اگر می‌خواهی کسی را بشناسی  کافیست دست‌هایش را نگاه کنی. دست‌ها همه چیز را درباره‌ی اون به تو خواهند گفت...
و وای از اون تیکه ی کبوترش....


          

            در مورد این کتاب کلا نظرات رو به دو بخش تقسیم می شه نظراتی که قبل از انتخابات 88 داده شده و نظراتی که بعد از حوادث سال 88 داده اونهم به دلیل اظهارات نویسنده در مورد یکی از کاندیداها، اما خوشبختانه من این کتاب بدون هیچ پیش زمینه ای مطالعه کردم، این کتاب بیشتر شبیه وبلاگ های قدیمی وبلاگستان قدیمی فارسی که چکیده افکار نویسندگانشان بود و نه جنگ روزانه برای جذب خوانندگان به تبلیغات رنگارنگ همه جانبه رو صفحه وبلاگشان ، من خودم بخش های ابتدایی کتاب را بیشتر دوست داشتم فکر می کنم بخش هایی انتهایی بیشتر شبیه انشاهایی که در دوران مدرسه می نوشتیم و در آخر فقط برای اینکه صفحه را پر کنیم کلمات را بزرگ می نوشتیم اینگونه بود. کتاب، داستان نه اما روایت اپیزودیک زندگی کافی¬من کافه پیانو است روان بودن کلمات شما را درگیر می کند کاهی خواهید خندید گاهی عصبی خواهید شد و گاهی به فکر فرو خواهید رفت. این کتاب ارزش یک بار خواندن را دارد اما از آن دسته کتابهایی نبود که آرزو کرده باشم کاش خودم نوشته بودم.
... می خواهم بگویم طوری ست که آدم دلش به حال صندلی ها می سوزد که وقتی هم ننشسته ای روی شان؛ باز هم دارند یک کار زنانه می کنند. از این جهت است که همیشه به خودم گفته ام صندلی از آن معدود چیزهایی ست که نر ندارد و همه شان باید ماده باشند.(ص85)
...بهش گفتم: زندگی ما زندگی جالبی¬یه هما. بین تراژدی محض و کمدی ناب؛ دائم داره پیچ و تاب می خوره. یعنی یه جورِ غم انگیز، خنده داره. یا شایدم یه جورِ خنده دار، غم انگیز باشه. چیزی ام نیس که وسط شو پُر کنه. همه نکبتی ام دچارشیم مال همینه... همین که هیچی مون حد وسط نیس هما. هیچ چی مون.(ص 107)
...توی چند قدمی که تا کافه راه بود؛ با خودم فکر کردم چه¬قدر بد است که آدم باید همیشه سنگ صاف خودش را داشته باشد و هیچ-کس نباشد سنگ صاف خودش را داشته باشد و هیچ کس نباشد سنگ صافش را به آدم قرض بدهد. از ترس این¬که مبادا یک¬وقت خودش ببازد.(ص154)
...فقط یه جمله نوشتم و فرستادمش برای پابلیش شدن. مال یک فرانسوی به اسم لاروش بود که یک¬وقتی این جمله ازش را جایی خوانده بودم و به¬نظرم خیلی قیمتی آمدهد بود: جدل ها تا به این اندازه دوام نمی آوردند. اگر که تنها یک¬طرف مقصر بود! (ص255)
          

            کتاب بدی نیست قشنگ است اما حالا که به سر و صدای آن روزهای کتاب یعنی سال‌های ۸۶ تا ۸۸ بر می‌گردم میفهمم عمدتا حاشیه بوده تا متن 
رقابت با بیوتن امیرخانی و بعد هم سیاسی شدن موضوع این نویسنده در دفاع از یکی از کاندیداها
البته نه اینکه داستان گیرایی نباشد و جانی نداشته باشد که دارد 
رمان خوب رمانی است که بعد از تمام شدن جانش را که یک جمله است و بس
یاد‌ بیارد آدم مدت‌ها
یک روز جمعه را به در آورد از ملال
          

            اولین رمان عمرم بود که قبل از 18 سالگی خواندم.
اونروزا همه فکرم این بود یکبار بتونم کافه پیانو رو پیدا کنم و گل گیسو رو ببینم :))
به نظر میاد شخصیت اصلی داستان با همه مشکلاتی که درگیرشون هست، زندگی خیلی قشنگی داره
          

            مدل نوشتنش...خیلی خوب بود واقعا! و اینکه کتاب و واقعیت رو قاطی کرده بود...و از توصیف حالاتش خیلی خوشم اومد! خیلی هم موقع خوندن خوب بود!:)
ولی به نظرم خیلی ته نداشت....نمیدونم!
می ارزید که بخونمش!
          

            دوست نداشتم کتاب رو،‌خیلی حاشیه می‌رفت و خیلی روی کلمات تآکید می‌کرد. حوصله‌ام سر رفت.
در ضمن خیلی هم ضد زن بود.
خوشم نیومد.
          

            آقای نویسنده‌ی محترم، بگذارید رک و راست بگویم که افکار روشنفکرانه‌تان حالم را به‌هم می‌زند. فاز پیپ و قهوه‌ی بی‌شکر و "آدم باید سالی یک بار عقاید یک دلقک را بخواند تا آن سال، سال بشود" و آهنگ‌های روسی گوش دادن را بگذارید کنار. واقعا بهتان نمی‌آید. تصنعی بودن حرف‌هاتان از در و دیوار این کتاب بیرون می‌زند. به قول خودتان "به طرز غم‌انگیزی خنده‌دار است"، اینکه کافه‌چی محترم برای مرگ مادرش تا به حال گریه نکرده اما با فکر اینکه "بعد از مرگ فرهاد دیگر چه کسی کلمه‌ها را مثل او تلفظ کند؟" می‌رود لب جدول خیابان گریه می‌کند. الهی. چه انتلکت. چه شاخ. چقدر ادا نیست این حرف‌هاتان. چقدر فحش دادن‌های بیخود و بی‌جهت‌تان تقلیدِ خیلی ناشیانه‌ای از ناتوردشت نیست. البته که همه اینها دال بر روشنفکری شما هستند، به خصوص نگاه ابزاری تان به جنس زن. صفورا، دختر روشنفکر دانشجوی تئاتر که آن‌قدر بدبختِ کافه‌چی‌ست که هرروز با تاپ‌های رنگارنگ پشت پنجره‌ی ساختمانی که او نگاهش می‌کند می‌نشیند، تا بلکه خودش را (یا درواقع سینه‌هایش را) به او قالب کند. خوب دلبری‌ست این کافه‌چی، مرد متاهلی که آن‌قدر هوش از سر صفورا برده که باعث می‌شود او صفحات زیادی را به صحبت درباره اینکه می‌خواهد کافه‌چی را به دست بیاورد و چه و چه، اختصاص بدهد. صفورای بیچاره، صفورای ذلیل. به قول خودتان "به طرز غم‌انگیزی خنده‌دار است"، و البته حال به‌هم‌زن. به خاطر همین است که می‌گویم که دست بردارید از این اداهای روشنفکری. چون نه فقط ادا اند، بلکه با این تصورات مسموم و پوسیده‌تان هم جور درنمی‌آیند. پس بی‌خیال فاز روشنفکری شوید. هم برای شما بهتر است و هم برای اعصاب ما.
          

            شاید اینجا جایش نباشد ولی چون که نویسنده خودش به راحتی این لغات را به زبان آورده است و نوشته است منم با زبان خود می گویم که کتاب کتابی است تخمی
واقعا ادبیات ایران با آن همه سخن برای شنیدن اینجور کتاب و ادبیات نقطه ی ننگ است. نویسنده خیال کرده است با چهارتا سخن زشت واصطلاح و برند اسم بردن و ادای کافه دارها و کافه روها را درآوردن می توان کتاب نوشت ولی نه. به نظرم کتاب حسنی نگو یه دسته گل بسیار بسیار فاخرتر از اثر شما بود جناب فرهاد خان جعفری
          

            فرهاد جعفری راازسال ۷۰درحوزه هنری مشهد درنشست های داستان میشناسم ،بعدها درروزنامه توس صفحه یک هفتم رادرمی آورد ومن صفحه ادب مقاومت ،داستانهایش عالی وپیشگویی خاصی داشت کافه پیانو شاهکار نیست اما کتاب متفاوتی است که نگاه متفاوت نویسنده برموضوع سایه انداخته ،لحظات چشمگیری دارد که سالها بعدازخواندنش ونقدش همچنان درمن مانده است حتما بخوانید این کتاب را
          

            الان تازه ریویوهای کتاب رو خوندم و خجالت کشیدم که بهش 5 ستاره دادم!

حقیقت اینه که تو نوجوونی خوندمش و فکر می کنم هر نوجوونی بخوندش ممکنه بهش 5 بده، ضمن این که من شخصیت پردازی ش هم دوست داشتم.