یادداشت‌های زهرا قدیانی (101)

            

دریافته‌ام لازمه حیات شایسته، آشتی با مرگ است. اینکه باور کنی چه بهارها که جز نسیمی در خاطری برجای نمی‌گذارند، چه شکوفه‌ها که پای درخت خشک می‌شوند، چه درخت‌ها که به خواب زمستانی می‌روند، چه برج و باروها که ویران می‌شوند، چه عزیزان که راهی سفر دنیای دیگر می‌شوند، چه سلسله‌های شکوهمند که در پس خود نقاطی از اوج و فرود باقی می‌گذارند. 
رسم دنیاست. این همه را ببین و‌ بگذر.
گتسبی نتوانست. دید اما نگذشت. نتوانست بگذارد و بگذرد. گمان می‌کرد همانگونه که خداوند ایوان خود است، خداوند زمان و زمین نیز هست. خواست عشق مرده را زنده کند. نتوانست. خود طعمه مرگ شد.

#یونگی‌دیدن
          

            احساس می‌کردم دارم وصفی از جامعه آرمانی‌ام را می‌خوانم.‌دنیایی که مجبور نیستید بچه‌ها را سردست بگیرید و مثل یک شی نازک‌شکستنی با آنها برخورد کنید. زندگی بعد از بچه‌ها برای پدر  و بویژه مادر تمام نمی‌شود یا دست‌کم به شکلی اضطراری و معوج ادامه نمی‌یابد.  اینگونه نیست که دولت، مردم را به فرزندآوری تشویق و بعد آنها را رها کند. 
          

            باید قفسه‌ای بسازم با عنوان کتاب‌های چهل‌سالگی و این کتاب را در صدرش بگذارم. خودنوشتی از تولستوی، زمانی که جهان را گشته و به دستاوردهای دنیای مردانه دست یافته و حالا دچار بحران معنا شده. 
یونگی بخواهم بگویم تولستوی به میانسالگی رسیده، «خود» را کامل دریافته و حالا در پی «جان» است. به کمک آرکی‌تایپ «جوینده» حرکت می‌کند، سفر می‌کند و عاقبت می‌یابد.

با خواندن اعتراف فهمیدم، لوین در آناکارنینا درواقع خود تولستوی هست.
          

            نمی‌دانم کار کائنات است یا ذهن من تشابه بین کتاب‌ها برقرار می‌کند. بعد از "مادری که کم داشتم" خواستم یک چیز نوستالژیک ساده نوجوانانه بخوانم که باغ مخفی چسبید به دستم.
انگار نویسنده هم قبلا مادری که کم داشتم را خوانده! اینجا هم مادر مثالی و طبیعت به کمک کودک می‌آید تا زخم‌ها را ترمیم کنند. 
ترجمه مهردادیان را نپسندیدم، آنت را ترجمه کرده عمه، درحالیکه به خاله بیشتر می‌خورد. 
فیلم 2020ش را هم دیدم. امروزی‌ترش کرده بودند. مایه‌های ارباب‌رعیتی و نژادپرستانه حذف شده بودند. بعد روانکاوانه تقویت شده بود. باگ‌های پیرنگی کتاب رفع شده بود. جای مادر مثالی، مادرواقعی نشسته بود و مری و کالین عاقبت  رابطه‌شان با مادران درگذشته خود  را ترمیم کردند. و البته روباه و کلاغ و سنجاب کتاب تبدیل شده بودند به یک سگ. احتمالا به این خاطر که با سبک زندگی امروزی همخوانی بیشتری داشته باشد.
          

            نقل است که جامعه معاصر ما از بسیاری جهات شبیه به جامعه روسیه تزاریست. از این جهت می‌تواند برای ما کارکرد آیینه داشته باشد.

پ.ن
جمله‌ایست از داستایفسکی که ما همه از زیر شنل گوگول درآمده‌ایم. 
حالا نمی‌دانم این شنل، همان شنل است یا نه!
          

            نام کتاب در نسخه فارسی: آشتی و آش‌تی  

تصویرگری فوق‌العاده 
داستان با آن تانک‌ها و کامیون‌ها، برای پسربچه‌ها خواستنی 
ایده خلاقانه