من واقعا کاراکترهای زنده ی مستور رو دوست دارم. من همیشه به این که آخر داستان یونس و سایه چی می شه فکر می کردم و آخر اون داستان، توی این کتاب اومده و حتی چگونگی نوشته شدنش!! من از این موضوع لذت بردم!

و داستان "و ما ادراک ما مریم" رو ده بار خوندم یا حتی بیشتر! توصیف هاش بی نهایت زیبا نیست؟ کلمه ها مثل هفت جنازه کنار هم... 

من عاشق سوسنم که نیروی عشق نجاتش می ده، عشقی که تنها تجربه اشه که به وصل منجر نمی شه! 

من با استاد عاشق کتابدار دانشگاه می شم، من با عیدی و رسول و اسی بازی می کنم...

به نظرم کتابی نیست که تا تمومش نکردی بتونی زمین بگذاریش!
        

          داستان‌های "من دانای کل هستم" و "ملکه الیزابت" رو دوست‌داشتم. بقیه رو نه‌چندان. بعضی داستان‌ها خیلی شبیه بودند، با یک درون‌مایه‌ی تکراری که خب باشه دیگه، یک‌بار هم بگید می‌فهمیم و اگه قرارباشه خوش‌مون هم بیاد، همون یه داستان کافی‌خواهدبود‌. بخواد به خوش کسی نیاد که دیگه سخت‌تر هم.:))
امتیازم به خاطر همون ۲داستان که اشاره‌کردم، ۲.۵عه که دست‌ودلم نمی‌ره به بالا گردش کنم.:-"
        

          دوباره مجموعه داستان ولی این بار جسمانی تر
این بار داستان بیشتر رنگ و بوی زندگی می داد تا عشق 
        

          یادم نمیاد چیزی در موردش...
باید یه دور ورق بزنم یادم بیاد!
        

          عنوان کتاب به شدت تناقض عجیبی با تمام داستان‌هایش دارد. به نظرم مستور می‌خواهد همین تعارض را نشان دهد که چگونه عاشق درحالیکه فکر می‌کند «دانای کل است»، گرفتار ابهام و تعلیق و سردرگمی می‌شود. 
        

          نامه ای به مصطفای مستور، تلافیش را سرت در می آورم، تو کاری کردی که پنج شنبه، سیزدهم مهر امسال، کسی که بیشتر از همه توی دنیا (نمی دانم کدام دنیا) دوستش داشتم من را کشت. یک گالن اسید از بالا روی فرق سرم ریخت، و تا آنهمه اسید  پایین بچکد سیاهی چادرم و سفیدی صورتم توی هم حل شدند و راه افتادم به سمت جوی خیابان و بعدش هم چاه فاضلاب. من کار بدی نکرده بودم، فقط چند هفته بعد از خداحافظی ابدی آن دوست نیمه واقعی، راه افتاده بودم توی خیابانها و عین شعرها، دنبالش گشته بودم. عصر بیست و یکم شهریور ، محل کارش را پیدا کردم و قصه ی سوسن و کیانوش تو را یک جایی قبل از ایست بازرسی سازمانشان، توی خاک گلدانی کاشتم. زهره ام آب شد وقتی یکی از نگهبانها پرسید با کی کار داری و برای اینکه جای دزد و موادفروش نگاهم نکند اسمش را آوردم که این بزرگترین اشتباهم بود. البته بعد از خریدن کتاب "من دانای کل هستم"  از دستفروش توی انقلاب. ای آقای مستور چرا هر کتابی می نویسی؟ چرا هر سمی منتشر می کنی؟  مجبور شدم کتاب را و نامه خودم را بدهم نگهبان تا برساند به دستش. او  رفته بود سفر و خبر نداشت در غیابش دختری پریشان حال، آنجا چه دسته گلی به پیک سپرده برایش. وقتی رسید و کتاب را دید، به من نوشت بابت اینکه حد خودت را نشناختی و حریمم را نادیده گرفتی، نمی بخشمت. عشق را هم با آزار و اذیت اشتباه گرفته ای... بعدش نامه ام را و بعدترش  همه صفحات دو نفره ای را که در آن مجله اینترنتی مجازی، با هم نوشته بودیم آتش زد.من توی آن مجله شیرین بودم  و او شور. یک شیرین خوشحال و دردسرساز و یک شور اندوهگین و بی آزار، چه همه خواننده داشتیم. یک شب، خودش با پای خودش آمد توی خصوصی، از قلمم و از خودم تعریف کرد و گفت از وقتی تو می نویسی در من شعر می جوشد عین مازندران. آن تابستان چند وقتی با کلمات کنار هم قدم زدیم، و برگهای پاییز چند تا خیابان را ، در جهانی دیگر دو نفری لگد کردیم . ولی صبح هجدهم مرداد آمد و به من گفت یعنی نوشت:  پرنده نباید به یک نقطه خیره بشود.من  می روم. خوشحالم که تو را شناختم و اشک هم دارم و حسرت و یک چیز سرد دیگر‌. چاره ای نبود، رفتنش را پذیرفتم  با یک کاسه اشک بدرقه اش کردم و کم کم داشتم از دوست داشتنش توبه کار می شدم که بیستم شهریور توی پیاده روی انقلاب کتابت خفتم کرد....هی خواندم و دیدم من سوسنم و او کیانوش. من زن قصه ها و او مرد خداحافظی کرده عشقها. باید کاری می کردم که او هم  بداند چقدر تنها نیست. اما عوضش دخلم را آورد. واقعیتم را  که آب کرد و فرستاد توی زمین. بعد با یک گلوله به ضخامت تنه یک نهال دوساله روحم را سوراخ کرد، می بینی  ؟ آن ور روحم یک قبرستان  پیداست....تو مسئول این ماجرا هستی....تلافیش را سرت در می آورم یک روز.
        

          داستان من دانای کل هستم و مشق شب ، این دوتا رو از مجموعه دوست داشتم
        

          «من دانای کل هستم»
اثری از مصطفی مستور متقدم!
بله! من مصطفی مستور را به دو زمان متقدم ومتاخر تقسیم میکنم،علت هم سیر بارز تکامل آثار او و خود او و جهان ادبی او در این سالهاست...

عقیده دارم همانطور که «همسایه ها»ی احمد محمود را اهالی بومی دیار جنوب «بیشتر» می فهمند چرا که آن را زندگی می کنند، برخی از اثار مستور نیز چنین حکمی دارند.

از این مجموعه داستان کوتاه دو اثر آن بیشتر به دلم نشست که یکی از آنها فضای بچه گانه تر داشت. اصولا مستور وقتی شروع می کند راجع به کودکان می نویسد، نمی نویسد! بلکه خاطرات اش را ماهرانه در پس تکنیک های روایی پنهان می کند که همین موجب جذاب شدن نوشته هایش می شود
        

          مجموعه ای از هفت داستان کوتاه با ته مزه عشق که همین وجه اشتراک همه آن هاست. عشق هایی که گاه فرجام غمناکی دارند و گاه بی سرانجام اند. جملات کوتاه و تاثیر گذار را میتوان یکی از نقاط برجسته این اثر دانست. روایت شیرین و روان هر داستان توانسته مخاطب را با خود همراه کند. روایت داستان ها برخلاف نام کتاب از زبان من راوی است و نه دانای کل. در واقع دانای کل نام داستانی از این کتاب است که روایت نویسنده ای را به تصویر کشیده که شخصیت های داستانش وارد زندگی اصلی او شده اند....
        

          جهان بینی نویسنده در تعداد کم صفحات پیداست. 
نثر روان و سخت.
        

          داستان های گرم و عاشقانه ایرانی
        

          این مجموعه متشکل از چند داستان کوتاه است که نام خود را هم از یک داستانش گرفته. بیشتر از همه، «من دانای کل هستم»  حرفی برای گفتن داشت. مستور با این داستان کوتاه، خدا را چون نویسنده ای دانسته و ما آدم‌ها را شخصیت‌هایی که خداوند خلق کرده است و در واقع به مسئله‌ی اختیار یا عدم اختیار انسان و به نوعی به گزاره مشهور« تقدیر از پیش نوشته شده  و غیرقابل تغییر» پرداخته است. 
        

          بعضی کتاب‌ها داستان نمی‌گویند، بعضی نویسنده‌ها قصه نمی‌نویسند، زندگی را بازآفرینش می‌کنند...

بعضی کتاب‌ها را نمی‌شود، خواند! باید غرق‌شان شد.
گاهی کتاب‌ها سرنوشت یک روایت را در سطر سطر خود، در واژه واژه‌هایشان مستتر کرده‌اند!
واژه‌ها را نمی‌شود خواند! باید بو کرد. باید نفس کشید. لمس کرد و گاهی خورد. واژه‌ها را باید بلعید.

و گاهی کتاب‌ها، داستان عجایب نمی‌گویند. به سرزمین خیالی دعوتت نمی‌کنند. و اگر بخواهی بگویی، اصلا داستانی نمی‌سرایند!
 تنها یک قلم، به جوهرِ قلبی، آغشته شده و صفحه‌ای از روزگار را بر کاغذ سفید چکانده است.
و همان‌جاست که چشمت نمی‌بیند و مغزت نمی‌خواند. روحت اما گوش می‌دهد و به جا می‌آورد.
جز این چیزی نمی‌توانم در مورد قلم «جناب مستور» بگویم، نوشته‌ای بود روح‌تاب!
.
نمی‌شود منتظر داستانی مهیج شد که صفحه به صفحه برای رسیدن به نقطه اوج و پایان به دنبالش کشیده شویم و دست آخر بگوییم داستانش کشش داشت. تا آخر میخکوبش بودم.
گاهی میخ‌کوب می‌شوی، اما جنس کوبیده شدنت فرق دارد، میخش از نوع دیگری‌ست!