در پایتخت فراموشی روایت یاخاطره‌نگاری محمد حسین جعفریان، مستند ساز و خبرنگار خِبره‌ی حوزه‌ی افغانستان، درباره ی‌ حضورش در اولین سالگرد ترور احمد شاه مسعود است، کتاب ازروایت های جدا از همی نگاشته شده که ارتباط محتوایی خاصی ندارند ولی توالی زمانی دارند، بر خلاف جانستانِ کابلستانِ رضا امیر خانی و یا حتی شفر به سرزمین آریایی های امیر هاشمی مقدم این اثر یک سفر نامه نیست و حتی اطلاعات خاصی از افغانستان به ما نمیدهد، متاسفانه جعفریان به رغم این که بیش از هرکس دیگری حرف درباه‌ی افغانستان دارد اما آثار مکتوب خیلی کمی در‌ این باره دارد، پایتخت فراموشی یک کتاب متوسط است که نه اطلاعات خیلی خوبی به شما میدهد و نه ریتم جذابی دارد، اما چیزی که باعث می شود تا کتاب ارزش خواندن داشته باشد یگانه و خاص بودن نوشته‌های روایتگر کتاب است، اگر بگوییم رضا دقتی بهترین عکس ها را از قهرمان ملی افغانستان،احمد شاه؛ به جا گذاشت بی گمان بهترین محتوای رسانه‌ای ازاحمد شاه را نیز جعفریان ثبت کرده، با این پیش زمینه و این که جعفریان به عنوان یک مستندساز در افغانستان تا پای مرگ رفته و در بسیاری از اتفاقات بزرگ افغانستان معاصر حضور داشته،کتاب با وجود  ضعف هایش ارزشمند میشود، جعفریان در این سفر مانند یک سلبریتی همه جا در معرض توجه است و به عنوان کارگردانی که فیلمش بار ها از شبکه های افغانستان پخش شدهبه خوبی شناخته شده است،هاطرات کتاب نیز چند دسته است برخی گلایه است از این و آن برخی گریزی زده به تجربیات نویسنده در افغانستان بعضی شرایط افغانستان در آن زمان را بر می شمارد و تعدادی هم به پنجشیر و مراسم بزرگ داشت احمد شاه مسعود مربوط است، اما گل سر سبد خاطرات این کتاب ،خاطره ایست که در آن شعر زیبای محمدحسین جعفریان برای احمد شاه مسعود خوانده می شود، حتی اگر درباره‌ی احمد شاه مسعود هیچ ندانید باز هم تحت تاثیر این شعرزیبا قرار خواهید گرفت.
        

          همین اول باید بنویسم که من دوست دارم راجع به افغانستان بخوانم. علاوه بر این، محمد حسین جعفریان را هم دوست دارم. پس سفرنامه ی جعفریان در مورد افغانستان باید چیز محشری باشد، نه؟ وقتی جانستان کابلستان امیرخانی (که خیلی هم دوستش ندارم) انقدر خوب است، در پایتخت فراموشی جعفریان باید عالی باشد. اما نبود. علت خوب نبودنش، دقیقا خود خود جعفریان است. از بس فقط از خودش تعریف کرده: وقتی در هواپیما می تواند تشخیص بدهد از روی کدام مناطق افغانستان عبور می کنند، کاری که هیچ کدام از افغانی ها نمی توانند... وقتی کلی دوست و رفیق افغانی دارد که همه، ایرانی و افغانی، از آن تعجب می کنند... از مستندی که راجع به احمدشاه مسعود ساخته و چقدر خوب بوده و چقدر همه دوستش دارند... از اینکه احمدشاه مسعود از هیچ جورنالیستی خوشش نمی آمده اما ساعت ها با جعفریان خلوت و صحبت می کرده... از ذکر مداوم این نکته که پایش را در همین افغانستان از دست داده... از چکر در ولایت جنرال ها که چقدر خوب بوده... از شعری که در سالگرد احمدشاه مسعود می خواند و اینکه چقدر خوب بوده و اشک همه را در آورده... از قضاوت مدام همه چیز و همه کس از جمله مجری مراسم و فلان شاعر که یک شعر خوب ندارد و فلان معاند که منطق سرش نمی شود... و از ذکر مداوم این نکته که افخمی نماینده ی مجلس است و چه و چه!
جعفریان صاحب که صفحه ی 155 نوشتی " در این خصوص هر چه از خودم تعریف کنم، کم است"، کم نیست آقا، زیاد هم هست. هر چیزی اندازه ای دارد.
        

          اگر بپرسیم، آشناترین ایرانی، به افغانستانی ها چه کسی است، جوابش بلاشک، محمدحسین جعفریان است
کسی که در افغانستان تا مرز شهادت رفت و جانباز شد.
کسی ک از نزدیک با احمد شاه مسعود رفت و آمد داشت.
کتابش به نظرم شاید کتاب ادبی قوی نباشد، اما از لحاظ بوم شناسی و قوم شناسی خیلی غنی است.
اگر بخواهیم کوتاه اما مفید افغانستان را بشناسیم، خواندن جانستان کابلستان. و در پایتخت فراموشی، کافی‌ست.
        

          نفس شنیدن اینکه یکی مثل جعفریان، سفرنامه‌ای نوشته از سفر مشترک با #بهروز_افخمی به #افغانستان آن هم درست یک سال بعد از #جنگ_افغانستان و کله پا شدن #طالبان، خودش به اندازه کافی غدد بزاقی هر کسی را به ترشح وا می‌دارد. مع‌الاسف اما در همان سی چهل صفحه اول قضیه حسابی می‌خورید توی دیوار و ذوق و هزاران لیتر بزاق ترشح شده هم پخش و پلا می‌شوند اطرافتان. یک جعفریانِ بی‌اعصاب و عجول که نه حال دارد نه حوصله و مدام هم به این و آن می‌پرد. یادداشت‌های روزانه منقح نشده‌ای که زور چپانیده شده‌اند توی کتاب و بیشتر به یادداشت‌های وبلاگی یا روزانه مطبوعاتی شبیهند تا کتاب و همراه با ارجاعات شونصد هزار باره در باب اینکه منِ جعفریان سازنده فیلم کذا درباره مسعود بوده‌ام و هر جای مُلک افغان که رفتم، ملت سر به آستان من ساییدند و الخ! اجمالا دو از پنج.
        

          کتاب نقاط مبهم فراوانی برایم داشت. اینکه به چه دلیل جعفریان اینچنین علاقه‌مند به افغانستان است. اولین بار چرا وارد این کشور شده و خیلی سوالات دیگر. بنظرم نویسنده زمان نامناسبی را برای روایت انتخاب کرده. می‌بایست می‌نشست و سرصبر از اول تعریف می‌کرد. 
روی جلد کتاب نوشته حاشیه‌نویسی بر سفر به افغانستان. گمان می‌کردم با توجه به سابقه نویسنده حداقل با یک سفرنامه حاوی داده‌های فرهنگی،  جامعه‌شناسانه، مردم‌شناسانه از افغانستان روبرو هستم اما در واقع، کتاب گزارشی از یک همایش در خاک افغانستان با جزئیات گاه بی‌اهمیت بود.
        

          این کتاب اولین برخورد من با کشور همسایه مون افغانستان بود و بعد از این کتاب علاقه مند شدم و جانستان کابلستان رو خوندم.
کتاب درباره سفر نویسنده به مراسم بزرگداشت احمد شاه مسعوده. نویسنده مدت طولانی رو توی افغانستان مستند سازی کرده و اونجا جانباز شده برای همین عشق زیادی به افغانستان داره و ذوق زدگیش از این که افغانستانی ها دعوتش کردن توی کتاب خیلی مشهوده. استفاده از گویش افغانستانی توی کتاب خیلی برام شیرین بود. وفتی کتاب رو خوندید یادداشت محمدکاظم کاظمی روی این کتاب رو هم بخونید
        

          خاطرات سفر خبرنگار ایرانی به افغانستان خواندنی است
این کتاب را در کنار جانستان کابلستان بخوانید
        

          فقط همین رو بگم که از تعاریف اقای جعفریان از مستندشون و تکرار این نکته که یکی از دوستای خاص احمدشاه بودن و مستندی ساختن براش که همه تحسینش میکنن و ... واقعا اعصابم خورد شد
انقدر این موضوع رو به انحا مختلف تکرار کردن که باعث شد بعد تموم شدن کتاب فقط این نکته"سیاه" تعریف از خودها تو ذهنم بمونه متاسفانه