داستانی است از قدرت، خیانت و عذاب وجدان. این نمایشنامه تاریخی، روایتگر زندگی باریس گادونوف است که برای رسیدن به تاج‌وتخت، باعث قتل دمیتری کوچک، ولیعهد روسیه، می‌شود. باریس به تزار تبدیل می‌شود، اما آرامشی در زندگی ندارد. در همین زمان، مردی ظاهر می‌شود و ادعا می‌کند که دمیتری واقعی است و از مرگ گریخته است. این مدعی، با حمایت نیروهای خارجی و اشراف، علیه باریس قیام می‌کند و کشور را دچار آشوب می‌سازد. باریس که از درون شکسته شده و از بیرون تحت فشار دشمنان است، سرانجام در برابر سرنوشتش تسلیم می‌شود. مرگ او پایانی است بر حکومتی که بر پایه خون و خیانت بنا شده بود. این داستان در عین حال که تصویری از تاریخ روسیه است، به مفاهیمی جهانی چون تأثیر گناه، قدرت‌طلبی و سرنوشت می‌پردازد. پوشکین با قلمی ساده و زیبا نشان می‌دهد که چگونه جاه‌طلبی می‌تواند به سقوطی ناگزیر منجر شود.
        

          پوشکین و اندیشهٔ نوزایی تئاتر.

با نگاهی گذرا به تاریخ نمایش و بررسی اصول هر یک از دوره‌ها، این را درمی‌یابیم که در قرن ۱۷ و ۱۸ در فرانسه، کم و بیش اصول نمایشی به اصول و رسوم درباری گذشته و سنتی نزدیک‌تر می‌شود و همچنین وحدت‌های مشهور تئاتر (وحدت زمان، وحدت مکان و وحدت موضوع) که برای مثال در آثار شکسپیر شکسته شده بود، دوباره جان تازه‌ای می‌گیرد و در آثار کسی چون راسین دیده می‌شود. پس با توجه به این توضیحات، عمل پوشکین ارزش والایی می‌گیرد و نمی‌توان هدف ارزشمند وی را نادیده گرفت. «پوشکین به دنبال آن بود تئاتر را از یک هنر اشرافی و مخصوص طبقهٔ اعیان به شکل آغازین آن (نمایش‌های مردمی در میادین عمومی شهر) بازگرداند.»
همچنین او نسبت به موفقیت یا عدم موفقیت نمایشنامه‌اش نگران بود و همانطور که خود گفته است: 
«صادقانه اعتراف می‌کنم که عدم موفقیت نمایشنامه‌ام مرا بسیار متأسف خواهد ساخت، زیرا من کاملاً مطمئنم آنچه به درد تئاتر ما می‌خورد قواعد مردمی درام‌های شکسپیر است و نه رسم و رسوم درباری تراژدی‌های راسین، و نیز مطمئنم که هر تجربهٔ ناموفق ممکن است روند تجدید ساختار تئاتر ما را با کند مواجه کند»

همانطور که در مقدمهٔ این کتاب هم نوشته شده، «شناخت پوشکین از تئاتر، بسیار عمیق و حرفه‌ای بود و آثاری که او در قالب نمایشنامه پدید آورد، همگی به قصد اجرا روی صحنهٔ تئاتر نوشته شده بودند و علاوه بر زبان درخشان ادبی از نظر ارزش‌های تئاتری و توان بالقوهٔ نمایشی نیز جایگاهی والا یافته‌اند.»

در آخر نکاتی که در این نمایشنامه به نظرم آمد:
- یکی از کارهای جالب و شاید نوظهوری که پوشکین در این نمایشنامه انجام داده است روی آوردن به کنش‌های بدون کلام است. به چه معنا؟ در نمایش‌های پیش از پوشکین قاعده به این صورت بود که هر احساسی که قهرمان دارد نباید آن را صرفاً بازی کند و باید آن را به زبان نیز بیاورد. اما در نمایشنامه‌های پوشکین و به‌خصوص این اثر، کنش‌هایی معنادار صورت می‌گیرد که کلامی ندارند. برای مثال در جایی از این نمایشنامه پوشکین در ذکر احساس باریس گادونوف می‌گوید: «باریس چندبار صورتش را با دستمال پاک می‌کند» در واقع بدون آن‌که کلام و سخنی گفته شود، می‌توان چندین احساس و موقعیت را ازین جمله دریافت کرد؛ حتی شاید بدون ذکر اینکه باریس شبح دیمیتری را دیده باشد، می‌توان این را هم حدسی دانست. این کار را بعدها می‌توان در آثار چخوف به عنوان یکی از عناصر اصلی نمایش مشاهده کرد.

- نکتهٔ دیگری که در این اثر به چشم می‌خورد، سیر و جریان سریع روایت است. صحنه‌ها خیلی به‌سرعت طی می‌شوند و روند روایت سریع و به‌سادگی و بدون پرداخت‌های بیجا پیش می‌رود.

- همچنین توصیفات صحنه‌ها، مکان و زمان‌ها هم کوتاه و مختصر هستند و برای به تصویر کشیدن مکان و صحنهٔ نمایش، حتی گاه به یک اسم بسنده می‌کند و جزئیاتی اضافه نمی‌کند؛ که شاید البته بتوان آن را عیب به حساب آورد.

موسورگسکی هم اپرایی از این نمایش دارد که دیدنی‌ست.
        

          سلام و نور
یک نمایشنامه ی با شکوه که به نظرم میخواست قدرت مردم در حفظ حکومتها یا تغییر حکومتها رو بیان کند.
باریس گادانوف بعد از کشته شدن (انگار با توطئه ی او)  ولیعهد جوان (پسر خواهرش) بر تخت سلطنت مینشیند و ده  سال سعی میکند جایگاه خود را  در دستگاه سلطنت مسکو  با اصولی که در پایان داستان برای پسرش بیان میکند،  محکم کند و سلطنت را برای خانواده ی خود موروثی کند  اما امان از مردم ...
        

          در این نمایشنامه پوشکین به دوره ای از تاریخ روسیه پرداخته که دوره آشوب نام گذاری شده 
نمایشنامه باریس گادونوف به دلیل نوآوری در عرصه تئاتر و رفتن از فضای اشرافی به اجرایی مردمی بسیار معروف شده است هرچند مدت ها طول کشیده تا ارزش واقعی این اثر دیده بشه.
 به علت تعدد شخصیت ها و پراکندگی در خواندن نتونستم خوب ارتباط بگیرم اما  ارزش تاریخی کتاب باعث شد در پایان برگردم و دوباره مرورش کنم که تا حدودی جبران شد. 
در کل از خواندن این نمایشنامه هم راضی هستم.

        

          به نام خدا 
نمایشنامه باریس گادونوف روایتگر دوره آشوب در روسیه  هست. پوشکین به زیبایی جنایت، قدرت، سیاست، خیانت و مکر و حیله‌ی اون زمان روسیه رو نشون میده.
فردی با حیله و توطئه‌ به قدرت می‌رسه و فردی دیگه با فریب جایگاه اون نفر رو تصاحب می‌کنه. مردم هم ابزاری برای به قدرت رسیدن طبقه اشراف! 
        

          چقدر نمایشنامه خوبی بود. کاملا بخش کوتاهی از تاریخ روسیه رو ترسیم می‌کنه. 
داشتم به این فکر می‌کردم که چرا ما از این نمایشنامه های تاریخی نداریم. :(