عکس درست مثل آدم‌های ساکت می‌ماند؛ رفتار دارد حرکت دارد، فعال و یا منفعل است. خوب یا بد اما در نهایت برای خودش شخصیتی دست و پا می‌کند. شخصیتی که سکوت بخش جدانشدنی اوست. ویژگی ای که برای آدمها حتمن به آن اشاره می‌شود و برای عکسها هرگز. اما سکوت این چیزی که چیزی نیست،چیست؟ سکوت، چیزی که قابلیتی چندگانه دارد، منشأ توهم است، منشأ تفاهم است،گاهی آراممان می‌کند و گاهی مضطرب، گاه تهی ست و گاه پُر، پُر از تناقض. این سکوت، سکوتی با وجوه بینهایت با ما چه می‌کند؟

جنبش زنان به ما امکان داد به قلمرو حرفه ای دست پیدا کنیم، اما برای موفقیت در آن نیاز داشتیم مثل مردان رفتار کنیم و آن ویژگی‌های نرم خویانه‌ای را سرکوب کنیم که در جهان مردانه بی ‌ارزش تلقی می‌شوند. هم زمان، به خاطر اینکه زیادی پرخاشگر یا قاطع هستیم از ما بدشان می‌آید. به این ترتیب، در معرض انتخابی نامبارک قرار داریم: موفق و حقیر باشیم یا محبوب و ناتوان. زنان در محل کار هم تحت فشار بیشتری برای اثبات خود هستند و هم در معرض آزار جنسی و حقوق کمتر. مَخلَص کلام اینکه، ما دیگر این وضعیت را نمی‌خواهیم. معتقدم که زنان با توسعه و ترکیب شفقتِ خودِ نرم خویانه و مقتدرانه بهتر می‌توانند خود واقعی‌شان را محقق کنند و تغییرات مورد نیاز را در جهان پیرامونشان به وجود بیاورند.

من اصولا خوش بینم. نمی‌دانم این ویژگی ذاتی‌ام است یا حاصل تربیت. بخشی از خوش بین بودن در این است که سرت را به سوی خورشید بگیری و پیش‌ بروی. در لحظات تیره و تار فراوانی ایمانم به انسانیت به شدت آزموده شد،‌ اما نمی‌توانستم تسلیم ناامیدی شوم و ناامید هم نشدم. راه ناامیدی راه شکست و مرگ بود.