این کتاب چیزی بهم اضافه نکرد، یه جستار خیلی نچسب
        

          اول و آخر کتاب برام جذاب بود ولی وسطهای کتاب رو خیییلی به زور جلو رفتم.طفلی بچه رو از دنیا سیر کرد نیومده!!!کم کم به بدبینی سوق می یافت.زندگی هر چند رنج زیاد داره اما به تحملش می ارزه که از این فرصت  خدادادی عمر بهره برد.همین انتخابها بین خوب و بد ها و زشت و زیبا هاست که به زندگی زیبایی میدهد و انسانها حالتهای مختلف انتخابهاشون هستن که زندگی شون پشت سر هم ساخته میشه.
اما اینکه قبل از اومدن به این دنیا بروشورش مطالعه بشه بد نیست !
به هر حال همیشه برای زن سختی بوده و هست .مخصوصا اگر بخواد با آگاهی و مسئولیت بیشتر در مسیر مادر شدن قدم بردارد.
خدا نکند مادری با غم و اندوه مجبور شود جنینی در وجودش پرورش دهد که این دوران به هیچ وجه برگشت پذیر و قابل جبران نیست.
        

          ^^ نامه به کودکی که هرگز زاده نشد 

این کتاب با تصورم خیلی فرق داشت برای همین خوشم نیومد ازش.
تصورم یه کتابی پر از عشق و محبت مادرانه و صحبتای شیرین مادر با فرزند به دنیا نیومده اش بود ولییی خبب میشه گفت بیشتر کتاب اون زن داشت از بدی های زن بودن و ناحقی های گله میکرد و به عبارتی غر میزد. 
بعضی قسمت های کتاب حس میکردم داره ضد مرد حرف میزنه.( نظر شخصی خودمه) 
با قسمتی از حرفاش  مخالف نبودم چون خودم به عنوان یه دختر ناحقی ها و سختی ها رو میبینم ولی بازم کتاب به دلم ننشست چون دوست داشتم اون جایگاه زیبای مادر رو نشون بده ولی یه طوری بود انگار همه مادرا به زور مادر میشن.
        

          کتابی فلسفی و عمیق
در طول داستان با احساسات مادری باردار همراه میشین
از متنفر شدنش از بچش تا عاشقش شدن و هر روز با بچش  حرف زدن.
یه پایان غمگین و زیبا
فقط میتونم همینو بگم. بخونیدش
        

          از جمله مواردی که در این کتاب خیلی به دلم نشست اشاره‌ به خلأهای جامعه غرب بود.
        

          من کتابش رو واقعا دوست داشتم، قبل از هرچیزی اول از همه وقتی به مقدمه داستان، خود یادداشت نویسنده نگاه کردم علاقه پیدا کردم، کتابی که از طرف یک زن به زنان دیگر نیز پیشنهاد می کنم و کتابی که به مردان برای فهمیدن آنکه زنان کدبانو یا کلفت نیستند نیز پیشنهاد می کنم، کتابی که بدون قصد خواندن نگاهی به صفحه های اول آن کردم،و علاقه ای خیلی شدید برای خواندنش پیدا کردم..
این کتاب را از طرف یک زن به زنانی دیگر و به مردانی برای دانستن حقوق زنان  که در جامع الان  پوشانده شده پیشنهاد می کنم 
        

          کتابی سرد، دارک و نهیلیستی با نگاه چندجانبه به واقعه بارداری .... این اولین کتابی بود که ازین نویسنده خوندم و احتمالا آخرین کتاب
        

          سلام دوستان امیدوارم همیشه سبز باشید🌱
این کتاب رد پای نهیسم به جد دیده میشه 
عقاید این کتاب با سطح فرهنگ ما منطبق نیست 
و اصلا نثر جالبی برای من نداشت اوایل کتاب جذاب بود 
اما اواخر کتاب واقعا جذابیت از دست می ده چون من نظراتم خیلی مختصر می نویسم و سعی می کنم مفید باشه و عقیده دارم کتاب بدی نداریم و هر کتابی چیزی برای یاد دادن داره پس نمی گم ارزش خواندن نداره 
آرزوی موفقیت براتون دارم 
        

          فالاچی، خبرنگار پر جنب و جوشی‌ست و پرجرعت. از خمینی تا هیچکاک مصاحبه چاپ کرده است. نوشته‌هایش پیرامون هویت جنسی‌‌اش اساسِ آن چیزیست که او را به شهرت رسانده. من به او حق میدهم که به عنوان زنی مترقی در جهان و ساختاری مردبنیاد، موضعی کاملا منفی و بدبینانه نسبت به جهانی که در آن زیست میکند داشته باشد. احتمالا این کتاب به مذاق‌ کسانی که در زندگی معنایی یافته‌اند و تجربه‌ی این زندگی معنادار را لذت‌بخش میدانند خوش نمی‌آید. اما اگر چون صادق‌هدایت و بسیاری از بدبین‌های مدرن از اساس با مفهومی به نام زندگی و ساختارهای آن مشکل داشته باشیم (که من دارم) تجربه‌ی خواندن این کتاب خارق‌العاده خواهد بود.
        

           این کتاب زیادتر از دید یک زن نسبت به جامعه بود 
        

          
«نامه به کودکی که هرگز زاده نشد» با قلمی داستانی، به صورت مونولوگ و در قالب نامه نوشته شده است. نامه‌هایی از زنی که با جنین نامشروع خود، از احساسات، ترس‌ها، دغدغه‌ها، مسئولیت‌ها، شماتت ها و... می‌گوید. نویسنده در این کتاب، از تجربه شخصی خود نیز متأثر می‌باشد. 
در این کتاب او مخاطب را با این سوال رو به رو می‌کند که  «آیا حق دارد کودکی را به دنیا بیاورد یا نه».
کتاب بیش از آنکه پیرنگی قوی و پرتعلیق داشته باشد در واقع بیان عقاید نویسنده در قالب جملاتی احساسی است. او با استفاده از تشبیه در جای جای اثر، مخاطب را به ژرفای افکار خود نزدیک‌تر می‌کند.
در این مونولوگ طولانی به مسائل متعددی از جمله حقوق زنان و حق انتخاب، مسئولیت‌های مادر شدن، ترس از آینده و دنیای ناامن، معنای زندگی و مرگ و رابطه مادر و فرزند پرداخته شده‌است.

در نقد چنین کتابی، که در آن بیش از آنکه مخاطب با داستان مواجه باشد، با تفکری فلسفی در خصوص انسان، مسئولیت، ارزش‌ها و ... مواجه است، نمی‌توان به نقد ساختاری بسنده کرد. وسعت نقد به چنین کتبی، به وسعت تمامی متون نقادانه به مبانی فکری نویسنده است. 
مانند بسیاری دیگر از کتب فمینیستی، این کتاب هم زادهٔ انسان‌گرایی و فردگرایی می‌باشد که انسان را صرفا محق می‌داند.
بدیهی‌ست که در چنین پارادایمی، موضوعات مهمی مانند ارزش انسانی جنین، ارزش و کارکرد خانواده، تاثیر اجتماعی اقدامات فردی و ... مورد توجه قرار نگرفته باشد و محور اصلی، تنها فردیت فرد باشد و احساسات و شرایط و خواسته‌های او. گرچه گاهی این منیت عظیم در قالب شعور و از خودگذشتگی و حتی مظلومیت راوی به مخاطب ارائه شود. 

در پایان، مطالعه این اثر را از دو جهت به تمامی فعالین حوزه مطالعات اسلامی زنان و تمامی دغدغه‌مندان حوزه جمعیت توصیه می‌کنم: 

اول: لزوم مطالعه آثار مطرح جهان با موضوع حقوق زنان و سقط جنین؛ بالأخص کتبی نظیر این کتاب که در ایران با چندین ترجمه از نشرهای مختلف در بازار وجود دارد و قابلیت بالایی در جذب مخاطب دارد.

دوم: به دست آوردن نگاهی نسبتا جامع از تفکر مدافعین سقط جنین.

        

          ای کاش هرگز این کتاب رو نمیخوندم
از ترجمه اصلا خوشم نیومد .... تم کتاب هم بسیار دارک، تلخ و نهیلیستی بود که از باورهای مختلف راجع به بارداری حرف زده بود .... داستان زنی که حاصل عاشقانه‌اش بارداری ناخواسته ایست که گاهی ازین اتفاق راضی‌ست و گاهی دلخور ..... گاهی با جنینش رفیقه و گاهی دشمن .....و دادگاهی که این باورها رو بررسی میکنه
        

          اوایل کتاب، ارتباط گرفتن  باهاش بینهایت برام سخت بود.
اما یکم که جلو رفتم و با فضا و شخصیت اصلی داستان مواجه شدم، فهمیدم چقدر این کتاب بینظیره.
عمق داستان محشر بود. 
داستان هایی که شخصیت اصلی از کودکیش تعریف میکرد... وای خدای من! قشنگ برده بود تو حس و حال! بعضی تکه های کتاب و جملاتش و انقدری دوست داشتم که باعث ناراحتی من شد که نخریدمش!(این کتاب و به صورت صوتی با صدای خانوم بهاره افشاری گوش دادم که البته چقدر لذت بخش ترش کرد) در کل دوستش داشتم. نمیتونم بگم‌ کتاب مورد علاقمه اما جزع کتاباییه که قطعا به بقیه پیشنهاد میکنم و دوستش داشتم.
خیلی باهاش کیف کردم و با پایانش خیلی خوشحال بودم از تجربه ای که با این کتاب داشتم:))
این رو هم بگم، کتاب بیشتر تو غم غوطه ور بود و بعضی جاها بغظ شدید داشتم که البته، خودم و کنترل کردم جلوی خانواده گریه نکنم😭😂
        

          مادرانه... شاعرانه و بسیار هنرمندانه... 
        

          #نامه_به_کودکی_که_هرگز_زاده_نشد، داستان زنی ست که از یک رابطه، ناخواسته باردار می شود و درحالی که شریکش از او می خواهد بچه را سقط کند، تصمیم به نگه داشتن جنینش می گیرد.....
📕
کتاب از زاویه ی اول شخص در قالب نامه از زبان راوی داستان (که احتمالا خود فالاچی باشد) روایت می شود و برای جنینش به دنیا نیامده اش از ناملایمات و سختی هایی که به انسان وارد می شود، می گوید....
از رنج زن بودن و سختی های مرد بودن تا فقر و تنگدستی هایی که خود در کودکی کشیده ست....
📙
(((اگر تو ثروتمند باشی سرما یک نوع تفریح می شود تا پالتوپوست بخری، خودت را گرم کنی و به اسکی بروی، اگر فقیر باشی برعکس، سرما بدبختی می شود و آن وقت یاد می گیری که حتی از زیبایی یک منظره زیر برف متنفر باشی)))
        

          کتاب خوبی بود، با اینکه با خیلی از مسائل و حرف های موجود در کتاب مشکل داشتم، اما باز هم ازش خوشم اومد و از اینکه خوندمش پشیمون نیستم.
        

          از لحظه لحظه‌ی این کتاب لذت بردم
ایدش فوق العادس
یه جاهایی تلخ و بسیار غمگینه
ولی به قول یه عزیزی
غمگینِ قشنگ بود.
        

          میلیاردها سال هم که از طبیعت باروری و فرزندآوری بگذرد باز هم برای یک زن، تجربه ی پیدایش و رشد یافتن موجودی در وجودش بسیار عجیب است و حال غریبی دارد. 
کتاب را از دو منظر دیدم، منظر اول درد و دل های یک مادر تنها با انسان کوچکی که در درونش بود و  از روح و جانش تغذیه می‌کرد که من کششی ناخواسته به این حس زیبا داشتم. منظر دوم نگاه منتقدانه و طغیان فالاچی علیه عصر خودش بوده که در آن به دنیا آوردن فرزندی بدون پدر و خارج از چارچوب ازدواج امری ناپذیرفتنی بوده و حتی ممکن است او فرزندش را برای شکستن همین تابو نگه داشته باشد. به گمانم تفکرات اینچنینی نویسنده فضای کتاب را سرد و سیاه کرده است. 
        

          واقعیات (خوب و بد)، سختی ها (طاقت‌فرسا  و گذرا)، شکوه ها  و گلایه هایش ( از بی عدالتی )  زندگی را گفت، و  امید های توخالی؛  ولی  با این حال  نگاه بی رحمانه ای به مردها داشت. 
شاید بهتر بود  انقدر خودخواهانه زن ها را سرشار از مشکلات و سختی ها و مرد ها را  مبرا از آن نمی‌دانست. 
.
.
 به نظرم ارزش وقت گذاشتن نداشت فقط برای مواقعی که خیلی بیکارین و نمیدونید چیکار کنین شاید سرگرمتون کنه.
"  البته این نظر شخصی منه. "