یادداشت نیما حسینی

        این کتاب اولین کتابی هست که براش چیزی می‌نویسم.
هرچند زیاد در این زمینه خوب نیستم اما سعی میکنم منظورم رو رسا و بلیغ برسونم.
این کتاب سر تا سر در رویا بود طوری که در خطابه پایانی کتاب خود شکسپیر هم اون رو در قالب یک رویا تلقی میکنه،نمایشنامه ای که درش نمایش دیگه ای بازی میشه و شوخی های بامزه شکسپیرانه ای که غالبا دیده میشه و هرچند بعضی از شوخی ها انقضا اون ها برای دوره الیزابت بود ولی باز شیرینی خودش رو داره.
بنظرم اصلی ترین چیزی که نمایش نامه میگه و خلاقانه ام بهش پرداخته شده پوچ بودن ماهیت سوگند های است که برای عشق از او وام گرفته میشه و در قالب یک رویا این منظور رسونده میشه،این اثر نسبت با بقیه کمدی های شکسپیر تفاوت داره و بنظرم بنیادی ترین تفاوت اون همین رویا و افسانه وار بودن اون هست که اثر رو خاص میکنه،پیشنهاد میکنم بخونیدش بخصوص با ترجمه سلیس شادروان مسعود فرزاد.