"موراکامی برای من جزو نویسنده‌هاییه که حتا اگه از یه کتابش چندان خوشم هم نیاد، سبک نویسنگیش باعث میشه از خوندنش لذت ببرم. کتابخانه‌ی عجیب کتاب فوق‌العاده‌ای نیست، اما خوندنش روح آدم رو به یه پرواز مختصر وامی‌داره."
        

          کتابخانه عجیب
نوشته هاروکی موراکامی
.
.
این کتاب به سبک سورئالیسم نوشته شده و تا حدودی نهیل بود. پوچ و بی معنا. با امری ساده شروع شد و در نهایت بدون هیچ موضوع خاصی پایان یافت. سبک جالبی داشت و نقاشی های کتاب جذاب و رنگارنگ بود. وقتی کتاب را باز کردم بوی کاغذ نمیداد و بیشتر بوی رنگ از آن استشمام میشد. در کل کتاب جالبی میتواند باشد... برای وقت گذراندن.
        

          یک روز معمولی برای پسری کتابخوان و سربه‌راه که حرفهای مادرش را آویزه گوشش می‌کند به کابوسی هراسناک بدل می‌شود. موراکامی با تصاویر فانتزی، ماجرایی غریب را به تصویر می‌کشد. اما عشق‌های پسرک راه نجاتش می‌شوند. سال‌ها بعد زمانی که دیگر مادری ندارد و ‌پرنده‌ای، به تاریکی کابوسی می‌اندیشد که در درونش حس می‌کند.
        

          اولین کتاب از موراکامی؟
حقیقتا عجیب بود.
نقاشیاشم عجیب بودن.
        

          تصورش را بکنید که وارد کتابخانه‌ای میشوید تا کتابهای به امانت گرفته را پس دهید. پس از آن برای گرفتن چند کتاب جدید شما را راهنمایی کنند به راهرویی که بعد متوجه شوید هزارتویی است در زیر زمین کتابخانه شهر. بعد در مورد موضوعی که به خیالت آمده بود، مانند شیوه ی جمع کردن مالیات در دوره عثمانی، کتابی را سفارش دهید و در کمال تعجب ببینید که کتابهایی در این زمینه وجود دارد.
#کتابخانه_عجیب 
#هاروکی_موراکامی 
#ترجمه #مهدی_غبرایی
        

          کتاب the strange library یک داستان کوتاه حدود 70 صفحه ای از موراکامی نویسنده مشهور ژاپنی است که در ایران با عنوان های مختلف کتابخانه غرایب، عجیب و مرموز منتشر شده است. البته از نظر من ترجمه حاضر از رضا دادویی و نشر آدورا چندان خوب نبود.
کتاب داستانی خیالی و فانتزی از پسرکی است که برای تحقیق کلاسی خود (که البته چندان هم جدی نیست) وارد کتابخانه می شود اما با اصرار کتابدار کتابخانه به سالن مطالعه می رود و در آنجا محبوس می شود. کتابدار که پیرمردی کچل با عینکی ته استکانی است قصد دارد تا مغز پسر را پس از آنکه کتاب های کتابخانه را مطالعه کرد بخورد! با این حال پسرک به کمک آقای گوسفندی و دخترکی زیبا از کتابخانه فرار می کند.
داستان کتاب به طور کلی چندان عجیب و قوی به نظر نمی رسد. آنطور که در سایت های مختلف می خواندم برخی از افراد هم کتاب را بسیار ضعیف دانسته بودند. با این حال، بعد از خواندن نقد های مختلفی که در مورد کتاب بود متوجه شدم که کتاب اثری سنبلیک است و هر کدام از اتفاقاتی که در کتاب رخ داده به نوعی به موضوعی خاص اشاره دارد. به طور مثال شخصیت آقای گوسفندی که فردی مطیع، منفعل و ترسو است. حتی سفر پسرک به درون کتابخانه نیز از سوی منتقدان به سفری معنوی تشبیه شده است. به همین دلیل پیشنهاد می کنم که حتما بعد از خواندن کتاب، نقد هایی هم که در مورد آن نوشته شده را بخوانید.
به نظر می رسد که مخاطب اصلی  کتاب نوجوانان و جوانان هستند اما برخی از معتقدان کتاب را در زمره کتاب هایی مثل شازده کوچولو دانسته اند که با وجود سادگی، مفاهیم بسیار مهمی را در خود جای داده اند.
        

          وقتی وارد راهروهای پر پیچ و خم تفکر خود شویم، با نوعی تفکرِ مطیع (آقای گوسفندی) مواجه خواهیم شد که برده‌ی ترس‌های ذهنی (پیرمرده) شده است. دائما در ذهن ما می‌خواند که زندگی همین است و جز این نیست. می‌گوید: دانشِ بی‌ثمر، تنها فایده‌اش خوشمزه‌کردن مغز توست. 
تنها راه رهایی از اسارتِ موانع ذهنی، عاطفه و عشقِ پاکی‌ست که تو را فرا می‌خواند.
مسلما باید برای فرار از این هزارتو، کفش‌های خشک و صدادارِ استدلال‌های منطقی را از پا دربیاوری، هرچند اگر پایت به افکارِ خُردِ چندش‌آور آلوده می‌شود.
        

          اولین کتاب از موراکامی؟
حقیقتا عجیب بود.
نقاشیاشم عجیب بودن.
        

          متن و داستان عالی و جذاب.ترجمه پر از غلط
        

          این کتاب مثل اسمش واقعا عجیب بود برام ....
با این که کتاب فانتزی کم میخونم ولی برام دلنشین و جالب بود ...
        

          من فکر میکنم چیزی که موراکامی با کتاب « کتابخانه عجیب » میخواست بگه این بود که: 
باید بالاخره خودتو پیدا کنی و از زندانی کردن خودت توی دنیای کتاب ها بیرون بیای.

 ما میتونیم مدام کتاب بخونیم تا دردهامون رو نبینیم، مدام کتاب بخونیم چون کار دیگه ای ازمون برنمیاد ( مثل آقای گوسفند که تسلیم کتابخونه بود ) 
ولی در آخر مغز پر علمی که توی کتابخونه حبس شده باشه فقط به درد خورده شدن میخوره ( کتابدار میخواد چیز بخونی تا بعد مغزتوبخوره چون خوشمزس)
برای همین باید به دنیای واقعی برگردیم و حقیقت هارو ببینیم. حتی اگه حقیقت خیلی خیلی تلخ باشه ( مثل رفتن سار و مردن مامان شخصیت داستان ) و تنها باشیم.
ولی این کاریه که باید بکنیم.
        

          واقعا هم عجیب بود😂👍🏻
        

          سبکشو دوست نداشتم...
        

          نظرات دوستان حاکی از لذت‌بردن از این داستان جمع و جور بود، ولی من حس کردم دارم یه ستون توی یه مجله می‌خونم. شاهکار بودنش رو درک نکردم متاسفانه. علاوه‌‌ بر این، ویراستاریش افتضاح بود!
        

          باسمه
🔰 اسم کتاب، اسم نویسنده و شروع کتاب برام جالب بودن و شروع کردم به خوندن. فکر می‌کردم که کتابی در مورد کتاب باشه و اینجور چیزا که نبود...
🔰 واقعاً اصلاً نتونستم با شخصیت‌ها و روند داستان ارتباط بگیرم. حجم کتاب اصلاً زیاد نبود و بعدش که تموم شد، انگار خیلی مسائل باقی مونده بود...
🔰 موراکامی از اون به بعد برام تبدیل شد به یه خاطره از کتابی که نشد باهاش ارتباط گرفت و دیگه از اون موقع سمتش هم نرفتم.
❓ اگه موراکامی رو پیگیر هستین لطفاً بگین که باقی آثارش هم اینطوری هست؟ اصلاً نظر خودتون در مورد این چی بود؟
        

          می‌شه یکی جلوی موراکامی رو بگیره لطفا. خیلی تو کتاب کوتاه دوستش دارم.
        

          کتابخانه‌ی عجیب، خلاصه‌ی کتاب همینه! پسری در راه مدرسه به خانه تصمیم میگیره بره کتابخونه، کتابهای قرض گرفته شده رو پس بده و چند کتاب جدید بگیره. اونجا از پیرمردی عجیب چند کتاب میخواد اما وقتی کتابها رو میگیره میبینه که روش برچسب «مخصوص مطالعه در کتابخانه» خورده و خارج شدن از کتابخونه به همین راحتی‌ها نیست...ه
کتاب کوتاهه و تو رو با خودش همراه می‌کنه ولی من آخرش رو دوست نداشتم.ه
        

          گفتار اندر ستایش موراکامی
هفده روز از آخرین رمانی که از موراکامیِ عزیزم خواندم می‌گذره، امروز ساعت ۵بیدار شدم و برای دویدن از خانه خارج شدم و در حالِ دویدن حس کردم چقدر دلم برای موراکامی تنگ شده و تصمیم گرفتم وقتی برگشتم  کتابی که در دستم هست رو بگذارم کنار و یکی از داستان‌های کوتاهِ موراکامی رو بخوانم که انتخابِ من همین کتاب بود و موراکامی بدجور من رو شگفت‌زده کرد.

شاید برای خواننده‌های عادی کتابی ساده باشه اما برای من و امثال من که ماه‌ها در بینِ رمان‌های موراکامی زندگی کرده‌ایم این کتاب مثل دیدنِ یک خوابِ قشنگِ رنگیِ پرستاره بود، استفاده‌ی موراکامی از شخصیتِ «مردِ گوسفندی» که ما در رمانِ «تعقیبِ گوسفندِ وحشی» عاشقش شدیم و دختری که صداش رو ازش گرفتند و ما رو برد به دنیای عجیب و دوست داشتنیِ رمانِ «سرزمین عجایبِ بی‌رحم و ته‌ِ دنیا» و همچنین سگِ داستان که مارو برد به دنیای رمانِ «کافکا در ساحل» آخخخخخخخخخخ موراکامی تو امروز با قلب من چه کردی!!! 
من خیلی دوستت دارم آقای موراکامی❤️

گفتار اندر داستانِ کتاب
شخصیتِ کتاب یک پسربچه‌ی کتاب‌خوان هست که مادرش بهش یاد داده برای یافتنِ سوال‌هایی که در ذهنش ایجاد میشه باید به سراغِ کتاب‌ها بره و جواب‌هاش رو با خواندنِ کتاب پیدا کنه.
روزی در ذهنِ این پسربچه سوالی شکل می‌گیره که چطور عثمانی‌ها از مردم مالیات می‌گرفتند و به دنبالِ‌ یافتنِ این سوال به سراغِ کتاب‌خانه‌ای میره و متصدیِ کتابخانه راهنماییش می‌کنه که برای یافتنِ کتابِ موردِ نظرش می‌بایست به انتهای راه‌پله سمت راست بره و  واردِ اتاقِ شماره ۱۰۷ بشه!
داستانِ مرموز و دنیایِ رئالیسمِ جادوییِ موراکامی از جایی شروع میشه که پسربچه وارد این اتاق میشه و نهایتا با پیرمردی روبرو میشه که کتاب‌هایی که می‌خواد رو بهش میده به شرطی که اون‌ها رو همانجا بخونه اما این ظاهرِ ماجراست و پیرمردِ شیطان‌صفت پسربچه را زندانی کرده تا پس از خواندنِ کتاب‌ها سرِ پسربچه را اره کنه و مغزش را که با اطلاعات کتاب‌ها مزه‌دار و لذیذ و خوشمزه شده بخوره تا اینکه مردِ گوسفندی داستان و دخترِ مرموز وارد داستان میشن و ... .

کارنامه
اگر عاشقانه موراکامی را نمی‌پرستیدم و ماه‌ها همانطور که گفتم در رمان‌هایش غرق نبودم به این کتاب ۳ستاره می‌دادم اما ۴ستاره بهش دادم نه به این دلیل که امروز دلتنگِ قلمش بودم بلکه من را بدجور سورپرایز کرد با شخصیت‌هایی که در بخشِ ستایش از موراکامی نوشتم و یاد و خاطره‌ی چند وقت قبل رو برام زنده کرد که چطور می نشستم پای آن رمان‌ها و عاشقانه دنبالش می‌کردم. این را هم عرض می‌کنم که یک ستاره‌ای هم که از کتاب کم کردم فقط به این دلیل بود که چون دلم خیلی برایش تنگ شده بود، دلم می‌خواست آخرِ کتاب موراکامی از مردِ گوسفندی بیشتر بنویسد اما بازهم ناپدید شد و امیدوارم در آینده در کتاب‌های موراکامیِ عزیز باز هم با مردِ گوسفندی روبرو شوم
        

          گفتار اندر ستایش موراکامی
هفده روز از آخرین رمانی که از موراکامیِ عزیزم خواندم می‌گذره، امروز ساعت ۵بیدار شدم و برای دویدن از خانه خارج شدم و در حالِ دویدن حس کردم چقدر دلم برای موراکامی تنگ شده و تصمیم گرفتم وقتی برگشتم کتابی که در دستم هست رو بگذارم کنار و یکی از داستان‌های کوتاهِ موراکامی رو بخوانم که انتخابِ من همین کتاب بود و موراکامی بدجور من رو شگفت‌زده کرد.

شاید برای خواننده‌های عادی کتابی ساده باشه اما برای من و امثال من که ماه‌ها در بینِ رمان‌های موراکامی زندگی کرده‌ایم این کتاب مثل دیدنِ یک خوابِ قشنگِ رنگیِ پرستاره بود، استفاده‌ی موراکامی از شخصیتِ «مردِ گوسفندی» که ما در رمانِ «تعقیبِ گوسفندِ وحشی» عاشقش شدیم و دختری که صداش رو ازش گرفتند و ما رو برد به دنیای عجیب و دوست داشتنیِ رمانِ «سرزمین عجایبِ بی‌رحم و ته‌ِ دنیا» و همچنین سگِ داستان که مارو برد به دنیای رمانِ «کافکا در ساحل» آخخخخخخخخخخ موراکامی تو امروز با قلب من چه کردی!!!
من خیلی دوستت دارم آقای موراکامی❤️

گفتار اندر داستانِ کتاب
شخصیتِ کتاب یک پسربچه‌ی کتاب‌خوان هست که مادرش بهش یاد داده برای یافتنِ سوال‌هایی که در ذهنش ایجاد میشه باید به سراغِ کتاب‌ها بره و جواب‌هاش رو با خواندنِ کتاب پیدا کنه.
روزی در ذهنِ این پسربچه سوالی شکل می‌گیره که چطور عثمانی‌ها از مردم مالیات می‌گرفتند و به دنبالِ‌ یافتنِ این سوال به سراغِ کتاب‌خانه‌ای میره و متصدیِ کتابخانه راهنماییش می‌کنه که برای یافتنِ کتابِ موردِ نظرش می‌بایست به انتهای راه‌پله سمت راست بره و واردِ اتاقِ شماره ۱۰۷ بشه!
داستانِ مرموز و دنیایِ رئالیسمِ جادوییِ موراکامی از جایی شروع میشه که پسربچه وارد این اتاق میشه و نهایتا با پیرمردی روبرو میشه که کتاب‌هایی که می‌خواد رو بهش میده به شرطی که اون‌ها رو همانجا بخونه اما این ظاهرِ ماجراست و پیرمردِ شیطان‌صفت پسربچه را زندانی کرده تا پس از خواندنِ کتاب‌ها سرِ پسربچه را اره کنه و مغزش را که با اطلاعات کتاب‌ها مزه‌دار و لذیذ و خوشمزه شده بخوره تا اینکه مردِ گوسفندی داستان و دخترِ مرموز وارد داستان میشن و ... .

کارنامه
اگر عاشقانه موراکامی را نمی‌پرستیدم و ماه‌ها همانطور که گفتم در رمان‌هایش غرق نبودم به این کتاب ۳ستاره می‌دادم اما ۴ستاره بهش دادم نه به این دلیل که امروز دلتنگِ قلمش بودم بلکه من را بدجور سورپرایز کرد با شخصیت‌هایی که در بخشِ ستایش از موراکامی نوشتم و یاد و خاطره‌ی چند وقت قبل رو برام زنده کرد که چطور می نشستم پای آن رمان‌ها و عاشقانه دنبالش می‌کردم. این را هم عرض می‌کنم که یک ستاره‌ای هم که از کتاب کم کردم فقط به این دلیل بود که چون دلم خیلی برایش تنگ شده بود، دلم می‌خواست آخرِ کتاب موراکامی از مردِ گوسفندی بیشتر بنویسد اما بازهم ناپدید شد و امیدوارم در آینده در کتاب‌های موراکامیِ عزیز باز هم با مردِ گوسفندی روبرو شوم 😍