برای من کتاب دل‌نچسبی بود. 
نمی‌دونم داستان منطق نداشت یا من پیداش نکردم.
منتظر دوشنبه‌ام که حرف‌های بقیه رو درباره‌ش بشنوم.
        

          صفحه بیست‌وسه هستم و چقدر توصیف‌ نویسنده از طبیعت ظریف و رنگین و قشنگه. احساس می‌کنم دارم شعر منوچهری می‌خونم
        

          فصل اول از همه وحشتناک‌تر بود...
بعد بهتر‌ شد، شاید هم من کم‌کم به فضاش عادت کردم...

به قول مترجم در یادداشت اول کتاب «ما با داستانی دیستوپیایی طرفیم» یک روستای عجیب که روی رودخانه بنا شده، مردمانش گوشت اسب می‌خورند، در حلق افراد رو به موت سیمان می‌ریزند و جنازه‌ها رو توی درخت دفن می‌کنند... و نویسنده هم تمام این‌ها رو با جزئیات کامل برامون تصویر می‌کنه :))))

اواسط خواندن کتاب‌ که بودم، یک‌شب به دوست عزیزی گفتم که اگر فلان کار رو نکنی مغزت کپک می‌زنه.
گفتم «شب تا صبح کپک‌ها می‌مونه تو کله‌ت 
شاید کرم هم بذاره... یا عنکبوت...»
و اونجا بود که فهمیدم کتاب کاملا تاثیر خودشو روی مغزم گذاشته :))))

در نهایت کتابی نیست که به هرکسی و در هر شرایطی پیشنهادش بدم. اما از شرکت در چالش اخیر بهخوان و خوندن و تجربه‌ی این فضا ناراضی نیستم.
        

          این یعنی ادبیات. اگر بخواهیم وجه تمایزی قائل بشویم به این‌چنین اثری اصالت وجودی ادبیات مدرن می‌گویند هرچند که ترجمه‌ای ناپخته باعث کاهش فهم ارزش این اثر خواهد شد اما هرچه پیشتر بروی به ظرافت و هوشمندی و صدالبته هنر نویسنده بیش از پیش پی خواهی برد، این‌چنین اثری با این حد از پختگی در تفکر و کلام از ضروریات ادبیات ماست که به شدت از آن فاصله داریم. برای خواندن هر اثر که در چنین دنیایی به سر می‌برند به تجربه‌ در خواندن و پختگی در شیوه‌ی نگرش به ادبیات نیاز است چرا که نویسنده در این‌چنین آثاری تمام تلاشش را صرف ایجاد شوق اندیشیدن در خواننده کرده چرا که معتقد است که ادبیات، راهی‌ست برای ساخت واقعیت اجتماعی شرافتمند و انسانی، اگر از چنین آثاری چیزی دریافت نشد خواننده باید بیش از پیش سعی در فهم و درک خویش و دنیای اطراف‌ش کند 
        

          بالاخره تمام شد. یک کتاب ورزیده‌ی زجرآور. 
منطق و اتفاقات کتاب آنقدر متناسب بودند که با همه‌ی غریب بودنشان برای من باورپذیر مینمودند. خانم نویسنده، همه‌ی ادراک روانی خود را تبدیل به قصه‌ی آن دهکده کرده ، داستان انسان و فرارش از حقیقت و انسانیت و میلش به تاریکی و خفه کردن را به دردناک‌ترین شکل روایت کرده. 
        

          این اولین بار بود که کتابی که خیلی تبلیغ میشه و ترند شده رو خوندم و پشیمون نشدم .از خوندنش لذت نمی‌برید ولی خیلی روی روح و روان اثر میذاره،مثل اینکه یه خواب عجیب و وحشتناک ببینی و تا چند وقت فکرت درگیرش باشه،همون حس دقیقا!
        

          مرگ به وقت بهار یک اثر دیستوپیایی که کاملا میشد الگوی فکری نویسنده رو از روند سیر داستان پیش بینی کرد در مقابل اثاری که در ژانر ویرانه شهر ها مطالعه کردم این اثر جزو دسته ی ضعیف قرار می گرفت پرش ذهنی نویسنده کاملا در ساختار داستان ملموس و اثر بخشی اون رو بسیار کم کرده بود به هر حال خواندنش خالی از لطف نیست اما هیچ المان جدیدی ندارد.
        

          چرا کتاب «مرگ به وقت بهار» رو برای اولین کمپین هیما انتخاب کردیم؟

این کتاب، اثری دیستوپیایی و سیاسی از ادبیات اسپانیاست.
در کتاب «مرگ به وقت بهار» شباهت میان جهان برساختهٔ نویسنده با جهان واقعی ما ملموس است و همین علت چاپ کتاب را پس از مرگ نویسنده توجیه می‌کند.
این کتاب قرار نیست به هیچ‌ وجه از ذهنتان پاک ‌شود.

ما در این کتاب با جهانی بی‌زمان و بی‌مکان طرفیم و این جهان رو از دیدگان مردی می‌بینیم که توی روستایی که روی یک رودخونه بنا شده، متولد شده، جامعه‌ای عقب‌مانده، بدوی، عاری از اخلاقیات انسانی و غرق در تباهی و خرافه‌ که نفوذ به اون‌جا و اصلاحش، عملاً غیرممکنه و تنها راه گریز از اونجا، مرگه!

در این کتاب به مفاهیم عمیقی مانند «شور زندگی» و «مرگ» پرداخته شده و ارزش خوانده شدن را دارد.

درنهایت باید بگم که با ۱۹۸۴ و فارنهایت ۴۵۱ اصلاً قابل مقایسه نیست و در سطح پایین‌تری قرار می‌گیره اما کتاب سیاسی-پادآرمانشهری خوبیه.
اگه بخوام توی چندتا کلمه توصیفش کنم باید بگم که یه شاهکار مزخرفه!

توی صفحه‌ی اینستاگرامم بیشتر درموردش صحبت کردم.
        

          خلاصه موضوعی کتاب همه جا هست الان دیگه و ترجیح می‌دم تکرارش نکنم. درمورد داستان و فضاش هم مقدمه مترجم به حد کفایت توضیح داده و پیشنهاد می‌کنم اگه دوست دارین درمورد فضاش بیشتر بدونید اون رو بخونید که بفهمید تحت چه شرایطی این کتاب نوشته شده و چه رمز و رازهایی توی این کتاب پنهان شده. (گرچه من بعد از خوندن کتاب و مقدمه هم نفهمیدم که چی هستن این رازها!) من فقط حس و احوالات شخصی خودم نسبت به کتاب رو خواهم نوشت:
دوستش نداشتم. شبیه یه کابوس طولانی بود. بدون آغاز. بدون پایان. درهم برهم و پر از حس انزجار. اون‌هایی که از شاهکار بودنش می‌گن رو می‌فهمم. ولی خب باهاشون چندان موافق و همدل نیستم. شاید من نفهمیدم کتاب رو. (و چقدر احتیاج دارم شماهایی که خوندینش بیاین برام تعریف کنین و توضیح بدین و با هم حرف بزنیم.) چندان درکش نکردم و نمادهاش رو هم متوجه نشدم. اما به طور عادی این چیزی نیست که منو اذیت کنه. داستان‌های آمریکای لاتین و رئالیسم جادویی کم نخوندم؛ اما این کتاب رو هیچ جا نمی‌تونم جا بدم. شاید اگه زمان بگذره حس متفاوتی بهش داشته باشم.
پ.ن: خوشحالم که تو این سه چهار روز پایانی چالش تونستم کتاب رو شروع و تموم کنم. :))
        

          بنظر به این کتاب اونقدر پرداخته شده که لازم به توضیح بیشتر داستان نباشه.
یک اثر دیستوپیایی اما نه چندان قوی ( از لحاظ نتیجه)
کتاب دو بعد داره :
بعد اول یک روستایی که روی یک رودخانه بنا شده و رسم و رسومات و آدم‌های عجیب و غریبش!
و بعد دوم جنبه‌های روانشناختی و  هدف نویسنده که محکومیت حکومت‌های توتالیتر بوده!
.
کسانی که این کتاب رو خوندن دو دسته میشن!
یا عاشقش هستن و شاهکار میخونن، با بی معنی و مفهوم و گنگ!
باید گفت این کتاب چیزی میان این‌هاست.
- مخاطبش عام نیست و کسی که مطالعه توی زمینه‌های مربوط بهش - یا کتابهای دیستوپیایی دیگرـ نداشته ممکنه درک درستی از چیزی که نویسنده میخواد بگه نداشته باشه.
- بعد از اون جنبه تبلیغاتی کتاب بود که کتاب رو بالا آورد و اونقدر پرداخت تا در ذهن همه یک اثر شاهکار و رده بالا حساب بشه.
قطعا کسی که به این موضوعات علاقه‌مند هست سراغ این کتاب و امثالش میره اما  کتاب سطح پایین تری نسبت به کتابهای مشهورتر داره.
        

          مرگ به‌وقت بهار، روایت مردمان دهکده­‌ای است با آیین­‌های عجیب و منحصربه­‌فرد. جایی که مردمش، هر بهار تمام خانه­‌هارا به رنگ صورتی درمی­‌آورند و زمستان هر سال، با بارش باران، آن رنگ شسته شده و از بین می­‌رود. از آنجایی که دهکده برروی رودخانه بنا شده، باید هر ساله مردی داوطلب شود تا به رودخانه رفته و از زیر دهکده عبور کند تا با این کارش نشان دهد که هیچ سنگی جابجا نشده و آب قرار نیست دهکده را ببرد. وقتی شخصی درحال مرگ است و دارد نفس­‌های آخرش را می­‌کشد، برای اینکه روحش از بدنش پرواز نکند، درون بدنش را پر از سیمان می­‌کنند و جسدش را درون درخت می­‌گذارند. این­‌ها همه بخشی از سنت­‌های دیرینه­‌ای است که مردم جامعه کورکورانه و بدون فکر به آن­ها پایبندند و هیچ­کس به این آداب و رسوم اعتراض نمی­‌کند. داستان از زبان پسربچه چهارده ساله­‌ای روایت می­‌شود که در مرکز این اتفاقات قرار دارد و درتلاش است که به این رسومات پایان دهد. این کتاب که به سبک رئالیسم جادویی نوشته شده، حاصل بیست سال تلاش نویسنده بوده و از آنجایی که در زمان مرگش، هنوز از پایان­‌بندی آن راضی نبوده و دو سال بعد از مرگش به همان شکل به چاپ رسیده، برخی معتقدند که مرگ به­‌وقت بهار، ناتمام است. همچنین، برخی معتقدند از آنجایی که رودوردا در دوران دیکتاتوری ژنرال فرانکو می­‌زیسته، قصد داشته در این رمان پادآرمانشهری، شرایط حکومت­‌های کنترلگر را به­‌تصویر کشد.
        

          هیچ چیز جدیدی نداشت و خیلی معمولی بود فقط چندتا جمله خفن   که بیشتر دوستان بخش‌هایی  رو بریده بریده منتشر کردن که همه توی اینستا و کانل تلگلرامشون هست در این ژانر کتابهای خیلی بهتر هم هست. نخوندین چیزی رو از دست ندادین .
        

          به نام او

وقتی را که برای خواندن این کتاب گذاشتم‌ به‌واقع  هدر دادم.
حالا شما تصور کن نویسنده ۳۰ سال عمرش را صرف نوشتن و اصلاح کردن آن کرده بود.
        

          اگر ناراحت هستید توصیه میکنم این کتاب رو نخونید
کتاب شوکه کننده ای بود 
چیزی که برای من جذابه اسم این کتاب هست بهار که نماد زندگی هست و تولد دوباره و با مرگ یه تضاد جالبی داره
و بهترین توصیفی که میتونم در‌مورد این کتاب بگم همین شوکه کننده بودنش هست
و من پیشنهاد میکنم که بخونید🤍
        

          دوستان بلاگری که کتابها رو ترند میکنن خودشون طوری متن میذارن که راه فرار در آینده داشته باشن.اعتبار بسختی حاصل میشه.برای خرید کتابهای کمتر شناخته و پرداخته شده که به یکباره چند بلاگر باعث میشن ترند شه,احتیاط بیشتری بخرج بدید به دو دلیل.یک احترام به وقتتون و دو بالا نرفتن این افراد به وسیله سواستفاده از اعتماد شما.هرکسی رسیده اسم بلاگر گذاشته روی خودش