یه داستان کوتاه بامزه بود، به خصوص آخرش خیلی خوب بود 😅
        

          قشنگ، مود، بکمن.✨

من لوکاسم در شمایلی دیگه.
        

          گوجولو بوجولوهاای مننننن
        

          خیلی وقته که یادداشتی ننوشتم، نمیدونم چرا! البته میدونم اما... نمیگم :)
بهرحال... خوندن این کتاب من رو وادار کرد که بیام و حداقل یک جمله درباره‌ش بنویسم، اینکه عالی بود! بعد از اتمام کتاب به فردریک بکمن درود فرستادم و با خودم گفتم چطور یک نفر میتونه انقدر زیبا عشق، دوستی، احساسات و روابط انسانی رو به تصویر بکشه؟! چطور میتونه انقدر هوشمندانه با یک کتاب کوچک، پیامی بزرگ رو به خواننده منتقل کنه؟ تابحال من 6 کتاب از کتاب‌های این نویسنده رو خوندم و قصد دارم بقیشو هم بخونم!
        

          2️⃣🔺یک داستان  کوتاه بیا به قول امروزی ها نوولا 
بدک نبود خوب بود داستان متفاوتی داشت 
        

          نتونستم ارتباط بگیرم.زیادی  غیر واقعی بودنش رو اعصاب بود.
        

          دوست داشتنی بود، یک سهل ممتنع. روایت ساده ای داشت اما دست روی هر چیزی که گذاشته بود از سطح یک فرد تا سطح یک جامعه قابل بسط بود. زندگیمان را، روزمرگی ها و دغدغه هایمان را به سخره گرفته بود. اما بین همان ها هم برایمان ارزش خلق می کرد.
        

          این واقعا جالبه که هر کتابی از فردریک بکمن خوندم برام طوری بود که به خودم اومدم و دیدم که رفتم توی عمق داستان و دیگه نمی‌تونم بدون ادامه دادن داستان کتاب کنار بزارم.

یکی از نکات جالب از قلم فردیک بکمن توی این کتاب این بود که از ساده ترین و بی اهمیت ترین مسئله، تونست یه فاجعه و مشکل برای روند داستان درست بکنه و با همین مسئله بتونه چندین موارد دیگه رو به هم ربط بده و در نهایت یه روند جالب با یه سری اتفاقات بی ربط و نچندان مهم  رو ایجاد بکنه و با همین چند فاجعه کوچیک و بی ربط تونست هدفش رو از بیان این روایت به خوبی برای مخاطب شفاف کنه.

نویسنده با کمترین اطلاعات از ظاهر کاراکتر ها ( واقعا کمترین اطلاعات ممکن، خودتون باید بخونین تا بفهمین منظورم چیه چون خیلی وقت بود کتابی نخونده بودم که اینقدر نسبت به اطلاعات ظاهری کاراکتر ها بی اهمیت باشه، در این حد بگم که فقط دوتا کاراکتر ما اسمشونو می‌دونیم! ) تونسته بود کاراکتر هارو به طرز فوق العاده ای پردازش بکنه، از اصلی ترین کاراکتر تا فرعی ترین کاراکتر با اینکه هیچ دیتایی از ظاهرشون ندارین، ولی به راحتی میتونین تصورشون کنین و حتی باهاشون اون ارتباط لازم رو بگیرین. جذابیت این نقطه قوت به اینه که کل کتاب شاید ۸۰ صفحه هم نباشه ولی با وجود این قضیه، شما آخر کتاب نسبت به کاراکتری ابهام ندارین. 

همین قضیه برای فضاپردازی هم هست، واقعا کمترین اطلاعات برای خونه لوکاس و حالا اون آپارتمانی که زندگی می‌کرد وجود داره ولی من به شخصه هیچ ابهامی نداشتم و این کمبود دیتا اینقدر در روند و قلم نویسنده به خوبی رفع شده که حتی احساس نیاز به دیتای اضافه ندارین.

یه مورد دیگه هم که برای خودم و هم‌کلاسیام ( چون کتاب رو سر یه کلاس دانشگاه خوندم.) جالب بود، طنز کتاب بود. من واقعا سر یه جاهایی از کتاب خندیدم و کتاب حال و هوام رو واقعا عوض کرد و حتی به هم‌کلاسیام یه جاهایی از کتاب رو نشون دادم اوناهم خندیدن و بریده کتاب هایی که گذاشته بودم براشون جالب بود و حتی یکی از دوستام یکی از اون بریده کتاب هارو استوری کرد. 

به صورت کلی ( بدون در نظر گرفتن علاقه شخصیم نسبت به نویسنده) با توجه به خیلی کوتاه بودن کتاب ( چون من نقد بقیه افراد رو دیدم به نظرم توی انتقاد هاشون این مورد کوتاه بودن رو در نظر نگرفتن.)، من واقعا از کتاب لذت بردم و حالم رو خوب کرد و به نظرم هدف نویسنده از نوشتن این مطلب خیلی قشنگ به خواننده ارائه شد و حتی خود مطلبی که نویسنده می‌خواست بگه به نظرم موضوع جالبی بود و نه مثل روان‌شناسی های زرد بود و نه خیلی بدبینانه بود‌.

پ.ن:درمورد عکس یادداشت هم باید بهتون بگم که شاید باورتون نشه ولی کاملا مرتبط با کتابه و فقط با خوندن کتاب می تونین بفهمین چرا همچین تصویری رو انتخاب کردم:>
        

          اولین کتابی که از بکمن خوندم و احتمالا آخریش!
اشتباه نکنید، سبکش خوب بود اما برای من هم لوس بود هم تکراری. لحنش به‌شدت منو یاد راهنمای کهکشان انداخت و برای همین دوستش نداشتم. فقط چون کوتاه بود تمومش کردم و این‌که از کل مبحث خوشم اومد.
بکمن سعی داره توی این کتاب از برونگرایی و زندگی اجتماعی امروزه انتقاد کنه، این‌که دنیا خیلی به سمت اجتماعی شدن رفته و چطور به آدم های تنها و منزوی برچسب افسرده و افسردگی میزنن یا این‌که تنها بودن توی دنیای امروز چقدر سخت شده
        

          ترجمه امیربهروز قاسمی کرمانی رو خوندم. ترجمه خوبی بود. متن کتاب هم برام جذاب و بامزه بود. اما باید روی محتوای اون فکر کنم و نوع سبک‌زندگی و نگاهی که ترویج می‌ده رو بررسی کنم:)
        

          بین داستان‌ کوتاه‌های بکمن بعد از و هر روز صبح راه خانه.... این رو دوست داشتم.
یه ساختمون پر از آدم‌های عجیب که حتی اسمم نداشتن به جز فکر کنم ۲نفر. درست دور ننداختن یه تابه چه بلایی آورد سر این ساختمون.😅
تنها حسرتم اینه که کاش داستان کوتاه نبود.😭
مطمئنم میشد یه رمان بلند باحال ازش درآورد‌.🤧