انقدر این مجموعه فوق العاده بود که وقتی تموم شد باورم نمیشد  ، نمیدونم چجوری بگم توضیحش سخته ولی انقدر با شخصیت ها و روند داستان خو گرفته بودم که انگار بخشی از اون بودم 🥲اگه میشد واقعا دوست داشتم حافظم پاک بشه تا دوباره این مجموعه رو از اول بخونم و همین حسی رو که وقتی تموم شد تجربه کردم رو دوباره تجربش کنم 😂✨مطمعنم که بار ها دوباره این مجموعه رو از اول می خونم :) 
          

            داستان و ایده فوق‌العاده‌ای بود 
طوری که قرار بود توی هم‌خوانی طی ۱۸ روز این کتاب رو بخونیم اما نتونستم صبر کنم و یک روزه تموم شد.
شاید اواسط کتاب ، روند داستان براتون کند و فرسایشی پیش بره اما نویسنده به خوبی تونسته بود ترس و استرس رو زیر پوست خواننده تزریق کنه ، طوری که حتی تا ثانیه آخر  نمی‌تونید حدس بزنید تهش چی میشه.
          

            موقع خواندن داستان باید صددرصد حواس را به دست نویسنده سپرد تا خط روایی و روایتگر از دست نرود. اگر چنین باشد بی‌نهایت می‌شود با کتاب همراه شد و از توصیف‌های زببایش لذت برد. دیدن یک ماجرا از چند زاویه همیشه برایم جذابیت داشته، شاید برای همین است که دوستش داشتم ..

پ.ن: من کتاب صوتی را دوست داشتم ولی به دلیلی که گفتم، همزمان با نسخه چاپی پیش بردم. یکنواختی صدای گوینده روی همه شخصیت‌ها کمی کار را سخت می‌کند، غیر از این لحن روایتگری خوبی داشتند.
          

            آتش بدون دود نمی شود، جوان بدون گناه!
در دل این جمله کوتاه، کل مغز کتاب نهفته است و داستان در بین این جمله مدام بست پیدا می‌کند و بزرگ‌تر می‌شود...


داستان درمورد قبایل ترکمنی است
در جلد اول به دو قبیله‌ی
یموت و گوکلان پرداخته شده

یموت فرزندان سه برادر: چونی، قجق و شرف الدین هست (ماجرا، ماجرای نوادگان چونی است)
قبلیه‌ی یموت در ایری بوغوز ساکن هستند..
عراز از نوادگان چونی بوده و به او لقب یازی اوجا داده اند ..
یازی اوجا (از بزرگان قبیله) سه پسر به نام های: گالان، تلی و کرم داشته است!

در طرف دیگر صحرا 
قبلیه‌ی گوکلان را داریم
گروه دیگر، فرزندان مردی به نام قراخان بوده‌اند..
مردی سوار بر اسب روزی به کمکشان آمده و به افتخار آن مرد نام قبیله‌شان را گوکلان می‌گذارند. (تقریبا یعنی مردی که سوار اسب آمد)
گومیشان مرکز قبلیه‌ی گوکلان بوده..
بیوک اوچی بزرگ قبیله‌ی گوکلان، ۴ فرزند به نام های: یت میش، قاباغ ، آیدین و یک دختر به نام سولماز داشته است..

« گوکلان به یموت دختر نمی‌دهد و از یموت دختر نمی‌آورد، هنوز هم.» 
دشمنی میان این دو قبیله از سال‌ها قبل آغاز شده است و در طول سال‌ها دایره ارتباطشان با یکدیگر را حسابی تنگ کرده است..
جنگ اول بر سر آب بود!
جنگ آخر بر سر گندم..
ولی در تمامی این سال‌ها جنگ اصلی بر سر، کینه ،خودخواهی و غرور بود!

داستان فوق العاده است!
نادرخان زیبا نوشته، از ته قلب نوشته و اثرش بر جان خواننده می‌نشیند :))

از شاعرانه و زیبا بودن قلم نادرخان که بگذریم
من مشکل اساسی با گالان و سولماز دارم!

گالان اوجا: پسری اهل قومِ یموت است که جنگاوری و شجاعتش زبان‌زد خاص و عام است. انسانی خودپسند که تنها بر باور‌های خود معتقد است. 
مغرور و سنگ‌دل جلوه می‌کند اما زمانی که زبانِ شاعری به سراغش می‌آید دلی نرم و نازک دارد. کینه، دشمنی، کشت و کشتار به خواستِ خود در دلش ریشه نزده!
 از کودکی او را با این افکار و عقاید پرورش داده‌اند.
گالان تمامی این‌ها بود
ولی به راستی، قهرمان نبود!
چرا از او به عنوان قهرمان یاد می‌کنند؟
قهرمان کسی است که فقط در جنگ موفقیت به دست آورده؟
یا قهرمان کسی است که دو قبیله را نابود می‌کند؟

گالان به کنار، سولماز اصلاااا قابل درک نبود!
گالان از کودکی با رویای بدست آوردن دریا بزرگ شده، سولماز چی؟
 چجوری تونستی انقد بی رحم باشی دختر :(((

شخصیت محبوبم در این فصل بویان میش بود ^_^ 
 یت میش رو هم دوست داشتم البته :((( 

《 قلب خاک خوبی دارد.
هر دانه که در آن بکاری،از هر جنس،از همان جنس،صدها دانه برداشت میکنی..》
          

            خیلی داستان گیرا و زیبایی داشت 😍
و این که برای من داستان ناب بود ؛ مدلش کتاب رو توی رمانهای دیگه نخونده بودم 😊 
ترکیبی از احساس های عشق و انتقام و خیانت و تنهایی  
و یه نکته جالب این بود که داستان از زبان خدمتکار خونه بود ؛ یعنی آخرش هم  احساسات واقعی شخصیت‌ها مشخص نیست 😅

من پیشنهاد میدم خوندن این کتاب رو  👍🏻

          

            کتاب پر از جملات فیلسوفانه طور بود که خب من خیلی باهاشون ارتباط نگرفتم 
اما داستان زندگی ؛ یه روایت جذاب بود از یه زندگی پدر پسری ؛ دوستش داشتم و باهاشون ارتباط گرفتم 🙂
از اون کتابهاییه که ارزش خوندن داره از نظر من 😊