بسم الله الرحمن الرحیم
سلام
کتاب ایده ی اولیه جالبی داره
حتی نویسنده برای اینکه داستان رو جلو ببره تئوری علمی! ،هرچند تخیلی ، مطرح کرده که برای من خیلی جذابه

بیشتر از داستان که جاهاییش می‌تونه قابل پیش بینی هم باشه ، از مفاهیم جدید و جالب (مثلا همون تئوری) لذت بردم

ادبیات معمولی
شروع و پایان خوبی داره

در کل لذت بردم از خوندنش


یه نکته:
هر کتابی رو در هر حالت روحی که دارید نخونید ، اگه ناراحتی و افسردگی دارید این کتاب رو شروع نکنید ، اگر هم می‌خونید نیمه کاره رها نکنید و خوندنش رو کش ندید ❤️
        

          ورونیکا تصمیم می گیرد زندگی کند. 
شناخت مرگ ما را بیشتر به زندگی دلگرم می کند.
زندگی با چه معنی پیدا می کند؟ رهایی از حصار خودساخته و لذت بردن از تمام لحظات زندگی به مثابه آخرین روز عمر، زندگی در دیگر روز…
و مرگ در پایان هر  روز بسی شیرین!
و بیداری در روز دیگر، شاید فقط یک معجزه… و زندگی، در دیگر روز!
        

          پشت دیوارهای قصر، مردمی هستند که از چاه دیگری آب خورده‌اند!
از بهترین‌های پائولو بود.
خیلی توصیه می‌شود :)
        

          مبتذل و مزخرف
وقت تلف کردن بود خوندنش
        

          اول از همه باید این رو اشاره کنم که کتاب بر خلاف اسم غلط اندازش به هیچ عنوان افسرده نیست؛ بر عکس، اگر دنبال کتابی می گردید که حالتون رو اندکی بهتر بکنه، یه کَمکی به فکرتون بندازه در مورد مسیر زندگیتون، و حقایق ذهنی نویسنده رو نصفی اشکار و نصفی غیر مستقیم، جلوی روتون بذاره؛ این کتابو بهتون پیشنهاد میکنم.
کتابی نیست که بگم فلسفه ی زندگیم رو تغییر داد و خیلی چیزهای جدید بهم آموخت در این سن و سال. ولی قطعا به کسی که به تازگی وارد سالهای جوانی شده توصیه ش میکنم. 
داستان نسبتا جذابه و نویسنده تا اونجایی که شده بهش عمق روانشناسی داده و از طرف دیگه روحیه ی حکمت آموز پائولو کوئلیو رو می تونیم حس کنیم. 
والسلام
        

          توان اینرو داره که یک نفس مجبورتان کند بخوانید. زنهار از سانسورها!
        

          من خیلی خوشم اومد. خیلی قشنگ تر از کتابایی بود که جدیدا الکی معروف شدن و فقط موضوعشون که درباره مرگ و زندگیه مشخصه ولی محتوا و داستان جالبی ندارن و خسته کننده نبود و با اینکه این حالت روانشناسی رو داشت نه داستان مهیج، کشش و چیزایی داشت که دوست داشته باشم ادامه‌ش رو بخونم.
و جملات شگفت‌انگیز پائولو کوئیلو که می‌تونستی ساعت ها درباره هر کدوم فکر کنی و مجذوب بشی.🌠
فقط تنها نکته منفی مربوط به ترجمه بود. من یه نسخه قدیمی رو خوندم که با ترجمه خانم شیرین لارودی بود. علاوه بر حالت نوشتن جملات که می‌تونست روون تر باشه، بعضی کلمات مثلا اسم بیماری رو یه جاهایی فارسی کرده بود و یه جاهایی همونجوری اصلی رو گذاشته بود و آدم گیج می‌شد..
        

          تم اصلی این داستان درباره‌ی مرگ، زندگی و بحران هویت است. اما با وجود موضوعات عمیق و قابل تأمل، روایت برای من کُند و خسته‌کننده بود و با سلیقه‌ی من هم‌خوانی نداشت. انتظار داشتم داستان کشش بیشتری داشته باشد .
        

          جالب بود،آموزنده بود،بر خلاف اسمش،زندگی ساز بود
        

          پر از احساسات مختلف 
بعضی از قسمت هاش عاشق کتاب می شدم و با خودم می گفتم از این بهتر نمی شه گاهی هم از متن و تمام اتفاقات کتاب متنفر می شدم طوری که مسخره به نظرم می اومد اما در مجموع خوب بود و  دوستش داشتم مخصوصاً پایان دور از ذهنش که حسابی منو شوکه کرد 
        

          من این کتاب رو به اعتبار اسم نویسنده شروع کردم چون در آستانه‌ی جوانی کتاب کیمیاگر رو از ایشون خونده بودم و خیلی دوستش داشتم امااااا خب اصلا به سبک  اون  کتاب نبود و خیلی تفاوت داشت و اونقدرها بخاطر خوندش ذوق نکردم اما خب خوب بود بخصوص اگر در اوایل دهه‌ی ۲۰ سالگی باشین میتونه بهتون کمک کننده باشه.
        

          کتاب یادآوری میکند که گاها یادمان میرود چیزی هایی داریم که می‌تواند حالمان را خوب کند 
        

          پائولو کولو نویسنده محبوب منه و ورونیکا اولین کتابی بود که ازش خوندم.
 برخلاف کتاب کیمیاگرش که خیلی معروفه  این کتابش سر و صدای کمتری کرده اما خیلی پربارتر جذاب‌تر و قشنگ‌تر از کیمیاگره.
        

          کتاب، داستان دختر جوانی را که دچار روزمرگی شده و احساس پوچی سراسر وجود او را فرا گرفته است ، به تصویر می‌کشد. ورونیکا تصمیم می گیرد بمیرد و همین تصمیم نه تنها مسیر زندگی خودش رو دچار تحول می‌کنه بلکه زندگی افرادی رو دچار دگرگونی می‌کنه که هرگز ورونیکا فکرش را هم نمی‌کرد.
این کتاب سومین کتابی بود که از پائولو کوئیلو می‌خوندم مثل دو کتاب دیگه این نویسنده « کیمیا گر» و «کمان گیر » به ارزش زندگی کردن و پیدا کردن هدف  والا برای زندگی کردن می‌پردازد. 
        

          از کوئلیو فقط این و کیمیاگر را خواندم
این بهتر بود و میشد بهش گفت رمان واقعی
به کیمیاگر نمیشود گفت رمان
        

          نمی‌دونم چند نفر هستن که کیمیاگر رو نخونده‌ن، اما این کتاب رو چرا. من یکی از اونا بودم.
نمی‌تونم بهش امتیاز بدم. 
چهار ستاره نداره، چون کم‌تر از چهار ستاره دوستش داشتم. اگر سه ستاره بدم هم به نظر می‌رسه خیلی هم کتاب خوبی نبوده، ولی این هم نبود.
کتاب بدی نبود، اما بی‌نظیر هم نبود.
خیلی خیلی ازش خوشم نیومد، اما بدم هم نیومد و از خوندنش پشیمون نیستم.
بذار همین رو بگیم که ارزش یک بار خوندن رو داشت.
داشتم به این فکر می‌کردم که شاید باید به همه کسایی که دیگه این زندگی رو نمی‌خوان، بیست‌وچهار ساعت و فقط بیست‌وچهار ساعت برای زندگی بدیم و بعد ببینیم هنوز هم مرگ رو می‌خوان یا نه.
چون گفت علاقه به جاودانگی وابسته به رضایت از شرایطه و گفتم آخه کی از شرایطش راضیه؟
شاید کسی که بیست‌وچهار ساعت زمان داره با برچسب بیمار روانی که روی پیشونی‌ش چسبیده.
        

          جالب بود✨
        

          از اون کتاب هاست که نه دوست دارم بهش امتیاز بدم ، نه تحلیلش کنم ، نه در موردش حرف بزنم ! 

ولی یه نظر کوتاه براش می‌نویسم :) 

موضوع کلی داستان ، جذاب بود ؛ قلم نویسنده هم جوری پرکشش بود که به خودم میومدم می‌دیدم بخش زیادی از کتاب رو خوندم .
تا اواسط کتاب هم فکر می‌کردم جزو کتاب های مورد علاقه‌م بشه ؛ ولی یه سری دیدگاه ها تو کتاب مطرح بود که من واقعا باهاشون مخالف بودم و به نظرم قشنگی داستان رو از بین بردن...یعنی در کنار جملات امیدوار کننده و زیبایی که تو کتاب بود ، یه سری عقاید نادرست و اعصاب خورد کن هم بود که نمی‌ذاشت از کتاب لذت ببرم ....خلاصه که حیف شد !

این کتاب باعث شد که دیگه دلم نخواد هیچ کدوم از آثار دیگۀ نویسنده رو بخونم .

حالا به کسی توصیه می‌کنم این کتاب رو بخونه ؟ نه !
 کتاب های بهتر و باارزش تری هم با این موضوع پیدا میشه ...


        

          دقیقا اون لحظه که فکر میکنی همه چی تموم شده خدا برنامه های عالی خودش رو به اجرا درمیاره و من از این کتاب اینو فهمیدم  خیلی کتاب خوبیه
        

          هرکسی خودش وسعت رنجی را که می برد می داند.
هیچکی نباید بذاره به چیزی عادت کنه.
دیونه بمونین ولی مثل آدمای عاقل عمل کنین.