عنوان فرشته مرگ داستان رو می‌نوشت و با زندگی لیزل ممنگیر در مونیخ _ جنگ جهانی دوم _رو که همراه پدر آکاردئون زنش و مادرش که زاوکرل هاش مخصوص کسایی بود که دوسشون داشت همراه با چاشنی ادبیات  یه رمان عالی رو به وجود اورد✨✨✨ 
        

          راستش، این کتاب یک جور دیگه ای برای من خاصیه.
کتابیه که قلبمو به هزار تیکه تبدیل کرد و روحمو تغییر داد:)
برای همیشه عاشق کتاب دزد افسانه ای میمونم.
        

          من این کتاب رو از نشر آشنا،ترجمه ی مرضیه خسروی خوندم.
از کتاب خوشم نیومد و اصلا تکاندهنده نبود در حالی که در خلاصه ی کتاب اینطوری گفته شده.
حقیقتا انتشارات و مترجم خوب هم برای زیبایی کتاب خیلی شرطه،شاید اگر از نشر میلکان می‌خوندم خوشم میومد...
داستان در مورد یه دختر بچه بود که کتاب می‌دزدید تا بخونه و سوادش رو بیشتر کنه،غیر از این هیچ چیزی از کتاب نفهمیدم.
        

          دوست داشتنی بود. بیانش زیبا بود. خاص و منحصر به فرد
خود داستان هم در نوع خودش خاص و بدیع بود. هیچ وقت داستانی از داخل آلمان نازی ، اون هم خود نازی ها و کسانی که مجبور بودن جز حزب نازی باشند نخونده بودم
هیچ وقت داستانی که راوی اش مرگ  باشه رو نخونده بودم
خوب بود. ارزش خوندن رو داشت و لذت بخش بود
        

          از اواسط کتاب تا آخرش رو خیلی دوست داشتم و میخکوبم کرده بود. یک ستاره رو برای اوایل کتاب کم کردم که یکم حوصله‌سربر بود برام.
کنار هم بودن ادبیات و مرگ. و شاید نجات‌دهنده بودن هردو. 
ممنون از رعنا که تو مهر ۹۷ بهم هدیه داد:)
        

          اول بگم من واقعا دیالوگ هایی که " مرگ" می‌گفت  رو دوست داشتم و عمیقأ به فکر فروم می‌برد.


و برای منی که از هر نوع فیلم و داستانی که به جنگ مربوطه گریزانه، این کتاب جذابیت و کشش زیادی داشت. واقعا نوع روایت کتاب به دلم نشست
        

          نوشتن این ریویو خیلی آزار دهنده است. میلی برای نوشتنش ندارم ولی انگار تا ننویسم، نمی توانم کتاب دیگری را شروع کنم.

از راحت ترین بخش شروع می کنم. تفاوت های کتاب و فیلم:)
 کتاب ها از فیلم ها بهترند. مگر این که خلافش ثابت شود! 
که در "کتاب دزد" ثابت نشد.
فیلم نمی تواند اوج بدبختی و گرسنگی مردم خیابان هیمل را نشان دهد. ( مخصوصا با لباس های نو و متنوع لیزل و رودی:|)
یکی از محوری ترین موضوعات کتاب دزدی، و به طور خاص دزدی کتاب است که در فیلم چون خلاصه شده به چشم نمی آید.
و بزرگترین ظلم فیلم به نظرم این است که جذابیت راوی گریِ مرگ را از بین برده. در صورتی که در کتاب راوی بودن مرگ تا حدی نقش اساسی دارد و بهترین جملات کتاب از زبان مرگ گفته می شود.
 It's kill me sometimes, how people die... 
چیزهایی خوب دیگری که در فیلم حذف شدند:
دو کتابی که مکس برای لیزل نوشت و نقاشی کرد...بوکس بازی کردن های مکس با پیشوا...مرگ آن خلبان با خرس عروسکی...گروه جمع کننده ی جنازه ها...دار زدن میکاییل هولتزاپفل با برف های استالینگراد...واژه های فرهنگ دودن...و البته کتاب های دزدی شده که بخشی از داستان لیزل را آن ها روایت می کنند.
یک مورد دیگر این که مکسِ کتاب را ترجیح می دهم به مکسِ فیلم...مکس در کتاب یک بوکس باز است و مانند یک ترسو مادر و زن دایی و فرزندان دایی اش را ترک می کند تا زنده بماند. در حالی که مکس در فیلم کمی حالت قدیسی دارد و از فرهنگ یهود صحبت می کند.

داستان خیلی جانبدارانه و یک طرفه است البته. آن قدر که شاید برای مرگِ داستان، کسانی که در بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی مردند، خیلی هم مهم نباشند.
بگذریم از "هولوکاست از افسانه تا حقیقت"...ولی خواندن این کتاب من را خیلی به یاد قسمت هایی از کتابی انداخت که حدود دو ماه پیش خواندم...
Where the Streets Had a Name
وقتی یکی از شخصیت های داستان که زنی مسلمان است برای پس گرفتن زمینش به آن جا بر می گرددو می بیند چند یهودی ( این جا بخوانید صهیونیست) در خانه اش زندگی می کنند.
 آن زن سعی کرد توضیح دهد و گفت که خانواده و و مادر و پدر و خواهر دوقلویش را توی اتاق گاز اردوگاه اسرای نازی از دست داده است....از تعجب خشکم زد. چند قدم جلو رفتم و از آن زن خواستم بفهمد...به خاطر آن چه برای خانواده و مردم شما اتفاق افتاده متاسفم ولی چرا باید ما مجازات بشویم؟
این هم از نتیجه ی جنگ جهانی...

پی نوشت: 
1.  می توان از نویسنده ای که در آخر داستان بیشتر شخصیت هایش را می کشد، متنفر بود؟ 
2. در بخشی از نامه ی خداحافظی یک از جنگ برگشته نوشته بود:
بالاخره برای اون هایی که مثل من استالینگراد رو از سر گذروندن، باید تو بهشت جایی باشه.
هست؟
        

          یک رمان بی نظیر و فوق العاده!
همراه با میزل در آلمان دوران جنگ جهانی دوم، در محله ای از یک شهر کوچک ساکن میشویم
میزلی که در اوایل نوجوانی سرپرستان جدیدی دارد و باید با شرایط سخت زندگی دوران آلمان نازی و فقر و ... کنار بیاید
پدر جدیدش به او خواندن یاد میدهد و میزل عاشق کتاب میشود و تنها راه بدست اوردن کتاب برای او، دزدیدنشان است!
کتاب سراسر زندگی است، تلخ و شیرین. در برخی قسمت ها میتوان بلند خندید و در بیشتر کتاب تلخی و سختی و مرگ و جنگ، روحتان را به درد می آورد
از نکات جالب کتاب، راوی آن است که فرشته مرگ کتاب را روایت می کند! و این مسئله به جذابیت کتاب افزوده
کتاب به خوبی شرایط زندگی در دوران جنگ جهانی دوم در آلمان و اوضاع خانواده های معمولی آن زمان را بیان کرده است
از خواندنش پشیمان نمیشوید!