‏⁧‫کتابی که مثل توپ ترکید چیزی نیست جز روایتی بی سروته از یک وضعیت دردناک که به عنوان یک ایده می‌تونه خوب باشه، اما متاسفانه برای تبدیل شدن به قصه به چیزی بیشتر از دیدن و نوشتن نیاز داره و برای مستند نگاری به چیزی کمتر از بیان و تمثیل‌های شاعرانه.
        

          این کتاب بر اساس واقعیت است!
همیشه برام سوال بود پناهندگی چه شکلیه، همون قدر شیک و مجلسی ، با یک چمدان ، یک چهره فرهیخته اندوهناک، نهایت با چشم هایی تر؟!
این کتاب حقایق رو روشن کرد، بهشت هایی که ترسیم شده بودن، مدینه های فاضله و اجنبی های مهربان تر از مادر را نشان داد.
یادمه یه بیمار داشتیم، یه دختر ۱۳ ۱۴ ساله ،از رویاهاش که میپرسیدم، میگفت میخواد زودتر بره یونان، پیش برادرش، توی کمپ!
        

          کتاب، ذهنیت من را نسبت به فضای پناهندگی روشن کرد و این تنها دلیلی بود که به خود بگویم ارزش خواندن را داشت هر چند از سختی های آن شنیده بودم اما نه با این ریز جزئیات...


        

          با صدای نوید محمد زاده گوش کنید 
زیبایی اش دو چندان خواهد شد 
        

          روایتی از نسل ما خانه به دوشان که باید بماند برای آینده.
کتاب از دید من شاهکار نبود اما دوستش داشتم و حرف هایش را با پوست و استخوان می فهمیدم. 
گاها از تصور فضای کتاب بی خواب می شدم و گاهی نمی‌توانستم ادامه دهم مخصوصا با این تصور که کتاب بر اساس واقعیت است.
        

          انسان گمان میکند همیشه مرگ خودش با دیگران متفاوت است. 
        

          وقتی دیدم منتشر شد، وسط یه کتاب دیگه بودم. رها کردم و خریدم و دو روز هم طول کشید تا خواندم.
تکان دهنده، تلخ، دقیق با قلمی فوق العاده و رک و رو راست بهترین کلماتی‌ست که برای توصیف آنچه خواندم می توانم پیدا کنم.
روایت مردی که به دل اقیانوس می‌زند تا به سرزمین رویاهای خویش برسد و عجب سختی‌های سختی را پشت سر می‌گذارد. روایت خودش و هم‌قطارانش که همه مثل او خوش شانس نیستند و جا به جا و گاه به گاه در دل امواج مصیبت و بدبختی و ظلم گم می‌شوند.
از سوی دیگر توصیف شرایط زندان در مانوس بسیار عالی بود. مانوس زندانی مدرن است. ما با چیزی مثل گولاگ ماگادان یا آشویتس یا برگن بلسن طرف نیستیم، بلکه با نسخه‌ی تکامل یافته‌تر و بسیار کثیف‌تر مواجه می‌شویم.
نگهبانان از سر بیکاری نمی‌کشند صبر می‌کنند تا در روز اضطرار لبخند بزنند و بگویند متاسف هستند. فشار روانی ای را تحمیل می‌کنند تا ذره ذره انسان‌ها را خورد کنند یا به قول آقای بوچانی ببلعند و هضم کنند.
قطعا چنین جاهایی را مشتی انسان رذل و ترسو و کثیف می‌سازند و برایش نقشه‌ می‌کشند. همه‌ی مدت مطالعه به این فکر می‌کردم که چه می‌شود که انسانی به جایی برسد تا بخواهد چنین کارهایی را به عنوان شغل خود انتخاب کند و از این‌ راه امرار معاش کند؟ به پزشکان درمانگاه هم خیلی فکر کردم.
ای کاش دست آخر چند صفحه ای از پس از مانوس هم داشت و اینکه بدانیم چه شد که بوچانی از آنجا درآمد، چطور نوشت، چطور و چقدر دنبال ناشر گشت و حس و حالش روزی که جایزه گرفت و مورد تمجید منتقدین ادبی واقع شد چه بود. کتاب همانقدر که ناگهانی شروع شد، صاعقه وار هم به پایان رسید.
در کل کتاب خوبی ست با قلمی که خوب بلد است با کلمات جادو کند.
        

          کتاب بنظرم خیلی زیادی  اقراق شده 
داستان قشنگه ولی خیلی تاریکه
        

          با توجه به موقعیت اجتماعی نویسنده، انتظار داشتم در نقش قربانی فرو رفته با نگاهی سرشار از سوگیری و خشم. همینطور هم شد. نویسنده که در ابتدا صراحتا اعلام میکند تجزیه طلب است (خورشید در وسط پرچم) چنان خود را مبرا دانسته که گاهی زاویه دید از اول شخص به دانای کل تغییر می‌یابد. این خود را تافته‌جدابافته‌بینی حتی در نام کتاب هم نمود یافته. سوگیری شدیدی نسبت به ایرانی‌ها دارد و خشم خود را اگرچه بسیار خوب کنترل کرده اما از جای‌جای نوشته بیرون می‌زند.

۲. ویژگی‌های مثبت کتاب: قلم به نسبت قوی، توصیفات روشن و چاشنی تحلیل.

۳. مدی است بین نویسنده‌ها؛ از کلمات رکیک استفاده کنید تا کول بنظر برسید. ونیز مدی بین خواننده‌ها هرچقدر بیشتر بر اینطور نوشته‌ها هورا بکشید کول‌تر هستید.

دو از پنج. بدلیل اینکه به جای زبان و ادبیات از فحش استفاده کرده. همان دو هم بدلیل موقعیت شاذی که روایت کرده.
        

          زیاد از تم کتاب خوشم نیامد
        

          توصیف شرایط. اما جالب!
        

          داستان برای من به دو قسمت تقسیم میشه روی کشتی و در جزیره، قسمتی که روی کشتی و در جدال با اقیانوسه نفس گیره، اما از وقتی که بوچانی روایت داستان در جزیره رو شروع می‌کند به نظرم داستان دچار افت میشه. نوشته‌ها تبدیل به استعاره‌های پرتمطراق میشه که حتی نتیجه‌ای نداره و به جایی هم نمی‌رسه. حتی داستانی هم گفته نمیشه. نیمه دوم و شعارزده‌ی کتاب رو با این امید خواندم که در نهایت به جایی برسه که نرسید. 
درنهایت گویا اون چیزی که به واسطه‌ی کتاب برای بوچانی اتفاق افتاده، جالب‌تر از خود کتابه و چه خوب که به واسطه این کتاب تونست بعد از 6 سال از جزیره خارج بشه.
        

          آخ آخ زندان همینجوریش بد و سخت و ذلت آور است؛ چه برسد به زندانی دور و سخت و ناشناخته و با ناامیدی از خلاصی و رهایی. روایتی واقعی از دل زندانی مهیب و نوشته شده با واتساپ و سپس رهایی نویسنده با جایزه ای که از کتاب نصیبش می‌شود و....
خودتان باید ببینیدش 
        

          کتاب جالبی بود ولی نه در حد تبلیغاتی که شده بود. دوست داشتم یه کنی هم به نحوه نگارش کتاب و ارسال آن هم در متن کتاب توضیح میداد.  تکرار یک تجربه تلخ زیاد بود که از جذابیت آن می کاهد و آن را تا حدی شبیه کتاب مجمع الجزایر کولاک می کند. مجمع الجزایر کولاک را به شدت توصیه می کنم. البته سالها است که تجدید چاپ نشده است.
        

          با اینکه خوندن کتاب هایی که غم و اندوه درون شون موج میزنه رو باهاش مخالفم، ولی این کتاب رو دوست داشتم. 
کتاب خاطرات پسری که داره به صورت غیرقانونی مهاجرت می‌کنه و تمام معضلات و مشکلات و اتفاقاتی که در طول مسیر و بعد از رسیدن به مقصدی دوست نداشتنی براش رخ داده رو توصیف می‌کنه.
به نظرم نویسنده خیلی عالی صحنه ها رو توصیف کرده بود و من واقعا از خوندنش لذت می‌بردم، البته من نسخه صوتی این کتاب رو استفاده کردم و میشه گفت مهارت گوینده هم  تاثیر زیادی داشت برای من که از این کتاب لذت ببرم.
تنها عیبی که برای قائل کتاب بودم، اینکه پایان نامشخص و گیج کننده ای برای من داشت، واقعا دوست نداشتم اینطوری تموم بشه 

خوندن کتاب رو بهتون توصیه میکنم، فقط اگر به کتاب هایی با داستان های غم انگیز یا ناراحت کننده حساس هستید، نخونید یا وقتی بخونید که حالتون خوبه