اگه فکر می‌کنید مردم، مردان، زنان و بچه‌های غزه تو صبوری و جسارت و ایمان همتا ندارن، این کتاب نظرتونو تغییر میده. روایت‌های واقعی، هولناک و دردآور از خانواده‌هایی که پیجر‌های حزب‌الله جلوی چشم‌شون منفجر شده و عزیزان‌شون شهید یا جانباز (غالبا از دو چشم نابینا و از دو دست ناتوان) شدن. جلوی چشم بچه‌های کوچیک توی خونه‌هاشون. راوی‌ها غالبا مادر یا همسر این مجاهدین هستن و توصیفات‌شون نمیذاره کتاب رو یکجا بخونید. فقط میشه روایت روایت خوند تا تحمل‌کردنی بشه. اما فارغ از اهمیت ثبت جنایت صهیونیست‌ها و فارغ از قلم کارآمد و بابرکت فائضه غفارحدادی، صبر و ایمان این زن‌هاست که آدمو مبهوت میکنه. تا نخونید نمیدونید دارم چی میگم البته.


        

          بعد از نمایشگاه کتاب اتفاقی فهمیدم که یک سالی هست این کتاب راجع به مجروحین حادثه پیجرها منتشر شده..با این که با علاقه کتاب های خانم غفار حدادی را دنبال میکنم و نثرشان عجیب به دلم مینشیند عکس جلدش را که دیدم فهمیدم خواندنش کار من نیست و کلا سراغش را هم نگرفتم.
***
دو روزی هست که شایعاتی پخش شده که ممکن است شبیه این حادثه اینجا هم تکرار شود. حس کردم الان وقتش رسیده که بخوانمش. دیروز یک سر رفتم سوره مهر و خریدمش.. از شروع جنگ تحمیلی دوم مراقبه میکنم که گریه نکنم! همه اش میگویم الان باید قلبم را سرد و ذهنم را گرم نگه دارم تا ان شاء اللّٰه بعد از پیروزی و نابودی دشمن... با قلبی سرد یک روزه همه اش را خواندم به امید آنکه نکته ای از آن در این شرایط به کارمان بیاید.
***
در حالی که خواندن این کتاب را به همه توصیه نمیکنم، میگویم که اگر دوست دارید توسل و توکل عمیق را یاد بگیرید و با عزیزان خدا روی زمین آشنا شوید که چطور تسلیم امر او شده اند، این کتاب را بخوانید..
        

          نمیدونم چی میشه درباره این کتاب گفت!
کاش میتونستم دست همه برسونم که بخوننش
تلخه! سخته!دشواره!
ولی پر از درسه پر از بهت و حیرت از آدم ها  و روایت هایی که توی این کتاب هست! 

و برای ابد مرگ بر اسرائیل 
        

          خیلی دردناک بود..... واقعا دردناک ترین چیز هایی بود که تا الان دیدم...میتونم بگم خیلی هم منو خشمگین کرد..... واقعا به سختی ادامه میدادم ....دلم واقعا می‌شکست خیلی درد داره این همه اتفاق تلخ برای این همه آدم اون هم تو یه روز؟...واقعا بی انصافی بود..... قلبم واقعا درد گرفت ولی کتابی بود که آدم رو متوجه حقایق تلخ و دردناک میکرد....با هر صفحه ش گریه م می‌گرفت....چه حقایق تلخ و دشوار و البته وحشتناکی!!....
        

          درباره کتاب «دشواری مبارک» نوشته فائضه غفارحدادی

در میان ده‌ها حادثه بی‌صدایی که جهان را تکان داده‌اند اما بی‌روایت مانده‌اند، انفجار پیجرها در لبنان یکی از غریب‌ترین و تلخ‌ترین‌هاست؛ عملیاتی پیچیده، با زخمی‌های عمیق و مادام‌العمر.
عملیاتی تروریستی که در آن، دستگاه‌هایی کوچک و ظاهراً بی‌ضرر، به‌صورت هم‌زمان و از راه دور منفجر شدند و جان یا بینایی ده‌ها رزمنده را گرفتند؛ بی‌صدا، بی‌دود، بی‌نشان.
کتاب «دشواری مبارک» تلاشی است برای بیرون کشیدن روایت از دل همین خاموشی؛ صدایی انسانی از زنانی که چشم در چشم مصیبت ایستاده‌اند و هنوز هم، به‌جای زخم، از زندگی پای آرمان و اعتقاد حرف می‌زنند.
این اثر شامل چهل خرده‌روایت از خانواده‌هایی است که زندگی‌شان با یک لحظه انفجار، به «قبل» و «بعد» تقسیم شد. نویسنده با همراهی و هم‌نفَسی، به میان مادران و همسرانی رفته که عزیزان‌شان به‌خاطر همین انفجارها جانباز شده‌اند، با چشم‌هایی که دیگر نمی‌بینند، با دست‌هایی که دیگر کامل نیست، و با چهره‌هایی که دیگر آشنا نیستند. روایت‌ها کوتاه و ساده‌اند، آن‌قدر صادق که خواننده را بی‌صدا می‌لرزانند.
در دل روایت‌ها، چیزی فراتر از سوگ و درد جریان دارد: انتخاب. انتخاب ایستادن در کنار مقاومت، انتخاب زندگی‌کردن با نقصی که «مبارک» است.
 چند روایت برجسته‌ترند: روایت مادری ایرانی که پسرش در لبنان مستقر بوده و از قربانیان این عملیات است و دختری که پس از وقوع انفجار، علی‌رغم پس‌گرفتن خواستگاری از سوی خانواده پسر، همچنان اصرار دارد با او ازدواج کند.
کتاب کم‌حجم و راحت‌الحلقوم است. حدود دو ساعت زمان کافی است تا آن را بخوانید، اما تأثیرش، بسیار فراتر از این دو ساعت با شما خواهد ماند.
        

          نمی‌توانم توصیه‌اش کنم.
نه برای این که کتاب خوبی نباشد، چون برای تحمل این همه دشواری، باید قلبت خیلی سخت باشد. من آن قدرها طاقت ندارم. یکی و گاهی دو روایت را می‌خوانم و کتاب را می‌بندم. چند شب پیش تصمیم گرفتم دیگر شب‌ها نخوانمش. تا صبح هی تصویر انگشت‌های قطع شده و حفره‌های خالی چشم در ذهنم تکرار می‌شد و هر صبح بالشم از اشک خیس بود. تصمیم گرفتم طول روز بخوانمش، که اقلا بعدش فرصت باشد روضه پسر ام‌البنین را بگذارم و دلی سبک کنم.
این دشواری مبارک، خیلی دردناک و خیلی رقیق است.
        

          به نام خدا
راستش تا قبل از اینکه کتاب را بخوانم، اسمش توی کتم نمی‌رفت. یعنی دلم باهاش صاف نبود. می‌گفتم دشواری کجاش مبارک است؟ این جنایت جنگی، این مکری که قلب آدم را داغ می‌کند چطور می‌شود مبارک هم باشد؟ ولی حالا که کتاب تمام شده، این عبارت دیگر به نظرم شعاری نیست. می‌توانم بپذیرمش. آدم‌های کتاب، راویان این دشواری، با کلماتشان کاری کردند که باورش کنم، با بزرگ‌منشی‌شان، با صبوری‌شان، با طبع بلندشان. این‌ها را سیدحسن تربیت کرده. در نظر من امثال سید و حاجی پیامبران عصر مدرن‌اند. باهاشان می‌شود راه خدا را پیدا کرد. در وانفسای این روزگار دلت را دریا می‌کنند، دستت را می‌گیرند و می‌گذارند توی دامن اهل‌بیت. ماجراهای این کتاب هم شاهدش.
        

          چند روایت کوتاه از حادثه های بزرگ که باعث تحولات زیادی در زندگی افراد شد.شاید در ظاهر جز آسیب چیزی نداشتن اما در واقع به گفته خودشون پیش حضرت ابالفضل ،حضرت زهرا سلام الله علیها و پیش امام حسین علیه السلام رو سفید شدن،با سر بلندی از این امتحان خارج شدن و آخرتشون تضمین شد 
ایمان و قدرت این مردم خیلی برام شگفت انگیز بود.ربطی هم به سن و سال و جثه نداشت و کاش ماهم افتخار داشته باشیم و بتونیم مثل اون ها در سخت ترین شرایط به ائمه متوسل بشیم و امیدمون به خدا رو از دست ندیم
اتفاقاتی که بیان شد تو کتاب  درد داشت،غصه داشت اما درس گرفتن ازش خیلی مهمه.کتاب روان و گیرا است
تصمیم گرفتم این کتاب رو بخاطر شرایط الان بخونم و معرکه بود،توضبه میکنم حتما بخونیدش
        

          کتاب دشواری را دشوار خواندم. گاهی با اشک، گاهی سردرد، گاهی لبخند... کتاب، کتاب رنج و امید است. کتاب ایمان و صبر. باید با اهالی مقاومت دمخور بوده باشید تا روایت‌ها را باور کنید وگرنه گاهی ممکن است خیال کنید نویسنده اسطوره سازی کرده!
کتاب به لحاظ قلم ساده و بسیط است، نویسنده خودش را از وسط ماجراها بیرون کشیده و بیشتر شبیه یک دوربین عکاسی صحنه‌ها را بازسازی و جمله‌های راوی را بازنویسی کرده و گاهی حتی شاید فقط ترجمه!
کتاب حرف زیاد برای گفتن دارد اما زخم وقایع آنقدر عمیق است که باید با احتیاط خواندنش را توصیه کرد.
کتاب را دوست داشتم
برای ثبت جنایتی غریب در قرن بیستم
برای آنکه بدانم اهل مقاومت بودن چگونه است
و مهم تر از همه اینکه چگونه فرزندانم را سرباز مسلمان شیعه تربیت کنم!
کتاب را جز یکی-دو روایت، مادران و همسران جانبازان پیجری روایت کرده اند... جانبازانی که بعد از یک تصمیم وحشیانه و یک جنایت جنگی توسط رژیم صهیونیستی، تا همیشه از داشتن چشم و دست محروم شده اند... 
ماجرا، ماجرای لحظه‌ی انفجار ۴۰ تا از ۴هزار پیجر است...