خب همون طور که می‌دونم من اولین کسی هستم که بعد از چاپ، این کتاب رو در بهخوان می‌خونه. من دوستش داشتم چون به میزان وقتی که از آدم می‌گرفت حس و تجربه‌اش می‌ارزید. جزئیات سفر برام خیلی جذاب بود.عکس‌ها هم همین‌طور.
 همین الان فرض کنید یه توک پا می‌خواید برید پاریس نمایشگاه سال ۱۹۰۰ اما نه ماشینی وجود داره و نه اتوبانی و نه هواپیمایی. به نظرتون در زمان مظفر الدین شاه از چه مسیری این راه رو می‌رفتن؟ با چی ‌می‌رفتن؟ چطوری می‌گفتن رسیدیم؟ پول کم می‌آوردن چه می‌کردن؟ دلتنگ می‌شدن چی؟ جذاب نیست دونستن اینا؟ برای من جذابه.
ممنونم اطراف.
          

            برای خواندن، سرعت معینی وجود ندارد، بلکه خواندن با سرعت‌های متفاوت و دانستن اینکه چه سرعتی مناسب چه وقتی است، هدف نهایی است. خواندن بسیار سریع موفقیت‌آمیز نیست. تنها زمانی سریع‌خوانی بسیار مفید است که مطلبی را که می‌خوانید، ارزش خواندن نداشته باشد. قاعده بهتر این است که بگوییم: خواننده نباید کتاب را از آنچه که باید، و سریع‌تر از درک و کسب رضایت خاطر خود بخواند.

– چگونه کتاب بخوانیم ؛ مارتیمر جی. آدلر و چارلز لینکلن ون دورن
          

            اجازه نده آتش درونت ذره‌ ذره در مردابِ ناامیدکنندهٔ زمزمه‌هایی که به تو می‌گویند "هنوز نه" یا "اصلاً ممکن نیست" خاموش شود. 
اجازه نده قهرمان درونت به خاطر سرخوردگی از زندگی‌ای که سزاوارش بودی و هرگز به آن نرسیدی، تباه شود. دنیایی را که آرزویش را داری، می‌توانی برنده شوی. آن دنیا وجود دارد. واقعی است. ممکن است. مال تو است.
-باشگاه پنج صبحی‌ها رابین شارما
          

            فال : اگر فقط به عیب های خود نور بتابانید خوبی ها و کمالاتتان را کمرنگ کردید
 همه ما پر از عیب و نقصیم‌ هر کدوممون صدها عیب داریم این عیب ها مثل سوراخ های ریز تو کل پوست ما پخش و همونطور که تو فال گفت گاهی اوقات ما بیش از حد به عیب هامون نور میتابیم اما بعضی آدم ها هستن که سعی میکنن با تابوندن نور به عیب های دیگران عیب های اونارو برجسته کنند تا عیب های خودشون به چشم نیاد