بین کمدی‌هایی که تا الآن از شکسپیر خوندم بهترین بود و پرکشش
        

          عشق با چشمان خود نظاره نمی کند،بلکه با ضمیر خود می بیند،به همین جهت خدای بالدار عشق را نابینا مجسم می سازند.داشتن بال و نداشتن چشم نشانه ای از شتابزدگی بدون بصیرت است و به همین جهت ، عشق را یک کودک می شمارند زیرا در انتخاب خود بارها فریب می خورد
        

          این نمایشنامه که به گفته منتقدان به خاطر اینکه از لحاظ زمانی نسبت به بقیه آثارش متقدمه "نخستین شاهکار" شکسپیر شمرده میشه در ۱۸۵ صفحه توسط مسعود فرزاد ترجمه شده. 
"پیشگفتار" و بخشی تحت عنوان "بعضی از آراء شکسپرشناسان" که در ابتدای کتاب آمده به درک و آشنایی بیشتر نسبت به/با این نمایشنامه کمک می‌‌کنه. همچنین در انتهای کتاب توضیحاتی اسطوره‌ای_زبانشناسی توسط مترجم ایراد شده که واقعا جذاب و کمک کننده است.
این نمایشنامه متن روان، زیبا و ساده‌ای داره و خوندنش لذت‌بخشه. چنانچه در مقدمه اومده در مورد عشق و تضاد عقل و عشق و تا حدودی هجو نمایش‌های اون دورانه. 
چندتا نکته:
_ خوب بود که میشد توضیحاتی که_در مورد هر اصطلاح یا جمله‌ای_ اومده به جای اینکه آخر کتاب بیاد توی پی نوشت اون صفحه باشه ولی اینکه حالا به سبب زیاد بودنشون یا هرچیز دیگه‌ای همشون در بخش پایانی کتاب آورده شدن چیز عجیبی نیست و توی کتابای تصحیح شده ادبیات کلاسیک توضیحاتش آخر کتاب میان ولی چیزی که هست اینه که باید برای هر موردی که قراره توضیحاتی براش بیاد یه شماره کوچیک سمت چپ بالاش زده بشه تا مخاطب راحت‌تر بتونه توضیحات رو دنبال کنه. توی قسمت پایانی این کتاب در کنار توضیحات شماره صفحه زده شده بود ولی اینکه کجای اون صفحه است نه و این باعث میشد آدم تمرکز نداشته باشه موقع خوندن و هی بخواد آخر کتابو چک کنه ببینه کجاش قراره توضیحات اضافه داشته باشه.
 _ ویراستاری این کتاب خیلی بد بود یه سری جاها نمی‌دونم برطبق چه دستوری از یه سری علائم نگارشی استفاده شده بود. برای مثال جاهایی که لازم نبود ویرگول، نقطه ویرگول و ... اومده بود.
_ ۵ درصد از توضیحات پایانی توضیح واضحات بود که قابل چشم‌پوشیه.

با اینحال من این کتاب رو دوست داشتم و از این ترجمه راضیم. اینکه اینقدر به ترجمه، توضیحاتی که در مورد اسطوره‌ها و باور عوام از مآخد مختلف نقل کرده و احتمالا خواننده عام ممکنه ۹۰ درصدشون رو ندونه و همین به فهم بیشتر متن کمک می‌کنه و حتی ریزه‌کاری‌هایی مثل دقت به صنایع ادبی که باعث میشه هرچه بیشتر به متن اصلی مقید بوده باشه قابل قدردانیه. آقای فرزاد مچکرم ^_^
        

          سلام
(رویا در شب نیمه تابستان) اسمی بود که از آغاز خواندن نمایشنامه فکر من را درگیر کرده بود که چرا باید این اثر به این نام خوانده شود‌؟
این اثر جزو اولین آثار شکسپیر خوانده می‌شود، که در دهه سوم زندگی‌اش آن را نوشته است، این اثر نسبت به آثار دیگر شکسپیر همان‌طور که مترجم بیان نمودند داستان ساده‌تری دارد به لحاظ فهم کلیات برای خوانندگان و بینندگان تئاتر آن اما بر طبق اطلاعاتی که مترجم در پیوست ارائه می‌دهد میفهمیم که نویسنده حتی برای اثر کوچک خودش هم ارزش قائل بوده.
داستان کتاب حول محور عشق و پریان بیان می‌گردد برعکس فرهنگ ادبیاتمان که پری‌ها را رند و گریزان از انسان به نقش درمی‌آورد در ادبیات شکسپیر پریان  و خدای کوپید(خدای عشق یونانیان) دوستدار بشر بیان می‌شوند، داستانی زیبا همراه با طنزی کوچک به خواننده می‌قبولاند که حتی خطای کوچکی همچون قرار دادن گلبرگ زیبا و کوچکی چگونه می‌تواند بر یک زوج اسطوره همچون فرهاد و شیرین ما، تغییراتی بوجود بیاورد که پایانش در همه حال بر وفق مراد قلب عاشق است.
علت نامگذاری نام اثر را در پایان خوانش پیوست متوجه شدم شاید از نظر شکسپیر عشق ، گلبرگی در دستان بوک(شخصیت داخل اثر) است که همراه برگ‌های جنگل حرکت می‌کند و یا میوه‌ای باشد در تابستان تنهایی دل و روح شخص.
        

          خیلی لذت بردم از خوندن این نمایشنامه یه نمایشنامه خیلی متفاوت از شکسپیر بود من خودم شکسپیر رو بیشتر با کتابهای عاشقانه و غم انگیز میشناختم اما این کتاب واقعا متفاوت بود به نظرم مفهوم کلی کتاب این بود که چقدر عهدو پیمان های عاشقانه دوران نوجوانی پوچ و گذراست و چقدر راحت از بین میره و شکسته میشه و تو این نمایشنامه دقیقا همین موضوع رو شکسپیر خیلی بامزه مسخره میکنه در کنار اینا چیزی که خیلی بهم چسبید حضور پری ها تو داستان بود به نظرم حتماااا این کتابو بخونین عالیه اگه هم خوندین فیلمش رو ببینید نسخه قدیمیش یعنی 1935 که از همشون زیبا تر ساخته شده
        

          بار دومی بود که این نمایشنامه را می‌خواندم و اعتراف می‌کنم تجربه‌ی خواندنم زمین تا آسمان با دفعه‌ی قبل فرق می‌کرد. حالا نمی‌دانم تأثیر ترجمه‌ی بهتر بود یا انس بیشتری پیدا کردن با آقای شکسپیر و پشت سر هم خواندن آثارش. درحالی‌که دفعه‌ی پیش از همه‌ی نمایشنامه‌هایی که از شکسپیر خوانده بودم کمتر دوستش داشتم، این بار بی‌نهایت لذت بردم و تا اینجا کمدی موردعلاقه‌ام از شکسپیر شده؛ البته هنوز «طوفان» و «حکایت زمستانی» مانده است.

اول از همه به‌نظرم باید به تفاوت کمدی و تراژدی به‌صورت کلی اشاره کرد. همیشه فکر می‌کردم من بیشتر آدم تراژدی‌ام؛ آدم اتفاق‌های وحشتناک و مهیب و تکان‌دهنده. اما هرچه سنم بیشتر می‌شود احساس می‌کنم همه‌چیز به کمدی بیشتر شباهت دارد و مدام یاد تفاوت هراکلیتس و دموکریتوس به‌عنوان فیلسوف گریان و فیلسوف خندان می‌افتم. اما جدای این، فکر می‌کنم امکانی که در کمدی برای رسیدن به راه‌حل‌های منطقی‌تر و دموکراتیک‌تر مطرح می‌شود بی‌نهایت شگفت‌انگیز است. در تراژدی‌ها اگر سوءتفاهمی رخ دهد، پایان مرگبار و خونین است؛ اما در کمدی همه‌ی دسیسه‌ها هر قدر هم عمیق و فریبنده باشند در نهایت با گفت‌و‌گو و خنده ختم به خیر می‌شوند. کاراکترها در نمایشنامه‌های کمدی با یکدیگر بیشتر صحبت می‌کنند و از خلال گفت‌و‌گو برای مشکلاتشان راه‌حل‌هایی جز کشتن یکدیگر پیدا می‌کنند؛ کمتر خودشان و جهان را جدی می‌گیرند و در نهایت هم کمتر اذیت می‌شوند. رویکردی که شاید در زندگی همگی ما راه‌گشا باشد. در نهایت تا بدین‌جا زنان در کمدی‌های شکسپیر نقش پررنگ‌تر و فعال‌تری دارند و مضامین کمدی‌ها تا حد زیادی می‌توانند همچون نقدی بر پدرسالاری درنظرگرفته شوند.

اما درباره‌ی کمدی «رؤیایی به شب نیمه‌ی تابستان» باید بگویم شگفت‌انگیزترین وجه‌اش به‌نظرم دوگانه‌هایی بود که شکسپیر در مقابل هم گذاشته بود: رؤیا و واقعیت، جنگل و آتن، شب و روز. نیمی از نمایش در آتن، در روز و در جهانی بر مبنای قوانین عقلانی و واقعی می‌گذرد که خبری از ابهام در آن نیست و می‌تواند همچون سطح هوشیار آگاهی انسان در نظر گرفته شود. اما نیم دیگر در جنگل، در جهان رؤیاگونه پریان و در شب سپری می‌شود؛ جهانی جادویی که بر اساس قوانین منطقی کار نمی‌کند و وهم و خیال درهم‌می‌آمیزند و با معجون و طلسم می‌توان عشق را ایجاد و باطل کرد.  این جهان رؤیایی می‌تواند سطح ناهوشیار آگاهی انسان در نظر گرفته شود که تمام و کمال در خدمت امیال است و منطق در آن جایی ندارد. تلقی شکسپیر از عشق نیز در این نمایشنامه خیلی قابل‌توجه است؛ شکسپیر عشق را امری والا و متعالی نمی‌داند. برعکس، عشق چیزی است که با عصاره‌ای می‌تواند از بین برود یا تغییر کند. می‌توان این عصاره را اشاره‌ای به مسائل شیمیایی و زیستی بدن انسان دانست که در حس ما به دیگری بیش از آنکه بدانیم یا بخواهیم اثرگذارند.
        

          نسخه ی مورد مطالعه ی من ، نسخه ی ترجمه علاالدین پازارگاردی
        

          برام شبیه تئاترهایی بود که بچه بودم با مامانم یا مهدکودک می‌رفتم، برای همین گذاشتمش کنار تختم و هر شب قبل از خواب یه ذره می‌خوندم و بهم خوش می‌گذشت چون واقعاً بامزه بود.

فکر می‌کنم این نمایشنامه برای شروع شکسپیر خوب باشه چون من یه کم ترسم ریخته و دوست دارم بازم از شکسپیر بخونم.