واقعا دوستش داشتم.فقط نمیدونم ۶ بار خودکشی کردن چه حسی داره :)
        

          دازای اوسامو یکی از نویسنده های مورد علاقه ی من است. همزاد پنداری با بیشتر جملات او در این کتاب باعث صمیمیت من و او شد. واقعاً که احساسات به‌هم‌ریخته ای داشت.
        

          واقعا کتاب زیبایی بود بعد از خواندنش حس همزاد پنداری با نویسنده کردم

        

          کلماتی که میتونم به این کتاب نسبت بدم نا امیدی و ترس هستند 
کتابی که نشان دهنده‌ی عمق ذهن تاریک نویسنده است 
تک تک جملات این کتاب قابلیت این رو دارن که تا ساعت ها بهشون فکر کنی و خدا میدونه آخر این فکر کردن ها به کجا میرسه 
تعریف های عجیبی راجب این کتاب شنیده بودم که بعد خوندش متوجه شدم حق داشتند این کتاب واقعا وحشتناکه و سرگذشت عجیبی رو روایت میکنه 
پیشنهاد میکنم اگه احساس افسردگی و نا امیدی میکنید سمت این کتاب و این دسته کتاب ها نرید 
        

          این کتاب یادآور آن بخش مخفی وجود هرکدام از ما بود، همان بخش ترسو، شکست خورده، نقش اصلی داستان ملموس بود و در عین حال خیلی دور انگار یکبار دیده بودی‌اش اما حالا فراموش کردی و خب او هم دیگر انسان نبود شاید...
        

          دیگر نه شاد بودم نه ناشاد.
این نیز بگذرد.
این تنها عبارتی‌ست که در دوزخِ آدمیان به درستیِ آن رسیده‌ام.
این نیز بگذرد.
        

          اون موقع که تازه وارد دانشگاه شده بودم از کسایی که لیسانسشون زبان ژاپنی بو‌د زیاد در مورد نویسنده‌های ژاپن می‌پرسیدم. اسم‌های مشترک زیاد بود اما لحن «آخ آخ دازای اوسامو» چیزی بود که باعث شد یه سالی صبر کنم تا این ترجمه مستقیم از ژاپنی رو گیر بیارم:) دازای برای من خیلی عجیبه! عموما آدمی نیستم که به زندگی شخصی نویسنده‌ها گیر بدم اما یک نویسنده با سابقه شش بار خودکشی* در طول زندگی چهل‌سالش واقعا نیاز به کمی گیر دادن داره:) «اوسامو دازای با قلم تلخش شناخته می‌شود.» داستان این کتاب یک زندگی‌نامه تلخ و نسبتا کوتاهه. داستان پسری که در تمام زندگیش نقاب به صورت داره و یه جورایی انگار زندگیش فاصله بین چاله‌‌هایی که سعی می‌کنه ازشون بیرون بیاد. دلقک غمگین، نقاش، عشق، خودکشی، اعتیاد و در نهایت زوال بشری. می‌تونم بگم عنوان این کتاب کامل‌ترین توصیف داستانه؛ زوال یک فرد. حسی که موقع خوندن این کتاب داشتم رو با «حباب شیشه» و «سفر به انتهای شب» هم تجربه کرده بودم. شاید به خاطر نزدیکی زندگی راوی و شخصیت اصلی داستان و شاید هم به خاطر تجربه‌های عمیق و گاها نزدیک «انسان‌های واقعی» با شخصیت‌های این داستان‌ها باشه. آدمی نیستم که برام میزان محبوبیت و فروش کتاب مهم باشه اما این که یک کتاب با این مضمون و این نویسنده، دومین کتاب پرفروش یک کشور باشه خیلی جالبه! راستی باید بگم که تو این کتاب دازای از رباعیات خیام هم استفاده کرده که مترجم توضیح خوبی در این مورد توی مقدمه داده. اگه عموما مقدمه رو به عنوان برگه‌های الکی که ناشر برای بیشتر شدن حجم‌ کتاب اون اول گذاشته می‌شناسید، در مورد این کتاب اینجوری عمل نکنید و بخونیدش:))) * سه خودکشی از شش خودکشی دازای شینجو یا خودکشی دو نفره عاشق و معشوق هستش. اول؛ خود کتاب، دوم؛ وضعیت زندگی در اوایل یک آبان به همراه لورکا و بانو ماریا فارانتوری، سوم؛ یک کاسه انار بی‌هدف، چهارم؛ امید بقا این روزها، پنجم؛ براتون می‌خونم، ششم؛ کیف، آخر؛ مانگایی از این کتاب. شما با سوزاندن نامه‌های عاشقانتون چه چیزی رو می‌تونید گرم کنید؟ من؟ پس فکر کردید آب این امریکانوها چجوری گرم می‌شه هر روز؟
        

          باری،برای زنان مردی شدم که سینه اش،صندوق اسرار عشق بود.
        

          مضمون کتاب، قرابت خاصی با کتاب «بیگانه‌»ی کامو دارد: دنیا پوچ پوچ است و آدم‌ها مشغول گول‌زدن خودشان هستند و برای این که با چنین واقعیتی روبه‌رو نشوند، خودشان را «سرگرم» می‌کنند. نویسنده چهار بار اقدام به خودکشی کرده بوده که آخرین بار موفق می‌شود! بنابراین فضای کتاب بسیار غمبار و افسرده‌کننده است. با تمام این‌ها، بسیاری از مطالب کتاب پیرامون پوچی زندگی ژاپنی و زوال بشری گفته شده، غیرواقعی به نظر نمی‌رسد. «زن» «سیگار» و «مشروب» در چنین زندگی، نقش اساسی بازی می‌کنند و همان سرگرمی‌هایی هستند که دازای، ابزار خودگول‌زنی بشر می‌داند.
        

          قلم همون قلمی‌ست که من رو به نوشته های آسیای شرقی علاقه‌مند کرد.
        

          
 اول از همه پیشنهاد میکنم ترجمه اسدالله ذاکری رو بخرید، چون از ژاپنی به فارسیه و خیلی ترجمه بهتری داره.
این کتاب قلم فوقالعاده ای داره، تقریبا سلیقه ایه،من هم تونستم باهاش ارتباط برقرار کنم هم نه!
خیلی فضای غمگینی داره و یکم باز تموم میشه.
ولی درکل کتاب خوبیه.

        

          به واقع کتابی عجیب بود قدرت زوال را واقعا می تونست به ارمغان بیاره برای خواننده ی خودش 
به قدری ذهنیاتی که از شخصیت دریافت می کنیم تیره و تاریکه که احساس سر در گمی و گیجی به سراغتان می آید
اینکه از رباعیات خیام استفاده کرده رو بعد خواندن اشعار متوجه خواهید شد 
اوسامو دازای سنبل یک بیماری است که بجای بستری شدن نویسنده شد
        

          در مورد کتاب و این که زندگی خود نویسنده هست دوستان همه گفتند و نیازی به نظر بنده نیست.
به طور کلی به نظرم کتاب متفاوتی بود اما متأسفانه نتوانستم به شکل دلخواهم با کتاب رابطه برقرار کنم.
البته قابل ذکر هست کتاب از نثر و ترجمه‌ی خوبی برخوردار هست و میشه گفت ارزش یک‌بار خوندن رو دارد.
        

          داستان از زبان خود اوسامو دازای و از جایی روایت میشه که دازای به سه تصویر از خودش نگاه میکنه و اونها رو توصیف میکنه ،دوره کودکی تا دوره بیست و هفت سالگی که موهای دازای در اثر رنج زندگی سفید شده و دازای در توصیف اون عکس میگه 
«اگر عکس گویای چیزی باشد که به آن نشانه های مرگ» می گویند، در هر صورت باید احساسی، تأثیری، چیزی داشته باشد. چنان چیزی اگر بر پیکر انسان یا حتی بر پیکر اسب بارکش هم باشد، دیدنش مو پر تن آدم سیخ میکند و حس بسیار بدی می دهد. تاکنون یک بار هم چنین چهره عجیب و ناشناخته ای از یک انسان ندیده ام.» 
چیزهایی که ما در مورد شخصیت دازای از همون اول کتاب متوجه میشیم بی حسی ای هست که  نسبت به آدم ها و اتفاقات دور و برش داره و بخاطر همین بی حسی ،احساسات خودش رو جعل میکنه و رفتاری دلقک وارانه در پیش میگیره ، اما در برابر این بی حسی ما دازای رو میبینیم که میل شدیدی به تایید شدن توسط جامعه و افراد خانوادش داره،جایی که در مورد هدیه هایی که میگیره چیزی نمیگه  «وقتی از من می پرسند چی دوست داری ،همه چیز برایم نفرت انگیز می شود»
اما برای تایید پدرش براش مینویسه که یک نقاب شیر میخوام ،و در مدرسه در برابر دوست ها و معلم هاش بشدت تایید طلب هست و میخواد پذیرفته بشه ،حتی با دخترهایی که وارد رابطه میشه ،اما احساس تنهایی همیشه با دازای هست و یک جاهایی از داستان تبدیل به یک شخصیت ضداجتماع و فراری از آدم ها میشه.
دازای بشدت میل به مرگ داره و بارها خودکشی میکنه ،جایی میگه 

"هر چیزی که هرگز نمی خواهم از دست بدهم همیشه از دست می رود. 
مسلم است که هر چیزی که ارزش خواستن را داشته باشد، در لحظه ای که من آن را به دست بیاورم از بین می رود. 
هیچ چیزی ارزش دنبال کردن را به قیمت طولانی کردن یک عمر رنج و رنج ندارد.»

در واقع دازای با خودکشی کردن و قرار دادن خودش در برابر مقوله مرگ میخواد از رنج از دست دادن رها بشه،میبینیم که دازای حتی در روابط عاطفی خودش دلبستگی ای به شخص دیگه ای نداره و در مورد تسوئه کو به سرعت بندهای دلبستگی رو از خودش جدا میکنه چون معتقده هر خواستنی عاقبتش رنج هست. 
ضد اجتماعی بودن دازای تا اونجا پیش میره که اون به واژه غیرقانونی اشاره میکنه و میگه «اگر بیرون آن را سراسر دریای غیرقانونی‌ فراگرفته باشد برایم راحت تر و دوست داشتنی تر است که بیرون بپرم،در آن دریا شنا کنم و سرانجام بمیرم» 
همچین دازای خودش رو یک آدم طرد شده از اجتماع میدونست ،و میگفت واژه مطرود نشان دهنده بازنده های بدبخت جامعه بشری است.
و به این اشاره میکنه که علاقه زیادی به دوستی با آدم های طرد شده از جامعه داره و خودش از نیت مجرمانه صحبت میکنه که مثل زخمی در ساق پا همیشه همراهش بوده. البته به نظر من راوی در کل داستان یک سیاه نمایی نسبت به شخصیت خودش داشت.

انیمه ای به اسم bungou stray dogs ساخته شده که اوسامو دازای یکی از شخصیت های انیمه هست ،همچنین مانگای این انیمه هم موجوده و وقتی انیمه رو میبینیم ،متوجه میشیم که دازای واقعا زیبا بوده برای همین میگم سیاه نمایی نسبت به خودش داشته ... 
از اوسامو کتاب دیگه ای به اسم شایو هم خوندم که اون رو هم پیشنهاد میدم عالی بود،راستی کتاب زوال بشری با اسم نه آدمی از انتشارات فانوس هم چاپ شده ،اشتباه نگیرید♥️
        

          ترس
واژه ای در ظاهر معمولی که هرکسی میداند به چه معناست اما هیچکس نمیداند عمقش چیست
هر صفحه ای که میخواندم و ادامه میدادم عمیقا تنهایی، افسردگی و سردرگمی که یک انسان میتواند تجربه بکند درک میکردم و درباره ترس... ترس عمیقی که شخصیت داستان از انسان ها و جامعه داشت ترسی عمیق بود که کمتر کسی بتواند متصور شود، ترسی که منجر به زوال بشری شد... 
✍🏻 فرزانه.ج
        

          کشش و جذابیت روایی‌ای که خواننده رو مشتاق کنه نداره، اما برای چنین اثری با چنین فرم و محتوایی، به‌نظرم نقص نیست. کاملاً طبیعیه که این کتاب قشر مخاطب خاص خودشو بطلبه و خیلی‌های دیگه ازش لذتی نبرن. برای شخص من، خصوصاً نیمه‌ی دومش، خیلی زیبا بود. هرچی به سمت انتها می‌رفت زیباتر می‌شد. خیلی سعی کردم از کلمه‌ی «عمیق» برای توصیفش استفاده نکنم، ولی خب کلمه‌ی مناسب‌تری برای توصیف این اثر به ذهنم نمی‌رسه. واقعاً اثر عمیقیه.
        

          لذت بردم. نه از داستان که زیر تیغ سانسور این قدر تیکه پاره شده که به سختی میشه اون رو فهمید، که از "نه آدمی" بودنش. از خوندن زندگی ناقهرمانانه، جدا افتاده، سرگردان. تلاش ها و دست و پا زدن هایی که گاهی هیچ وقت به نتیجه نمی‌رسن. که گاهی زندگی در عین سادگیش چه قدر سخت می‌شه. قدم از قدم برداشتن سخت می‌شه. از روزهای شاد، خوشحال بودن سخت می‌شه. دوست داشتن خودت که مهم ترین چیزه، به قدری ناممکن می‌شه که ناتوانت می‌کنه. ناتوان از زندگی کردن ...
        

          قلم خوبی داشت ،در بعضی از صفحات درک نویسنده کمی سخت بود ولی
هرچی کتاب جلوتر میرفت معنا انسان نبودن پررنگ تر میشد و  بیشتر میشد اون رو حس کرد.
واقعا ارزش خواندن رو داشت ...
        

          این شاهکار دازای که بعد از مرگش چاپ شده، تلخ، دردناک، کوتاه و از پرفروش‌ترین کتاب‌های ادبی تاریخ ژاپنه!
🌱او هم زیر بار آدم بودن کمر خم کرده بود.

داستانِ پسرِ با استعدادی (یوزو) که به شدت درون‌گراست و نمی‌تونه با اطرافیانش ارتباط برقرار کنه، حتی با خانواده‌اش! همین خصوصیت رفتاری یوزو باعث میشه سرنوشتی متفاوت و دردناک براش رقم بخوره.
درین حد که همذات‌پنداری کردن/نکردن باهاش سخته!
🌱هر آنچه هست نکبت و عذاب این اندیشه است که تنها من‌ام که با دیگران فرق دارم. گفت‌و‌گو برایم میسر نبود. از چه باید می‌گفتم؟ چطور می‌گفتم؟ نمی‌دانم.

•تو این کتاب، دازای نگاهِ انتقادی به مارکسیست و همین‌طور جامعه داره:
🌱به باور تازه ای رسیدم: جامعه همان فرد است.


دازای، استاده استفاده از واژگان بکر بوده و ترجمه‌ای (از مرتضی صانع) که من خوندم، امانت‌داری خوبی داشت😄
🌱 “گولانه” سر سپردم.



❌⚠️هشدار اسپویل:
تازه بعد از خوندن کتاب، رفتم سراغ شرح کوتاهی از دازای و زندگیش! بخاطر شباهت داستان به زندگی خودش واقعاً حالم دگرگون شد و‌ تلخی کتاب برام چندین برابر شد😫
 ۵ بار خودکشی میکنه که بالاخره بعد از منتشر شدن آخرین بخش این کتاب، برای بار ۶ام تلاش میکنه و موفق می‌شه.
حتی خودکشی یوزو رو هم شبیه خودش نوشته؛ به صورت خودکشی دونفره که تو ژاپن به «جوشی» معروفه با یک زن می‌پره و زنه میمیره ولی دازای زنده میمونه و با عذاب وجدان زندگی میکنه.. و برای بار آخر با زن دیگه‌ای می‌پره و‌ موفق میشه :(

•دیدگاهش انقدر عمیق و سیاهه که یوزو رو به عنوان بچه‌ای به تصویر میکشه که در سن کم مورد تعرض قرار میگیره، اما اون چیزی به کسی نمیگه، چرا؟ 
🌱گیریم به پدر می‌گفتم، یا مادرم، یا پلیس، یا حکومت؛ آخر سر جهان‌دیده‌ای با دلیل و‌ منطق و‌ بهانه‌های جهان‌پسندانه‌اش مرا به سکوت وامی‌داشت.
واضح است که جانبداری و‌تبعیض هست. شکوه را نزد آدمیزاد بردن مهمل است. من هم دست بر دهان گذاشتم و حس کردم چاره‌ای جز بردباری و روبند دلقک‌زدن ندارم.

پ.ن: همه‌ی یادداشتم شد بریده‌های کتاب D:
 خب زیاد دوسش داشتم :)
        

          بی سر و ته
فضای سیاه
ناامیدکننده
فاز افسردگی و این چیزا