قلم جناب رضا امیرخانی (@RzaAmrkhany)، انصافا جذاب است. کتاب سرلوحه‌ها هم که مجموعه‌ای از یادداشت‌های ایشان است، در واقع مجموعه‌ای از جذابیت‌هاست!
نگرش متفاوت وی به مسائل مختلف  از جمله دلایل این جذابیت است. برای درک نگاه متفاوت ایشان می‌توان گفت‌وگوی اخیر ایشان (شب عاشورا) با برنامه سوره شبکه 4 را دید و شنید...
اگرچه این یادداشت‌ها مربوط به سال‌های 81 تا 84 است، اما خواندن آن‌ها کمک می‌کند که مقداری با فضای اجتماعی، سیاسی و فرهنگی آن سال‌ها آشنا شویم.
حالا به مناسبت اتمام این کتاب، برخی از آن جذابیت‌ها را لیست می‌کنم؛

6. پیام‌بر بشاگرد [حاج عبدالله والی و دیگر هیچ! لطفا بخوانید و بخوانانید...]
7. اگر او نبود تو چه‌کاره بودی؟! [...اگر او ظهور نمی‌کرد...]
8. بم؛ شهری که خم شد، اما کم نشد!
9. عاشورای ظاهر و عاشورای باطن [کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا. حتی اگر یوم شب باشد و ارض، ارتفاع سی هزار پایی...]
10. خرده-ریزه‌هایی از زیارت عتبات
11. دفع افسد به افسد [این نوشته و نوشته شماره 10 پیرامون اوضاع عراق بسیار قابل تأمل است.]
12. دل‌های سوخته کنار نیمکت‌های سوخته [صبرا و شتیلا، قانا، طلائیه، عاشورا و دبیرستان دخترانه زینبیه میانه...]
13. خانه عاشقان امیرالمؤمنین [جرج جرداق و برخی حرف‌های ناگفته]
14. لبنان، یک معادله چندمجهولی با درجات بالا!
15. پنجره‌ها [پنجره‌ای رو به دریا و پنجره‌ای رو به آفتاب...]
16. لاری، حاجی مسگری و آقای رئیس جمهور!
18. پَریشانی پَرشی پُر شَر [همه مقصرند...]
20. آغاز یک مغالطه از یک رئیس جمهور
21. دو تا به نعل و دو تا به میخ
22. تظاهرات! [جهت آشنایی با چگونگی راه اندازی تظاهرات توصیه می‌شود! و البته که تظاهرات جمع تظاهر است...]
23. چقدر جنبش نرم افزاری! [مسئله‌ای که تا حدودی با "آتش به اختیار" نیز حس شد! راستی آقای امیرخانی واقعا فیزیک خوانده‌ها چه گناهی کرده‌اند که کامپیوتر و نرم افزار نخوانده‌اند؟ چقدر جنبش نرم افزاری؟]
24. تعدد آقا [امان از تعدد آقا...]
25. چرخه‌ی اقتدار
27.مردی متعهد به حقیقت! [حقا که نگرانی پیرامون استفاده از رشحات قلم ادبا و شعرا در آثار فلسفی بسیار بجا و صحیح بود.]
31. دست تقدیر و جایزه نوبل ژائو [خواندن این یادداشت برای فهم ریشه اهدای جوایز جشنواره کن و سایر جوایز بین المللی به ایرانیان، لازم است]
32. نقدی بر کتاب آیات شیطانی
35. آموزش داستان‌نویسی به زبان ساده (قسمت اول)
37. آموزش داستان‌نویسی به زبان ساده (قسمت دوم) [انصافا همان بخش‌های کوتاه خاطرات سفرها خیلی خوب بود... ای کاش روزی جناب امیرخانی این سفرنامه‌ها را به‌صورت کامل منتشر کند...]
39. ادبیات جنگ [در هر اثر جنگی بلافاصله اسامی را جابه‌جا می‌کنم. یعنی علی و کیارش و فاطمه را تبدیل می‌کنم به عدنان و بکر و رابعه، ... . اگر داستانی با این تغییر خواندنی بود، می‌فهمم که کار می‌لنگد (ص 261). و چه سنجه خوبی! ]
41. کتاب نخوانی! [و به نظر می‌رسد که اوضاع کنونی از آن زمان اگر بدتر نباشد، بهتر نیست!]
42. گناه بخت پریشان و هیات امناست [به کتاب‌دار می‌گویم آرزوی من این است که بچه‌ها از کتاب‌خانه‌ات کتاب بدزدند. (ص 281)]
44. جنگ جهانی ادبیات [علت ماندگاری حضرت حافظ!]
45. مساله‌ی لبنان و فلسطین به ما چه دخلی دارد؟ [پاسخ دقیق جناب امیرخانی به شعار "نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران"، 4 سال پیش از آن!]
        

          هو العلیم

چرا خواندمش؟
به‌خاطر نویسنده‌ش. و دوم، به‌خاطر علاقه‌ی جدیدم به یادداشت‌ها و یادداشت‌نویسی و.. .


حاصلش برایم چه بود؟
۱. یادداشت‌ها و نکته‌های مربوط به ادبیات، داستان، کتاب، نشر، خط و.. آموزنده بودند.
۲. یادداشت‌های مربوط به تجربه‌های شخصی‌شان _عمدتا مربوط به سفر_ دوست‌داشتنی بودند.
۳. برخی از یادداشت‌های مرتبط با اجتماع و سیاست و.. را می‌شد سریع‌تر رد کرد و مته به خشخاش نگذاشت.
۴. در مجموع، حالم خوش بود هنگام خواندن کتاب! چراکه هم نگاه و هم قلم امیرخانی را دوست دارم.
        

          امیرخانی از یه سطحی‌نگری خیلی ظریفی رنج میبره، به همه چیز از دریچه ذهنی خودش نگاه می‌کنه و با اطلاعات خودش تحلیل میکنه ولی آخرش نتیجه میگیره که تحلیل درست همینه ولاغیر و کسایی که حرف دیگه‌ای زدن اصلا بالکل مسئله رو نفهمیدن.
به رائفی‌پوریسم هم مبتلاست، از فلسفه و عرفان گرفته تا سیاست خارجه و کشورهای همسایه درباره همه چی نظر میده، هرچند که اطلاعاتش درباره اون موضوع منحصر بشه به چهار جلسه کلاس یا یه سفر چند روزه به فلان کشور.
.
یکی از عواملی که باعث دوتا ایراد بالا شده اینه که امیرخانی درباره همه چیز اطلاعات داره ولی خیلی کم، به اصطلاح اقیانوسیه به عمق یک متر. مثلا با اعتماد به نفس به هایدگری‌ها و پوپریا میتازه در صورتی که بعید می‌دونم حتی یه صفحه از هستی و زمان یا مثلا جامعه باز و دشمنانش رو خونده باشه. تو موارد دیگه هم قس علی هذا.
.
البته به خاطر اعتماد به سقف کاذبش، شیرینی گفتارش و قلم مختص به خودش دوستش دارم.
.
تو این کتاب ایراداتی که به خودش وارد کردم بیشتر از داستاناش نمایانه. اگه خود شخصیت امیرخانی براتون جذابه بخونیدش وگرنه بدونید که چیز خاصی دستتون رو نمیگیره.
        

          به جز دو سه تا مقاله كه خسته كننده و از قدرت فهم مخاطب خارج بود بقيه مقاله ها عالي بودن
        

          یادداشت های جالبی بود و حال و هوای آن روزها یعنی اوایل دهه ۸۰ را نشان می‌داد...

اگر اهل اینترنت گردی و خواندن وبلاگ‌ها و مقالات باشید، احتمال زیاد این کتاب برای‌تان جذاب خواهد بود
        

          یادداشتهای اینترنتی امیرخانی
یادداشتهای اینترنتی و وبلاگی بسیاری در این دوره زمونه کتاب شده اند و مخاطب یافته اند
بهترین آنها بی شک نه ده است که حسین قدیانی به همراه اشکهای هزاران بسیجی آن را نوشته
---
یادداشت‌های امیرخانی در سایت لوح، دوام و ماندگاری بیشتری نسبت به یادداشت‌های روزانه سیاسی آقای قدیانی دارند
        

          هرچند به معروفی بعضی از کتاب های نویسنده نیست ولی جز بهترین کتاب های اقای امیرخانی است 
        

          فوق العاده کتاب قشنگ وشیرینی بود، نگاه نویسنده به مسائل روز(اویل دهه ۸۰) نگاه نویی بود که با دنبال کردن این نگاه فهم خیلی از مسائل در دوره حاضر راحت میشه. بهترین کتاب غیر داستانی اقای امیرخانی که حقیقتا منو به وجد آورد
        

          خوندن این کتاب به سه دلیل طول کشید😕
۱.این یادداشت‌ها در بحبوحه ای از زمان نوشته شده که من هنوز وجود خارجی نداشتم😔😂 و بالتبع از مسائل روز و اتفاقات خیلی خبردار نیستم و درک خاصی ازشون نداشتم
۲.در حالت کلی قلم جناب امیرخانی یکم سنگینه
۳.کتاب از سه بخشِ امکنه،اجتماعیات و فرهنگ تشکیل شده که من خب چیز خاصی از بخش اجتماعیات نفهمیدم🙂😂 چون خیلی از جامعه شناسی و فلسفه سرم نمیشه و با هر کلمه تو ذهنم میگفتم هااااا؟(اون گربه میمه یادتون بیاد😔)
        

          کامل نخواندمش. ولی موقعی که تر و تازه توی سایت لوح منتشر می‌شدند اکثرشون را خوانده بودم. کاملا مناسب همان فضای سایت و زمان نوشته شدنشان هستند و به صورت یک کتاب جذابیتی نداشتند.
        

          امیر‌خانی این‌طور فکر می‌کند!
بخش فرهنگ جذاب تر بود.
و اابته جریانات سفر لبنان..
سلام بر لوح🤫😉
        

          قشنگ‌ترین قسمت کتاب اون بخشی بود که در عزاداری و مدح بزرگ‌مرد، حاج عبدالله والی نوشته بود. اولین تصویر ذهنی من از این مردبزرگ برگرفته از این کتاب بود. 
و این جمله‌‌ش با این محتوا هیچ وقت یادم نمی‌ره: 
و آی حاج عبدالله والی، حالا ما زیر علم چه کسی سینه بزنیم؟ 
        

          همه‌اش که قسمت نشد. به دلیل الکترونیکی بودن کتاب
ولی سفرنامه های لبنان و دیدار با جرج جرداق یا نگاه متفاوت سیاسی به موضوعات دهه ۸۰ در عراق و حتی کشور خودمان، جالب توجه بود.
آقای امیرخانی هر چه بنویسند خوش است :)