مطمعین نیستم ولی گویا به این نویسنده لقب اگاتا کریستی معاصر رو داده بودن ولی خب روث ور من رو نا امید کرد و حقیقتش تقریبا اصلا پیشنهادش نمیدم


https://taaghche.com/book/110598
        

          تا اینجا تو کتابای روث ور، این کتاب به نظرم از همشون بهتر بود.
        

          می‌‌تونست داستانِ جالب‌تر و هوشمندانه‌‌تری باشه ولی متاسفانه باگ‌ها و تناقضات خیلی زیادی داشت.
لو (شخصیت اصلی) یکی از آزاردهنده‌ترین شخصیت‌هاییه که تا حالا باهاش برخورد داشتم.
لو در طول داستان، به طرز باورنکردنی‌ای از کم خوابی رنج می‌بره. (50 بار ذکر شد)، دائماً در آستانه مستیه، گرسنه‌ست (به سختی غذا می‌خوره)، غیر دوستانه، ستیزه جو و مجادله‌گر ( با نامزدش و پارتنر قبلیش)، دفاعی، و کاملاً گنگه. به نظر می‌رسه حتی چیزهای ساده‌ رو هم درباره‌ی یه سفر دریایی نمی‌دونه، اون هم در حالی که برای پوشش دادن یه سفر دریایی به عنوان بخشی از کارش اونجاست. =)   (تناقض ۱)
هر وقت کسی رو می‌بینه یخ می‌زنه و نمی‌دونه چی بگه و ما باید باور کنیم که نه تنها یک روزنامه‌نگار با 10 سال تجربه‌ست، بلکه می‌تونه یک معما رو هم حل کنه. (تناقض ۲)
عمدتاً در حال اشتباه کردن و زیر و رو کردن چیزهاییه که نباید؛ و مثل ماهی، الکل می‌‌خوره. فقط کافیه که اطرافش الکل باشه‌.
خب تا اینجا رو شاید بتونیم بپذریم و ازش بگذریم.
چیزی که من رو عصبی کرد این بود که اخلاقیات شخصیت اصلی لازم نیست اینطوری نوشته بشه. این طرح برای نقش اصلی، نمی‌تونه داستان رو پیش ببره‌. در واقع می‌تونیم بگیم روایت داستان احمق-شخص بود. اگر لو کمی تیزبین و زیرک بود، معما هم‌ می‌تونست جالب‌تر به نظر برسه حتی اگر طرح جالبی نمی‌داشت.
خوشبختانه، در یک سوم آخر کتاب، بالاخره لو شروع به استفاده از عقلش می‌کنه و سرعت حرکت بالا می‌ره. راز داستان فاش می‌شه و راه حلی که براش ارائه می‌شه هم جالبه‌. و این خیلی بده که ما باید تا صفحات پایانی کتاب صبر می کردیم تا شخصیت اصلی به جایی برسه که از اول باید می‌بود‌.
مورد بعدی اینکه، از نظر من (و شاید حتی طبق استانداردهای داستان نویسی) یه داستان معمایی خوب، باید طوری باشه سرنخ‌ها داخل متن داستان قرار گرفته باشه و خواننده بتونه با حدس و گمان خودش، کمی از داستان رو پیش‌بینی کنی. چیزی که دقیقا این داستان نداشت.
نویسنده کلی سرنخ داخل داستان گذاشته بود که همه‌شون رد گم کنی بودن و دریغ از یک سرنخ درست و حسابی برای پیدا کردن نقش اصلی پشت همه‌ی ماجراها.
یعنی در آخر داستان یهو بنگ!!! اتفاقی میفته که خواننده حتی فکرش رو هم نمی‌کرد. شاید بگید خب داستان معمایی باید همینطور باشه که کسی فکرش رو نکنه آخرش چی می‌شه!!! ولی نه. طوری که روث ور این کار رو کرد، به اون صورتِ هوشمندانه‌ی داستان نویسی نبود.
در کل من فقط می‌تونم دو ستاره بدم به خاطر تمام باگ‌ها و شخصیت پردازی افتضاح.
        

          بالاخره کتاب زنی در کابین ۱۰ رو تموم کردم، فقط هم به این دلیل که دلم می‌خواست به هر قیمتی شده تمومش کنم. راستش اصلاً انتظاراتم رو برآورده نکرد. داستان از همون ابتدا قابل حدس بود و هیچ پیچیدگی یا معمای واقعی نداشت؛ با چند حدس ساده می‌شد به نتیجه رسید. چیزی که از یک رمان معمایی انتظار می‌ره—هیجان، غافلگیری و تعلیق—در این کتاب تقریباً وجود نداشت.

بزرگ‌ترین مشکل من با شخصیت اصلی بود. هیچ‌جوره نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. شخصیتی ترسو، ناپایدار و به ظاهر افسرده که وارد ماجرایی می‌شه که عملاً بهش ربطی نداره. به عنوان کسی که خبرنگاره، انتظار داشتم شجاع‌تر، باهوش‌تر و قاطع‌تر باشه، نه این‌قدر منفعل و آسیب‌پذیر. این تناقض باعث شد حتی لحظات هیجانی داستان هم برام بی‌اثر بشن.

در کل، این کتاب تجربه‌ی چندان خوبی برام نبود و انتظاری که از یک رمان معمایی دارم رو برآورده نکرد.
        

          اصلا خوشم نیومد ازش
نصفه ولش کردم
        

          تصور همه از خبرنگار فردی شجاع، آگاه به همه امور، باهوش، خوش‌پوش، خوش‌صحبت و ... است اما 《لو بلک لاک》، قهرمان داستان، خبرنگاری است که هیچ کدام از این ویژگی‌ها رو ندارد.
لو، انسانی - و البته خبرنگاری- معمولی با مشکلات متعدد شخصی و کاری است. با این حال او مهمترین خصوصیت یک 《خبرنگار خوب》 رو دارد؛《 پیگیر بودن》. و تنها با اتکا به همین  ویژگی معمای قتل حل می‌شود و نه با داشتن هوشی مثل شرلوک هلمز  یا هر کارگاه نابغه دیگر.
این‌ها یعنی اینکه منتظر یه قهرمان باهوش نباشید.

 شاید بیشتر به خاطر سابقه خبرنگاری‌ام باشد که این  کتاب رو دوست داشتم و بسیار با آن همزاد پنداری کردم. 
        

          یه رمان جنایی معمولی بود... پیام خاصی نداشت بیشتر جنبه سرگرم کننده داشت و یه مقدار هم کش داده شده بود. 
        

          این کتاب را من بخاطر نویسنده اش که یعنی خانم روث ور بود خوندم و تعریفشو شنیده بودم و اولین کتابی بود که ازش میخوندم . و در حین خواندن کتاب خیلی جا ها بود که حوصله ام سر  میرفت یا میلی به ادامه دادن کتاب نداشتم  و منتظر یک شوک بزرگ و یک اتفاق هیجان انگیز و .... بودم  و  اونطوری نبود که شوکه بشی و قبلا همه چیزو حدس زده بود  و تقریباً اخرش که یکم مثلا میتونست ادم هیجانی بشود را طوری نوشته بود که متوجه نمیشدی که خوب الان این کجاست  و داره چی کار میکنه  (منظورم اونجایی هست که میخواست فرار کنه )  و میتونست بهتر باشه ولی سرفا  جهت سرگرمی نوشته شده بود 
        

          همین الان تمومش کردم فوق العاده بود پایان بندی کتاب خیلی دوست داشتم داستان جذاب پر کششی داشت...
        

          اولین اثری  که از روث ور خوندم. از اثر دیگه‌ش،  «در یک جنگل تاریکِ تاریک» قوی‌تر بود. با این‌حال، هردوشون چندان من رو جذب نکردن. نتونستم با شخصیت‌ها هم‌ذات‌پنداری کنم و توصیفات تکراری بودن. پایان داستان هرچند کمی غیرقابل حدس بود، اما می‌تونست زودتر اتفاق بیوفته.
روند تا حدودی کند بود و تعلیق چندانی نداشت.
به‌عنوان یک داستان جنایی، بد نبود، اما کتابی نبود که در درجه اول بخوام به کسی معرفیش کنم.
        

          اولش خوب پیش رفت ولی بعدش بی‌حد داستانو کش داد....
        

          کتاب خوبی بود از معدود رمان هایی که دوست داشتم...
        

          این کتاب هم تموم شد.دومین کتابی بود که از خانم روث ور می خوندم و من به شخصه بسیار به قلم ایشون علاقه دارم.من کتاب رو به صورت چاپی تهیه کردم و خوندم و به عنوان کسی که اکثر کتاب هایی که خونده جناییه می گم که کتاب خیلی خوبی بود.امکان داره برای بعضی از دوستان خیلی جالب نباشه چون داستان یکم کشش داره و نسخه ی چاپیش ۳۶۰ صفحست.کلاً کتاب های خانم روث ور کشش خاص خودشون رو دارن ولی بشخصه به عنوان کسی که از کتاب های کش دار فراری ام هیچوقت این کشش اضافه رو در کتاب های خانم روث ور احساس نکردم.داستان داستانِ خوبی بود؛و همونطور که آرزو می کردم پایان خوبی داشت.سیر تعریف داستان واقعاً عالی بود و به مرور زمان جالب می شد و نقطه ی عطف کار که بنده بسیار جذبش شدم این بود که کتاب از زبان اول شخص و در واقع شخصیت اصلی یعنی لارا بلک لاک روایت می شد که این خودش باعث می شد حس همراهی با شخصیت اول در همون مکان به آدم القا بشه‌.این کتاب هم مجدد باعث شد علاقم به قلم خانم ور بیشتر بشه و به دوستداران ژانر معمایی جنایی و علی الخصوص کسانی که با کتاب های طولانی مشکلی ندارن پیشنهاد می کنم.🌹❤️
        

          اگه کش دادن بیهوده نویسنده رو در نظر نگیریم میتونم بگم رمان جذابی بود
شخصیت پردازیه خوبی داشت 
یکی از نکات مثبتش همین بود؛که تو به طور کامل می‌تونستی حالات شخصیت هارو درک کنی و این لذت بخش بود
قسمت های پایانی اونقدر هیجان انگیزه که نمیتونی کتاب رو زمین بزاری و این فوق‌العاده است!:)
        

          این رمان شبیه فیلم های جنایی بود که ذهن رو درگیر میکنه با هر احساس نویسنده شمارو همراه خودش میبره ، احساس ترس و وحشت و بیماری و ضعف و شادی و پیروزی رو پا به پای نویسنده پیش میرید ولی با ی فیلم دو ساعه میشد تمامشو حس کرد و نویسنده لازم نبود اینقدر داستانو کش بده که اخرش خودشم ندونه چجور تمومش کنه پایانش قابل پیش بینی بود بد نبود 
        

          حیفه درخت
        

          «زنی در کابین ۱۰» اثری شخصیت محور است که تاکید بر عنصر «مواجهه با اتفاق» دارد. همچنین این تعریف یکی از مولفه‌های این اثر است که بعنوان قوه‌محرک عمل می‌کند. 
روایت توسط شخصیت اصلی به نام «لو» بازگو می‌شود که در آن تغییرات رخ می‌دهد. همچنین این اثر بسیار تلاش دارد پیچیدگی‌ها را همچون مجموعه «پوآرو» پیش ببرد بی آنکه کارآگاهی وجود داشته باشد. پایان‌بندی هم نیم نگاهی هالیوودی دارد که این انتخاب از سوی نویسنده جای بحث دارد.
        

          کتاب نسبتا خوبی بود تناقض های زیادی داشت در کل کتابای بهتری برای خوندن هست. 
        

           خب میشه گفت کتاب خوبی بود اما واسم یه جنایی کاملا معمولی بود که از یه جا به بعد میتونستم همش رو حدس بزنم. اگه کتاب رو به سه قسمت تقسیم کنیم میگم که قسمت اول برام گنگ و حوصله سربر بود، قسمت دوم باز ام واسم حوصله سر بر بود چون هدف کتاب رو متوجه نمیشدم و قسمت سوم بی نهایت هیجانی و استرس آور بود و همین باعث شد امتیاز هشت رو بهش بدم و حوصله سربر بودن اوایل رو خنثی کنه. سر این کتاب ریدینگ اسلامپ شدم متاسفانه و خداروشکر کوتاه بود ولی بازم میگم ارزش یک بار خوندن رو داره ولی اگه من بودم نمیخریدم🤷‍♀