چه قدر زن های قصه های پیرزاد بدبختن!
سخت درگیر روزمرگی و شکست تو رابطه ها و رد شدن از معیارهای زن ایده آل نویسنده و افتادن به ورطه بدبختی
انگار آرمان هاشون همه محصور تو یه چارچوبه
دوست داشتم برم تو قصه هاش از قدم یازدهم برا زن های قصه های پیرزاد بگم
        

                
قصه خیلی پر کشش نبود ولی دل من کشید برم تا تهش
از نوجوون رهای تو کتاب خوشم اومد. از صداقت تک تک کلمات نوجوان کتاب بی رودرواسی
توصیفاتش رو دوست داشتم بامزه و دوست داشتنی بود.

ولی بیش از همه دلبری آقای همسایه دلم رو برد
امشب دوست دارم فقط به آقای همسایه فک کنم
و به خونه ی پدری آقای همسایه 
به همسایگی
به همسایه شدن
در جوار بودن
به شریک شدن تو نون و نمک همدیگه..
امشب می‌خوام به آقای همسایه خودمون فک کنم.
آقای همسایه چه قد برکت ریخت تو زندگی ما از روز اول همسایگی ولی دلم میخواد مثل افسانه دوباره عاشق آقای همسایه مون بشم...
 از اول تا آخرش حس ایستادن زیر دوش آب گرم داشتم تو پاییز و بعد بیای بیرون بری کنار کرسی بشینی در جوار خانواده چای بزنی و یهو اذان بدن و کتاب تمام بشه...
        

                
آخرش یه کار بانکی مجبورم کرد مسیری که هر روز سواره یا از یه خیابون دیگه می رفتم، این بار پیاده برم و درست از جلو مکتب نرجس رد بشم. چند دقیقه بی اعتنا به بارون واستم نگاهش کنم و بعد از کوچه رو به روییش که به اسم موسس مکتب یعنی بانو طاهاییه، تندی بدونم که زودتر برسم.
راستش همه تصاویرم از بانو فاطمه(اشرف) سید خاموشی معروف به بانو طاهایی درست مثل عبورم از کوچه همنامش همین قدر تند و سرسرکی بود. تهش تصویر یه بانوی سن و سال دار حوزوی که رویش را قرص چسبیده!

تا این که ظهر همان روز ابر و باد و بارون اینا دست به دست هم دادن و من مجبور شدم برا کاری این کتاب رو بخونم.
 شروع می کنم به خواندن. حالا یکی یکی داره ساختمونی که ساخته بودم تو ذهنم ازین تیپ آدم ها فرو می ریزه.
سکانس اول کتاب در حوالی سال چهل و تقلای زنی که تلاش می کنه وارد حوزه علمیه مردونه بشه 
الله اکبر! اون زمان یک زن اون فضا!
وادارم می کنه برم جلوتر
سکانس بعدی زنی که کنار پنجره نشسته و درختای بی بار و برگ زمستون مثل الان که درون خودشون کلی ظرفیت دارن یه تکون اساسی به روحش میده.جوری که جسمش رو برا بزرگ ترین کارا بسیج می کنه

یهو لیلا زن همسایه، قرتی روزگار که مدام دغدغه اش رنگ مو و فرم فلان لباس بوده، میشه پامنبری زنی که تو اوج اختناق پهلوی مدرسه زنونه میسازه!

ینی اینجا چه قدر زدم تو سر خودم که یکی تو اون تاریکی و سیاهی مشعل هدایت روشن می کنه این همه آدم رو هم زیر نور میاره. ما زیر سایه حکومت اسلامی انقد تنبل و غر غرو و کم کار و بهانه گیر ...چررررررا و گریبان چاک دادن 

مدرسه که پر از اتفاقات ریز و درشته. از درگیری با ساواک پیرو فعاالیت های انقلابی مکتب تا برخورد با کمونیست ها تا ورود بهایی ها و خارجی ها و...همه اینا که به سرانگشتان یه زن خوش پوش خوش بوی خوش صحبت می چرخه و تک تک مواقع مرتفع میشه.
استاد صبوحی تو تدبر سوره کوثر از امام خمینی به عنوان مصداق کوثر نام برد.
می گفت کوثر بودن به داشتن ملک و املاک و فرزند دختر یا پسر یا چند تاش یا فلان عنوان خانوادگی و... نیست.کوثر بودن به میزان راهی که تو باز می کنی و از طریقش باعث  گسترش نور میشی. حتی وقتی نباشی. درست مثل گریه های زنی از مالزی که با دیدن عکس امام و راه امام اسلام میاره. کسی که خودش تو دنیا نیست ولی داره هنوز انسان زنده می کنه.
بانو طاهایی هم من رو یاد مصداق کوثر انداخت.

روح امام انقلاب و بانو طاهایی شاد و قرین رحمت تو این ایام الله


پ_ن: کتاب کمتر از بانو بود. خیلی کمتر. خیلی دوست داشتم بیشتر و جزیی تر بدونم. 
ولی خب شاید دست نویسنده از تحقیق خالی بوده و اگر تخیل رو راه مینداخته بیش ازین از چارچوب در می رفته.
همین هم غنیمتی بود. قلم هم روان و خوب بود و همراهت می کرد.
        

                 عموما کارهای اطراف رو دوست دارم و تقریبا سعی می کنم همشونو بخونم
این یکی هم جالب بود. سفرنامه نویسنده به بعضی شهرهای ایران و کشورهایی مثل افغانستان و روسیه و فرانسه و ترکیه و... 

جالبیش برام خلاف عموم سفرنامه ها، این خود درگیری نویسنده با خودش در سفر بود.
یعنی تو سفر ظاهری که داشت دنبال می کرد مدام مشغول سفر  درون خودش بود، به هر جغرافیایی که قدم می‌ذاشت.
یه جور میشه گفت بیشتر از سفرنامه نگاری سفرْفکری کرده!
        

                خلاف تبلیغات گسترده ای که برای این کتاب شد، کتابی نیست که نثرش مناسب عموم مردم باشه.
خصوصا که به صورت بریده سخنرانی هست و جاهایی گنگ و حتی باعث انتقال نادرست مفهوم میشه
        

                «...معمولا وقتی بارونیه آدم چترشو باز می کنه. اما گاهی کلی آدم دست به دست هم میدن تا ببندنش. دیگه چیزی نمونده. چتر من داشت بسته می شد. این بار وقتی چترمو بستم، همین طوری بسته نگهش می دارم. چون بودن زیر نور خورشید رو خیلی دوست دارم...»

تو تمام لحظات کتاب فکر کردم چه قدر چترهای بسته دارم که نمیذارن از درخشش آفتاب استفاده کنم و وقت بستنشونه... و چه قدر می تونم یه سهم کوچولو تو بستن چترهای باز بقیه داشته باشم و فقط به جمله ی نگران نباش، نباید بهش فک کنی و مهم نیست، اکتفا نکنم....
کتاب نوجوان بود ولی قد حرفاش خوراک آدم بزرگا بود
        

                من اسمشو میذارم کتاب وحدت!
سفرنامه ای که جنسش با همه ی سفرنامه های معمول فرق داره چون حرف های جدی و عمیقی برای گفتن داره حرف های جهان وطنی.

آقای رضوی واقعا سرباز حضرت روح الله است. آدمی که زن و بچه رو میزنه زیر بغل کاملا مردمی و بدون یه قروون کمک از نهادهای رسمی کشور با پرچم کشور ایران، سری به همه ی مسلمانان دنیا می زنه از کشمیر تا کاراکاس از مصر تا روستاهای دورافتاده ی هند از نوار غزه تا قلب روهینگیا و عربستان ...
با همه سر صحبت را باز می کنه به تفاوت هر رنگ و زبان با کلیدواژه ی وحدت!

حرفش توی یکی از دیدارهایش با دانشجویانی در یکی از روستاهای کشمیر خیلی به دلم نشست. به یه عالم اهل سنتی گفت:« امام خمینی دو گانه ی شیعه و سنی رو به هم زد و استضعاف و استکبار رو جایگزینش کرد.» دوگانه ای که حتی لاییک ها رو هم پای مبارزه با اسراییل و آمریکا جمع می کنه تو اولین ماجرای این کتاب ینی کشتی کمک صلح به غزه!

اگه همه ی مسلمین جهان دور همین کلید واژه ی درخشان امام جمع می شدن تا کوبیدن بر طبل اختلاف شیعه و سنی، اون وقت دیگه کسی حق نداشت این چنین به مسلمین در گوشه گوشه ی جهان از میانمار تا هند و غزه و...بتازه و تا حالا شاید تمدن نوین اسلامی هم شکل گرفته بود....

خوندن این کتاب رو به همه ی کسانی که دیپلماسی تو ذهنشون در وزارت خارجه خلاصه شده و انقلاب را در چارچوپ مرزهای ایران خلاصه می بینن، توصیه می کنم. ایضا کسانی که وحدت را امر تاکتیکی می پندارن
نمونه ی تمیز دیپلماسی فردی خارج از شیوه های رسمی. 
پر از نشانه های حضور انقلاب خمینی در سرتاسر جهان حتی جاهایی که نان هم به زور برای خوردن پیدا میشه، چه رسد به نام یک انقلاب و آرمان هاش اما در کمال ناباوری می بینید خط انقلاب تا کجاها آنتن داده
        

                این روزها دارم کتاب "آیینه‌تمام‌نما" از آیت‌الله حائری شیرازی رو می‌خونم. قطره‌قطره می‌خونم‌ که تموم نشه. 
توی این کتاب درباره فلسفه صد لعن و سلام مطالبی خوندم👇

#عاشورا، فرصت فکر کردن است.
چرا صدبار لعن را تکرار می‌کنید⁉️
برای اینکه دست‌کم به آن فکر کنیم و بیندیشیم.
چرا صدبار سلام می‌کنیم⁉️
برای اینکه شاید یکی‌اش از روی #فکر گفته شود.
چرا در مسجد جمکران صدبار "ایاک بعبد و ایاک نستعین" می‌گوییم⁉️
یعنی اینجا را بکاوید. مساله‌ی شما اینجاست.
چرا در زیارت عاشورا باید صدبار به اهل نماز و اهل قبله نفرین کنید⁉️
برای اینکه #نماز را بشناسید.
نماز بی‌فکر همین بدبختی‌ها را می‌آورد.
اشقیای کربلا همه چیز داشتند، ولی عقل نداشتند.
همه کار می‌کردند، ولی فکر نمی‌کردند.
آنها حتی گریه هم داشتند.
امامان از شما گریه می‌خواهند، اما از روی فکر.

در زیارت عاشورا سلام به حسین‌ابن‌علی (ع) بعد از صد لعن به دشمنان او وارد شده است.
تقدم #لعن بر #سلام، تقدمی اتفاقی و تفننی در عبارت نیست.
بلکه یک تقدم استراتژیک، اساسی و رکنی است.

امام خمینی نیز چون تکیه بر کفر به طاغوت داشت، ایمان بالله‌اش، ایمان بالله مستقیم است. همان وضعیتی که در ابراهیم ع و سیدالشهداء ع و آموزشهای آنها بود.

هر چه فرد در اخلاقیات و علم و کارهای دیگر فوق العادگی داشته باشد، باید اول دید که او در کفر به طاغوت در چه حدی است و به کجا رسیده.

#نه‌به‌غرب‌زدگی
#نه‌به‌اسلام‌آمریکایی