یادداشت امیرحسین حسن پور

        در پایتخت فراموشی روایت یاخاطره‌نگاری محمد حسین جعفریان، مستند ساز و خبرنگار خِبره‌ی حوزه‌ی افغانستان، درباره ی‌ حضورش در اولین سالگرد ترور احمد شاه مسعود است، کتاب ازروایت های جدا از همی نگاشته شده که ارتباط محتوایی خاصی ندارند ولی توالی زمانی دارند، بر خلاف جانستانِ کابلستانِ رضا امیر خانی و یا حتی شفر به سرزمین آریایی های امیر هاشمی مقدم این اثر یک سفر نامه نیست و حتی اطلاعات خاصی از افغانستان به ما نمیدهد، متاسفانه جعفریان به رغم این که بیش از هرکس دیگری حرف درباه‌ی افغانستان دارد اما آثار مکتوب خیلی کمی در‌ این باره دارد، پایتخت فراموشی یک کتاب متوسط است که نه اطلاعات خیلی خوبی به شما میدهد و نه ریتم جذابی دارد، اما چیزی که باعث می شود تا کتاب ارزش خواندن داشته باشد یگانه و خاص بودن نوشته‌های روایتگر کتاب است، اگر بگوییم رضا دقتی بهترین عکس ها را از قهرمان ملی افغانستان،احمد شاه؛ به جا گذاشت بی گمان بهترین محتوای رسانه‌ای ازاحمد شاه را نیز جعفریان ثبت کرده، با این پیش زمینه و این که جعفریان به عنوان یک مستندساز در افغانستان تا پای مرگ رفته و در بسیاری از اتفاقات بزرگ افغانستان معاصر حضور داشته،کتاب با وجود  ضعف هایش ارزشمند میشود، جعفریان در این سفر مانند یک سلبریتی همه جا در معرض توجه است و به عنوان کارگردانی که فیلمش بار ها از شبکه های افغانستان پخش شدهبه خوبی شناخته شده است،هاطرات کتاب نیز چند دسته است برخی گلایه است از این و آن برخی گریزی زده به تجربیات نویسنده در افغانستان بعضی شرایط افغانستان در آن زمان را بر می شمارد و تعدادی هم به پنجشیر و مراسم بزرگ داشت احمد شاه مسعود مربوط است، اما گل سر سبد خاطرات این کتاب ،خاطره ایست که در آن شعر زیبای محمدحسین جعفریان برای احمد شاه مسعود خوانده می شود، حتی اگر درباره‌ی احمد شاه مسعود هیچ ندانید باز هم تحت تاثیر این شعرزیبا قرار خواهید گرفت.