اگر قرار بود از زاویه دید آدام انقدر سرسری و بی‌داستان گفته بشه، پس چرا اصلا نوشته شد؟
      

        برعکس چند کتابی امنیتی‌ای که از آقای جهرمی خونده بودم، راوی شخصیت محمد که مامور امنیتی داستانه نبود و بخاطر همین هم بیشتر میشه گفت یه رمان عادی خوندم تا پرونده امنیتیِ رمان شده. بخش‌هایی مبهم و سرسری نوشته شده بود که قطعا بخاطر مسائل امنیتی بوده اما به هر حال به عنوان یه خواننده توقع داشتم بیشتر از پرونده و ماجراهاش سر در بیارم.
      

        کتاب فضای مبهم و در عین ساده بودن، پیجیدگی خاص خودش رو داشت که خواننده رو مجبور به دوباره خوانی بعضی قسمت‌ها می‌کرد اما در کل، به عنوان کسی که با داستان‌های ریتم ملایم و یکنواخت ارتباط نمی‌گیره، خیلی جذبم نکرد. در بعضی قسمت‌ها جملات ارزشمند و قابل تاملی داشت که شاید بخاطر درک همون‌ها کتاب رو ادامه دادم.
      

        به قدری از کتاب لذت بردم که نفهمیدم کی تموم شد. هیجان، اضطراب و فکر به واقعی بودن این کوری همه‌گیر، آدم رو تا لحظه‌ی آخر پای خط به خط کتاب نگه می‌داره.
      

        در حالت کلی خیلی داستان‌های یک‌نواخت با ریتم ملایم و اجتماعی رو دوست ندارم و این کتاب هم که سراسر رنج و کلافگی از رفتار شخصیت‌ها رو به همراه داشت. اما از مطالعه‌ش ناراضی نیستم و شاید بشه گفت خلاصه هر کتابخونی باید خوندنش رو پشت‌ سر بذاره.
      

        کتاب ضعیفیه و این‌همه شهرت صرفا بخاطر تبلیغات، ارزش کتاب رو بالا نمی‌بره
      

        داستان زندگی شهدا که سراسر نور و محبته و در این مورد تردیدی نیست، اما برای کتابی که به عنوان زندگی شهید منتشر میشه، بیان این حجم از عواطف همسری (که بی‌شک هست و به خودی خود لطافت و زیبایی داره) برای مخاطب یکم زیاده‌روی بود، مخصوصا احساسات و عاشقانه‌های در دوران نامزدی و اوایل ازدواج. 
به هرحال انشاالله خدا به خانواده و همسر این شهید عزیز صبر بده و ما هم از سیره شهدا تو لحظه لحظه‌ی زندگی غافل نشیم.
      

        اینکه علاقه‌ام به خواندن کتاب‌های سفرنامه زیاد است، بی‌تاثیر در دادن تمام امتیازها به این کتاب نیست، اما غم مشترکی که بین جنگ دیدگان خودمان و بوسنی‌های بی‌دفاع است، پیوند و حس نزدیکی بیشتری به آدم می‌دهد که به دوست داشتنی‌تر بودن این کتاب اضافه می‌کند.
* یکی از بهترین کتاب‌هایی که هدیه گرفتم :)
      

        نفس زدم، بغض کردم، اشک ریختم، دلهره گرفتم،  خندیدم، آه کشیدم، افسوس خوردم...
کاش قدر این امنیت دونسته بشه!
      

        از خردم کن حتی بیشتر دوسش داشتم..🥲
احساسات وارنر>>>>>>>>>>>>
      

        کلا علاقه‌مند داستان‌های پادآرمان‌شهری هستم و از خوندن این کتاب هم به شدت لذت بردم. حس کردم  دارم فیلم سنت شکن رو می‌بینم یه جورایی😂
به شدت مشتاق و منتظر ترجمه‌ی جلدهای بعدی هستم:)
      

        ایده‌ی جدید و طنز تلخش جالب بود اما داستان منسجم و مشتاق کننده‌ای نداشت.
      

        روند کندی داشت اما در پایان که معمای قتل حل شد از پیچیدگیش لذت بردم.
      

        تقریبا تا اواخر داستان منتظر بودم بفهمم شخصیت اصلی مشکل روانی داشته و همه‌ی اتفاقات حاصل توهم و خیالاتشه ولی خداروشکر پایان این مدلی نداشت و با هیجان تموم شد.
      

        در رمان نویسی و در بحث شخصیت پردازی، یکی از مهم‌ترین موضوعات ساخت شخصیت باورپذیره. یعنی نویسنده باید طوری شخصیت رو پرورش بده که برای مخاطب به عنوان یه شخصیت موجود و مستقل قابل پذیرش باشه تا بتونه باهاش همدردی داشته باشه و احساسات شخصیت رو درک کنه. چیزی که در رمان‌های کالین هوور برای من خیلی پررنگ و جذابه همین موضوع هست که شخصیت‌ها زنده‌ن و احساساتشون کامل قابل درکه طوری که انگار اتفاقات برای خود خواننده هم پیش اومدن.
نمیشه گفت رمان ما شروعش می‌کنیم از رمان قبل یعنی ما تمامش می‌کنیم بهتر بود، اما در جایگاه مستقل، قابل قبول و لذت بخش بود.