اوایل کتاب امید بخش بود اما اخر داستان یکم جای تعجب داشت و من انتظارش رو داشتم یه همچین اتفاقی بیوفته و همین باعث شد خوب بودن این کتاب کلا نابود بشه
        

          واقعا نمیدونم چرا این کتاب توی لیست های بهترین رمان های کوتاه به چشم میخوره... یه رمان ناهمگون با شخصیت ها و اتفاقای خیلی کاریکاتوری در حدی که ممکنه این حس به شما دست بده که آقای ژان تولی درحال خلق یک اثر بدون پیش‌زمینه ذهنی و یهویی بوده.  تقلای نویسنده برای نوشتن یک متن هنجار شکنانه و ضد ارزش نه تنها خیلی توی ذوق میزنه بلکه شاید آنچنان هم مؤثر نباشه.
این پایان بی ربط و نچسب در همان اواخر کتاب قابل پیشبینی بود. پایانی که همان ذره ای ارزشمندی این اثر را هم به دست باد سپرد.
        

          من واقعا نتونستم خانواده ای که تو این کتاب بودن رو درک کنن برای همین ارتباط خوبی با کتاب نداشتم ،اما به آخر کتاب که رسید و بستمش تونستم کمی اون کتاب رو درک کنم .
و اینم بگم که وقتی به آخر کتاب می‌رسید و جمله آخر رو میخونید امکان داره که شاخ دربیارین 
دوستش داشتم فقط به خاطر آخرش اماکلا ازش خوشم نیومد😔
        

          پایان بسیار عجیبی بود ...
ذهنم بسیار آشفته شده است.
ناامیدی و امید، ارکان داستان بودند و حقیقت زندگی که بر پایه امید است ، به تصویر کشیده شد.
پایان داستان ........
امید و ناامیدی ،،،،،،،،،،،
        

          به عنوان کتاب فانتزی و البته نتیجه گیری خاص ، کتاب قشنگی بود.