بعد از چندسال در آستانه سی سالگی بازخوانیش کردم. مرور هفت جلد حدود پنج ماهی طول کشید. ولی خیلی دوس داشتم. 
حتی این دفعه هم با مرگ فرد خیلی ناراحت شدم حتی بیشتر از مرگ دامبلدور.... خیلی از قسمت هارو فراموش کرده بودم.... برام جالب بود که چه چیزای مهمی رو یادم رفته.
و خلاصه که این کتاب خاطره انگیزترین و بهترین کتابی که تو نوجوونیم خوندم و حتی شاید بگم کتابیه که مقام اول کتابای محبوبم رو داره.
        

          وقتی چند هفته پیش، برای هزارمین بار شروع کردم به خوندنِ دوباره مجموعه، چند سالی میشد که نخونده بودم... فکر نمی کردم حس های قوی گذشته مونده باشن.
ولی مونده بودن. اونقدر موقع خوندمش احساساتی شدم، خندیدم، تعجب کردم، شگفت زده شدم و اشک ریختم که برای خودم هم شگفت آور بود.
مثل اینکه نمیشه هری پاتر رو کنار گذاشت. هرقدر هم شاهکارهای بزرگ بخونیم، هرقدر از برادران کارامازوف و جنگ آخر زمان و در جستجوی زمان از دست رفته حرف بزنیم، همیشه هری پاتر هست که خوندنش برای بار هزارم هم لبریز از تجربه و جادو باشه...
        

          فقط برای ثبت در خوانده شده ها الان اضافه کردم،. یادش بخیر مجموعه هری پاتر رو در دوران نوجوانی خوندم و بشدت دوستش داشتم
        

          قسمت آخر جذاب شروع شد و اتفاقات درست کنار هم چیده شدند. تا جلد دوم چه‌ پیش آید.
        

          بهترین مجموعه ای بود که خوندم ایده نویسنده واقعا عالی بود 
        

          برای این جلد و جلد بعدی باهم دیگه ریویو مینویسم.
        

          فقط برای ثبت در خوانده شده ها الان اضافه کردم،. یادش بخیر مجموعه هری پاتر رو در دوران نوجوانی خوندم و بشدت دوستش داشتم
        

          هر موقع هوس خاطره بازی کنم مطمئنا دوباره میام سراغش
        

          شاهکار
        

          اوه دیگه دارم به آخرای این مجموعه میرسم و این هم خوشحال کنندست هم کمی غمگین چون تعداد بار هایی که با فیلم های هری پاتر زندگی کردم از دستم در رفته و این بار که به شکل متفاوت یعنی کتاب هاش این تجربه رقم خورد 
هر چی که باید درموردش بگم رو قبلا گفتم ولی خب چون تو ذهن خودم ناخود آگاه با فیلم هاش برام مقایسه میشه جالبه که میبینم تفاوت هاش رو و بررسی می کنم که کدوم تفاوت دوست داشتنی تر بوده و کدوم رو بیشتر می پسندم 
        

          ماجراجویی نهایی اغاز می شود
سایه های گرفتار طلسم ، بر علیه شخصیت ها طغیان می کنند
تنهایی ،  تلاش برای پیدا کردن تکه های پازل سلاح نهایی ، و ترس از فقدان عزیزان ؛ توشه هری و دوستان او در این ماجراجویی است
بالاخره ، راز هایی تاریک و مبهم از گذشته ی البوس دامبلدور افشا می شوند . ایا دامبلدور همان فردی است که هری می شناخت ؟!
        

          بسیار بسیار عالی و  داشتنی و جذاب
        

          و رازهای زیادی از دامبلدور رو میشه که هری رو میخکوب کرده...
فقط یک جلد دیگه تا پایان این ماراتن مونده...
        

          *مثل آواز ققتوس*
《او حتی نمی‌دانست که در همان لحظه مردم در سراسر کشور پنهانی به جشن و سرور پرداخته‌اند و در گوش هم می‌گویند: زنده‌باد هری‌پاتر، پسری که زنده‌ماند…..》
همیشه می‌خواستم یک متن بلند بالا درباره هری‌پاتر بنویسم و حالا به‌مناسبت تمام شدن هفتمین یا هشتمین‌بار خواندش، به‌نظرم فرصت خوبی آمد که سرگذشت هری‌پاتر خواندنم را بنویسم. اوایل کلاس هشتم هری‌پاتر یکی از موضوعاتی بود که همیشه بحثش به هر نحوی توی گروه پیش کشیده‌می‌شد. کلاس هشتم برای من همان سنی بود که همه‌ی روابط دوستانه‌ام در هم پیچیده‌بود و دوستی‌هایی که فکر می‌کردم تا هزار سال دیگر طول بکشد برایم به‌نقطه پایان رسیده‌بود. احتمالا اکثر نوجوان‌ها روزی به این نقطه رسیده‌اند. همان که به‌خودشان می‌آیند و می‌بینند توی مدرسه از همیشه تنها‌ترند و به این نتیجه می‌رسند که باید فکری به حال این ماجرا کنند. برای اینکه حرف مشترکی با بقیه داشته‌باشم هری‌پاتر را شروع کردم. به یکی از دوستانم گفتم که می‌خواهم کتاب‌هایش را بخوانم و با اصرار او به کتابخانه رفتیم و سنگ جادو را امانت گرفتم. اولش می‌خواستم یکی دوتا فصل بخوانم و دو سه‌تا از شخصیتش‌هایش را بشناسم تا بتوانم حرفی برای گفتن داشته‌باشم. اما ساعت سه بعد از ظهر شروع به‌خواندن کردم و ساعت هفت شب سرم را بالا آوردم و جمله زندگی‌ام به دو دسته تقسیم شد بهترین جمله برای توصیف حالم بود. از همان‌جا بیشتر از همیشه با بقیه حرف می‌زدم. وقتی جلد اول را تمام کردم قرار نبود بقیه جلدها را بخوانم. به‌دلایلی قرار نبود خیلی خودم را مشغول هری‌پاتر کنم. همینجا اعتراف می‌کنم که حفره‌اسرار را برای اینکه احساسات دوستم را جریحه‌دار نکنم از او قرض گرفتم. ناگفته‌نماند که این جلد مذکور قسمت مورد علاقه‌ی من از کل هری‌پاتر است. تا یکی دو فصل اول هنوز یک خواننده معمولی بودم. اما از اواسطش که با مجازی شدن کلاس‌ها همراه بود به‌خودم می‌آمدم و می‌دیدم وسط کلاس زیست، هری‌پاتر دستم گرفته‌ام و انگار به‌جای زیست سر کلاس معجون‌سازی نشسته‌ام. جلدهای دیگر را از دوستم قرض می‌گرفتم و به‌همین منوال تا دومین جلد محفل ققنوس تامین بودم. تا اوایل جام آتش به حجمی از صمیمیت با دیگران رسیده‌بودم که دیگر لازم نبود از حرف‌های مشترک هری‌پاتر استفاده‌کنم. صبح روز بعد از تمام کردن جام آتش کلاس نگارش داشتیم و به‌ معلم نگارشمان گفتم باورم نمی‌شود نویسنده همین‌طوری سدریک را کشته‌باشد و خانم هم گفتند از اول هم از سدریک دیگوری دلِ خوشی نداشته‌اند. آنجا بود که فهمیدم شخصیت‌پردازی یعنی همین که یک نفر به‌شدت با یک شخصیت ارتباط بگیرد و دیگری از او متنفر باشد. آخر محفل ققنوس وقتی سیروس برای همیشه به آن طرف طاق‌نما سقوط کرد، گریه کردم. شاید بارها برای مرگ شخصیت فیلم‌ها گریه کرده‌بودم اما اینکه بالا سرِ یک کتاب بنشینم و زار بزنم کاملا دور از انتظارم بود. وقتی هری وسایل دفتر دامبلدور را این‌طرف و آن‌طرف پرت می‌کرد من هم دوست داشتم سقف دفترش را روی سرش خراب کنم و وقتی فریاد زد که اگر انسان بودن این است اصلا نمی‌خواهد انسان باشد من هم دوست داشتم سر دامبلدور داد و فریاد کنم. بعد از محفل ققنوس با بحران نبود کتاب مواجه شدم. نمی‌دانستم شاهزاده دورگه را از کجا گیر بیاورم.  یادم نمی‌آید چطور شد ولی آخرش کتاب را از فیدبیو خریدم و تا آخرش پیش رفتم. یادگاران مرگ را وسط امتحان‌های دی تمام کردم و بعدش احساس خلا می‌کردم. دوستم می‌گفت باورش نمی‌شود که من توانسته‌باشم تمامش کرده‌باشم. من بعد از آن هزار بار دیگر هری‌پاتر را خواندم. بخشی از آن برای خود کتاب بود. برای اینکه بهترین کتابِ نوجوان زندگی‌ام بود و شخصیت‌هایش زنده‌ترین شخصیت‌هایی بودند که دیدم. داستانش در عین تخیلی بودن منطق داشت و همه شخصیت‌ها یک گوشه از داستان را گرفته‌بودند و هیچ‌کدام نقش اضافه‌ای نداشتند. همانقدر که دابی نقش مهمی داشت، ولدمورت هم مهم بود. همانقدر که نفرت از بلاتریکس و باقی مرگ‌خوارها لازم بود هم‌دردی با سیریوس و باقی اعضای محفل هم حیاتی بود. دلیل دیگری که هزاربار هری‌پاتر خواندم این بود که یک بار دیگر حس آن روزها را تجربه کنم.  یک‌بار دیگر برای تولد دوستم نامه هاگوارتز درست کنم و پشتش بنویسم، آدرس: دخمه اسلیترین، ریحانه. حالا انگار صدسال از آن روزها می‌گذرد. من برای آن روزها دلتنگ می‌شوم، برای روزهایی که توی هاگوارتز درس می‌خواندیم. برای دوستی‌ای که در روزهای تاریک نوجوانی‌ام شروع شد و مثل آواز ققنوس به دادم رسید. ماجرای هری‌پاتر خواندنم را همین‌جا تمام می‌کنم. با اینکه منتظرم کمی بگذرد و برای بار هزار و یکم از اول بخوانمش. مثل آخر فیلم‌ها باید صفحه سیاه‌شود و رویش بنویسند: ادامه دارد…..