داستان مردی که میخواهد با اداره کردن کافه ای، مهریه زنش را بپردازد و به آرامش برسد.
        

          اگر می‌خواهی کسی را بشناسی  کافیست دست‌هایش را نگاه کنی. دست‌ها همه چیز را درباره‌ی اون به تو خواهند گفت...
و وای از اون تیکه ی کبوترش....


        

          در مورد این کتاب کلا نظرات رو به دو بخش تقسیم می شه نظراتی که قبل از انتخابات 88 داده شده و نظراتی که بعد از حوادث سال 88 داده اونهم به دلیل اظهارات نویسنده در مورد یکی از کاندیداها، اما خوشبختانه من این کتاب بدون هیچ پیش زمینه ای مطالعه کردم، این کتاب بیشتر شبیه وبلاگ های قدیمی وبلاگستان قدیمی فارسی که چکیده افکار نویسندگانشان بود و نه جنگ روزانه برای جذب خوانندگان به تبلیغات رنگارنگ همه جانبه رو صفحه وبلاگشان ، من خودم بخش های ابتدایی کتاب را بیشتر دوست داشتم فکر می کنم بخش هایی انتهایی بیشتر شبیه انشاهایی که در دوران مدرسه می نوشتیم و در آخر فقط برای اینکه صفحه را پر کنیم کلمات را بزرگ می نوشتیم اینگونه بود. کتاب، داستان نه اما روایت اپیزودیک زندگی کافی¬من کافه پیانو است روان بودن کلمات شما را درگیر می کند کاهی خواهید خندید گاهی عصبی خواهید شد و گاهی به فکر فرو خواهید رفت. این کتاب ارزش یک بار خواندن را دارد اما از آن دسته کتابهایی نبود که آرزو کرده باشم کاش خودم نوشته بودم.
... می خواهم بگویم طوری ست که آدم دلش به حال صندلی ها می سوزد که وقتی هم ننشسته ای روی شان؛ باز هم دارند یک کار زنانه می کنند. از این جهت است که همیشه به خودم گفته ام صندلی از آن معدود چیزهایی ست که نر ندارد و همه شان باید ماده باشند.(ص85)
...بهش گفتم: زندگی ما زندگی جالبی¬یه هما. بین تراژدی محض و کمدی ناب؛ دائم داره پیچ و تاب می خوره. یعنی یه جورِ غم انگیز، خنده داره. یا شایدم یه جورِ خنده دار، غم انگیز باشه. چیزی ام نیس که وسط شو پُر کنه. همه نکبتی ام دچارشیم مال همینه... همین که هیچی مون حد وسط نیس هما. هیچ چی مون.(ص 107)
...توی چند قدمی که تا کافه راه بود؛ با خودم فکر کردم چه¬قدر بد است که آدم باید همیشه سنگ صاف خودش را داشته باشد و هیچ-کس نباشد سنگ صاف خودش را داشته باشد و هیچ کس نباشد سنگ صافش را به آدم قرض بدهد. از ترس این¬که مبادا یک¬وقت خودش ببازد.(ص154)
...فقط یه جمله نوشتم و فرستادمش برای پابلیش شدن. مال یک فرانسوی به اسم لاروش بود که یک¬وقتی این جمله ازش را جایی خوانده بودم و به¬نظرم خیلی قیمتی آمدهد بود: جدل ها تا به این اندازه دوام نمی آوردند. اگر که تنها یک¬طرف مقصر بود! (ص255)
        

          احتمالا اولین کافه مدرن در مشهد
        

          کتاب بدی نیست قشنگ است اما حالا که به سر و صدای آن روزهای کتاب یعنی سال‌های ۸۶ تا ۸۸ بر می‌گردم میفهمم عمدتا حاشیه بوده تا متن 
رقابت با بیوتن امیرخانی و بعد هم سیاسی شدن موضوع این نویسنده در دفاع از یکی از کاندیداها
البته نه اینکه داستان گیرایی نباشد و جانی نداشته باشد که دارد 
رمان خوب رمانی است که بعد از تمام شدن جانش را که یک جمله است و بس
یاد‌ بیارد آدم مدت‌ها
یک روز جمعه را به در آورد از ملال
        

          اولین رمان عمرم بود که قبل از 18 سالگی خواندم.
اونروزا همه فکرم این بود یکبار بتونم کافه پیانو رو پیدا کنم و گل گیسو رو ببینم :))
به نظر میاد شخصیت اصلی داستان با همه مشکلاتی که درگیرشون هست، زندگی خیلی قشنگی داره
        

          مدل نوشتنش...خیلی خوب بود واقعا! و اینکه کتاب و واقعیت رو قاطی کرده بود...و از توصیف حالاتش خیلی خوشم اومد! خیلی هم موقع خوندن خوب بود!:)
ولی به نظرم خیلی ته نداشت....نمیدونم!
می ارزید که بخونمش!
        

          چنان هم حس بدی بهش نداشتم. با خوندن ریویو ها فکر میکردم باید خیلی افتضاح باشه. اما انقدر هم بد نبود. سبک نوشتنش به دلم نشست، راوی رو فهمیدم، و به نظرم اتفاق خوبی بود خوندنش.
این قضیه که «بیشتر شبیه وبلاگه تا کتاب» هم به نظرم اتفاق بدی نیست.

اما در نهایت، شاید خوندن ریو‌یو ها قبل از خوندن کتاب باعث شده بوده باشه که  انتظارمو ازش بیارم پایین. شاید نباید قبل خوندن کتابها سراغ ریویو شون برم؛ اما اگر ریویو نخونم چطوری بفهمم اصلا دلم میخواد بخونمشون یا نه؟
        

          واقعا پشیمونم که چرا وقتم و برای خوندن این کتاب گذاشتم.   شاید تنها چیزی که باعث شد بعد از ۴ سال از توی کتابخونم درش بیارم و شروع کنم به خوندن اسمی بود که نویسنده توی صفحه اول از هولدن کالفیلد آورده بود. که البته چه اشتباه بزرگی کردم.
در کل می‌تونم بگم یه داستان بی سر و ته با شخصیت‌های آواره و ژستی از روشنفکری همراه قهوه و سیگار.
        

          وقتی صفحه‌ی اولش رو خوندم، فهمیدم که می‌خوام تا آخر بخونمش.
عاشق سبکش بودم. متفاوت بود، برای من. نمی‌دونم چرا، ولی هیچ‌وقت از نویسنده‌ی ایرانی‌ای انتظار نداشتم اینجوری بنویسه. همچین فضایی بسازه. همچین راوی یا شخصیت اصلی‌ای داشته باشه.
انقدر شخصیت اصلی برام جالب بود که. باز هم از قلم جالبش می‌گم و از نگارشی که باید گفت که حتما تایپ کردن و به این شکل درآوردنش، زمان زیادی برده و دقت و حوصله‌ی زیادی می‌خواسته.
جاهای زیادی بود که متعجبم می‌کرد. اون هم دلیلش این بود که می‌دیدم چقدر داره مثل من فکر می‌کنه، چقدر یه جاهایی من‌ه!
دوست دارم یه تیکه‌هاییش رو جدا کنم و اینجا بنویسم:

"بهش گفتم: زندگی ما، زندگی جالبی‌ه هما. بیت تراژدی محض و کمدی ناب، دائم داره پیچ و تاب می‌خوره. یعنی یه جور غم‌انگیز، خنده‌داره. یا شایدم یه‌جور خنده‌دار، غم‌انگیز باشه. چیزی‌ام نیست که وسط‌شو پر کنه. همه‌ی نکبتی‌ام که دچارشیم مال همین‌ه.. همین که هیچی‌مون حد وسط نیست، هیچی‌مون."
.
"آدم‌ها را باید از روی شکل انگشت‌ها و ناخن‌های دست و پاهاشان شناخت. و هیچ چیز مثل شکل ناخن آدم‌ها، مخصوصاً شکل و میزان انحنای روی‌شان و قوش دهانه‌شان طینت واقعی آدم‌ها را بروز نمی‌دهد."
.
"کاری که در خانه‌ی ما رسم بود، هروقت که یک‌کدام از ما دلش برا آن دیگری تنگ می‌شد، می‌رفت تو کمد اتاق او و چند دقیقه‌ای توی کمد او، همه‌چیز را بو می‌کشید و ریه‌هایش را از عطر تن و لباس آن دیگری پر می‌کرد."
        

          مشمئزکننده!!
        

          دوست نداشتم کتاب رو،‌خیلی حاشیه می‌رفت و خیلی روی کلمات تآکید می‌کرد. حوصله‌ام سر رفت.
در ضمن خیلی هم ضد زن بود.
خوشم نیومد.
        

          ازونا که حین خوندن و تا مدتها بعد، تمام صحنه‌هاش عین فیلم جلو چشمته... با توصیف دقیق جزئیات، خیلی خودمونی و  شبیه زندگیای هممون... 
        

          آقای نویسنده‌ی محترم، بگذارید رک و راست بگویم که افکار روشنفکرانه‌تان حالم را به‌هم می‌زند. فاز پیپ و قهوه‌ی بی‌شکر و "آدم باید سالی یک بار عقاید یک دلقک را بخواند تا آن سال، سال بشود" و آهنگ‌های روسی گوش دادن را بگذارید کنار. واقعا بهتان نمی‌آید. تصنعی بودن حرف‌هاتان از در و دیوار این کتاب بیرون می‌زند. به قول خودتان "به طرز غم‌انگیزی خنده‌دار است"، اینکه کافه‌چی محترم برای مرگ مادرش تا به حال گریه نکرده اما با فکر اینکه "بعد از مرگ فرهاد دیگر چه کسی کلمه‌ها را مثل او تلفظ کند؟" می‌رود لب جدول خیابان گریه می‌کند. الهی. چه انتلکت. چه شاخ. چقدر ادا نیست این حرف‌هاتان. چقدر فحش دادن‌های بیخود و بی‌جهت‌تان تقلیدِ خیلی ناشیانه‌ای از ناتوردشت نیست. البته که همه اینها دال بر روشنفکری شما هستند، به خصوص نگاه ابزاری تان به جنس زن. صفورا، دختر روشنفکر دانشجوی تئاتر که آن‌قدر بدبختِ کافه‌چی‌ست که هرروز با تاپ‌های رنگارنگ پشت پنجره‌ی ساختمانی که او نگاهش می‌کند می‌نشیند، تا بلکه خودش را (یا درواقع سینه‌هایش را) به او قالب کند. خوب دلبری‌ست این کافه‌چی، مرد متاهلی که آن‌قدر هوش از سر صفورا برده که باعث می‌شود او صفحات زیادی را به صحبت درباره اینکه می‌خواهد کافه‌چی را به دست بیاورد و چه و چه، اختصاص بدهد. صفورای بیچاره، صفورای ذلیل. به قول خودتان "به طرز غم‌انگیزی خنده‌دار است"، و البته حال به‌هم‌زن. به خاطر همین است که می‌گویم که دست بردارید از این اداهای روشنفکری. چون نه فقط ادا اند، بلکه با این تصورات مسموم و پوسیده‌تان هم جور درنمی‌آیند. پس بی‌خیال فاز روشنفکری شوید. هم برای شما بهتر است و هم برای اعصاب ما.
        

          خیلی پیشنهاد نمیکنم

        

          داستان  خیلی ساده‌س، رفت و برگشت داره ولی غریب نیست و این باعث میشه مخاطب همراه بشه.
        

          شاید اینجا جایش نباشد ولی چون که نویسنده خودش به راحتی این لغات را به زبان آورده است و نوشته است منم با زبان خود می گویم که کتاب کتابی است تخمی
واقعا ادبیات ایران با آن همه سخن برای شنیدن اینجور کتاب و ادبیات نقطه ی ننگ است. نویسنده خیال کرده است با چهارتا سخن زشت واصطلاح و برند اسم بردن و ادای کافه دارها و کافه روها را درآوردن می توان کتاب نوشت ولی نه. به نظرم کتاب حسنی نگو یه دسته گل بسیار بسیار فاخرتر از اثر شما بود جناب فرهاد خان جعفری
        

          توی کتاب‌فروشی قسمت کتاب های دست دوم به پیشنهاد کسی که کتاب رو می‌فروخت خریدمش . با این‌که دست دوم بود واقعا دوست داشتنی بود و زیر بعضی از جملات کتاب خط کشیده بود ، چی از این با ارزش تر؟ از خوندنش لذت بردم دوستش داشتم ارزششو داشت !
        

          حرف نداره، دیوانه ی کم نظیر و بی تربیت دوست داشتنی ایه  فرهاد جعفریه کافه پیانو
ازون کتاباس که چند وقت یه بار هوس میکنم یکم به‌ش برگردم