پاییز پدر سالار را به هوای صد سال تنهایی شروع کردم.مدتها منتظر فرصتی بودم که  لذت خواندن صد سال تنهایی را تکرار کنم. ولی این کتاب به مراتب فرم پیچیده تری از آن داشت و حتی مبهم تر از رمان‌های جریان  سیال ذهنی که خوانده‌ام.
دوستی می گفت در مقدمه همین کتاب از نشری دیگر ،مارکز گفته است به جای ساختار سه پرده‌ای از ساختار مارپیچی برای نگارش کتاب بهره برده است. دیگر خودتان حدس بزنید اوضاع چه قدر به هم ریخته می شود!
اول بگویم که همه چیز را در مورد این کتاب متوجه نشدم.
 در نظر بگیرد که وقایع بدون ترتیب در هم تنیده شده است.زاویه دید بسته به موقعیت تغییر می کند ، شما با فضای عجیب و غریب و رئالیسم جادویی مارکز طرف هستید که دنیایی آمیخته به خرافه و باورهای سنتی قومیتی دارد. استفاده از نمادها بسیار زیاد است. تسلط به فرهنگ اسپانیولی و تاریخ سیاسی آمریکای جنوبی را نیاز دارید، ارجاعات فرامتنی به کتاب مقدس در تکه‌های مختلف  کتاب دیده می شود و روی همه‌ی اینها تصویر سازی‌ ها خاص مارکز و قلم او را هم اضافه کنید.
پاییز پدرسالار یک کتاب عمیق است و نقد سیاسی آن به حاکمیت و استعمار  دول غربی ،نزدیک ترین و ملموس ترین لایه‌ی کتاب است.
در نیمه‌ی دوم کتاب تقریبا داستان را فهمیدم ولی باز هم آنجور که دوست داشتم با متن ارتباط نگرفتم . هنوز این کتاب فضایی مه‌آلود دارد. حتی دشوارتر از رمان‌های سورئالی که خوانده‌ام.
پس به علت‌های مذکور لطفا وقت و عمرتان را برای خواندن این کتاب هدر ندهید. 
یا اینکه فرصتی بسیط داشته باشید و به صورت موشکافانه و دست جمعی به خواندن آن بپردازید تا  با کمک خرد جمعی بتوانید به منظور  و حرف نویسنده از نوشتن کتاب نزدیک شوید.
به جز صد سال تنهایی یک داستان کوتاه  حرفه‌ای و زیبا هم از مارکز خوانده بودم (هرچند که دنیای عجیب و مبهم و رازآلود مارکز مثل امضا پای همه کارهایش هست) شاید بهتر  بود اول به سراغ داستان‌های کوتاه او می رفتم و پاییز پدر سالار را می گذاشتم برای وقتی که تسلط بیشتری به آثارش کسب می کردم.
        

          این تجربه های خشن باعث شدتا باور کند وحشتناک ترین دشمن هرکس در قلب اوست 
زنده باد صلح ؛زنده باد خداوند 
درست یا نادرستی اش مهم نیست  زمان تکلیف همه چیز را روشن میکند 


        

          کتابی که در جایگاهی بسیار بالاتر از "هزارسال تنهایی" قرار دارد و احتمالا بهترین اثر مارکز است. البته که خود نویسنده هم همین عقیده را دارد:)
        

          تاملاتی درباره استبداد و مواجهه با مرگ در آمریکای جنوبی

آمریکای جنوبی برای من سرزمینی است از ناشناخته‌ها و ترکیب‌های عجیب و غریب: استعمار اسپانیا و پرتغال در کنار استعمار  انگلیس، سرزمین تمدن‌های رازآلود سرخپوستی، جنگل‌های بارانی و انبوه با اقوام بدوی در کنار ابرشرکت‌ها، ترکیب نژادهایی ظاهرا ناهمسان و زندگی‌هایی پر از نوسانات اقتصادی و سیاسی زیرسایه دیکتاتوری‌های گوناگون.
شما همین ترکیب را که در نظر بگیرید دیگر نیازی به اضافه کردن جادو ندارید، زندگی در این اوضاع به خودی خود جادویی هست. به نظرم اسم این قلم را جادویی گذاشته‌ایم تا هنگام مواجهه با رویدادها بیش از حد شگفت‌زده نشویم و با گذر از آن‌ها به واقعیت‌ها برسیم. داستان با فراتر رفتن از زمان، مکان، عادات انسانی و تکنولوژی موجود فرصتی منحصر به فرد برای مواجهه ما با مرگ، پیری و دیکتاتوری فراهم کرده است.
داستان به خوبی موفق شده نوعی مسخرگی و دهشتناکی توامان برای دیکتاتور به تصویر بکشد که به نظرم ارزشمند است.
        

          در ابتدا (به طرز قابل احترامی) خسته‌کننده بود. در ادامه هم نمی‌تونم بگم از خسته‌کنندگیش کم شد، اما به زیباییش اضافه شد. شاید این ظرافت کار و هنر نویسنده بود که من بی‌حوصله رو با شوخ‌طبعی عجیبش تا آخر پای داستانی نشوند که به شنیدنش نیازی نداشتم و در نهایت با به جا گذاشتن حس رضایتی ترکم کرد.
من به نسخه‌ی صوتی با صدای رضا عمرانی گوش دادم که می‌تونم با اطمینان بگم استاندارد جدیدی برای روایت ارائه کرده.
        

          ‍ «شاید هر لیبیایی، شلیایی، عراقی، روس یا کره‌ای بتواند این کتاب را بنویسد. خزان خودکامه را می‌گویم. اما تنها کسی که می‌توانست دیکتاتوری را در لایه‌های جادویی داستان نرم کند، گابریل گارسیا مارکز بود.»

خزان خودکامه یا پاییز پدرسالار، داستان سرزمین تحت سلطه ژنرالی است که قبله آمالش، مامان بندیسیون آلبارادو است. زنی که مرغ‌ها را رنگ می‌کند و این خود تمثیلی برای تزویر و پروریدن ماهیتی است که با حقیقت فاصله دارد.
ژنرال در قصری بی‌اصل و نسب، مطابق با ذات بی‌ریشه خود زندگی می‌کند و در جای‌جای قصر، تاپاله‌های گاو را در جهت رفع چشم‌زخم می‌سوزاند. گاوها در قصر هسته اصلی هستند. دوشیدن شیرها به دستان خود ژنرال است و انگار او از طبیعت خود هیچ فاصله‌ای نگرفته، در نهان‌خانه خود با وحشی‌گری خاصی زادوولد می‌کند. نوزادان هفت‌ماهه تمام قصر و حرمسرای او را پر کرده‌اند و زنانی که مدام باید به ژنرال تذکر بدهند مراقب رفتارش پیش کودکان باشد.
همه آدم‌های سرزمین بیش از ژنرال می‌فهمند و ژنرال این را می‌داند. برای همین است که هر تضادی با افکار و خواسته او، محکوم به فنا است. از کودکانی که با نارنجک میان دریا منهدم‌شان کرد، تا رفیق و پشتیبانش، رودریگو ده‌آگویلار که سر میز شام، با جعفری صرفش کردند.
زئوسی کامل که مادرش را تا عرش بلند کرد و به مقام قدیسگی رساند و هر کس مخالف عقیده‌اش بود، تغیرش داد.
خودکامه را کسی تا به پایان عمرش ندید و این از عجایب سرزمین دیکتاتوری بود که مردم حاکمی نشناخته را می‌پرستیدند و تا مقام خدایی، بالایش می‌بردند. و نه این‌که تا پایان داستان ژنرال رخ نشان ندهد و کنج قصرش باشد، که بارها در اجتماع حاضر می‌شد اما مردم نمی‌پذیرفتند مردی که در طلب زنی بدکاره به محله‌های نامناسب می‌رود، یا شخصی که در پس کوپه قطاری مزین به پرچم قلمرو طی‌طریق می‌کند و سرزمین را درمی‌نوردد، همان خودکامه اساطیری باشد که هیچ‌کس تاب نزدیکی به او را ندارد.
جای جای داستان اتفاقاتی آشنا رخ می‌داد که نفس را به شماره می‌انداخت.
تصمیمات بی‌رحمانه‌ای که خودکامه اتخاذ می‌کرد یا آدم‌هایی را وارد سرنوشت مردم می‌کرد که هیچ تجربه یا شفقتی نسبت به زیردستان نداشتند، قصر بی‌اصالت یا زندگی حیوانی خودکامه که انگار از طبیعت حقیرانه خود فاصله‌ای نگرفته بود، روی کار آوردن انسان‌های بی‌سوادی که فقط به نفع او حرف می‌زدند، همه نمادهای این کتاب بود.
در جایی از کتاب خواندم که گفته بود، مردم گمان می‌کردند او از این ظلم خبر ندارد و دلشان به حال او می‌سوخت. به او حق می‌دادند که نتواند کاری کند چون در واقع نمی‌گذارند او کاری کند. اختیاری ندارد بیچاره!
و این نزدیک‌ترین جمله‌ای بود که در طول کتاب خواندم و طاقت ادامه دادن از من سلب شد.
پایان کتاب، از وقتی رقم خورد که دریا را، منشا حیات کشور را، از عمق ربودند. کشتی‌های قدیمی، گنجینه‌های مدفون کف دریا، ماهی‌ها و هر آنچه که وابسته به دریا بود، روفتند و از آن خود کردند. و خودکامه در مکالمات خود عنوان کرد پشت همه این اتفاقات، انگلیس است. این پایان دردناک، نقطه انهدام امپراتوری خودکامه‌ای بود که دویست‌وده سال زندگی کرد، سرنوشت و مرگ خود را در تاس زنان کولی دیده بود و در نهایت طوری تسلیم مرگ شد که باز هم خط بطلانی بر پیشگویی‌ها باشد و حکم خودش تا نهایت مرگ، حکم باشد.
کتاب یک قدرت‌نمایی جانانه از مارکز بود که جملات دراز را بدون نقطه‌گذاری یا دیالوگ‌بندی نوشته بود و در هیچ جای کتاب پاراگرافی دیده نمی‌شد. انگار از زمانی که قلم به دست گرفته کسی رگبارگونه در مغزش حرف زده و او نوشته و تبدیلش کرده به خزان خودکامه، پاییز پدرسالار. زاویه دیدها را تغیر داده و حتی نیازی ندیده توضیح دهد این گفتگو از آن کیست یا راوی چه کسی است. این کتاب تکنیکی و عجیب را انگار فقط یک‌نفر بتواند بنویسد و او هم جناب گابو باشد. کتاب به غایت دردناک بود و یادآور رنج‌های همه مردمی که در ممالک دیکتاتوری زندگی می‌کنند و لام تا کام قدرت اعتراض ندارند. که سرنوشت این مردم، محکوم به درد و فناست.


خزان خودکامه/ گابریل گارسیا مارکز
ترجمه اسدلله امرایی
نشر ثالث
        

          خزان خودکامه یا پاییز پدرسالار داستان یک دیکتاتوره. کتاب‌های زیادی در مورد دیکتاتوری‌ها و دیکتاتورها نوشته شده اما نوع نگاه این کتاب خیلی خاص و زاویه‌ی دیدش متفاوت با خیلی از کتاب‌ها راجع به این موضوع هست. شروع کتاب با مرگ دیکتاتور شروع میشه وقتی که مردم بعد از دیدن لاشخور‌ها با شک و تردید وارد قصر دیکتاتور میشن و با جنازه‌ای روبرو میشن که حتی نمیتونند اون رو شناسایی کنند نه به این دلیل که قابل شناسایی نیست، به این دلیل که هیچکدوم اون رو تا به حال ندیده‌اند. دیکتاتور پیری که عاشق مادرش هست و بسیار شکاک. کتاب سخت خوانه از این جهت که زمان و راوی مدام در حال تغییره و جملات و پاراگراف‌ها بسیار طولانی در نتیجه شما باید تمرکز بالایی داشته باشید و عجله نکنید تا داستان قشنگ در روحتون ته نشین بشه. ماجرای بدل دیکتاتور، همسر راهبه و تنها فرزند مشروعش برای من خیلی جالب بود. در مجموع کتاب سخت و شیرینیه. ه
        

          این کتاب رو با صدای استاد رضا عمرانی از نشر ماه آوا گوش دادم و بسیاااار لذت بردم.
پیچیده ولی جذاب بود فکر نمی کنم اگر خودم می خواندم این مقدار حظ می بردم .

        

          سفری جادوی و شاعرانه به اندرون قصر یک پادشاه  ... لمس کردن و تماشای زوال و سقوط فروپاشی  انسانها و برآمدن یک دیکتاتور خونخوار برای حکومت بر مردمی فرورفته در  جهل و نادانی  در هزارتوی از ترس و فریب  .. خودکامه ای  سوار بر دلیجان ریاست جمهوری در گذر  از میان واقعیت و خیال و استعاره
        

          خزان خودکامه به انداره کتاب های عشق سال‌های وبا و صد سال تنهایی گیرایی نداره...ولی باز هم از ارزش های کتاب چیزی کم نمیکنه اگر مارکز خوان هستین برین سراغ این کتاب در غیر این صورت از دو اثری که در بالا از مارکز عنوان کردم شروع کنید.

ظلم پایدار نمینونه و بالاخره فساد و تبهکاری یه روزی در سیاهی شب جون میده و میمیره...
        

          در پایان سال ۲۰۲۲ آرزوی مرگ آخرین دیکتاتورهای خون‌خوار کره‌ی زمین را دارم، تا بلکه مردمان‌شان نفسی آسوده با طعم آزادی حتی برای یک روز بکشند.

چهار واحد تخصصی دیکتاتور شناسی در قالب یک رمان پیچیده!
این کتاب یک رمان ساده نیست که با خواندنش بشود سطرهای زیادی را در آن های‌لایت، متنش را بلعید و ضمنا در کپشن‌ پست‌های اینستاگرام یا در قالب توییت در چشم بقیه فرو کرد.
خواندن این رمان با توجه به ساختار پیچیده و لایه‌لایه بودنش با دیگر رمان‌ها و داستان‌های گابو متفاوت است. تغییر سبک در قلم پس از شاهکار «صدسال تنهایی» شاید برای گابو یک ریسک بزرگ بود برای تجربه‌ی دنیای جدید، شاید هم ایده‌ی داستانش را وقتی در ذهن مرور کرد، تصمیم گرفت هرچه که هست را یک نفس از ابتدا تا پایان بیان کند! اما از نظر من هر چه که بود، مدتی پس از انتشار مخلوقش به اشتباهش پی برد و بلافاصله به تنظیمات کارخانه‌ی قلم خود بازگشت.

برای خواننده‌ای که به گابو تعلق خاطر داشته باشد با تمام تفاوت‌ها در همان صفحه‌ی اول، امضای نامرئی او را پای هر سطر داستان رویت می‌کند. این رمان نیز در ژانر رئالیسم جادویی جای می‌گیرد و اثر پر است از المان‌های همیشگی که در سایر داستان‌ها از او خوانده‌ایم.

به یاد دارم برای خرید این رمان، عصر روزی از زمستان ۱۴۰۰ روی چهارپایه‌ی شهرکتاب رشت نشسته بودم و در حالی‌که منتظر شخصی بودم، چند ترجمه را با یکدیگر مقایسه می‌کردم... نهایتا برترین انتخاب ممکن ترجمه‌ی آقای امرایی بود، با این‌که نتوانستم کتابم را با خود بیاورم اما برای خواندن الکترونیک نیز همین ترجمه را انتخاب کردم. شاید در نگاه اول خواننده حس کند، ترجمه‌ی آقای امرایی گنگ و سخت‌خوان است، اما این مربوط به مترجم نمی‌شود و خود اثر پیچیده است و اتفاقا معتقدم روان‌ترین ترجمه بین سایر ترجمه‌هایی که بررسی کردم همین اثر بود.

پس از خواندن این رمان، بار دیگر به این نتیجه رسیدم که دنیای دیکتاتورها بر خلاف آن‌چه که فکر می‌کنند چقدر کوچک است، چقدر پست و حقیرند که فکر می‌کنند با قبضه کردن قدرت در کشور خود می‌توانند هر غلطی می‌خواهند بکنند و پدر تک تک مردم خود را در بیاورند و تازه در ذهن به این باور ایمان داشته باشند که تمام مردم کشور بدون استثنا او را دوست دارند! 
نمی‌توانم بگویم حیوان... چون هیچ حیوانی وحشی‌تر، جانی‌تر و خون‌خوارتر از یک دیکتاتور نیست! نمی‌دانم این جانورهای ناشناخته چطور در نقش دروغ‌هایی که گفته‌اند فرو می‌روند، در گوش‌های خود پنبه فرو کرده و روی چشم‌های خود با چسب می‌پوشانند! 
فرقی نمی‌کند دیکتاتور از کدام نقطه‌ی دنیا باشد، همگی پست هستند و جنایتکار... 
هیچ آدمی در دنیا قلبا چنین جنایتکارانی را دوست ندارد و اگر سگ‌های کاسه‌لیسی هم مدح آنان را بگویند برای لیس زدن تکه استخوانی‌ست که برای‌شان پرتاب می‌کنند، وگرنه اکثریت مطلق جامعه در هر جای دنیا که باشند چیزی جز مرگ دیکتاتور خود را نمی‌خواهند.
این جنایت‌کاران خون خوار هیچ فرقی باهم ندارند. آن‌قدر هم‌فکر یک‌دیگر هست که گویی کپی برابر اصل همدیگرند و یا اطلاعات مغز این دیوانه‌های زنجیری را از یکی به دیگری منتقل کرده‌اند!!!

تکه‌هایی از کتاب:
"جوان‌های بدبخت را اغفال کرده‌اند...
همه‌ی گرفتاری‌های کشور، از آن است که مردم وقت زیادی برای فکر کردن دارند. بنابراین دنبال راهی برای سرگرم کردن آن‌ها بود، جشنواره‌ی شعر ماهه مارس را دوباره راه انداخت و مسابقه‌های سالانه‌ی انتخاب ملکه‌ی زیبایی را از نو برقرار کرد، بزرگ‌ترین استادیوم بیس بال کارائیب را ساخت و شعار «یا مرگ یا پیروزی» را به ما ابلاغ کرد، دستور احداث یک مدرسه‌ی رایگان جاروکشی را در هر استان داد..."

"قالی‌ها را هرچه می‌چلاندم، باز هم ازشان خون می‌چکید!
اگر می‌دانستم پسرم رئیس جمهور می‌شود، او را به مدرسه می‌گذاشتم تا درس بخواند."

"اختیارات ویژه صادر کرد و حکومت نظامی برای مقابله با قیام عمومی اعلام کرد. با یک فرمان اعلام کرد عزاداری و گریستن بر مردگان در انظار عمومی و نواختن موسیقی در تجلیل یادشان ممنوع است و نیروهای مسلح را به پاسبانی بر آن فرمان گماشت."
        

          زمان هیچ گاه دردی را درمان نکرده...
این ما هستیم که به مرور به درد ها عادت می کنیم ...!

✍🏻گابریل_گارسیا_مارکز 
📚پاییز پدر سالار
        

          مرگ درست زمانی اتفاق افتاد که او آن را از همیشه کم‌تر می‌خواست، وقتی او تازه حقیقت زندگی را فهمیده بود که انسان زندگی نمی‌کند، بلکه زندگی خود را به سر می‌رساند. _ «لعنتی... انسان فقط زنده است. انسان خیلی دیر یا زود یاد می‌گیرد که مجلل‌ترین زندگی‌ها هم فقط به نقطه‌ای می‌رسند که به انسان یاد می‌دهد چطور باید زندگی کرد.»
        

          بالاخره میتونم بگم ، تموم شدددد !
سر خوندنش جر خوردم واقعا دو ماهه دارم تلاش می کنم تمومش کنم.
نکات اخلاقی و تاریخی زیادی هم داشت مخصوصا آخرش که در مورد مرگ بود، که همین نکات اخلاقی رو نداشت کلا یه نصف ستاره بهش میدادم.
حس می کنم کل کتاب به خاطر نکته اخلاقی آخرش نوشته شده بود، خیلی پیچیده بود ، این جوری که داشت یه چیزی رو تعریف می کرد بعد یهو بین اون داستانه یه چیزی از متنش رو ادامه میداد که یه ذره رو اعصاب بود و اینا اگه میدونستم چجوریه نمی خوندمش، ولی در کل جالب انگیز بود، خوب بود، با تشکر
        

          عاقبت دیکتاتوری 
        

          و آنگاه که پاییز زندگی از راه می رسد،جز خاطراتی محو از عشق،و احساسی که تاثیری شگرف در دوران شباب بر روح و جسم گذاشته است، باقی نمی ماند و ذهن انسان توسط احساسی به مراتب قویتر و برتر ،انباشته می شود.نیرویی که هر لحظه نزدیکتر می آید و انتهایش نابودی است.آری ،مرگ به اندازه ای تاثیر گذار است که سایر احساسات از جمله عشق را به فراموشی می سپارد و چنان ذهن فرد را متوجه خود می کند که تا آخرین لحظات عمر،فرصتی برای اندیشیدن به مقولات دیگر باقی نمی گذارد.... و چه دلتنگ کننده است پاییز زندگی
        

          به طرز عجیبی حس پیروزمندی دارم از اتمام این کتاب :)))
خوندن این کتاب سخته از این جهت که
قرار نیست منتظر پایان داستان باشید
باید با تخیل مارکز همراه بشید و پاراگراف به پاراگراف
 از بازی اون با کلمات لذت ببرید 
و خب خیلی فضای گوگولی نداره و گاها چندشناک هم میشه
اما واقعا ذهنی که تونسته اینو بنویسه رو هزاران بار باید تحسین کرد