و سپس زنش او را در دنیایی تنها گذاشت که اُوه دیگر زبانشان را نمی‌فهمید.

همیشه معتقدیم برای انجام کاری برای دیگران هنوز وقت داریم. معتقدیم برای گفتن حرفی به دیگران هنوز وقت داریم و سپس اتفاقی می‌افتد که ناگهان سر جایمان می‌ایستیم و با خود فکر می‌کنیم 《کِی》.

بعضی از مردم گل در دست داشتند و وقتی ضریح می‌رسید به آن‌ها گل‌ها را پرت می‌کردند سمت آن. بعضی هم شکلات پخش می‌کردند. همان روزها کاروانی هم از کربلا رفت سمت کوفه که مردم سمت آن‌ها سنگ پرت می‌کردند.

وقتی آدم مجبور می‌شود تنها کسی را به خاک بسپارد که همیشه درکش می‌کرده، چیزی در وجودش می‌شکند. زخمی برمی‌دارد که هیچ‌وقت خوب نمی‌شود.