کتاب‌های یالوم، من رو به فکر می‌بره، یه آرامشی همراه داره.
این کتاب که تجربه نزدیکی از مرگ رو روایت می‌کنه، برای من فکر به مرگ و متعلقاتش رو داشت.
متن روون و دوست‌داشتنیش به پیش‌برد کتاب کمک می‌کنه.
        

          کتابی درباره اختلال سوگ که تجربه زیسته نویسنده است. عشق و ارتباط عاطفی دو نویسنده رشک برانگیز است
        

          «موضوع مرگ و زندگی» دقیقا همینه که خودش گفته؛ مرگ و زندگی، دو وجود در هم تنیده که بودن یکی هم علت و هم معلول دیگریه و اجتناب ناپذیر اما مهم‌تر از همه اینه که چطور این دو رو به هم پیوند بزنیم و فضای خالی بینشون رو پر کنیم. پاسخ یالوم آشکارا عشق بوده.
موضوع مرگ و زندگی، مسئله‌ی عشقه. یالوم در مقدمه نوشته:
«سوگ، بهای جرئت دوست داشتن دیگران است.»
و این همه‌ی ماجراست.
        

          هرگز دیدگاه های دینی یا معنوی زندگی پس از مرگ را جدی نگرفته ام. و با این حال، این واقعیت که منی که خالصانه شک گرا و علم گرا هستم، و به رغم همه این اوصاف، با فکر پیوستن به همسر درگذشته ام آرام میگیرم، شاهدی است بر نیروی فوق العاده ی اشتیاقی که ما انسان های برای دوام یافتن داریم و نیز نیروی فوق العاده ی دلهره ای که ما انسان ها از فراموش شدن داریم. پس من می مانم و احترامی احیا شده برای قدرت و آرام بخشی تفکر جادویی... 
        

          آن چنان آورده‌ای نداشت
        

          اخیرا در حال مطالعه کتاب مسئله مرگ و زندگی از اروین و مریلین یالوم هستم. هنوز کامل نشده اما نکاتی داشت که جالب بودند.این زن و شوهر ۶۵ سال زندگی مشترک داشته اند و حالا مریلین در سن ۸۷ سالکی دچار مولتیپل میلوما شده و ازعوارض داروهای شیمی درمانی مثل سکته مغزی و تهوع و استفراغ و خستگی مفرط و لکه های سفید قرنیه درامان نمانده و بیشتر از همه چیزی به نام مه زدگی ذهنی شیمی درمانی آزارش می‌دهد. انگار شمی درمانی سبب می‌شود همه خاطرات و اتفاقات درحال وقوع گنگ و مبهم به نظر برسند.به سبب پیوند عمیق قلبی بین این زوج که هر دو هم نویسنده هستند تصمیم می‌گیرند این کتاب را با همکاری هم بنویسند.مریلین تصمیم می‌گیرد تعلق خاطرش از اشیا و افراد را کمتر کند و به همین خاطر به تدریج تمام چیزهای مورد علاقه اش مثل کتاب‌ها و گردنبند و لباسها را به دوستان و نزدیکانش می‌بخشد. یک ایده جالب هم به نظرش می‌رسد که برای هر کدام از نوه های کوچکش صندوقچه ای ایجاد کند و اشیا کوچکی مثل مدال‌های افتخار یا عروسک‌های کوچک و و عکسهای دسته جمعی و... را به عنوان یادگاری در آنها جای دهد تا حتی سالها بعد از مرگش که نوه ها با باز کردن صندوقچه او را یاد کنند. این قسمت کتاب منو یاد سریال حریم سلطان انداخت که خرم سلطان در آخر عمرش دو تا چمدان به هر کدام از دو پسرش سلیم و بایزید بخشید که در ان به صورت تقریبا مشابه یادگاری‌ها و هدیه هایی را قرار داده بود.همچنین مریلین یاد کتاب نامه های ابدی میکند که در ان از رسمی یهودی صحبت می‌شود که فرد احساساتش نسبت به افراد و حکمتی را که می‌خواهد به آنها منتقل کند در نامه ای در آخر عمر می‌نویسد.  چیزی شبیه وصیتنامه. من یاد وصیتنامه پیامبر و ائمه افتادم. چیزی که بین ما مسلمانان به عنوان وصیتنامه جا افتاده این است که در مورد نماز و روزه و بدهی و اموال وصیت میکنیم در حالیکه پیامبر در آخرین روزهای عمرشان برای کل امتشان نگران بودند و عترت و قرآن را به یادگار گذاشتند. حکمتی بی‌پایان که باید به هر دو تمسک کنند.حضرت زهرا به عنوان مادری دلسوز که جانش را فدای دینشان کردنددر روزهای آخر عمرشان وصیتی به تمام فرزندانشان در طول تاریخ کردند که ولایت را تنها نگذارند حضرت علی در آخرین لحظه عمر ، سربند وصیتشان میگویند: اوصیکم بتقوی الله و نظم امورکم.  اینکه منظم و با تقوا باشید والی آخر..  تمام امامان وصیتهایشان حاوی حکمت یک عمر زیستشان در هستی و آنچه که عزیزانشان در روزهای پیش رو نیاز دارند، هست. به نظرم هم اینها نامه های ابدی و وصیتنامه های حقیقی هستند. آدمی که یک عمر زندگی کرده و وقتی می میرد نمی‌تواند مال با خود ببرد آن چیزی که با او دفن می‌شود همین حکمت و تجربه است که باید به عزیزترین کسانش هدیه بدهد.حتی وصیتنامه امام خمینی و شهدا از جمله شهید سلیمانی هم همین است. حاوی توصیه هایی به کل مردم ایران برای سربلندی و عزت هست.اروین یالوم همسر مریلین تصمیم میگیرد همزمان با مرگ او خودکشی کند اما وقتی به این فکر می‌کند که یک عمر به تمام کسانی که عزیزانشان را از دست داده بودند حین روان درمانی توصیه به صبر و بردباری میکرده میگوید نه این کار خیانت به زحمات بیمارانم و آموزشهای خودم میباشد پس علی رغم تنهایی و انزوای کشنده ای که بعد از مرگ مریلین سراغش خواهد آمد از این کار منصرف می‌شود.
        

          شاید روزی که حالم از امروز بهتر بود، مفصل‌تر در مورد این کتاب نوشتم؛ اما فعلا می‌تونم بگم که بحث‌هایی که به بهونه‌ی این کتاب حول محور مرگ، زندگی زیسته و نزیسته کردیم و شبه‌جستارهایی که در موردش تو گروه گیومه نوشتیم، برای من به مراتب تسلی‌بخش‌تر از خود کتاب بودند.


آهان و اینکه به نظرم «مسئله‌ی مرگ و زندگی» تا جایی که تونسته بود دقییییقا خلاف این جمله‌ی معروف عمل کرده بود:
Show, don't tell.
        

          مریلین واروین یالوم روزهای آخر عمرشون رو باز گو میکنن تا اوسط کتاب که با مرگ مریلین همراه هست. 
برا من جای سوال هس؟فردی که ۲۰ یا ۳۰ سالش هش و با خوردن دارویی یا ماده ای اقدام به پایان دادن زندگی خودش  میکنه و اسمش میشه خودکشی و مورد پسند نیست ولی وقتی تو سن ۸۰ یا ۹۰ سالگی فرد خودش بازم با خوردن دارویی یا نوشیدن آن اقدام به پایان دادن زندگی خودش میکنه اسمش خودکشی نمیشه و میشه به هنگام مردن !!چرا؟
چرا ماها فکر میکنیم تا ۹۰ یا ۸۰ دیگه کافیه؟
 خوب شاید یکی همون ۳۰ سال براش کافی باشه!
خوشحال میشم نظراتتون رو بدونم.

        

          روایت دردناکی بود ولی ارزش خوندن داره.
        

          آخرین اثر اروین یالوم مسئله مرگ و زندگی.
یالوم در دنیای روانشناسی و موضوع اگزیستانسیال بسیار شناخته شده‌است.
جایگاه مرگ در زندگی ما کجاست؟ 🤐
این‌بار اروین و همسرش از زندگی خود می‌گویند، روزهای سخت و طاقت‌فرسای بیماری سرطان مریلین. 
چگونه این روزها را می‌گذرانند؟ آیا پایان خوشی منتظر آن‌دو است یا نه؟😶
جمله معروف نیچه :« به هنگام بمیر.» 
اگر به زندگی‌نامه علاقه‌مند هستین می‌تونه کتاب جذابی برای شما باشه.