یادداشت امیر م

        در ابتدا (به طرز قابل احترامی) خسته‌کننده بود. در ادامه هم نمی‌تونم بگم از خسته‌کنندگیش کم شد، اما به زیباییش اضافه شد. شاید این ظرافت کار و هنر نویسنده بود که من بی‌حوصله رو با شوخ‌طبعی عجیبش تا آخر پای داستانی نشوند که به شنیدنش نیازی نداشتم و در نهایت با به جا گذاشتن حس رضایتی ترکم کرد.
من به نسخه‌ی صوتی با صدای رضا عمرانی گوش دادم که می‌تونم با اطمینان بگم استاندارد جدیدی برای روایت ارائه کرده.