کلکسیونر به پایان رسید..ترس،وحشت،درماندگی..
میراندا..دخترکی با تفکراتی بسیار عمیق و عشقی رویایی به جی پی معروف،
در حالی که در طول داستان از هر روشی برای ازاد شدن استفاده میکند..
از توهین و بددهانی گرفته تا مهربانی و ملایمت و هم بستر شدن.
اما فردریک..پسرک عجیب داستان..با وابستگی شدید نسبت به میراندا
که تمامی احساسات او را در یک جمله از زبان میراندا می فهمیم:
«تو عاشق حسی هستی که به من داری»..
فردریک تنها،ترک شده،دور افتاده،تلاش برای یافتن همدم و همراه
شکاکی عجیب،تفکرات غریب در رابطه،احساس عمیق به طرف مقابل
به دور از هر گونه رابطه جنسی..فردریک عجیب است..کاملا عجیب
نمیدانم شما هم متوجه شدید یا نه..اما فردریک و میراندا هر دو عاشق بودند
ولی عشق‌شان سوژه یکسانی نداشت.
فردریک دلبسته‌ی میراندا بود..و میراندا دلبسته‌ی جی پی...
و هر دو رابطه با طرف مقابل را بدون رابطه جنسی می‌دیدند.
و عشق را در آن نمی جستند..و اینکه میراندا از رابطه جنسی
برای فرار کردن استفاده کرد..از این نظر کاملا پیش فردریک مشخص بود..
که احساساتش دروغین هستند..
اما بخش دوم،بخش مربوط به میراندا؛
طولانی،خسته کننده،بدون نیاز
بیان عقاید متفاوت در رابطه با سیاست جامعه و.. معمول بود.
چون این افکار،در یک سلول بسته،نباید نظم خاصی داشته باشند
اما اینکه این دیگر از حد بگذرد و نیمه‌ی بیشتر داستان به بیان عقاید
بپردازد این را نشان می دهد که نویسنده به دنبال جایی برای بیان خود
و نشان دادن اعتقاداتش است..و بنظر من جی پی در قالب شخص نویسنده بود.
می‌توانست از دیالوگ های اعتقادی کاست و به بیان بیشتر نظر میراندا
در رابطه با فردریک پرداخت..و بنظرم بهتر بود که بیشتر به کودکی و نوجوانی فردریک پرداخت تا عمق اختلالات و دلایل او درک شود..
در هر صورت کتابی زیبا بود،آموختنی و 
در خصوص بیان اینکه یک فرد با اختلالات هیچ وقت درست نمی شود..
فقط بروز  این اختلال بر فردی به فرد دیگر انتقال می یابد....


      

        زیبا و به یاد ماندنی..
برای من یاد آور کتاب تابستانی که همه چیز را بر باد داد بود..
      

        بگذارید این کتاب را طبق اصول اولیه به سه بخش تقسیم کنیم،
بخش ابتدایی‌،میانی و پایانی
بخش ابتدایی داستان عالی و ستودنی بود،
نویسنده تمام تلاشش را برای ایجاد حس -همزاد پنداری و هم‌ذات پنداری-
کرده بود و  در این مسیر موفق بوده است،جملات زیبا و پر از حس
و خوب و داستان‌هایی که اگر وجود نداشتند،از این کتاب تنها چند صفحه ای
پراکنده باقی می ماند،اما نویسنده فوق العادست..آقای روزبه معین که ما
نمی‌توانیم ایشان را به جز نام (آرمان روزبه)بشناسیم خلاق است..بسیار خلاق
است و امیدوارم مثل آرمان عزیزمان کارش به تیمارستان نرسد..
در کل بخش ابتدایی سرشار از زیبایی ها و ویژگی‌های یک کتاب خوب بود.
اما بخش میانی..
بخش میانی،شخصیت پردازی،حس و حال داستان،روند ماجرا و تک تک
جزئیات این کتاب می توانست باعث شود که به بهترین کتاب عمرم تبدیل شود..
که البته میتواند تنها این نظر شخصی بنده و دیوانگی محض خوی نویسندگی ام
که شیفته‌ی تیمارستان‌ها است هم برگردد.
شخصیت‌ها.. امان از شخصیت‌ها..
چگونه میتوان رییس با سبیل های هیتلری‌اش را فراموش کرد؟
 میکائیل را با تهدید های رادیویی اش چطور؟
و سام..شخصیتی که او را می توان در آغوش گرفت و سال‌ها گریست..
او دیگر به دلیلی برای فراموش نکردن نیاز ندارد..چون در هر صورت 
در قلب ما جاودان و همیشگی‌ست...
اما اوضاع از آن جایی خراب می شود که به بخش پایانی که دقیقا ۴۰
صفحه بود می رسیم..و داستان به معنای واقعی بهم می ریزد و بی معنا می شود..
نمیدانم چه اصراری بود که به این فضای زیبا ژانر
 جنایی (آن هم از نوع کلیشه‌ایش)اضافه شود؟
پایانی غافل گیر کننده داشت،نمی شود منکر آن شد،اما تمامی داستان،
منطق و مفهوم آن بهم ریخت...بسیاری از سوالات پاسخ داده نشد 
و پایان بازی که داشت،اوضاع را خراب تر کرد..
شاید این نظرات تنها نظر شخصی بنده باشد،اما حدس میزنم 
عجله‌ی نویسنده برای جمع کردن بخش پایانی کمی کار را خراب کرده است
اما بنده سعی در این دارم که بخش پایانی را فراموش،
و تا ابد در بخش میانی با رییس و سام و میکائیل و البته مریخی جان،
زندگی کنم و لذت ببرم..
چه کسی می داند؟
شاید یک روزی من هم به آنها ملحق شوم
      

        توی یه روز تمومش میکنید..
یه فانتزی جمع و جور و خلاصه،
البته با  کم و کاستی های کوچکی در روند داستان،
که میتونیم به پای علاقه‌ی نویسنده به کوتاه بودن
کتاب بگذاریم،
پیشنهادی برای روزهای طاقت فرسایی ریدینگ اسلامپی؛
      

        بسیار عالی و تامل برانگیز..
      

        مجموعه‌ای بسیار زیبا با خلق دنیایی کامل و جذاب..
تنها ایراد آن می توان به کوتاهی صحنه‌ها و کم بودن توضیحات در مورد
صحنه های مختلف اشاره کرد..گویی نویسنده تلاش می کرده،که این جلد 
را طولانی نکند..با این حال حسی که موقع خواندن این کتاب داشتم بینظیر بود.
      

        اثری زیبا و حیرت آور در رابطه با
نتیجه‌ی حسرت آمیز اعمالی که انسان‌ها
بر اساس خود دسیسه گرشان(به قول نویسنده)
انجام می دهند و ترکیب این موارد با تخیل و جنون
این کتاب رو،به اثری توانا،در رابطه با ترس،جنون و غم
تبدیل کرده اما باز هم تصویر سازی های کتاب می توانست بهتر باشد
      

        داستانی زیبا و اصیل که لیاقت دیده شدن  را دارد!
با خود فکر میکنم فیلم این کتاب چه نمایش جذابی از آب در بیاید...
جذاب و گیرا،به گونه‌ای که بعد از خوندن ۵۰ صفحه‌‌ی اول،
نخوندن مابقی داستان برایتان غیر قابل تحمل و عذاب آور است
و این عظمت قلم آقای شاه آبادی را می رساند!
و اما بخش تخیلی داستان،که به معمای اصلی کتاب مربوط میشد جای کار داشت.‌.
با اطرافیانم راجب این کتاب صحبت میکردم و آنها می گفتند تخیلی
است دیگر،منطق میخواهد چه کار..
اما من معتقدم تخیلی‌اس که منطق پشت آن باشد تخیلی قوی تری می شود
و آقای شاه آبادی در این جلد کم تر از حد متعادل به آن پرداخته بودند..
اما میتوانیم این ایراد را به پای وجود جلدای بعدی بگذاریم که امیدواریم
جبران شود و به یک کتاب ایرانی کاملا اصیل و دوست داشتنی تبدیل شود..

      

        در آغاز،نمیخواستم اکنون که کتاب به پایان رسیده
نظرم را در موردش بگویم،زیرا با سیل عظیمی از احساسات 
مختلف رو به رو هستم که همانند سادیا،قهرمانم،در حال غرق
کردن من هستند..
داستانی باورنکردنی،با ساخت دنیایی بی نقص و کامل،
خلق موجوداتی باور نکردنی و شخصیت‌هایی دلنشین،
به گونه‌ای که شما دلتان میخواهد حتی یک بار هم که شده،
برای لحظات طولانی به مرگاس نگاه کنید و لبخند بزنید،
از آلفا تیراندازی بیاموزید،
گاما را در آغوش بگیرید و اخمانش را باز کنید،
دمنوش حیرت انگیز بتا را تست کنید،
و مهم تر از همه...سادیای عزیزم که در این داستان چیزی
بیشتر از قهرمان بود و بی نهایت به او عشق می ورزم.
در کنار این موارد،اگر بخواهم به ایراداتی هم اشاره کنم میتوانم
به ضعف در توصیف شخصیت‌ها و مکان ها اشاره کنم،
به‌گونه‌ای که اکنون،من هیچ درکی از چهره‌‌ی هیچ‌یک از شخصیت‌ها ندارم
مگر اصطلاحات کوچک،اما هنوز هم کم.
در هر صورت،
اگر به دنبال خوندن کتابی آخر الزمانی تمیز،
با اطلاعات جذاب هستید،
جوینده پیشنهاد می شود..

.
.
.
حاوی اسپویل:
*و یک مورد که مجهول ماند،دلیل شباهت سادیا و کاپیتان قبلی بود..
آیا این راز در جلد بعدی فاش می شود؟
      

        مصنوعی مصنوعی مصنوعی..
دور از فکر و کاملا غیر منطقی!
واقعا در رفتن از زیر دست یک شیطان کبیر وقتی "حواسش نبود؟"
خانم کلر به کجا داریم پیش میریم؟
      

        کاملا متوسط و سرشار از اتفاقات عاشقانه،
عاشقانه‌هایی که کم کم به فضای فانتزی داستان ضربه می زنند..
      

        این کتاب اکنون به پایان رسید و من متعجم.
متعجب از اینکه چگونه تمام شد
و چگونه توانست آن قدر مرا درگیر کند که در دو روز تمام شود.
داستانی وهم آور،مملو از خشونت و ذات حقیقی انسانیت در قالب
دنیایی دیگر،دنیایی تاریک و مرموز و مه گرفته
دنیایی که نویسنده سعی کرده بود نشان دهد،اما باز هم قسمت هایی
از  آن مثل میزان پیشرفت دیجیتالی در آن زمان و
 نحوه‌ی سیاست و وضعیت دیگر کشور ها در هاله‌ای از ابهام قرار داشت
 اما بدنه‌ی اصلی داستان جذاب و این نکته که نویسنده تلاش می کرد
 داستان را،به یک داستان طولانی تبدیل نکند
بسیار دیده میشد.
اما در مورد محتوا،باید بگویم سمتش نروید!
من بعد از خواندن این کتاب نگاهم نسبت به
 زنان حامله،بچه‌ها و بخصوص خوردن گوشت به کل تغییر کرده 
و با دیدن هر کدام حالت تهوع میگیرم!باور میکنید؟
این تاثیر لاشه‌ی لطیف است
فضایی دارک و تحمل ناپذیر اما جذاب و سادیسمی طور،
فضایی با پایان بسیار متفاوت و چیزی که انتظارش را نداشتیم
از خودخواهی و ذات حقیقی هر فرد،هر چند این تغییر
 ناگهانی در شخصیت اصلی کمی تامل انگیز بود
اما در هر صورت اگر تقریبا +۱۷ سال سن دارید..
از خون،آدم خواری،کشتار و.. حالتان بد نمی شود..
و دنبال یک کتاب کوتاه برای جلوگیری از ریدینگ اسلامپ شدن هستید،
لاشه‌ی لطیف گزینه‌ای مناسب است.
با این حال،
اگر چنین آینده‌ای منتظر بشر است،
من حاضرم اکنون بمیرم.
      

        و اما مجموعه‌ای که هر جلد بهتر و قوی تر می شود..
معلوم است که این طور می شود!
در هر صورت،او خانم مایر است!
خالق دنیایی زیبا،با شخصیت هایی پرستیدنی و سیر هوشمندانه‌‌ی داستان،
و قلم قوی او در صحنه پردازی و به تصویر آوردن لحظات کتاب،
و تنها ایرادی که میتوانم از کتاب های خانم مریسا بگیرم،
شروع کند و تقریبا خسته کننده بیشتر کتاب‌هایشان است
که این نقص را با فصل های هیجان انگیز آخر جبران میکند،
      

        کتابی زیبا،که اصیل بودن و ایرانیت از کتاب سرازیر است:)
اینکه ما نویسندگانی داریم که به ژانر فانتزی،برای رده بزرگسال و
نوجوان توجه میکنند،بسیار حائز اهمیت است،
اما این کتاب،با سیر داستانی جالب و پیچیده،
هدفی عمیق و زیبا
خلق شخصیت های خاص و پرستیدنی
خلق افسانه های نوظهور در پرسش نیاکان 
عشاق حقیقی و مجنون وارانه‌ی کتاب
و همه‌ی این موارد در بند دیوان جمع شده است،
نمیدانم چرا،اما باز هم یک خلأ خاصی را در این داستان احساس میکنم
چیزی که نه آن قدر،ولی کمی به عشق من به این کتاب ضربه می زند
ولی جملات با معنا،اطلاعات جذاب،فانتزی قوی،جزو ویژگی های برجسته‌‌ی
بند دیوان است.
ولی اگر کمی بیشتر ما را با دیوان آشنا می کرد و یک فصل جداگانه را برای
شناخت قدرت هر دیو اختصاص میداد،ارزش کتاب را بالاتر و داستان را
قوی تر می ساخت.
      

        داستانی زیبا و پر از اطلاعات علمی جذاب برای ما عاشقان دنیاهای موازی
که با خواندن این کتاب عشق کردیم،
اما از ضعف های این کتاب میتوان به:
ناتوانی در شخصیت پردازی و صحنه پردازی درست و 
همچنین سیر آهسته داستان اشاره کرد
ولی در کنار این موارد،اقای قرالو جزو نویسنده هایی هستند که شجاعت ایجاد صحنه های عجیب و غریب رو در کتاب‌هایشان دارند(صحنه‌ی افتادن دایناسور از آسمان)و این گونه نویسندگان همیشه برای من جذاب بوده‌اند و منتظر جلد های بعدی هستم،