ما با ۲ شخصیت مواجه ایم  که هر کدام 
شور و شوقی برای زندگی ندارند.
زاگرو بخاطر معلولیت با سرمایه بلند خود نمی تواند زندگی کند
و
مرسو که پول چندانی ندارد اما زمان استفاده از پول را دارد.
مرسو  با وجود کسب پول زیاد حتی هتل ۱۸ کرونی را به ۳۰ کرونی ترجیح میدهد.
شخصی که طبیعی میمیرد
شخصی که عمدی میمیرد
به امید پیدا کردن خوشبختی...

          

            علارغم نکاتی مثبتی که درکتاب بود
از جمله چقدر رسانه ها تصورات ملتهای خودشون رو از دیگر ملتها و فرهنگ ها تغییر میدهند
و این وظیفه ی ماست تلاش کنیم این تصورات رو از بین ببریم و باخم متحد و صلح باشیم
اما کتاب به مخاطب چندان ولااا روی به سمت اصلاح و کمک به همدیگه رو نمیده
باتوجه به مصاحبه خود نویسنده مبتنی بر خاطرات کودکی و بازی معروف بحث و استدلال قطعا این اتفاق در روند شخصیتی ایشون تاثیر گذاشته است...
ما با شخصیتهایی همانند ابراهیم هادی روبه رو میشویم که اصلا هدف و سبک زندگی ایشون برنده شدن و مدام گارد دفاعی گرفتن و جواب دادن نبودند...
این مردان بزرگ با تاثیر گذاری رفتاری مخاطب رو به صورت تجربی به سمت مسیر هدایت میکردند و اونجا مخاطب میتونه مفاهیم خودش رو دنبال کنه ....
من فک می‌کنم ایشون در رابطه با شخصیت امبرژوا فقط به این روند صحیح عمل کردند با دیگر همکلاسی های خود مدام به صورت مناظره و جدال...
برای نمونه(اونجایی که ریاض درخواست هدیه گرفتن مفاتیح الجنان رو از نیلوفر داره اما امتناع میکنه و اونو به اینترنت رجوع میده تاثیر رفتاری خشک چندان شاهکار نیست چرا که همون دینی که ایشون مدافع در فرانسه بوده موسس اون(پیامبر) ابتدا به اخلاق معروف بود نه استدلال!!!!!
          

            الا روبینشتاین و عزیز زاهار
شمس تبریزی و جلال الدین رومی
ما با ۲ نوع پشیمانی رو به رو هستیم
در پایان بعد نرگ عزیز الا پشیمانی ریزی از خود نشان میدهد که
 خانواده خود را نابود کرد و تمایل به برگشت دارد اگه دقت شود!
اما مولانا پشیمان است که کاش زودتر خانواده و نسب را رها میکرد تا بیشتر شمس را دربابد 

فردی که پشیمان است..
و فردی که پشیمان است..
 در دفتر سوم مثنوی آمده است:

سنگ را گویی که زر شو بیهده ست 
مس را گویی که زر شو راهست
ریگ را گویی که گِل شو عاجز است
خاک را گویی که گِل شو جایز است



          

            داستان و ایده فوق‌العاده‌ای بود 
طوری که قرار بود توی هم‌خوانی طی ۱۸ روز این کتاب رو بخونیم اما نتونستم صبر کنم و یک روزه تموم شد.
شاید اواسط کتاب ، روند داستان براتون کند و فرسایشی پیش بره اما نویسنده به خوبی تونسته بود ترس و استرس رو زیر پوست خواننده تزریق کنه ، طوری که حتی تا ثانیه آخر  نمی‌تونید حدس بزنید تهش چی میشه.