بهم میاد ماجرای دختری است که تصمیم می گیرد حجاب داشته باشد در کشوری که مردمش مسلمان و باحجاب نیستند. به نظرم این کتاب به خوبی توانسته مصائب یک فرد محجبه را جایی که بقیه با او خیلی متفاوت هستند به تصویر بکشد. شاید نقدهایی به این کتاب باشد اما من فکر می کنم بهم میاد جزو معدود داستان هایی است که درباره ی حجاب، خوب توانسته به ابعاد مختلف این ماجرا بپردازد. سختی ها را عمیقا به تصویر بکشد و درباره ی آنها حرف بزند. امیدوارم به زودی نویسندگان کشور خودمان داستان های بهتری درباره ی حجاب بنویسند. اما من این کتاب را دوست داشتم و خواندنش را به کسانی که با مساله ی حجاب مشکل دارند توصیه می کنم. 
        

          امل، یک دختر 16 ساله ی مسلمان استرالیایی، تصمیم می گیرد یک محجبه ی تمام وقت شود. برای من که در یک کشور اسلامی به دنیا آمدم و بزرگ شدم، حس و حال امل باید عجیب باشد. اما نبود.
امل تنها محجبه ی جمع است؛ من خیلی وقت ها تنها چادری جمع بوده ام. به امل به خاطر حجابش متلک انداخته اند؛ به من به خاطر چادر. امل، از نظر اطرافیانش، نماینده ی تمام مسلمانان و عرب های دنیاست، هر مسلمانی هر کجای دنیا، هر اشتباهی کرده باشد، امل باید جواب پس بدهد؛ من در تاکسی و اتوبوس، سوپر مارکت و حتی سر کلاس، تبدیل می شوم به نماینده ی مذهبی ها و ولایت فقیه. هر کس گله و شکلایتی داشته باشد، خیلی راحت روانه می کند به طرف من.
حس و حال امل اصلا برای من غریبه نبود. کاملا درکش می کردم.
به نگاه های تمسخر آمیز و تحویل گرفته نشدن و اینها کاری ندارم: تنها محجبه ی جمع بودن، یا تنها چادری جمع بودن مساوی ست با هجوم نگاه های تو به اینجا تعلق نداری. مهم نیست که باهوش باشی، خوش فکر، اهل مطالعه، "چادری" هستی. به اینجا تعلق نداری.
ما، همه، از این خط کشی و قضاوتگری رنج کشیدیم و می کشیم، امیدوارم بچه هایمان خط کش نباشند.
        

          خوب بود. برای دختران نوجوان که با مسئله انتخاب در حجاب مواجه هستند می تواند جالب باشد، ولی نباید انتظار داشته باشیم مسائل نوجوان شیعه در جامعه ایرانی با نوجوان عرب سنی مهاجر در استرالیای چند فرهنگی یکی باشد. می توان از کتاب درس های خوبی آموخت.
        

          ماجرای انتخاب دختر نوجوان استرالیایی عرب تبار و مواجه او با پیامدهای این انتخاب.
 فضاسازی بسیار زیبا با کاراکتر های غیرمسلمان از ویژگی های بسیار برجسته کتابه...
من سال ۹۹ بعد عشق زیر روسری خوندمش.
        

          داستان بد ترجمه شده‌ی سطح پایین درباره حجاب.
عمرمون رو تلف کردیم با خوندن‌ش.
        

          کتاب در فضای شهر ملبورن استرالیا روایت میشه، و مشکلات و سختی های مهاجران مسلمان/یونانی/ ژاپنی و... ، شکاف بین نسلها، فرهنگ ها و دنیای نوجوان ها رو به تصویر میکشه
        

          خوب بود
یک مقدار هم شبییه همین کلیشه های ذهنی موجود که فیلم ها از دبیرستان های خارجکی برایمان می سازند با یک قهرمان دقیقا از همان جنس. متفاوت، مورد تحقیر و تمسخر مستکبرین مدرسه که از قضا دختر خوشگل ها و خوش هیکل ها و به ظاهر اهمیت بده ها هستند و مورد علاقه ی دو سه نفر دیگر که آن ها هم نقاط ضعفی در ظاهرشان دارند. و البته پسر خوش تیپ ها و باحال های مدرسه درست مثل همان کلیشه ها از قضا جذب این گروه عجیب می شوند نه آن هایی که طبیعتا باید! 
ولی در کل بامزه بود و خواندنی.
نکته ی مشخصا منفی در ذهن من این بود: یا من ترجمه نمی فهمم و از آن سر درنمی آورم یا واقعا ترجمه ی بدی داشت کتاب.
علی رغم توقعم از نشر آرما و علی رغم ترجمه ی خوبی که مترجم رای اسم کتاب گذاشته بود، ترجمه ی کتاب دوست نداشتنی بود و حتی ویراستاری خوبی هم نشده بود.
        

          داستان روان و جذاب و واقعی.
البته انتظار داشتم یاد خدا به صورت پررنگ‌تر در چنین جریان‌هایی به تصویر کشیده بشود. 
        

          گاهی خیلی راحت میتوانی ایمانت به مردم را ازدست بدهی، اما گاهی هم مهربانی کوچکی کافیست تا دوباره امیدت را بدست بیاوری
        

          همان‌موقع‌ها یک چیزی در موردش نوشتم. منتهی چون الآن خودم با آن‌چه نوشته‌ام موافق نیستم فقط لینکش را می‌گذارم. البته هنوز هم کتاب را اصلا نمی‌پسندم:
http://matr.ir/does_my_head_look_big_in_this
        

          کتاب رمان «بهم میاد» |نوشته رنده عبدالفتاح، ترجمه‌ای از محسن بدره

محسنی که من می‌شناسم
محسن بدره رو از سال 1384 می‌شناسم. تصور می‌کنم جلسه مباحثه هفته دوم درس اندیشه اسلامی یک (مقرری‌های هفتگی شهید مطهری) را به سرگروهی او گذراندم. محسن ورودی دوره دوم رشته ما بود. مثل بیشتر ورودی‌های سال 83، مولفه‌های فرهنگ روستایی‌شهرستانی، با تمام معانی خوبش، در او وجود داشت: باصفا، صادق و صمیمی، پشتکار، انرژی، فعال و بانشاط. او و رفقایش برای ما نوید یک دنیا انگیزه و خلوص بودند. عدالت‌خواهی، مطالبه‌گری و آرمان‌خواهی، هر چه می‌خواستیم در وجود بچه‌های هشتادوسه‌ای بود.

سه ترجمه از محسن بدره
محسن هم‌اکنون سه ترجمه رمان را برای چاپ به نشر آرما سپرده است. شاید هر سه کتاب در فضای اسلام و دیگران، نومسلمانی، دین و فرهنگ با تاکید بر زنانگی فهم شوند. هنوز دو کتاب جدیدتر، یعنی عشق زیر روسری و مسجد پروانه را نخواندم، اما می‌توان حدس‌هایی زد. 

بهم میآد؟
«بهم می‌آد؟» از یک انتخاب شروع می‌شود. انتخاب پوششی به نام حجاب. یک دختر دبیرستانی که اصالتا عرب فلسطینی است، در آغازین روزهای سال جدید تحصیلی تصمیم می‌گیرد به صورت تمام‌وقت، با حجاب (روسری) در انظار عمومی ظاهر شود. کم و بیش به چیزهای جالب دیگری در همین حوالی می‌پردازد. هویت، شکاف بین‌نسلی، اسلام‌هراسی، دین و فرهنگ، نوجوانی (به تعبیری: تین‌ایجر)

در کل، کتاب متوسطی است. بسته به این که مساله کتاب و هسته اصلی داستان را چه چیز اعتبار کنید، می‌توانید از آن لذت ببرید. امید که مساله خودتان را در کتاب پیدا کنید! 

دو سه تذکر درباره کتاب
توجه: این کتاب در/برای فضای فرهنگی غیر ایران نوشته شده است؛ هر چند شباهت‌ها و دستاوردهایی برای ما داشته باشد. طبیعی خواهد بود که روسری به همراه لباس‌های رنگارنگ و آرایش در استرالیا حجاب به شمار آید و در کشور ما عین بی‌حیایی و بی‌حجابی. در کشور ما حجاب بدون تصور چادر یا مانتو خنده‌دار است. شاید دقیق‌تر است بگوییم شخصیت‌های کتاب از فرهنگ اسلامی کاملا به دور هستند و با حجاب که رابطه نزدیکی با عفاف دارد، دور هستند! وگرنه این‌قدر لباس‌های تحریک‌کننده نمی‌پوشیدند!

توجه: در صفحات پایانی کتاب، جمع‌بندی‌های خوبی آمده است. شاید توجه به آن جمع‌بندی‌ها در فهم کتاب کمک بکند.

توجه: شخصیت‌های این کتاب اصلا قرار نیست انسان‌های کاملی فرض شوند. اشتباهات بی‌شماری دارند که لیاقت آن‌ها را برای الگودهی سلب می‌کند.

کتاب رمان بهم میاد
عنوان کامل کتاب:
بهم میآد؟
به انگلیسی:
Does My Head Look Big In This?
نویسنده (به انگلیسی):
رنده عبدالفتاح، متولد 1979
Randa Abdel-Fattah
مترجم:
محسن بدره، متولد 1365
ناشر:
اصفهان: آرما.
توضیحات:
چاپ هفتم، 1392، 12 هزار تومان، 336 صفحه.

نشر آرما اخیرا طرح جلد متفاوتی از این کتاب نیز منتشر کرده است که به سلیقه امثال من مناسب‌تر است!
        

          هرچند توقعم از کتاب برآورده نشد ولی لذت بردم 
فضای تینیجری ، رفاقت ، صمیمیت ، توهین و انگشت نما شدن ، دبیرستان ، پسری که دوسش داری ولی به خاطر دینت باهاش وارد رابطه کوتاه مدت نمیشی 
شخصیت داستان کاملا معمولی اما در عین حال تحسین برانگیز بود 
و این رو نقطه قوت این کتاب می‌دونم...
        

          داستان ساده از روزگار یک نوجوون فلسطینی خارج نشین بعد از تصمیم به با حجاب شدن  
دو سه مورد +۱۸ هم داشت
با وجود ساده بودن رمان اما کشش داشت  
البته ممکنه صفحات اول حوصله سریر باشه و کند پیش بره خودم دو بار گذاشتمش کنار همون اوایل شروع مطالعه 
        

          کتاب رو نپسندیدم به عنوان تبلیغی برای حجاب ، متاسفانه دختر داستان با اینکه تصمیم میگیره با حجاب بشه ولی فقط حجاب ظاهر داره در کنار حجاب ارتباط با نامحرم داره ( دوست پسر داشتن و به تولد مختلط رفتن و.. ) و یا دروغ می گوید  
کاش برای تبلیغ حجاب نمونه های تمام عیارتری رو به فرزندانمان معرفی کنیم
        

          به دخترای بدحجابی که توی غرفه ی دخترای چادری مون به آغوش حجاب برگشتن  این کتاب رو هدیه میدادیم ولی خودم هنوز کامل نخوندمش... 
        

          اکثرا وقتی با آدم‌ها صحبت می‌کنم، می‌بینم که لابلای حرف‌هایشان، از نقطه عطفی در زندگی‌شان حرف می‌زنند. یک حس، یک اتفاق، یک آدم، یک فیلم، یک کتاب، “یک تغییر”. اکثرا هم نمی‌توانم دقیقا متوجه بشوم چرا فلان چیز آنقدر برایشان مهم شده. ممکن است به‌ظاهر خیلی خاص نباشد یا فکر کنم که کمی دارند اغراق می‌کنند. اما این تجربه چون جنسش از جنس درونی و برداشت شخصی انسانی است، هرگز آنطور که باید ماهیتش قابل کشف نیست. مثلا دقیقا نمی‌فهمم چرا دوستم آنقدر شیفته سری کتاب های جودی دمدمی است، یا چرا برادرم نمی‌تواند دست از دیدن انیمیشین «آن سوی پرچین» بردارد، یا مثلا چرا پدرم اینگونه دلباخته آهنگ «باید خریدارم شوی» همایون شجریان است و مدت های مدید ما تحت خشونت ماشینی، فقط این آهنگ را در ماشین میشنیدیم!
برای من چیزهای بسیاری نقطه‌های عطف زندگی‌ام محسوب می‌شوند؛ از تماشای هرساله انیمیشن کورالین از ۷ سالگی‌ام تا الان، وابستگی‌ام به اشعار سهراب سپهری، دوست‌داشتن فیلم «ورود آقایان ممنوع» رامبد جوان و حفظ بودنش دیالوگ هایش، علاقه‌ام به نوشتن نامه های دست‌نویس و محترم شمردن تقریبا هر دست خطی و دیدن روح آدم‌های نویسنده در یادداشت ها، نافذ بودن چشمان شهید آوینی و سحرآمیز بودن نوشته هایش، علاقه وافرم به آسمان و وجود عکس‌هایش در قریب به ۵۰ درصد از حجم اس‌دی کارت دوربینم، علاقه‌ام به چیزهای قدیمی سنتی و گریزان بودن از چیزهای مدرن و رباتی‌ و بی‌روح! 
کتاب «بهم میاد؟» هم از آن عطف های پررنگ زندگی‌ام است. کتابی که ۱۵ سالگیم به هدیه پدر شروع به خواندنش کردم. اما به روحم نفوذ کرد. فهمیدمش و دریچه‌های زیبایی برایم باز کرد. برایم دیدن احساسات درونیِ دختری شبیه به خودم و مواجه‌اش با این مقوله خاص و پیچیده «حجاب» بسیار خواندنی بود. تقابل کشش های درونی‌اش، تک و تنها بودنش، مورد اتهام و پرسش قرار گرفتنش، تردید‌هایش و -انتخاب کردن رفتار والاترش- در مواجهه با پسری که دوستش دارد.
 اَمَل فقط برایم یک کاراکتر کتاب محسوب نمی‌شود. من قصه های اَمَل و غریب بودن او را دو سال بعد در ۱۷ سالگی‌ام در کشوری غریب تجربه کردم و تازه انگار برایم آشکار میشد که اَمَل واقعا انتخاب بزرگی کرده.  در جایی با فرهنگ متفاوت، سرانجام دست به انتخاب حجابی زده که قرار است چهره‌اش را در اواسط نوجوانی بین دوستانش، منفور کند! ناسزا ها بشنود و پسران مدرسه خیال کنند که او در اثر ازدواج با یک شتردار پیر عرب دست به چنین کاری زده!
 اَمَل دوستم شد و بعد در زندگی‌ام خیلی جاها به انتخاب ‌هایش نگاه کردم. دیدم که چگونه خواست هویت خودش را میان هیاهوهای فریبنده بسازد. کتاب «بهم میاد؟» نه یک شاهکار ادبی است نه برنده جایزه نوبل، اما یک‌جاهایی راهنمایِ من بوده و مهم‌تر از همه؛ «دوستش دارم!»
        

          «بهم میاد» رنده عبدالفتاح را حدود ۶ سال پیش خوانده بودم. و هنوز با هر بار شنیدن نامش یا دیدن جلدش در کتابخانه‌ام، همان لذتی که ۶ سال پیش از خواندنش بردم، برایم زنده می‌شود.
در یادداشت‌های آن سالَم نکاتی درمورد کتاب نوشته بودم که حالا می‌بینم یکی از آن‌ها به کار این یادداشت هم می‌آید:
این کتاب، روایتی است تازه از موضوعی تکراری: دست و پنجه نرم کردن هویتی دیرینه و سنتی با جهان مدرن. موفقیت خانم عبدالفتاح در این است که این کشاکش را به خوبی در زندگیِ «اَمَل»، شخصیت اصلی داستان بازتاب داده است. امل، دختری است مسلمان، فلسطینی‌تبار و ساکن استرالیا که در تلاطم چالش‌های هویتی دوران نوجوانی، سعی دارد با هویت سه‌گانه‌ی خود (مسلمان، عرب، عضو جامعه‌ای مدرن) کنار بیاید. بستر زمانی داستان -که در آستانه‌ی سال تحصیلی شروع می‌شود و با آغاز تعطیلات تابستانی تمام می‌شود و نمادی از سلوک اَمَل در مسیر کشف و آگاهی‌های جدید است- نیز کمک می‌کند تا مخاطب با این روایت داستانی پرکشش همراه شود.

در مجموع، کتاب از نظر قدرت داستان‌گویی کتاب موفقی است؛ درباره‌ی پایان‌بندی محتوایی کتاب شاید بشود چانه زد و نقدهایی به رنده عبدالفتاح (شاید هم به اَمَل) وارد کرد؛ ترجمه هم بعد از ۴۰-۵۰ صفحه افت می‌کند و چندان قوی نیست.
        

          در تمام طول داستن حسرت خواندن کتاب این چنینی با این جذابیت در بستر فرهنگی خودمان را خوردم
با خوندن این کتاب میشه قدر خییلی از نعمت های ساده رو دونست....