اسلید پاسخ می‌دهد:«چی از خاطرات ما ارزشمند‌تره؟ اون‌ها ما رو تعریف می‌کنن و هویتمون رو می‌سازن.»

صبح که بشود همه‌چیز بهتر خواهد شد. روشنی که بازگردد امید هم باز خواهد آمد. یاس توهمی بیش نیست، بازی‌ای است که تاریکی سر ما درمی‌آورد.

بهتر است فرزندان‌مان از کودکی بدانند که خوبی، تلافی نمی‌پذیرد و بدی، توبیخ می‌پذیرد. و با وجود این، احتیاج است که به خوبی، عشق ورزید. و از بدی نفرت داشت و برای این، هیچ توضیح منطقی‌ای امکان‌پذیر نیست.

نمیدانم چطور بدون آنکه حرفی بزند مرا آرام کرده بود،اما او اینکار را کرد. بعضی از آدم ها اطرافشان هاله ای از آرامش دارند و او یکی از آن آدم هاست.

مطمئنا زمان می‌تواند همه ی زخم ها یا دست کم بیشتر زخم هارا التیام ببخشد....:)

تمام آدم هایی را که در زندگی ات دیده ای مجسم کن. تعدادشان خیلی زیاد است. آنها مثل موج می آیند و جلو و عقب می روند. بعضی از موج ها خیلی بزرگترند، چیزهایی را از عمق دریا با خودشان می آورند و همان جا در ساحل رها می کنند؛ میان ذرات ریز ماسه آثاری به جا می گذارند که حتی مدتها بعد از آنکه موج عقب نشینی میکند، نشان می دهد امواج آنجا بوده اند. وقتی اطلس گفت:« دوستت دارم» منظورش همین بود. او می خواست بدانم من بزرگترین موجی بوده ام که او تا به حال با آن برخورد داشته است و من آنقدر چیزها با خود آورده ام که حتی وقتی موج رفت، تاثیراتم همیشه به جا خواهد ماند.

این کاریه که پونزده دقیقه میتونه با یه آدم بکنه. میتونه یه آدم رو نابود کنه. میتونه نجاتش بده.

تا این لحظه خیلی سعی کردم نشکنم. سعی کردم در حضور دیگران خیلی برای خودم دل سوزی نکنم؛ ولی حالا که پیش مادرم نشستم، دلم می خواد بشکنم. دلم می خواد برای یه مدت کوتاه هم شده بی خیال همه چی بشم. می خوام این شرایط رو کنترل کنه، بغلم کنه و بگه همه چی درست می شه. و بعد یه ربع که تو بغلش گریه می کنم، درست همین اتفاق می افته. دیگه برای خودم تلاشی نمی کنم؛ چون دلم می خواد یه نفر دیگه این کارو بکنه.

او واقعا از من جدا نشد، زیرا ما هرگز واقعا باهم نبودیم.

یا عاشق یکدیگر باشید یا بمیرید.

ارزش گذاری هایمان اشتباه است، در نتیجه زندگی هایمان پوچ و بی مفهوم است.

من تورا دوست میدارم حتی اگر ندانم که این عشق،گناه است یا نعمت، همچون سم است یا از عسل شیرین تر اما هرگز از دوست داشتنت دست بر نخواهم داشت.

کسی نیست که نتوان نجاتش داد. این آدمها‌ هستند که از نجات کسی دست می‌کشند.

دوستی معمولا چطوریه؟ _« یعنی با هم بشینید و صحبت کنید. مثل الانِ من و تو. با هم غذا بخورید و افکارتون رو با هم به اشتراک بگذارید. یعنی بدون هیچ احساس عاشقانه ای، با هم وقت بگذرونید، دوستی یعنی این.»

همه‌ش فکر می کنم هر چیز قشنگی یه روز بالاخره از بین می ره.

عشق همان چیزیست که از یک فرد ، انسان و گاهی هیولا میسازد

مردم نمیتونند چیزی که با بقیه فرق داره رو تحمل کنند